Baby Woodrose

Από τότε που ο Lorenzo σταμάτησε την παράλληλη δραστηριότητά του με τους Dragontears και επικεντρώθηκε στο αγαπημένο του «μωρό», φαίνεται ότι ενώνει τις φιλοσοφίες των δύο συγκροτημάτων προθέτοντας όλο και περισσότερη ψυχεδέλεια στο παλιομοδίτικο garage του, με αποκορύφωμα τούτο εδώ, το φετινό του δημιούργημα.

Οι κιθάρες ακούγονται πιο συγχυσμένες από ποτέ και η ατμόσφαιρα ή τα μακρά jam-αρίσματα - σπουδή σε έναν ήχο, κυριαρχούν επί των riff. Ανατολίτικοι και διαστημικοί ήχοι, παραμορφώσεις, εφέ και πεταλάκια, όλα τίθενται σε λειτουργία περισσότερο από το παρελθόν και συνθέτουν έναν ήχο που θέλει και γίνεται πολύ πιο far out από οτιδήποτε στην παρελθούσα δισκογραφία τους (άκου το "Bullshit Detector" και θα καταλάβεις). Από την άλλη, η επαφή με τις μελωδικές γραμμές δεν έχει χαθεί και η επιθυμία για κολλητικά ρεφρέν και γέφυρες είναι εμφανέστατη και αγγίζει συχνά τα όρια της (ψυχεδελικής) pop με εξαιρετικά αποτελέσματα, όπως το ερωτεύσιμο "Dandelion". Καθόλου δε μας πειράζει που ο απαραίτητος θόρυβος, η διαπεραστική farfisa και ο fuzz καταρράκτης υποτάσσονται συχνά στην υπηρεσία του τραγουδιού και είναι ο συνδυασμός αυτών που δίνει τα καλύτερα αποτελέσματα (λέγε με και "Love Like A Flower").

Κατά τα άλλα, τίποτα δεν αλλάζει δραματικά και ακόμα και στον περιστασιακό ακροατή ο δίσκος «φωνάζει» ότι ανήκει στους Baby Woodrose, ξεκινώντας από τη χαρακτηριστική απόμακρη φωνή του Lorenzo και καταλήγοντας στην κιθάρα του ίδιου. Παρότι, όπως πάντα, η αφετηρία είναι τα τιμημένα 60s, από την αρχή οι Δανοί κατάφεραν να μεταφέρουν τα διαχρονικά στοιχεία του είδους στο παρόν.

Για όσους παρακολουθούν αποσπασματικά τους Baby Woodrose, ίσως το "Third Eye Surgery" να φανεί τελείως διαφορετικό από τις προηγούμενες προσπάθειές τους. Και είναι όντως, αφού το ψυχεδελικό στοιχείο κυριαρχεί εμφανώς πλέον επί του garage. Οι προσεκτικοί ακροατές, όμως, θα εντοπίσουν τόσο την εξέλιξη της μπάντας μέσα στα χρόνια, μία ανασκόπηση δηλαδή της πορείας τους μέσα σε έναν και μόνο δίσκο, όσο και τα βασικά χαρακτηριστικά της μουσικής τους. Το αποτέλεσμα δικαιώνει τελικά το συγκρότημα και προσθέτει άλλον έναν χρυσό κρίκο στην αλυσίδα της δισκογραφίας τους.