The Bronx Casket Co.

Δεν ξέρω πόσοι μπορεί να ασχολούνται ακόμα με αυτό το project του D.D. Verni των Overkill. Εδώ που τα λέμε, υπό κανονικές συνθήκες ούτε εγώ θα ασχολούμουν, αφού η προηγούμενη δουλειά τους, το "Hellectric" του 2005, δε μου είχε κάτσει καθόλου καλά. Το συγκεκριμένο άλμπουμ ήταν μια αρκετά μεγάλη στροφή για τους Νεοϋορκέζους, ανεπιτυχής κατά τη γνώμη μου, με τα πολλά gothic στοιχεία τους να βγαίνουν στην επιφάνεια και έναν electro / industrial τρόπο σκέψης να γκρεμίζει ό,τι έχτισε το "Sweet Home Transylvania" και, κυρίως, το ομώνυμο ντεμπούτο τους.

Με το "Antihero" η μπάντα φαίνεται να κατασταλάζει στο νέο της ήχο, ο οποίος είναι πλούσιος σε επιρροές από τη δουλειά του Rob Zombie, με το horror στοιχείο πιο έντονο από ποτέ να αντικαθιστά το ράθυμο doom χαρακτήρα των πρώτων δίσκων. Τα πλήκτρα του Charlie Calv έχουν πρωταγωνιστικό ρόλο, θεμελιώνοντας το a la Type O Negative υπόβαθρο, ενώ την ίδια στιγμή η κιθαριστική δουλειά του Jack Frost (Seven Witches, Savatage, Metalium) έχει γίνει πιο τυπική και συνοδευτική. Η αντικατάσταση του Tim Mallare (ex-Overkill) από τον Rob Pallotta μπορεί να μην επιφέρει σημαντικές αλλαγές στα drums, αυτό όμως συμβαίνει στον τομέα των φωνητικών. Κι αυτό γιατί το "Antihero" είναι το πρώτο άλμπουμ της μπάντας χωρίς τη συμμετοχή του Myke Hideous (a.k.a. Spy, ex-Misfits). Ο D.D. Verni έχει πλέον αναλάβει εξ' ολοκλήρου χρέη τραγουδιστή και μάλιστα τα καταφέρνει μια χαρά. Ωραία δουλειά έχει γίνει και στα solo, για τα οποία ευθύνεται αποκλειστικά ο Michael Romeo των Symphony X.

Το programming του Bill Sarver, όμως, καθώς και η μίξη του Jacob Hansen, είναι αυτά που δίνουν στο δίσκο μια άλλη διάσταση, κάνοντας τα πάντα να ακούγονται διαφορετικά και κάπως ευτελή. Κι αυτό ισχύει ακόμα και για το χαρακτηριστικό μπάσο του Verni, που τείνει να χάσει την ταυτότητά του. Η άλλοτε Sabbathική riffολογία έχει σχεδόν εξαλειφθεί, με το σημερινό ύφος της μπάντας να βρίσκεται κάπου ανάμεσα στο ψευτο-gothic και το ψευτο-industrial. Με λίγα λόγια, δεν υπάρχει ενέργεια, είναι σαν όλα να έχουν γίνει με απόλυτο προγραμματισμό. Ο Verni κάνει μεν αξιοπρόσεκτη προσπάθεια στα φωνητικά, εισάγοντας ένα πιο χύμα attitude, όμως δε διαθέτει σε καμία περίπτωση αυτή τη βαριά κι ασήκωτη χροιά του Spy.

Ο μεγάλος αριθμός των κομματιών του άλμπουμ σίγουρα δε λειτουργεί υπέρ της μπάντας, αφού περίπου τα μισά από τα δεκατέσσερα τραγούδια κλίνουν προς κακοφτιαγμένα filler. Καλύτερες στιγμές αποτελούν τα ατμοσφαιρικά "Sally" και "Memphis Scarecrow", το αντιπροσωπευτικό της νέας οπτικής ομότιτλο και τα επιθετικά "Bonesaw", "Let Me Be Your Nightmare" και "Holy Mother", που και πάλι απέχουν παρασάγγας από τη νοοτροπία της επιθετικότητας που είχε κάποτε αυτή η φερετροποιεία από το Bronx.

Τέλος, στο "Antihero" συμπεριλαμβάνονται και δύο διασκευές, με αυτή του "Death On Two Legs" να εκπλήσσει θετικά με την πιστότητά της (παρόλο που προσωπικά είμαι της άποψης ότι κανείς δεν επιτρέπεται να αγγίζει συνθέσεις των Queen), καθώς και του "My Way" του Frank Sinatra, που είναι μάλλον άστοχο σαν επιλογή και αδιάφορο σαν εκτέλεση. Μου φαίνεται ότι κάπου εδώ θα αφήσω οριστικά τους The Bronx Casket Co. Αν θέλω να ασχοληθώ με κάποιο side project μελών των Overkill πλέον, αυτοί θα είναι μόνο οι /Speed\Kill/Hate\ του Dave Linsk.