Barcelona Rock Fest - Day 3 (Arch Enemy, Saxon, Krokus, Hammerfall, Cradle Of Filth, Combichrist κ.ά) @ Parc De Can Zam, Βαρκελώνη, 06/07/19

Ναι, τα κλασσικά πάλι ζέστη και τρέχαμε στους φούρνους για να τρώμε και να παίρνουμε δόσεις δροσιάς, μιας και η Βαρκελώνη «καιγόταν» στις 11:00 το πρωί. Κατευθείαν μετρό, δηλαδή κλιματισμός, και κατεύθυνση για το πάρκο Can Zam. Μέσα σε μισή ώρα φτάσαμε στον χώρο, εκείνη τη στιγμή ετοιμάζονταν οι Avatar να ανέβουν στη σκηνή. Πιάνουμε θέση κάτω από ένα δέντρο πίνοντας πρωινή μπυρίτσα και περιμένουμε τους Σουηδούς να βγουν στη σκηνή. Την παρέα του Jonas Jarlsby την παρακολουθώ από τα πρώτα της βήματα όταν και έπαιζαν ένα είδος περίεργου μελωδικού death metal. Μετά τα πράγματα άλλαξαν ριζικά στον ήχο τους και κινήθηκαν σε Nu metal μονοπάτια. Έτσι, κατάφεραν να διατηρηθούν μέχρι και τώρα στο μεταλλικό στερέωμα κυκλοφορώντας αξιοπρεπέστατους δίσκους όπως οι τρεις τελευταίοι τους. Το ηρωικό κοινό το οποίο βρέθηκε κάτω από τον μεσημεριάτικο ήλιο της Βαρκελώνης, ικανοποιήθηκε στα μέγιστα από την εμφάνιση της μπάντας από το Gothenborg της Σουηδίας.

Ξεκίνησαν δυνατά με το "Hail The Apocalypse" από τον τρομερό ομώνυμο δίσκο και συνέχισαν με το "A Statue Of The King" από τον τελευταίο επιτυχημένο ομολογουμένως δίσκο, τον οποίο έδειξαν να λατρεύουν οι Ισπανοί. Μετά έπαιξαν το "Paint Me Red" από το "Black Waltz" και το "Bloody Angel" από το "Hail The Apocalypse" και ο κόσμος άρχισε να ενδίδει περισσότερο, μιας και μέχρι τότε δεν την πάλευε από τη ζέστη. Από το θαυμάσιο "Feathers And Flesh" δεν θα μπορούσε να λείπει κομμάτι, έτσι το "The Eagle Has Landed" συνεπήρε το κοινό. Πίσω στην εποχή του "Black Waltz" και το τρελό "Let It Burn" ξεσηκώνει τον κόσμο. Το τελευταίο και επιτυχημένο άλμπουμ των Σουηδών έχει κάνει πολύ κόσμο να ασχοληθεί μαζί τους, ακόμα και αυτούς που ήταν δύσπιστοι με την περίεργη στροφή στον ήχο τους. Το "The King Welcomes You To The Avatar Country" δεν θα μπορούσε να λείπει από το setlist τους και ήταν παραπάνω από εμφανές πόσο το γούσταρε ο περισσότερος κόσμος σε σχέση με τα υπόλοιπα. Ως τελευταίο κομμάτι επέλεξαν κάτι από το πολύ καλό "Black Waltz", το "Smells Like A Freakshow". Γενικά, οι Avatar βρίσκονται σε ανοδική πορεία και αυτό φαίνεται ειδικά στις περιοδείες των τελευταίων δίσκων, όσο και με το live που ηχογράφησαν στο Παρίσι.

Αφήνουμε τους συμπαθέστατους GUN για να παρακολουθήσουμε τους τρομερούς Combichrist στη Rock tent οι οποίοι έκαναν τα πάντα για να μην μπορέσουμε να σηκώσουμε τον σβέρκο μας ξανά. Η μπάντα από τη Νορβηγία και η οποία διαμένει μόνιμα στις Η.Π.Α. μας παρέδωσε ένα απίστευτό show όπως αρμόζει στην ιστορία της και κατάφερε να μαζέψει πολύ κόσμο στο καμίνι της Rock tent όπου οι θερμοκρασίες «βάραγαν» κόκκινο. Οι Νορβηγοί μας διέλυσαν με το aggrotech/industrial metal τους. Ο Andy LaPlegua και η παρέα του δεν θα μπορούσαν να εμφανιστούν κάπου αλλού εκτός από εκεί μέσα, μιας και είναι πολύ πιο εύκολο να δημιουργήσεις την ιδανική φρενήρη και χαώδη ατμόσφαιρα. Και πιστέψτε με, μόλις τελείωσαν με το ζόρι πήγα να παρακολουθήσω την παρέα του Dani στην κεντρική σκηνή.

Οι Cradle Of Filth εμφανίστηκαν σε μια από τις δυο κεντρικές σκηνές  και έδωσαν ένα απλά καλό show, όχι το καλύτερο που έχω παρακολουθήσει βέβαια. Δηλαδή οι εποχές του 2001 που τους είχα παρακολουθήσει για πρώτη φορά, έχουν περάσει ανεπιστρεπτί. Δηλαδή, θέλουμε Paul αντί για Galder και πάει λέγοντας, πώς να το κάνουμε. Αυτή είναι η αλήθεια. Τέλος πάντων, γκρινιάζω για εποχές που δεν πρόκειται να επανέλθουν. Ας μη «σκαλίζω» τα χρονοντούλαπα και να πούμε ότι ξεκίνησαν με το "Thirteen Autumns And A Widow" από το μεγαλειώδες "Cruelty And The Beast" και συνέχισαν από την ίδια δουλειά με το "Cruelty Brought Thee Orchids". Η μπάντα κρατάει καλά στη σκηνή, αλλά κακά τα ψέματα η λάμψη του παρελθόντος λείπει. Η Lindsay στα γυναικεία φωνητικά και στα πλήκτρα αποτελεί την ιδανική επιλογή για την μπάντα, εξαιρετική στον ρόλο της. Ένας από τους πιο αγαπημένους δίσκους των ορκισμένων οπαδών της μπάντας, μαζί με μένα, είναι το "Dusk And Her Embrace". Έτσι, δεν θα μπορούσε να λείπει κομμάτι από αυτό το μεγαθήριο. Το "Malice Through Looking Glass" είναι από τις καλύτερες συνθέσεις του άλμπουμ και προκάλεσε ταραχή στις πρώτες σειρές. Με το νέο άλμπουμ, οι Βρετανοί κατάφεραν να επανέλθουν στις ράγες της επιτυχίας και το τρένο έχει βρει τον δρόμο του. Το "Heartbreak And Seance" θυμίζει παλιές εποχές και ευτυχώς το συμπεριέλαβαν στο setlist τους, μιας και είναι συναυλιακό κομμάτι και αποτελεί και μια από τις καλύτερες συνθέσεις τα τελευταία χρόνια. Τα υπόλοιπα κομμάτια ήταν "Saffron’s Curse", "Nymphetamine (fix)", "Her Ghost In The Fog" και "From The Cradle To Enslave" όλα από την μετέπειτα εποχή του "Cruelty And The Beast". Το τελευταίο τους άλμπουμ τους επανέφερε στις υψηλές θέσεις ανάμεσα σε άλλες μπάντες του ιδιώματος, όμως στην σκηνή πάνω θέλει λίγη δουλειά παραπάνω. Ευτυχώς ο εκκεντρικός Dani έχει κρατήσει για δεύτερο συνεχόμενο άλμπουμ το ίδιο line-up, αν συνεχίσει έτσι θα δέσει περισσότερο το γλυκό. Τώρα που είπα εκκεντρικός, κανείς δεν θα ήθελε να ήταν στη θέση του ηχολήπτη κατά την διάρκεια του show των Filth, ο Dani πέταγε τα μικρόφωνα από τα νεύρα του λόγω μάλλον τεχνικών προβλημάτων. Ποιος ξέρει, μάλλον δεν την πάλευε και από τη ζέστη. Όμως, όλοι γνωρίζουμε πώς συμπεριφέρεται γενικά άρα πάμε πάσο.

Ξεκούραση στο press room καμιά ώρα για να φάμε και τίποτα και πήγαμε να παρακολουθήσουμε τους Σουηδούς power metallers, Hammerfall. Την μπάντα αυτή ήθελα να την παρακολουθήσω από την εποχή που πραγματοποιούσε περιοδείες με Gamma Ray την περίοδο του "Legacy Of Kings" αν θυμάμαι καλά. Έφτασε η ώρα λοιπόν να τους παρακολουθήσω και πιστεύω ότι άξιζε η αναμονή όλα αυτά τα χρόνια. Μεγάλη εμφάνιση από τους Σουηδούς έχοντας στα σκαριά και το "Dominion" το οποίο πιστεύω ότι θα τους επαναφέρει κοντά στην εποχή του υπέροχου "Threshold", μιας και τα τελευταία άλμπουμ τους ήταν μέτρια και διακρίνονταν από μια στασιμότητα. Θα μπορούσα να αναφέρω ότι όλη η εμφάνιση ήταν ένα highlight, όμως αν ήταν να επιλέξω θα ανέφερα τα "Last Man Standing", "Hector’s Hymn", "Renegade", "Hearts On Fire", "Hero’s Return" και το νέο "Sweden Rock". Οι Σουηδοί προκάλεσαν χαμό και προσέλκυσαν αρκετά μεγάλο αριθμό ατόμων για να τους παρακολουθήσει. Επίσης, να σημειωθεί ότι και η επικοινωνία του Joakim με τον κόσμο ήταν θαυμάσια. Πραγματικά ένα υπέροχο show.

Χαλαρώσαμε παρακολουθώντας τους Angelus Apatrida από μακριά να σαρώνουν με thrash metal. Ανάσες, μπύρες και πάμε για hard rock ολοκαύτωμα. Οι Ελβετοί Krokus δεν χρειάζονται ιδιαίτερες συστάσεις, είναι για μένα μια από τις πιο αξιοπρεπείς μπάντες που υπάρχουν στον πλανήτη με δεκάδες ύμνους στο ενεργητικό τους. Ξεκίνησαν το φαντασμαγορικό τους show με το "Headhunter" από το ομώνυμο άλμπουμ σταθμό για όλη τη hard rock κοινότητα. Ένα χρόνο νωρίτερα κυκλοφόρησαν το υπέροχο "One Vice At A Time" και από αυτό έπαιξαν το "Long Stick Goes Boom", δεν μπορεί να περιγραφεί αυτό που γινόταν σε όλο τον χώρο. Κάπου εκεί μας τα χαλάει ο καιρός και ξεκινάει καταρρακτώδης βροχή, ναι, Ιούλιο μήνα να ρίχνει «καρέκλες». Ο κόσμος δεν πτοείται, όπως και εγώ άλλωστε, παραμένοντας στον χώρο. Πάμε πιο παλιά ακόμα, στο 1981 και στο άλμπουμ "Hardware" με τον ύμνο "Winning Man". Όλη η μπάντα παρά τη βροχή βρίσκεται σε εξαιρετική κατάσταση με τις τρεις κιθάρες να αποτελούν την αιχμή του δόρατος για την εμφάνισή τους. Το 2010, κυκλοφόρησαν το άλμπουμ "Hoodoo" το οποίο είναι ένα ποιοτικότατο «διαμαντάκι» στον χώρο της μουσικής μας, έτσι επέλεξαν να παίξουν το "Hoodoo Woman". Η διασκευή στο "Rockin’ In The Free World" του Neil Young κρίνεται επιτυχημένη επιλογή και μπράβο τους. Το επόμενο κομμάτι, "Rock 'n' Roll Tonight" «κόλλησε» τέλεια μετά την διασκευή, το ομώνυμο κομμάτι από το "Hellraiser" του 2006 έκανε πανικό, μιας και μιλάμε για hard rock δυναμίτη. Από ένα τόσο πλούσιο «διαμάντι» όπως το "Headhunter" δεν θα μπορούσε να λείπει άλλη μια σύνθεση όπως το "Eat The Rich". Δεύτερο κομμάτι και από το "Hardware", έτσι το "Easy Rocker" ρολάρει τέλεια μέσα από την όλη ατμόσφαιρα. Δεύτερη διασκευή για απόψε στο "Quinn The Eskimo (The Mighty Quinn)" του Bob Dylan και τελευταίο κομμάτι, τι άλλο, "Heatstrokes" από το θρυλικό "Metal Rendez - Vous" του 1980. Ό,τι και να αναφέρουμε είναι λίγο για αυτή την εμφάνιση αυτού του μεγαθήριου, τρομερές αποδόσεις από όλους, ένας Marc Storace που μάσαγε σίδερα και ένα rhythm section που θα το ζήλευαν πολλές μπάντες του ιδιώματος. Εντάξει, θα γκρινιάξω πάλι, θα ήθελα ένα encore με "Screaming In The Night" και "Tokyo Nights".

Τους Venom τους παρακολουθήσαμε από μακριά τρώγοντας βραδινό, για την ακρίβεια χοιρινά πλευρά. Μια χαρά τα πήγε η παρέα του Cronos και έφτιαξε την τέλεια ατμόσφαιρα για να έρθουν οι Saxon να γιορτάσουν τα 40 χρόνια της πορείας τους στο μεταλλικό στερέωμα. Ακούγεται από τα ηχεία ο ύμνος των AC/DC "It’s A Long Way To The Top (If You Want Rock 'n' Roll)", το stage είναι έτοιμο για να υποδεχτεί τους θρύλους από το Barnsley της Μεγάλης Βρετανίας. Ξεκινάνε με το "Motorcycle Man" και "Battering Ram" και επικρατεί το χάος από άκρη σε άκρη στον χώρο. Χιλιάδες κόσμος ζητωκραυγάζει και η μπάντα έχει πάρει φωτιά, κι όπως φαίνεται οι Venom έκαναν πολύ καλή δουλειά πριν. Οι ύμνοι "Wheels Of Steel" και "Strong Arm Of The Law" και "Denim And Leather" είναι τα επόμενα κομμάτια και σαρώνουν τα πάντα στο διάβα τους οι γερόλυκοι. Αυτή η μπάντα δεν καταλαβαίνει τίποτα από ηλικίες, τίποτα από ζέστη ή υγρασία, είναι εκεί και κάνει αυτό που ξέρει να κάνει πολύ καλά τόσα χρόνια, να προσφέρει ατόφιο ατσάλι. Τα αλάνια συνεχίζουν με φρενήρη ρυθμό με "Thunderbolt" και "Backs To The Wall" να δίνουν τη σκυτάλη στο έπος που είναι αφιερωμένο σε κάποια άλλα αλάνια που «έφυγαν» νωρίς, "They Played Rock 'n' Roll". Σιγά σιγά κατεβαίνει ο μεταλλικός αετός του σκηνικού και όλοι σκεφτόμαστε, "The Eagle Has Landed" και αυτό ακριβώς μας «χτυπάει» και το οποίο διαδέχεται από τα "Battalions Of Steel" και "Solid Ball Of Rock". Δεν υπάρχει metaller που να μη νιώθει ρίγος με το εναρκτήριο solo του "...And The Bands Played On" που αποτελεί και το επόμενο άσμα.

Το βομβαρδιστικό που φέρει το όνομα Nigel Glockler ακούγεται δυνατά, ακολουθούν οι περίφημες μπασογραμμές του Nibbs Carter και το "To Hell And Back Again" παρασύρει τα πάντα. Τώρα πάμε στα πολύ πιο δυνατά κομμάτια "Heavy Metal Thunder" και "Power And The Glory", έβλεπες σημαίες από Ιαπωνία, Κολομβία, Ελλάδα και Βραζιλία να κυματίζουν. Η μπάντα αποχωρεί, χαμηλώνουν τα φώτα και ο κόσμος ζητάει περισσότερα κομμάτια. Ο ύμνος "Crusader" με το επικό ρεφρέν ακούγεται και ο κόσμος καλύπτει τον Biff Byford. Ο μεταλλικός αετός συνεχίζει να πετάει και έτσι "747 (Strangers In The Night)" και τα solo δίνουν και παίρνουν, ο Biff αγέρωχος ερμηνεύει το έπος. Τελευταίο κομμάτι, ποιο άλλο από το θρυλικό "Princess Of The Night" και το show φτάνει στο τέλος του. Ναι, με αυτόν τον τρόπο έπρεπε να κλείσουν μια συναυλία τους για την επέτειο των 40 ετών που «οργώνουν» τον πλανήτη αυτό. Κανείς φανατικός οπαδός της μπάντας δεν πρέπει να έμεινε δυσαρεστημένος από ένα show τέτοιων προδιαγραφών, κανείς απλός οπαδός της μουσικής μας δεν έμεινε ανικανοποίητος απολαμβάνοντας μπύρες και παρακολουθώντας αυτή την μπάντα να δίνει την ψυχή της στο σανίδι. Έβλεπες μικρά παιδιά να βρίσκονται ανάμεσά μας πάνω στις πλάτες των γονιών τους και να παρακολουθούν ένα από τα μεγαθήρια της μουσικής μας. Ειλικρινά, χαίρομαι, που αυτή η μπάντα δεν έχει κάνει αποχαιρετιστήρια περιοδεία, θέλω να τη βλέπω κάθε φορά που επισκέπτομαι για να καλύψω κάποιο από τα μεγάλα φεστιβάλ της Ευρώπης και όχι μόνο. Όπως είπε και ο συνάδελφος μου, Eduard, «Εμείς είμαστε κοινοί θνητοί, αυτοί μπορούν κάνουν ότι θέλουν».

Επόμενο act, οι Σουηδοί Arch Enemy της παρέας του Mike Ammott. Έχω διαφωνήσει σε πολλά πράγματα σχετικά με την πορεία αυτής της μπάντας. Οι τελευταίοι δίσκοι τους είναι απλά καλοί κατά τη γνώμη μου και δε θα φτάσουν ποτέ τις πρώτες τέσσερις κυκλοφορίες τους. Όμως, έχουν πολύ δυνατά χαρτιά και κρατούνται σε πολύ υψηλό επίπεδο. Δυο από αυτά είναι η συνθετική ικανότητα του Ammott να βγάζει hit που μπορούν να ακουστούν από πολύ μεγάλη μερίδα του μεταλλικού πληθυσμού και το δεύτερο η Angela Gossow που έχει πάρει το management πάνω της και γνωρίζει τι θέλει ο μέσος οπαδός, κακά τα ψέματα. Συναυλιακά, οι Arch Enemy θεωρούνται η λεγόμενη «κασέτα», δηλαδή όλα στημένα τέλεια και χωρίς τον παραμικρό αυτοσχεδιασμό. Δηλαδή, θα ακούσεις και θα δεις τα ίδια τόσο στην Βαρκελώνη, όσο και στο Λονδίνο ας πούμε. Μετά τις απόψεις, ας προχωρήσουμε στο «ψητό». Τρομερή εμφάνιση από τους Σουηδούς που έπαιξαν και τις «κάλτσες» τόσο οι κιθαρίστες όσο και το rhythm section. Ξεκίνησαν με το "The World Is Yours" το οποίο έχει σαρώσει, απίστευτα συναυλιακό, πιασάρικο κομμάτι και συνέχισαν με το mid tempo "War Eternal". Συνέχισαν με το "The Race" από το τελευταίο τους άλμπουμ, "Will To Power". Όσοι πιστοί έμειναν και δεν ήταν κατάκοποι από την κούραση επιδόθηκαν σε κάποια moshing pits. Συνέχισαν με "My Apocalypse", "You Will Know My Name" και "Under Black Flags We March" και η Allissa συνεχίζει την τρομερή εμφάνισή της, η τύπισσα είναι απλά από τα καλύτερα «χαρτιά» που έχει η μπάντα, έχει προσαρμοστεί πλήρως όλα αυτά τα χρόνια. Το πιασάρικο "Dead Eyes Has No Future" μαζί με το χεβιμεταλλικό "The Eagle Flies Alone" συνεχίζουν μια άκρως επαγγελματική εμφάνιση χωρίς ίχνος μειονεκτήματος. Πίσω στο νέο άλμπουμ, κατά τη γνώμη μου το "First Day In Hell" θεωρείται από τα καλά κομμάτια του δίσκου και έτσι δεν θα έπρεπε να λείπει από το setlist. Πάντως, ο κόσμος έδειξε να έχει δεχτεί θερμά το "Will To Power". Διάλλειμα και encore με το τρομερό "As The Pages Burn", "No Gods, No Masters" και το εκπληκτικό "Nemesis" από το πολύ αξιόλογο "Doomsday Machine". Εντάξει, οι Arch Enemy διέλυσαν τα πάντα ως τελευταία μπάντα σε μια από τις δυο κεντρικές σκηνές. Μεγάλη εμφάνιση.

Η ζέστη ήταν ανυπόφορη καθ' όλη τη διάρκεια της ημέρας και το απόγευμα έβρεχε, αυτό συνέβαλε στην περαιτέρω κούραση. Πολύ περίεργος καιρός για τη Βαρκελώνη Ιούλιο μήνα μάλιστα. Όπως είπε και ένας φίλος μου, η Βαρκελώνη μοιάζει με τη Θεσσαλονίκη όσον αφορά τα καλοκαίρια της. Πολύ ζόρικη η τρίτη μέρα πάντως, μιας και είχαμε αγαπημένα group σε όλη τη διάρκεια της ημέρας. Ευτυχώς κατά τη διάρκεια του Σ/Κ έχει όλη τη νύχτα μετρό στη Βαρκελώνη και έτσι πήγαμε «καρφί» ξενοδοχείο.

Κυριάκος Αθανασιάδης