Avatar

Εδώ έχουμε να κάνουμε με το surströmming του metal.

Αν τυχόν δεν γνωρίζετε το εκρηκτικό σουηδικό έδεσμα, σας εκλιπαρώ να κάνετε μια πρόχειρη αναζήτηση στο γιουτιούμπι και δεν θα χάσετε. Τώρα σε σχέση με τους Avatar τα πολλά λόγια είναι φτώχεια και δεν διαφέρουν από την παραδοσιακή αυτή κονσέρβα.

Ομολογώ δεν κατάφερα να τους πάρω σοβαρά εδώ και επτά δίσκους, αλλά θα προσπαθήσω να δω αν οι Σουηδοί θα καταφέρουν να μου αλλάξουν την άποψη στον όγδοο τους. Σίγουρα παραδέχομαι πόσο εργατικοί είναι.

Πάντως με ένα δελτίο τύπου που κάνει αναφορά στα νέα τους ρούχα, το ξεκίνημα με το "Hunter Gatherer" δεν μπήκε με το δεξί.

Κάποιος εκεί έξω πράγματι πιστεύει πολύ -και δικαίωμα του/της παρακαλώ- ότι η μπάντα θα τα καταφέρει κάποτε και ρίχνει άπειρα χρήματα στο αδηφάγο βαρέλι της μουσικής βιομηχανίας να κυκλοφορήσουν ακόμα ένα δίσκο.

Οι Σουηδοί καταφέρνουν όντως πολλά πράγματα, όπως ακριβές συνεργασίες με παραγωγούς από το Αμέρικα (Jay Ruston, που έχει παίξει μπάλα με Stone Sour αι Anthrax) , ηχογραφήσεις σε απίστευτα εξοπλισμένα στούντιο (Sphere Studios) και επιτυγχάνουν μια ηχητική συνέπεια, υψηλής πιστότητας, με σύμμαχο την τεχνική τους κατάρτιση. Όπως και στο παρελθόν άλλωστε. Στα φωνητικά βέβαια η επιδειξιομανία του τραγουδιστή, οδηγεί συχνά σε αστοχίες, αλλά η τεχνολογία τις ισιώνει (βλ. το τραγούδι “Gun”).

Αν μη τι άλλο οι Avatar παρουσιάζονται μπροστά μας ως entertainers και το κατορθώνουν.

Μόνο υπό αυτή τη σκοπιά μπορώ να τους δώσω κάποια ελαφρυντικά, διότι στην πραγματικότητα πίσω από τα groove όμως, τις βαριές κιθάρες και το πότε-θα-γίνω-εγώ-Metallica-τώρα-που-οι-AvengedSevenfold-πιάσανε-ταβάνι κρύβεται η μηδενική θρεπτική αξία της κονσέρβας μας.

Όπως και στους προηγούμενους επτά δίσκους, η μουσική των Avatar είναι ένα στείρο προϊόν που δεν γεννά κανένα συναίσθημα. Είναι κάτι σαν τη σκωληκοειδή απόφυσή μας, την οποία είτε την έχουμε, είτε όχι δεν αλλάζει και τίποτα στα αλήθεια. Ο δίσκος αυτός υπάρχει γιατί, απλά, μπορεί.

Το παιδεύουν πολύ δεν λέω και προσπαθούν να ικανοποιήσουν όσο περισσότερο κόσμο γίνεται, αλλά είναι σαν να πατάνε μόνο τις πιο “βαρετές” νότες στα όργανα τους. Τα τραγούδια συνολικά δεν πάνε πουθενά. Εξωφρενικά σόλο κιθάρας, γηπεδικά ρεφρέν, μελωδιούλες εδώ και εκεί, ξελαρυγγιάσματα, «σπασάδικοι» ρυθμοί και παρόλα αυτά η δημιουργικότητα των Avatar δεν καταφέρνει να κρύψει ποτέ τον επιτηδευμένο και επίπλαστο χαρακτήρα τους.

Αν κάποιος ακροατής όμως αρκετά τολμηρός και θέλει οπωσδήποτε δοκιμάσει κονσέρβα από το βροχερό Γιετεμπόρι (έτσι το λένε εκε το Gothenburg ντε) μπορεί να καταφύγει πάντα στους In Flames.