Atta

Οι Offspring και οι Green Day ωριμάσανε, οι Sum 41 έβγαλαν "Best Of", Οι New Found Glory χαρχαλεύουν την Hayley μου και οι Blink-182 μπορεί να επανενώθηκαν αλλά αν 1-2 κουτσούβελα και μια παραλίγο τετ-α-τετ συνάντηση με τον Cobain δεν ήταν αρκετά για να συνέλθουν, δεν ξέρω τι είναι. Το θέμα είναι πως η punk rock σκηνή των '90s, προς το παρόν τουλάχιστον, έχει πάει σ' άλλη γη, σ' άλλα μέρη, και φαίνεται πως κάποιος ξέχασε να πει τα νέα από Σουηδία μεριά.

"I've got shit stains on my favourite shirt, and I pissed my brand new pants" χωρίς κανέναν εμφανή λόγο φωνάζουν οι Atta στο πρώτο τους άλμπουμ, "I Just Love To Say I Called You", και θα το προτιμούσα να μην έπαιρναν ποτέ 'κείνο το έρμο το τηλέφωνο.

Και συ θα μου πεις, «ποιος είσαι κύριος να κρίνεις ποιο είδος έχει πεθάνει ή όχι; Η κάθε μπάντα και ο κάθε καλλιτέχνης μπορεί να εκφράζεται όπως θέλει και όπως μπορεί». Και θα σου σφίξω το χέρι και άμα λάχει και είσαι και χαριτωμένος θα σου σκάσω φιλάκι στο μάγουλο, αλλά έχει μεγάλη διαφορά να κάνεις το κομμάτι σου με μια στοιχειώδη αξιοπρέπεια και με ένα επίπεδο.

Κάθε τραγούδι του δίσκου μιλάει για εφηβικές τσαχπινιές και άλλα τέτοια όμορφα που εμφανέστατα προσδίδουν τον χαβαλεδιάρικο τόνο της κυκλοφορίας, αλλά ναι, κακόγουστα. Στη ντεμιμπαλάντα του δίσκου, "Panties", φανερώνονται οι προτιμήσεις της μπάντας στις κυλότες, γιατί, απ' ότι φαίνεται, δεν τους κόβουν. Το κοινωνικό ενδιαφέρον της μπάντας διαφαίνεται στο "Karaoke Night", που είναι ένας ύμνος προς μια κατακαημένη νεαρά που μοιράζει στον κόσμο σύφιλη, ενώ υπάρχει βέβαια και το τρυφερό "Love Song", το οποίο στην ουσία είναι μια παράκληση στο να βρει κακό ψόφο κάποια πρώην κοπέλα μέλους της μπάντας.

Τα σχόλια νομίζω είναι πλέον περιττά και ειλικρινά δεν πιστεύω πως αξίζει κανενός το χρόνο αυτή η κυκλοφορία. Και ναι, έχει πεθάνει πλέον αυτό το genre, το κίνημα του ενενηντατόσο πέρασε, αλλά κάτω από τις στάχτες του κρυφοχορεύουν αρκετά αξιοπρεπή ονόματα που περιμένουν μάλλον υπομονετικά την ώρα τους... Set Your Goals, The Darlings, Bayside...