Astrosaur

Νορβηγικό power trio που κυκλοφορεί δίσκο με την Pelagic records, ονομάζει το άλμπουμ του "Ασαφοσκόπιο" και περιγράφεται ως μια instrumental μπάντα που αναμιγνύει prog, jazz και post; Πείτε μου που να υπογράψω! Με τα παραπάνω δεδομένα, η γνωριμία με τους Astrosaur μοιάζει με κίνηση ελάχιστου ρίσκου και, εν πολλοίς, αποδεικνύεται ως τέτοια, αρκεί να μην ποντάρεις πάνω τους ότι έχεις και δεν έχεις.

Συχνά τα ατοπήματα στα δελτία τύπου βέβαια και ως φίλος της jazz οφείλω να προειδοποιήσω ότι, όχι, τίποτα jazz δεν υπάρχει εδώ. Έχει αρχίσει να γίνεται ενοχλητική η χρήση του όρου σε κάθε μπάντα που χρησιμοποιεί αραιά και που κανένα απροσδόκητο ακόρντο - και ναι, οι Astrosaur έχουν μισή ντουζίνα τέτοια. Πουθενά όμως δεν «παρεμβάλλεται» τίποτα στο ατόφιο post/prog τους και η μόνη - παντελώς άχρηστη - αμφιβολία είναι για το ποιος από τους δύο χώρους μπορεί να θεωρηθεί ως ρίζα τους. Το αποτέλεσμα είναι ισόπαλο, σηκώνω τα χέρια ψηλά, ας βουτήξουμε κι άλλο στη μουσική.

Πρόκειται για ήχο με υψηλούς δείκτες ενέργειας και νοημοσύνης. Οι Astrosaur δίνουν συχνά την εντύπωση ενός γκρουπ που βρίσκεται συνεχώς στα κόκκινα: τα τύμπανα παίζουν περίτεχνους up tempo ρυθμούς φλερτάροντας συχνά με math rock πρακτικές, το μπάσο παραμένει super fuzz-αρισμένο καθόλη τη διάρκεια και η κιθάρα καταφεύγει συχνά σε screaming lead μέρη. Παρά το σύγχρονο περίβλημα, υπάρχει ένας αέρας παλιομοδίτικου rock που έρπεται κάτω από την επιφάνεια, σε μια διαπίστωση που μπορεί να θεωρηθεί αναμενόμενη από σκανδιναβική μπάντα.

Πέραν αυτής της ανεπαίσθητης λεπτομέρειας, η μπάντα μοιάζει να απολαμβάνει την εξερεύνηση των διαθέσεων της. Μεγάλο μέρος του υλικού αφορά post metal ηχητικά τοπία που προτιμούν όμως να είναι «νευρόσπαστα» παρά αργόσυρτα. Τα αργά riff παρόλα αυτά κερδίζουν τις εντυπώσεις όταν κάνουν - σπάνια δυστυχώς - την εμφάνιση τους, όπως αποδεικνύει περίτρανα σ’ ένα track όπως το ‘’Karakoram II’’. Η γενική αίσθηση παραμένει αυτή ενός τεχνικού, sophisticated κι ελαφρώς προοδευτικού μοντέρνου metal, με μια πρέζα space ατμόσφαιρας εδώ κι εκεί. Αυτήν την τελευταία, φευγάτη καθώς είναι, την αντιλαμβάνεσαι συχνά ακόμα και στα fade out των τραγουδιών. Τί ωραία που θα ήταν αν η μπάντα τα ενέτασσε περισσότερο μέσα στις συνθέσεις!

Η μουσική ρέει με ζωντάνια, με πολλές εναλλαγές και αρκετά εντυπωσιακά μέρη. Γίνεται ταυτόχρονα αντιληπτό ότι η μπάντα δεν νοιάζεται πολύ για να παραδώσει σφιχτότερο songwriting και να σου αφήσει πολλά για να θυμάσαι μετά από κάθε ακρόαση, παρά κυρίως για την περιπέτεια και την ποικιλία. Στον βωμό του να μην γίνουν βαρετοί ή προβλέψιμοι, θυσιάζουν λίγους ανοιχτούς χώρους. Απόδειξη γι αυτό αποτελεί το 12λεπτο ‘’Homewards’’ που κλείνει τον δίσκο: πιο post rock, πιο «αναμενόμενο» από το υπόλοιπο υλικό αλλά και πιο πειστικό συναισθηματικά.

Το "Obscuroscope" είναι ένα πολύ αξιόλογο άλμπουμ από μια μπάντα που είναι γεμάτη όρεξη και ταλέντο, και είναι βέβαια πολύ δίκαιο να τους ξεχωρίσω ανάμεσα στις ιδιαίτερα ενδιαφέρουσες instrumental μπάντες που άκουσα πρόσφατα. Έχοντας το πλεονέκτημα ότι τους περισσεύουν αποθέματα προσωπικότητας, οι Astrosaur οφείλουν να ανακαλύψουν ποιο είναι αυτό το μικρό, αδιόρατο ‘’κάτι’’ που τους λείπει για να μας αφήσουν με το στόμα ανοιχτό. Είναι μόλις το δεύτερο άλμπουμ τους.