Arsis

Τρίτο full length album για τους Arsis και το μόνο που έχω να πω είναι: Επιτέλους! Οι μάστορες του τεχνικού death metal επιστρέφουν και πάλι μετά το ντεφορμάρισμα του "United In Regret". Τώρα μάλιστα, τα πράγματα μπήκαν και πάλι στη θέση τους και η δισκάρα ονόματι "We Are The Nightmare" ήρθε και ρίζωσε στο μυαλό μου, στα αυτιά μου και φυσικά στο cd player μου.

Για όσους βέβαια γνωρίζουν από πριν τη συγκεκριμένη μπάντα, και ειδικά τον κύριο Malone, ήταν θέμα χρόνου να κυκλοφορήσει κάτι που θα βάλει τρικλοποδιά και θα πέσει με δύναμη πάνω σε όλα αυτά τα συγκροτήματα που ξεκινούν να παίζουν τεχνικό death metal και το αποτέλεσμα είναι να μπερδεύουν τα μπούτια τους, τα δάχτυλά τους και ό,τι άλλο χρησιμοποιούν.

Γιατί αγαπητοί μου, το τεχνικό death metal απαιτεί έφεση στη δημιουργία, έφεση στην εκτέλεση, ενώ ταυτόχρονα οφείλει να είναι τσαμπουκαλεμένο και πωρωτικό και να έχει την ικανότητα να μετουσιώνει την όποια τεχνική κατάρτιση σε αυτό που πραγματικά έχει σημασία: την τέρψη του ακροατή.

Φαίνεται ότι οι Arsis τα γνωρίζουν καλά αυτά, αφού το "We Are The Nightmare" είναι ένα album εκτελεσμένο με χειρουργική ακρίβεια, το οποίο προσφέρεται συγχρόνως για κοπάνημα του εαυτού σας ή των γύρω σας. Οι riffάρες περιμένουν υπομονετικά τη σειρά τους η μία πίσω από την άλλη πριν απελευθερωθούν από τα μαγικά χέρια των Malone - Knight και, πιστέψτε με, είναι πολλές και με ακόμα περισσότερες νότες η καθεμία! Είναι τόσο πολλά και ποιοτικά τα riff που συναντώνται εδώ, που με κάνουν να θεωρώ ότι θα επαρκούσαν για άλλα δέκα τραγούδια από τα ήδη υπάρχοντα του δίσκου, με το ίδιο πετυχημένο αποτέλεσμα. Τα solos και τα «χιλιάδες» leads του "We Are The nightmare" δε μπορούσαν να είναι κάτι λιγότερο από συναρπαστικά, μπολιασμένα με μαεστρία πάνω σε μελωδίες βγαλμένες από το heavy, το thrash, το μελωδικό death και το black metal.

Είχαμε επίσης και έλευση νέου drummer, που ήρθε να αντικαταστήσει τη σταθερή αξία Michael VanDyne. Για να πω την αλήθεια, η αλλαγή αυτή με ξένισε λίγο, μιας και ο προαναφερθείς έπαιζε τα πάντα με όλους τους τρόπους και συνέφερε. Φαίνεται όμως ότι ο Darren Cesca με διέψευσε. Ανήκει και αυτός στην οικογένεια των οκτάποδων, οι οποίοι είναι ικανοί να παίζουν blastbeat μαζί με δίκαση, ενώ συγχρόνως κάνουν γυρίσματα ξύνοντας παράλληλα το αυτί τους! Αυτοί που δεν έχουν ακούσει ακόμα Arsis (κακώς!) οφείλουν να γνωρίζουν επίσης ότι τα φωνητικά δεν είναι βοθρέ, αλλά blackίζουν, θυμίζοντας αρκετά τον Jeff Walker της μεταγενέστερης περιόδου των Carcass.

Είμαι πεπεισμένος ότι αν ο θείος Chuck μπορούσε με κάποιον τρόπο να ακούσει αυτό το album θα χαμογελούσε και θα ένιωθε υπερήφανος για το έργο που παρουσίασε όσο ήταν εν ζωή. Το τεχνικό death metal, από τη σκοπιά που ο ίδιος το διαμόρφωσε, έχει βρει τους κύριους εκφραστές του, που δεν είναι άλλοι από τους Arsis. Ένα συγκρότημα που είναι ικανό να κάνει ό,τι και οι Death παλιότερα. Να προχωρήσει δηλαδή το death metal λίγο παραπέρα.