Dephosphorus

Night Sky Transform

7 Degrees (2012)
Από τον Μανώλη Κληρονόμο, 05/12/2012
Πώς βαθμολογείτε το δίσκο;
Μόλις δύο χρόνια μετά το καταπληκτικό ντεμπούτο EP, "Axiom", οι Αθηναίοι Dephosphorus επιστρέφουν και μας δείχνουν το πιο ώριμο, μεστό και διαστημικά μεγαλοπρεπές πρόσωπό τους. Το "Night Sky Transform" δεν αποτελεί απλά τη συγκλονιστική αποκάλυψη της χρονιάς· είναι ένας δίσκος που επαναπροσδιορίζει τον ακραίο ήχο, θέτει νέα στάνταρ και προκαλεί απανωτά εγκεφαλικά χάρη στην ευφυέστατη ισορροπία των συστατικών που τον αποτελούν. Είναι το τέλειο πάντρεμα του grind με το black metal, του punk attitude με την προοδευτική αντίληψη, του υπερβατικού με την αμφισβήτηση κάθε μορφής εξουσίας.

Στο πρώτο τους full length άλμπουμ, οι Dephosphorus αφήνουν πίσω τους τους αδιάκοπα φρενιασμένους ρυθμούς του "Axiom" και ρίχνοντας ελαφρώς τις ταχύτητες δημιουργούν ένα μοναδικό κράμα ήχων που προσωπικά δεν έχει τύχει να συναντήσω. Κυρίαρχο ρόλο σε αυτήν την πρωτόγνωρη μυσταγωγία έχει ο Θάνος Μαντάς και οι καλοζυγισμένες κιθάρες του, οι οποίες φτύνουν με ευφυΐα δηλητηριώδη riff: Άλλοτε κυκλικά βουτηγμένα μέσα σε μια ανορθόδοξη παράνοια και άλλοτε στιβαρά με εκπληκτικό groove που θαρρεί κανείς ότι αναδύθηκαν από τον πάτο κάποιου βάλτου (στο groove-άτο τελείωμα στα τελευταία 40 δευτερόλεπτα του "The Astral Putsch II: Array Of Truth" μου έρχεται να αρχίσω να κοπανάω το κεφάλι μου πάνω στον τοίχο). Οι επιληπτικές αρμονικές είναι ικανές να ανοίξουν μαύρες τρύπες και να καταβροχθίσουν τα πάντα, με αδιάλειπτα εναλλασσόμενες φόρμες που αλληλοσυμπληρώνονται ευφάνταστα. Το μπάσο του είναι διακριτικό, κρυμμένο σαν μυστικό όπλο πίσω από τις κιθάρες και δίνει τον απαραίτητο όγκο όπου χρειάζεται χωρίς να ξεμυτίζει στο ελάχιστο, περιορισμένο σε δεύτερο ρόλο αφήνοντας στις κιθάρες να έχουν τον πρώτο και τον τελευταίο λόγο σε όλες τις συνθέσεις. Τα τύμπανα του Νίκου Μεγαριώτη βαράνε αλύπητα με σαφή μεθοδικότητα χωρίς να ξεφεύγουν ούτε για ένα δευτερόλεπτο, υπογραμμίζοντας τις τέλειες ισορροπίες που διατηρούνται στον δίσκο.

Οι συνθέσεις-ψιλοβελονιά όπου κάθε νότα κρύβει και μια μικρή έκπληξη και το εξαιρετικό χτίσιμο των συνθέσεων, επισφραγίζουν το μεγαλείο του δίσκου. Τα κομμάτια είναι τοποθετημένα ακριβώς όπως πρέπει κρατώντας και σε αυτόν τον τομέα τις ισορροπίες με λογική αλληλουχία όπου καθίσταται αδύνατο να σπάσει. Εντυπωσιακός είναι, για παράδειγμα, ο τρόπος με τον οποίο το αργόσυρτο και sludge-άτο "The Fermi Paradox" (με φωνητικά από τον Μαντά) μπαίνει σφήνα ανάμεσα στους τρελαμένους ρυθμούς των "Night Sky Transform" και "The Astral Putsch I: Plateau Of Initiation".

Τα φωνητικά του Πάνου Αγόρου ξεφεύγουν από καθετί μονότονο με συνεχείς εναλλαγές μεταξύ βιτριολικών ουρλιαχτών και σάπιων growls, στηριζόμενα πάνω σε ένα διασυμπαντικό στιχουργικό concept που από τη μία καταπιάνεται με τον άνθρωπο ως παγιδευμένο ον μέσα σε έναν κατασκευασμένο μικρόκοσμο και από την άλλη θέτει φιλοσοφικά ερωτήματα και προβληματίζει επανατοποθετώντας το άτομο στο κέντρο ενός συμπαντικού μακρόκοσμου. Οι απαγγελίες του δε -«All hail Aurora! All hail Aurora!»- στο τελευταίο κατά σειρά "Aurora" είναι αποθεωτικές και κλείνουν φανταστικά τον δίσκο.

Σε όλα αυτά έρχεται να προστεθεί η guest εμφάνιση του μικρού θεούλη Ryan Lipynsky (Serpentine Path, The Howling Wind, ex-Unearthly Trance), o οποίος παίρνει σχεδόν ολόκληρο πάνω του το κομμάτι "Unconscious Excursion", αναλαμβάνοντας τη lead κιθάρα, προσθέτοντας κι αυτός το δικό του λιθαράκι στο κοσμικό concept ξερνώντας εκπληκτικούς στίχους με τη στοιχειωτική φωνή του.

Οι Dephosphorus στα μόλις δύο χρονιά που ενεργοποιούνται δισκογραφικά όχι μόνο καταφέρνουν και υπερβαίνουν τους εαυτούς τους αλλά ορίζουν και ένα νέο είδος (στο οποίο έχουν κολλήσει την ταμπέλα «astrogrind», αλλά δεν πα' να γαμηθούν και οι ταμπέλες) στο οποίο παίζουν μπάλα μόνοι τους. Πραγματική αποκάλυψη από την άκρη του διαστήματος.
  • SHARE
  • TWEET