Almanac

Tsar

Nuclear Blast (2016)
Από τον Χρήστο Καραδημήτρη, 08/03/2016
Αποδεικνύουν πως μπορούν να συνεισφέρουν -έστω και λίγο- στο να κουνηθούν τα λιμνάζοντα νερά του ευρωπαϊκού power metal
Πώς βαθμολογείτε το δίσκο;

Ο Victor Smolski πρώτο-συστήθηκε με τους εντυπωσιακούς Mind Odyssey, αλλά ήταν η σχεδόν 15ετής πορεία του με τους Rage που τον καθιέρωσε στις συνειδήσεις των metal οπαδών, ως σπουδαίο κιθαρίστα, συνθετικά και κυρίως εκτελεστικά. Η μουσική του παιδεία (με πατέρα συνθέτη κλασσικής μουσικής και σπουδές σε πιάνο και τσέλο πριν πιάσει κιθάρα) τον κατέστησαν ξεχωριστό ανάμεσα στους βιρτουόζος του συναφιού του, αλλά πάντα την αξιοποιούσε προς όφελος των συνθέσεων παρά της επίδειξης.

Με τους Rage είχε επέλθει ένας κορεσμός και μια ανάγκη να ξαναγυρίσουν σε πιο παλιές, λιγότερο τεχνοκρατικές φόρμες, ενώ το project των Lingua Mortis δεν έδειξε να έχει και τρομερή αποδοχή, οπότε το διαζύγιο με τον Peavy Wagner έμοιαζε μάλλον αναπόφευκτο. Πλέον, έρχεται να μας συστηθεί εκ νέου με τους Almanac, να αποτελούν μια καθαρά δική του μουσική πρόταση.

Μπορεί οι περισσότεροι μουσικοί που έχει στο πλευρό του ο Λευκορώσος κιθαρίστας στο νέο του αυτό ξεκίνημα να είναι σχετικά άγνωστοι, αλλά η κίνηση να προσλάβει δύο πολύ καλούς και καταξιωμένους τραγουδιστές αποδεικνύεται καθοριστική για το τελικό αποτέλεσμα. Διότι, ο Andy B. Franck των Brainstorm (και των Symphorce για όσους θυμούνται) προσδίδει δύναμη και όγκο με τις ερμηνείες του, ενώ ταυτόχρονα ο David Readman (Pink Cream 69), προσδίδει ποιότητα και συναίσθημα με την πιο ντελικάτη αλλά εξίσου δυναμική φωνή του. Οι δυο τους αλληλοσυμπληρώνονται ιδανικά ενώ - κυρίως σε υποστηρικτικό ρόλο - υπάρχει και η Jeannette Marchewka  (από τους Lingua Mortis) ολοκληρώνοντας μια πολύ δυνατή τριπλέτα φωνητικών.

Σε μουσικό επίπεδο, οι Almanac παίζουν power metal (ευρωπαϊκό προφανώς), με αναπόφευκτες πινελιές κλασσικής μουσικής (κυρίως στα πολλά layers των πλήκτρων και στις ενορχηστρώσεις), αλλά και με μια πιο μοντέρνα αισθητική όσον αφορά τον ήχο τους. Αυτό, όμως, που τους κάνει να ξεχωρίζουν  από τον σωρό είναι η ποιότητα των συνθέσεων και τα επιμέρους χαρακτηριστικά της συνθετικής προσέγγισης του Smolski.

Δυνατά riff υπάρχουν, όπως φυσικά και τα χαρακτηριστικά υπέρ-τεχνικά σόλο του Smolski που συνήθως τα βρίσκω απολαυστικά, ενώ οι δίκασες και τα πομπώδη πλήκτρα είναι μάλλον preset. Οι μελωδίες βρίσκονται γενικότερα σε πρώτο πλάνο και οι εναλλασσόμενες φωνές των Franck/Readman κρατάνε το ενδιαφέρον έντονο, όπως και οι δουλεμένες φωνητικές αρμονίες των τριών ερμηνευτών.

Σε επίπεδο ενορχήστρωσης, τα πράγματα είναι λίγο φορτωμένα, κάτι που ίσως ξενίσει όσους δεν θέλουν πολλά πλήκτρα στο (power) metal τους, αλλά είναι σωστά τοποθετημένα. Σε βαθμό, που στο (καλύτερο τραγούδι του άλμπουμ) "Self-Blinded Eyes" μου έφεραν στο νου τις ενορχηστρώσεις που κάποτε θαύμαζα στους Angra.

Παράλληλα, είναι δύσκολο να μην εκτιμηθούν μελωδίες όπως αυτές στο "Children Of The Future" και στο "No Mores Shadows", με τα "Hands Are Tied" και το ομώνυμο να ακολουθούν από κοντά. Μόνο προς το τέλος, οι συνθέσεις χάνουν κάπως το ενδιαφέρον τους, αλλά σε γενικές γραμμές το άλμπουμ στέκεται αξιοπρεπέστατα τόσο σε συνθετικό όσο και σε παικτικό επίπεδο.

Τέλος, στα θετικά να καταγραφεί το πολύ ωραίο artwork και στα αρνητικά η όλη αισθητική που αποπνέει videoclip για το "Self-Blinded Eyes", όπως και η ενδυματολογική/στυλιστική προσέγγιση της μπάντας, που θυμίζει αυτή των My Chemical Romance στο "The Black Parade'.

Προφανώς, η Nuclear Blast ήταν η πρώτη που θα εκτιμούσε ενδεχόμενη επέκταση της συνεργασίας της με τον Smolski, αλλά αν οι Almanac δεν είχαν κάτι αξιόλογο να παρουσιάσουν, νομίζω πως δεν θα δίσταζε να τον στείλει σε κάποια άλλη εταιρεία, από αυτές που κυκλοφορούν power metal δίσκους της σειράς ακόμα και σήμερα. Με το "Tsar", όμως, οι Almanac αποδεικνύουν πως έχουν κάτι θετικό να συνεισφέρουν, προσπαθώντας να κουνήσουν - έστω και λίγο - τα λιμνάζοντα νερά του ευρωπαϊκού power metal.

 

  • SHARE
  • TWEET