Aevangelist

Έχοντας βγάλει έξι LP και μπόλικα EP με τη version των Ævangelist υπό τη φωνητική αρωγή του/της Ascaris ο Matron Thorn μετακόμισε από Αμερική στη Φινλανδία. Με αλλαγή έδρας λοιπόν και πλέον με τον Stéphane Gerbaud (πρώην Anorexia Nervosa) να πιάνει το μικρόφωνο θα συνεχίσει τη δημιουργία εφιαλτικών οραμάτων, με δύο δίσκους μέσα στο 2020. Ένας εξ αυτών είναι το "Nightmarecatcher" ο οποίος θα βγει μέσω της Hells Headbangers Records.

Ο δίσκος έχει ηχογραφηθεί live, εκεί που παίζουν οι Oranssi Pazuzu εξαιρουμένων των τυμπάνων όπου έγινε στο προβάδικο των Barathrum. Όλα δια χειρός Matron Thorn εκτός των φωνητικών του Gerbaud. Μουσικά το "Nightmarecatcher" στέκεται μεταξύ black, death και ambient. Το βασικό χαρακτηριστικό του είναι η ρευστότητα που έχει. Πρόκειται περί μίας σύνθεσης πενήντα λεπτών χωρισμένη σε τρεις ενότητες όπου το θεματικό background της έχει να κάνει με την κοσμική ανακύκλωση. Τουλάχιστον αυτό αντιλαμβάνομαι. Μια κυκλική διεργασία οπού αφορά τα πάντα στο σύμπαν. Αν το έχω πιάσει σωστά, μιας και οι στίχοι απουσιάζουν στο promo, δεν απομακρύνεται πολύ από τις διδαχές κάποιων προ Σωκρατικών, μιλάω κυρίως για τον Αναξίμανδρο («το τέλος και η αρχή είναι όνειρα») ή το πυρ του Ηράκλειτου.

Η προσομοίωση αυτών των ιδεών αρχίζει με κάτι σκόρπιες ιδέες από κιθάρες. Αυτές μέσω της καλής παραγωγής (ίσως η καλύτερη που είχε ποτέ ο Matron Thorn στα σχήματά του) μοιάζουν σαν να αιωρούνται. Σαν να είναι σκόρπια κομμάτια σκόνης. Κάπου, κάπου αυτά συνενώνονται και δημιουργούν κάτι πιο στέρεο. Αυτό μεταφράζεται σε πιο βαριά riff, που έρχονται από πίσω. Ο τρόπος κατασκευής αυτής της μακροσκελούς σύνθεσης δείχνει μια αρχική εποπτεία ή οποία εν μέσω της ηχογράφησης μπορεί να διαστάλθηκε αλλά δεν έχασε τον βασικό προσανατολισμό της. Οι κιθάρες, δύο, τρεις ή και περισσότερες δημιουργούν στρώματα, τα οποία όμως δεν αλληλεπικαλύπτονται. Έτσι μπορείτε να εστιάζετε κάθε φορά σε ότι θέλετε, αν και πολλές φορές σαν ένα κοχλάζων υγρό, προκύπτει στην επιφάνεια ένα χαρακτηριστικό που αποσπά την προσοχή.

Στα φωνητικά η προσέγγιση του Gerbaud είναι διαφορετική απ’ αυτή του/της Ascaris. Συγκεκριμένα ο Γάλλος ακολουθεί μια πιο τελετουργική φόρμα, σχεδόν ομιλεί πάνω στον ηχητικό καμβά. Έτσι στερούμαστε τον εφιαλτικό κόσμο που δημιουργούσε ο/η Ascaris. Η ποικιλία που έβγαζε στα φωνητικά, οι παράξενες αλλαγές μας έλειψαν. Βέβαια το όλο concept ίσως κόλλαγε καλύτερα στο μοτίβο του Gerbaud. Επίσης σε μια συνέντευξη του Thorn αποκαλύφτηκε ότι η στιχουργία είναι δημιουργία του Γάλλου, την οποία την τοποθέτησε στη κορυφή της όλης πορείας των Ævangelist. Άρα ίσως αυτό να έδωσε κι ένα επιπλέον κίνητρο για τον μουσικό εναγκαλισμό αυτού του ουροβόρου συμπαντικού θέματος.

Το "Nightmarecatcher" δεν καλύπτει στον ίδιο βαθμό τις όποιες επιδιώξεις του ανά πάσα λεπτό που κρατάει. Έχει σημεία που χάνεται. Αλλά είναι και η ιδιαιτέρα φύση του που το κάνει δύσκολο. Θέλει τη δεδομένη αφοσίωση απ’ τον ακροατή. Πάντως είτε σε γενικό υπόβαθρο είτε σε πιο προσωπική επαφή θα συναντήσετε πολύ ενδιαφέροντα στοιχεία.