Acid Death

Ας μου επιτραπεί από τους αναγνώστες /-τριες μία μικρή ανάμνηση ωσάν πρόλογο. Κάπου στο 1993 και μετά από μία ακρόαση στο ραδιόφωνο του τραγουδιού των Αθηναίων Acid Death, "Apathy Murders Hope", εισήλθα στις μουσικές αυτού του πολύ αξιόλογου σχήματος. Αμέσως προμηθεύτηκα το ομώνυμο εφταράκι και έπαθα πραγματική πλάκα. Είχα πωρωθεί τόσο πολύ που στην αλληλογραφία με οιονδήποτε στο εξωτερικό, πέραν των άλλων ελληνικών group, δεν ξέχναγα ποτέ να αναφερθώ στο 7" αυτό που με είχε συνεπάρει τόσο. Μετά από ένα πολύ καλό split με τους Avulsed και δύο άλμπουμ στα τέλη των '90s, όπου εκτός της καλής συνθετικής ποιότητας είχαν και πραγματικά ενδιαφέροντα τραγούδια, οι Acid Death διαλύονται. Δυστυχώς, το σχήμα δεν έλαβε ποτέ την αναγνώριση που τυχών άξιζε, θες λόγω εταιριών, θες λόγω του τεχνικού στυλ που είχε το death metal του ή μάλλον και βασικότερο του τόπου καταγωγής του. Είναι αλήθεια ότι χώρες όπως Ελλάδα, Ιταλία, Γαλλία κτλ. ήταν σαν να μην μπορούσαν να συναγωνιστούν τα αντίστοιχα σχήματα του σκανδιναβικού βορρά ή της Αγγλίας και Γερμανίας / Ολλανδίας. Τα παραδείγματα είναι πάμπολλα για να αναφερθούν, αλλά έτσι παιζόταν το παιχνίδι τουλάχιστον κάποια χρόνια πριν διότι τώρα είναι αρκετά διαφορετικά. Εδώ θυμάμαι γκρουπάρες όπως οι Γάλλοι Massacra να αντιμετωπίζονται αρνητικά παρά το γεγονός ότι η μουσική τους έσπερνε. Γι' αυτό και κρύβανε πολλές φορές τη γαλλική καταγωγή! Και έβλεπες αστεία σχήματα από Σουηδία και Φιλανδία να κερδίζουν συμβόλαιο στο άψε σβήσε. Ίσως ένα άρθρο για το πώς δούλευε η σκηνή στο death τις αρχές των '90s να έχει ενδιαφέρον, αλλά ας επιστρέψουμε στους Acid Death.

Μετά την επανασύνδεσή τους τέσσερα χρόνια πριν και την κυκλοφορία του αξιόλογου "Eidolon" το 2012, οι Acid Death έρχονται με το "Hall Of Mirrors" και κυριολεκτικά τινάζουν την μπάνκα στον αέρα! Με τίποτα δεν περίμενα τόσο δυνατό άλμπουμ και ειλικρινά έχω εντυπωσιαστεί  με τις συνθέσεις και με τους στίχους τους. Κρατάνε το κλασικό στυλ του death metal, φαίνεται ουκ ολίγες φορές απ' το riffing ότι προέρχονται από τις αρχές των ‘90s, αλλά μπολιάζουν με ιδιαίτερο τρόπο πολλές συνθέσεις τους που σε ξαφνιάζουν. Είναι χαρακτηριστικό δε ότι σε δύο τραγούδια θα παρατηρήσετε μέχρι και επιρροές από Meshuggah, οι οποίες δένουν αρμονικά και ακόμα για ανθρώπους σαν και μένα -που έχω όχι απλώς αλλεργία σε τέτοιους ήχους αλλά δεν μπορώ καν να γράψω το όνομά τους- μου αρέσουν απίστευτα πολύ. Αντί λοιπόν να προβούν σε μουσικό αταβισμό ανακυκλώνοντας πράγματα του παρελθόντος, οι Acid Death προχωρούν σε δικό τους μονοπάτι ακούγοντας μόνο την εσωτερική τους τάση.

Τραγούδια όπως το "Life And Death" πρέπει οπωσδήποτε να φτάσουν στα αυτιά οποιουδήποτε είχε ποτέ λατρέψει τους Pestilence, Atheist ή τους όψιμους Death. Ο τρόπος που κτίζουν τα τραγούδια σε κρατάει σε προσοχή ενώ στη μεγάλη πλειοψηφία η διαδοχή των riff είναι αρμονική. Η είσοδος του Γιάννη Αναγνώστου έχει δώσει πολλά, τα δε σόλο του στα "Ghostship" και "Planes Of The Eternal Dead" (στο τελευταίο και τα δύο σόλο είναι πάρα πολύ καλά) σπάνε κόκκαλα! Οι δε στίχοι κολλάνε στους ήχους του άλμπουμ, ξεκινώντας με κριτική για την προσήλωση στο «καταναλώνειν» της κοινωνίας ("Mental Slime"), είσοδος σε ένα μυαλό γεμάτο εφιάλτες και τρέλας ("Hall Of Mirrors"), ναρκωτικών ("Ghostship") και άλλα που θα τα ανακαλύψετε εσείς και θα μπείτε σε αντίστοιχες σκέψεις. Αν εξαιρέσω ένα τραγούδι και κάποιες στιγμές που θα μπορούσαν να ήταν λίγο καλύτερα, ο νέος δίσκος των Acid Death χτυπάει ταβάνι και στο headbanging και στον προβληματισμό. Άψογο εκτελεστικά από όλους, καλός ήχος, ωραίο εξώφυλλο, το "Hall Of Mirrors" σας περιμένει να το ανακαλύψετε και να παρασυρθείτε στους παράξενους ρυθμούς του και τα δυνατά του riff.