Accept

Αν με ρωτούσε κάποιος ποια ήταν η καλύτερη classic metal μπάντα της προηγούμενης δεκαετίας, από παλιές και νέες, θα διάλεγα χωρίς δεύτερη σκέψη τους Accept. Το σοκ με το "Blood Of The Nations" ήταν τεράστιο, το "Stalingrad" ανταπεξήλθε με μεγάλη άνεση στο δύσκολο τεστ της διαδοχής, ενώ θεωρώ ευθαρσώς το "Blind Rage" ως το κορυφαίο της αγίας τριάδας, με απίστευτη έμπνευση και τρομερό χαρακτήρα.

Παρά την πολύ καλή δουλειά που έγινε και στο "The Rise Of Chaos", η αίσθηση που μου άφησε εν τέλει δεν ήταν τόσο ισχυρή όσο εκείνη των προκατόχων του. Ίσως το ζήτημα είναι τελείως υποκειμενικό, κατά τη γνώμη μου όμως φάνηκε να λείπει αυτό το «κάτι» που θα ανέβαζε μεμονωμένα τα τραγούδια αλλά και το σύνολο, συν το γεγονός ότι ο Tornillo δεν έμοιαζε να «πατάει γερά».

Μπορεί οι Accept σε εμπορικό επίπεδο να εξακολουθούν τα τελευταία χρόνια να τα πηγαίνουν θαυμάσια, τα γεγονότα όμως μου έδειχναν ότι η μπάντα κάπου είχε χάσει, έστω και ελαφρώς, τον δρόμο της. Θα ήταν αδιανόητο να πηγαίνουν με σπασμένα φρένα, όπως την περίοδο 2010-2014, υπήρχαν όμως ενδείξεις τουλάχιστον στασιμότητας.

Live δίσκος, κόντρα live δίσκος, ρήξη στο αχώριστο δίδυμο Hoffmann/Baltes μετά από τέσσερις και πλέον δεκαετίες χωρίς καμία απολύτως εξήγηση από τον δεύτερο, προσωπικό άλμπουμ από τον Wolf, μεγαλεπήβολα project με ορχήστρες και τρεις κιθάρες. Και τώρα τι κάνουμε, τι δίσκο θα βγάλουμε;

Αν ο Tornillo δεν τα κατάφερε τόσο καλά στο "The Rise Of Chaos", πως θα ανταπεξέλθει με τέσσερα ακόμη χρόνια στην πλάτη του; Όταν αντικατέστησε τον Udo, φαντάζομαι πως λίγοι είχαν προσέξει ότι είναι μόλις δύο χρόνια μικρότερος του. Μήπως πλέον δεν μπορεί; Θα μπορέσει ο Hoffmann να γράψει τραγουδάρες χωρίς τον Baltes; Θα υπάρχει χημεία στο εκ νέου ανανεωμένο σχήμα;

Όσο κι αν θεωρήσει κανείς ότι ένα συγκρότημα όπως οι Accept υπηρετούν ένα σαφέστατα διαμορφωμένο ύφος χωρίς ιδιαίτερη ανάγκη για διαφοροποιήσεις, μία περισσότερο προσεκτική ανάγνωση των τεσσάρων τελευταίων άλμπουμ δείχνει ότι έναν ξεχωριστό χαρακτήρα και ένα διαφορετικό στίγμα στο καθένα.

Εάν το "Blood Of The Nations" όρισε τον δρόμο ως ο απόλυτος συνδυασμός του παραδοσιακού metal με τον σύγχρονο ήχο και το "Stalingrad" επανέλαβε τα βασικά χαρακτηριστικά με μια πιο επική κατά τόπους διάθεση, το "Blind Rage" πάτησε γερά στην παράδοση και αντιθέτως στο "The Rise Of Chaos" παρατηρήθηκε μοντέρνα στροφή.

Το μεγάλο στοίχημα και ερώτημα λοιπόν είναι η επιλογή νέας κατεύθυνσης εντός των γνωρίμων πλαισίων, με σημαντική υποσημείωση τον χαρακτήρα των τραγουδιών. Κατά τη γνώμη μου ο Hoffmann και η παρέα του κατάφεραν κάτι ιδιαιτέρως δύσκολο, πετυχαίνοντας ταυτόχρονα έναν σαφέστατα περισσότερο old shool χαρακτήρα εποχής λατρεμένου "Objection Overruled" σε συνδυασμό και απόλυτη αρμονία με νεοκλασικά και μοντέρνα παιξίματα, σε σκοτεινό μάλιστα φόντο.

Και επειδή μιλήσαμε για χαρακτήρα στα τραγούδια, πολύ δυνατά riff, κουπλέ και ρεφρέν πρώτης κλάσης απαντώνται ξανά σε αφθονία, παράλληλα με μια συνολική αίσθηση ότι τίποτα δεν περισσεύει, ενώ αντιθέτως σε κάθε στροφή παραμονεύουν τα στοιχεία εκείνα που δίνουν προστιθέμενη αξία.

Εκτελεστικά και από άποψη ρυθμικής βάσης καταρχάς, η δουλειά που έχει γίνει είναι πραγματικά υποδειγματική. Τεχνικά, ο Christopher Williams αποτελεί έναν άψογα καταρτισμένο ντράμερ, το οποίο από μόνο του δεν σημαίνει τίποτα. Αυτό που έχει καταφέρει είναι να υπηρετήσει άψογα τα τραγούδια, επιτυγχάνοντας παράλληλα να κρατάει σταθερές και να διατηρεί την απαραίτητη συνοχή χωρίς να φαίνεται μονότονος σε διάρκεια και χωρίς να υπερφορτώνει τα τραγούδια.

Στις ερμηνείες και τις φωνητικές γραμμές, ο Tornillo υπηρετεί άψογα τα τραγούδια και τα τραγούδια φαίνεται πως ταιριάζουν απόλυτα στις δυνατότητές μου, με ιδανικό συμπλήρωμα τα δεύτερα φωνητικά, που αποδεδειγμένα μπορούν να υποστηριχτούν και σε επίπεδο ζωντανών εμφανίσεων. Γενικότερα, οι Accept έχουν αποδείξει ότι μπορούν να αποδώσουν στο σανίδι το υλικό των δίσκων στο 100%, και το γεγονός αυτό δεν υπάρχει κανένας λόγος να αμφισβητηθεί εδώ και τώρα.

Για τον Hoffmann τα έχουμε πει τόσες φορές που κινδυνεύουμε να γίνουμε κουραστικοί, αν δεν έχουμε γίνει ήδη. Ο άνθρωπος μπορεί να παίξει ένα riff που έχεις ακούσει χιλιάδες φορές, δίνοντάς σου, μέσα στο περιβάλλον του τραγουδιού, την αίσθηση ότι το ακούς για πρώτη φορά. Μπορεί με τα lead να χρωματίσει θαυμάσια το πιο απλό και συμβατικό τραγούδι. Μπορεί να σολάρει με τον πιο απλό και συγκλονιστικό συνάμα τρόπο, μπορεί να σε πείσει ότι μόλις άκουσες το καλύτερο σόλο της χρονιάς τουλάχιστον.

Γενικότερα, χρειάζεται ιδιαίτερο ταλέντο να ακούγεσαι τη μία στιγμή ο σκληρότερος των καριόληδων και την επόμενη να σφύζεις από θεϊκές μελωδίες, και δεν νομίζω να υπάρχουν πολλοί που αυτό το καταφέρνουν τόσο καλά όσο οι Accept. Για την τρομερή παραγωγή του μάστορα Andy Sneap δεν χρειάζεται να ειπωθούν πολλά. Κάποιοι θα πουν πάλι ότι τα τύμπανα είναι τριγκαρισμένα και ο ήχος παραείναι τέλειος, εγώ θα πω ότι απολαμβάνουμε να ακούμε το heavy metal δυνατά και καθαρά, ενώ ο τόνος του Hoffmann δεν ακούγεται τέλειος, απλά είναι.

Την τελευταία δεκαετία, τα single που προηγούνται της κυκλοφορίας δεν ήταν πολλές φορές το δυνατό χαρτί της μπάντας, οπότε σε αυτή τη λογική το "The Undertaker" και το ομώνυμο σίγουρα δεν είναι από τα καλύτερα του δίσκου, στο σύνολο των έντεκα όμως λειτουργούν μια χαρά. Δεν θα έλεγα ότι δεν υπάρχουν τραγούδια που να ξεχωρίζουν μακράν, δεν υπάρχουν όμως και τραγούδια που θες να σκιπάρεις, γεγονός που αποδεικνύει το υψηλότατο επίπεδο και στα 52 λεπτά του άλμπουμ.

Στιχουργικά οι Accept καταπιάνονται για μία ακόμη φορά με ευρύτερα κοινωνικά αλλά και προσωπικά ζητήματα. Δεν μπορούμε να είμαστε σίγουροι εάν η φυγή του Peter Batles ή ο τραγικός χαμός του γιου του Mark Tornillo στις αρχές του Αυγούστου έχουν αφήσει το αποτύπωμα τους στο άλμπουμ, όσον αφορά το δεύτερο θλιβερό γεγονός πάντως, δεν γίνεται να μην κάνουμε την σύνδεση με την υπέροχη ερμηνεία του Αμερικανού στο "The Best Is Yet Τo Come" και τους στίχους "when it rains I look for rainbows, when it's dark I see the stars". Από το "Kill The Pain" είχαν να μας χαρίσουν έστω μια ξεκάθαρη power ballad, γεγονός περισσότερο από καλοδεχούμενο.

Για να μην αφήσουμε παραπονεμένα τα υπόλοιπα τραγούδια, καταρχάς το εναρκτήριο "Zombie Apocalypse" επιτελεί άψογα το ρόλο του, προδιαθέτοντας για το τι επακολουθεί. Όσοι θα ήθελαν τους AC/DC του 2020 πιο νευρικούς και ζόρικους, μπορούν να απολαύσουν άφοβα τα "Overnight Sensation" και "Not My Problem" από τους λίγο νεότερους Hoffmann και Tornillo.

Κορυφαία στην καρδιά μου και instant classics θεωρώ ήδη τα "No Ones Master" και "Sucks To Be You" με σολάρες από άλλο σύμπαν, ειδικά στο δεύτερο. Πολύ κοντά τους βρίσκεται και το "How Do We Sleep" με πρωταγωνιστή έναν φοβερό και τρομερό Mark Tornillo σε ένα δυστοπικό και δυστυχώς όχι τόσο μακρινό περιβάλλον.

Με μια προσεκτική ακρόαση του νεοκλασικίζοντος "Symphony Οf Pain" γίνεται αντιληπτό τι χρειάζονται οι τρεις κιθάρες και τι μπορούν να κάνουν στα κατάλληλα χέρια (όχι πάντως για να παίζει φρασούλες μία ο ένας και μία ο άλλος), ενώ στο σπάνιο για τα δεδομένα των Accept ορχηστρικό "Samson Αnd Delilah" που κλείνει ιδανικά τον δίσκο, εύκολα μπορεί να φανταστεί κανείς μεγαλειώδεις στιγμές κιθαριστικής ονείρωξης στις συναυλίες, όταν με το καλό επιστρέψουν.

Όποιος σκέφτηκε τα τελευταία χρόνια ότι οι Accept περιττεύουν, δεν έχουν τίποτε άλλο να δώσουν και καλύτερα θα είναι να τα παρατήσουν όσο ψιλοκρατιούνται, μπορεί να καταπιεί με μεγάλη ευχαρίστηση την γλώσσα του. Κύριε Udo, κύριε Peter και λοιποί ενδιαφερόμενοι, οι Accept του Hoffmann και του Tornillo είναι πάρα πολύ καλοί για να πεθάνουν. Πόσοι άλλοι μπορούν να παίξουν έτσι heavy metal; Heavy metal στα μούτρα σας, μούτρα!