Accept

Blind Rage

Nuclear Blast (2014)
Από τον Κώστα Πολύζο, 18/08/2014
Μέγας είναι ο Hoffmann και θαυμαστά τα έργα των Accept...
Πώς βαθμολογείτε το δίσκο;
Δεν ξέρω τι περιμένει πλέον κάποιος από μια νέα κυκλοφορία των Accept. Η αλήθεια όμως είναι πως μετά το τελευταίο reunion έχουν ανεβάσει τον πήχη ψηλά. Πολύ ψηλά για την ακρίβεια. Εγώ σαν γνήσιος «aficionado» του τευτονικού τους metal, ανυπομονούσα πάντως για το "Blind Rage". Όμως υπήρχε ένα ερώτημα που τριβέλιζε το μυαλό μου. Θα τα κατάφερναν άραγε να μας παρουσιάσουν πάλι μια δουλειά που θα έκανε αίσθηση ή μήπως το πάρτι της έμπνευσης είχε τελειώσει;

Γεγονός παραμένει πως το "Stampede" που έδωσαν πρώτο στη δημοσιότητα, αν και καλό δείγμα Accept-ικου metal, δεν με κέρδισε με την πρώτη, όπως τα single των δυο προηγούμενων κυκλοφοριών. Άκουσα τον ταύρο να σούρνει το πόδι το στο χώμα, αλλά δεν διέκρινα την ...τυφλή του οργή. Στο ίδιο συμπέρασμα κατέληξα ακούγοντας και τον υπόλοιπο δίσκο. Το καταπληκτικό εξώφυλλο λοιπόν είναι παραπλανητικό. Ο ταύρος δεν είναι (πολύ) οργισμένος. Είναι όμως πιο ώριμος από ποτέ.

Στον δίσκο κυριαρχούν τα mid tempo τραγούδια χωρίς αυτό να επιδρά αρνητικά, καθώς περισσότερο σχετίζεται με το γεγονός ότι ο ήχος είναι κάπως πιο old school και κατά συνέπεια λίγο πιο εύκολος στο απαίδευτο αυτί. Βγάζει όμως και πόνο, αφού ο Wolf -ο εγκέφαλος και η καρδιά της μπάντας- μας κερνάει θέματα εξόχως συναισθηματικά μέσα στην λιτή πολυπλοκότητά τους (σχήμα οξύμωρο). Οι στιγμές ιδιοφυούς κιθαριστικής μαγείας είναι πολλές. Όπως άλλοτε...όπως πάντα. Ο Tornillo καταθέτει ψυχή, αν και αυτή τη φορά επιλέγει να τραγουδήσει πιο συγκρατημένα θέλοντας προφανώς να δώσει ερμηνευτικό βάθος στις συνθέσεις και να μην αρκεστεί μόνο στα «γρυλίσματα». Οι Baltes και Schwarzmann είναι τα ακούραστα πνευμόνια που στρώνουν ένα πυκνό και ογκώδες ρυθμικό χαλί και ο Frank είναι ...ο δεύτερος κιθαρίστας.

Τευτονικό παράδεισο, πέραν του εναρκτήριου "Stampede", αποτελούν και τα "Dying Breed" και "200 Years". Σταθερά, up tempo και με «αρχοντικά» riff. Το "Fall Of The Empire" είναι ένα μεγαλειώδες αργό τραγούδι με εμφατική ερμηνεία από τον Mark, ενώ τα χορωδιακά φωνητικά τού δίνουν έναν σχεδόν επικό τόνο. Τα "Dark Side Of Me" και "Wanna Be Free" έχουν κοινό παρονομαστή το verse με την ευκρινέστατη μπασογραμμή του Baltes, τα φοβερά pro-chorus και το μεγαλειώδες παίξιμο του Hoffmann. Στα "Trail Of Tears" και "Final Journey" κυριαρχεί η δίκαση του Schwarzmann, οι πανέμορφες μελωδίες και τα επιθετικά riff. Τέλος, το "From The Ashes We Rise" είναι άλλο ένα κλασικό τραγούδι των Accept, το οποίο κάνει σαφές το πόσο καίρια είναι για ακόμη μια φορά η μοντέρνα παραγωγή του Andy Sneap, η οποία αναδεικνύει όλα τα όργανα χωρίς να αλλοιώνει τον χαρακτήρα της μπάντας. Καλό είναι να αναφερθεί πως οι στίχοι έχουν βελτιωθεί και, πέρα από κλισέ θέματα ("Dying Breed"), ο Tornillo έγραψε και πιο προσωπικούς στίχους, ενώ καταπιάστηκε και με κοινωνικοπολιτικά ζητήματα (οικολογική καταστροφή, ελευθερία ατόμου κλπ).

Οι Accept έχουν και σε αυτόν τον δίσκο πρωταγωνιστή, ο οποίος δεν είναι άλλος από την Flying V του Wolf. Το κακόμοιρο το εξάχορδο για ακόμη μια φορά βασανίζεται αλύπητα. Είναι να τρελαίνεται κανείς με την τεχνοτροπία αυτού του πραγματικά χαρισματικού κιθαρίστα. Ο τρόπος που «μαζεύει φόρα» πριν ξεκινήσει το solo, τα χαρακτηριστικά σηκώματα των χορδών, οι αρμονικές, αλλά και οι κλασικότροπες μελωδίες, αφήνουν για άλλη μια φορά το στίγμα τους. Δεν είναι ο κιθαρίστας που θα σου πουλήσει μαγκιά παίζοντας χίλιες νότες το λεπτό. Είναι αυτός που θα γράψει τις μελωδίες και τα solo ουσίας που θα σου καρφωθούν στο μυαλό και που θα τραγουδήσεις στην επόμενη συναυλία τους. Αυτός ο οποίος συνεπικουρούμενος της υπόλοιπης ομάδας θα σου παρουσιάσει έναν δίσκο συνόλου. Γιατί τέτοιος είναι το "Blind Rage", δίσκος συνόλου, με έντεκα συνθέσεις που ξεχειλίζουν πάθος, ένταση και συναίσθημα.

«It's the curse to be good, the curse to be right», τραγουδάει ο Tornillo στο ίσως πιο έντονο και συναισθηματικό τραγούδι του δίσκου, το "The Curse", και εγώ σκέφτομαι πως οι Accept είναι «καταραμένοι». Και ποια είναι αυτή η «κατάρα»; Μα ποιά άλλη από το να κυκλοφορούν γαμάτους δίσκους. Three-peat λοιπόν από το συγκρότημα που δεν ξέρει τι θα πει «εκπτώσεις στην ποιότητα». Οι σκεπτικιστές πάλι στο καναβάτσο και εμείς στα κάγκελα, καθώς μάλλον μιλάμε για την καλύτερη κυκλοφορία κλασικού heavy metal για φέτος.
  • SHARE
  • TWEET