Παραισθήσεις και αναθυμιάσεις

H στήλη της προηγούμενης Τετάρτης χάθηκε μέσα στην τούρλα του Ευρωμπάσκετ. Μέχρι να μιλήσω με τον Σπανούλη, να πάρω συνέντευξη από τον Κατσικάρη, να περιγράψω το Ελλάδα-Σλοβενία, να κλείσω αεροπορικό εισιτήριο Ζάγκρεμπ-Λιλ, να διαβάσω σχόλια αναγνωστών για να αφουγκραστώ την κοινή γνώμη, να κοιταχτώ στον καθρέφτη για να δω αν μου πάει το μετάλλιο, να διαμαρτυρηθώ για την κλήση που μου έγραψε ένας αδυσώπητος Κροάτης τροχονόμος, να χαζέψω τα ατελείωτα πόδια των κοριτσιών στον πεζόδρομο Τκάλτσιτσα, να μάθω να προφέρω τη λέξη Τκάλτσιτσα, μέχρι να τα τελειώσω όλα αυτά και τα χίλια άλλα που μαζεύτηκαν στο κεφάλι μου, έφτασε κιόλας Παρασκευή.

Το χάσαμε το ραντεβού με το Rocking.gr, πατριώτη. Βάλε τουλάχιστον μουσική, για να παραμείνεις στο κλίμα.

To πρώτο τραγούδι που ξεφούρνισε το iPod όταν το γύρισα στη ρύθμιση «Τυχαία», στο Ζάγκρεμπ, ήταν το "Break On Through" των Doors. Το θεώρησα καλό οιωνό για την Εθνική μας, αλλά διαψεύστηκα. Η «other side» ήταν τελικά η ίδια η περυσινή και η προπέρσινη. Μισοφωτισμένη και μελαγχολική.

Περισσότερο θα ταίριαζε το "When The Music's Over", με αστερίσκο το «Back Door Man» για τον Γιάννη Αντετοκούνμπο. Ο μικρός, καλός μας Γιάννης, ζωντανή απάντηση της Ελλάδας στον ρατσισμό και στην ξενοφοβία, έκανε θραύση στην πίσω πόρτα της αντίπαλης άμυνας. Στο τέλος, όμως, έμεινε μόνος. Έπαιζε, πια, "Five To One" απέναντι στους Ισπανούς, σαν "Rider On The Storm". Αλλά το τελευταίο του σουτ, από τη σέντρα, αυτό που θα μας έδινε τη νίκη της τελευταίας στιγμής, δεν βρήκε στόχο. "This Is The End". Του χρόνου πάλι, στο Προολυμπιακό τουρνουά και, αν όλα πάνε κατ' ευχήν, στις αμμουδιές του Ρίο ντε Ζανέιρο. "Waiting For The Sun".

Ξαναβάζω το iPod, να δω τι διαθέσεις έχει, τώρα που γκρεμίστηκε το όνειρο της Εθνικής για διάκριση στο Ευρωμπάσκετ. Bruce Springsteen, "We Are Alive". Χμμμμ. PJ Harvey, "Losing Ground". Mέσα στο θέμα και η Πόλυ. Kaiser Chiefs, "Problem Solved". Εκτός τόπου και χρόνου.

Βlack Rebel Motorcycle Club, "Salvation". Ζητείται σωτήρ για την Εθνική. Lou Reed, "Nowhere At All". Κάπου εκεί βρισκόμαστε σήμερα, μεταξύ κάπου και πουθενά. Primal Scream, "River Of Pain". Μέσα απ' τη ζωή βγαλμένο.

The Smiths, "Panic". Μακριά από εμάς ο πανικός, δεν είμαστε ποδόσφαιρο. Radiohead, "Jigsaw Falling Into Pieces", αυτό κι αν είναι από τη ζωή (της Εθνικής μπάσκετ) βγαλμένο.

Paul Weller, "In Amsterdam". Βρε, μπας κι έχει καμιά καλή συναυλία, τώρα που αραίωσαν οι δουλειές μας εδώ στη Λιλ; Πέντε τσιγάρα (μαριχουάνας) δρόμος είναι. U2, "Stuck In A Moment You Can't Get Out Of". Τελικά έχει μυαλό το ρημάδι το μαραφέτι.

Serj Tankian, "Gate 21". Αυτό, πάλι, πού κολλάει; Είναι ΑΕΚτζής ο Τανκιάν; Έχει Θύρα 21 στην Αρμενία; Ή μήπως εγώ επηρεάστηκα από τη χθεσινή ήττα και βλέπω παραισθήσεις; Ίσως να φυσάει προς τον νότο ο άνεμος από το Άμστερνταμ και να φέρνει αναθυμιάσεις...