Το κρασάκι των Babymetal...

Αρχικά, να ξεκαθαρίσω στη διοίκηση του site ότι θα ζητήσω βαρέα ένσημα για τη γραφή τούτου εδώ του κειμένου, διότι αναγκάστηκα και είδα πέντε σερί βίντεο των Babymetal ο-λ-ό-κ-λ-η-ρ-α για να αποκτήσω λίγο καλύτερη εικόνα, ώστε να γράψω δυο πράγματα που είχα στο μυαλό μου. Η αλήθεια είναι πως είχα προσπαθήσει από περιέργεια στο παρελθόν, χωρίς να καταφέρω ποτέ να αντέξω να τις ακούσω για πάνω από ένα-δύο λεπτά κι ελπίζω να μην ξαναχρειαστεί να το κάνω. Για μουσική μιλάμε, δεν πρέπει να «χρειάζεται» τίποτα υποθέτω...

Γιατί, λοιπόν, κρίνω σκόπιμο να κάνω τώρα την αναφορά; Την αφορμή μου έδωσε η από κοινού τους εμφάνιση με τον Rob Halford και μια σκέψη που μου προκάλεσε η δήλωση του Chester Bennington ότι οι Linkin Park «κράτησαν το metal ζωντανό» με το (εξαιρετικό) "Hybrid Theory". Φοβάμαι ότι κάτι αντίστοιχο μπορεί να πιστεύουν κάποιοι και για τις Babymetal...

Αρχικά, η ατάκα του Bennington - έστω κι αν απομονώθηκε από το υπόλοιπο πλαίσιο των δηλώσεών του - είναι ατυχής και του στερεί όποιο δίκιο θα μπορούσε να έχει. Οι Linkin Park είναι από τους πιο επιτυχημένους καλλιτέχνες της γενιάς τους και κυρίως θα έπρεπε να χαίρουν του σεβασμού ακόμα κι όσων δεν εκτιμούν τη μουσική τους. Διότι, έχουν αποδείξει ότι προτάσσουν το καλλιτεχνικό κριτήριο στις επιλογές τους, έχουν υπάρξει αρκετά καινοτόμοι και έχουν γράψει πολλά πραγματικά καλά τραγούδια.

Κι όντως το "Hybrid Theory" ήταν απίστευτα σημαντικό και επιδραστικό για τη γενιά του. Όμως, ακόμη κι αν ήταν η πιο επιτυχημένη μπάντα της «γενιάς της», δεν έφεραν μόνοι τους μια μικρή επανάσταση, καθώς την ίδια περίπου εποχή (ή και νωρίτερα) υπήρχαν οι Korn, οι Slipknot, οι System Of A Down κι αρκετοί ακόμα (μπορείτε να κάνετε ένα φρεσκάρισμα στον οδηγό που έχουμε στο site μας).

Οπότε, ήταν ένα μέρος ενός κινήματος που έδωσε σημαντική εμπορική ανάσα και μπόλιασε με νέο αίμα τη metal μουσική, αλλά στην πραγματικότητα αν βοήθησαν να σωθεί κάτι, αυτό είναι η βιομηχανία που υποστηρίζει τη metal μουσική κι όχι τη μουσική αυτή καθαυτή.

Σκέφτομαι, λοιπόν, ότι και τότε μεγάλο ποσοστό της πιο «συντηρητικής» πλευράς της metal μουσικής λοιδορούσε τις προαναφερθείσες μπάντες. Πίθηκους τους ανέβαζαν, κουλούς τους κατέβαζαν, με μια υπεροψία και κυρίως έναν προστατευτισμό που δεν μπορούσα να καταλάβω. Θεωρούσα ψευτοδίλημμα το να πρέπει να μου αρέσουν ή οι Jag Panzer ή οι Disturbed και διέκρινα σε αυτές τις μπάντες κάτι ανανεωτικό, κάτι που είχε ανάγκη το metal όσο ταυτόχρονα σεβόταν και κρατούσε ζωντανή την παράδοσή του.

Έτσι, λοιπόν, σήμερα αναρωτιέμαι μερικές φορές αν έχω πλέον «μεγαλώσει πολύ» και συντάσσομαι χαμηλόφωνα με την πλευρά των «συντηρητικών», όταν πιάνω τον εαυτό μου να εκνευρίζεται με την αποδοχή και την επιτυχία του φαινόμενου των Babymetal.

Μπορεί να κάνω και λάθος και να είμαι απλά ανίκανος να ανιχνεύσω την ποιότητα ή όποιο εντυπωσιακό στοιχείο στη μουσική τους. Με το φτωχό μου μυαλό, όλη αυτή η ανάδειξη και η αποθέωση του διεθνούς τύπου για τις Babymetal μεταφράζεται σε οικτρή ανάγκη των ανθρώπων της βιομηχανίας που ασχολούνται με αυτό το κομμάτι της μουσικής για ρευστό. Όλο αυτό το «στημένο» πράγμα που παρουσιάζεται είναι σαφές ότι υποστηρίζεται από πολύ χρήμα από πίσω, το οποίο, κυρίως, προέρχεται από την ιαπωνική αγορά και πλέον επεκτείνεται και στις αγορές που ψωνίζουν ιαπωνική κουλτούρα, από anime μέχρι video games και δεν ξέρω τι άλλο. Αγοραστικό κοινό που έχει λεφτά και τα ξοδεύει. Γιατί να το αποκλείσουμε από το metal όταν μπορούμε να το φέρουμε κοντά; Στο κάτω-κάτω το πουλάμε κι ως άποψη ρε αδερφέ. Αλλά το πρόβλημα δεν είναι ακριβώς αυτό...

Κι άλλα αντίστοιχα παραδείγματα στο παρελθόν έχαιραν υπερβολικής προβολής (ως και σπρώξιματος) από μια βιομηχανία που στόχευε στο να εκμεταλλευτεί την ευκαιρία για να βγάλει χρήμα. Μόνο που υπήρχε μια ειδοποιός διαφορά στην ποιότητα, στη διαφοροποίηση ή τέλος πάντων σε ό,τι προσέφερε ο κάθε νέος «μεσσίας» της rock/metal μουσικής. Εδώ, η αίσθησή μου είναι ότι η βιομηχανία περνάει μια λεπτή κόκκινη γραμμή...

Σε αυτό που παρουσιάζουν οι Babymetal δεν μπορώ να βρω τίποτα ενδιαφέρον, τίποτα που να μην είναι κιτς και τίποτα που να συνάδει, έστω λίγο, με ό,τι μπορεί να πρεσβεύει η metal μουσική.

Ειλικρινά, το καλύτερο που μπορώ να σκεφτώ είναι misheard lyrics και το «Κρασάκι του Τσου».

Shoot 'em up σου είπα...