«A Beginner's Guide»: Nu Metal

Από τους Τόλη Δόση, Γιάννη Κοτζιά, Βαγγέλη Ευαγγελάτο, Λουκιανό Κοροβέση, Ιάσονα Τσιμπλάκο, Γιάννη Βόλκα, 11/10/2013 @ 12:29
Από την γέννηση του μέχρι και τον θάνατο του τουλάχιστον εμπορικά, το nu metal δίχασε όσο λίγα ιδιώματα του metal (;) την μουσική βιομηχανία. Και γράφω μουσική βιομηχανία εν γένει γιατί αυτός ο ήχος εκείνη την εποχή άπλωσε τα πλοκάμια του και αγκάλιασε ένα mainstream ηχητικά κατεστημένο, επιβάλλοντάς του τεχνηέντως «μιλούνια» συγκροτημάτων τα οποία σε οποιαδήποτε άλλη χρονική συγκυρία θα χαρακτηρίζονταν από ακραία έως και υπερεκτιμημένα.

Έτσι λοιπόν, κάπου στα τέλη 90s με αρχές 00s με τα τάματα των μεγάλων δισκογραφικών, ευθυγραμμίστηκε ο Σείριος και έγινε το μπαμ με ένα νέο είδος metal το οποίο ουσιαστικά δεν είχε τίποτα νέο να επιδείξει παρά έναν έξυπνο (πρόχειρο θα πούνε κάποιοι) συνδυασμό παλαιοτέρων μουσικών ιδιωμάτων. Το heavy metal, το hip hop, το hardcore, το punk, είναι κάποια από αυτά ιδιώματα τα οποία και επιστρατεύτηκαν για να προσδιορίσουν αυτόν τον νέο ήχο, ήχο που οι Korn είχαν αναπαράγει το 1994 με το ομώνυμο αλμπουμ, χωρίς να τους δίνει τότε κανείς σημασία. Αλλά επειδή όπως είπαμε τα πάντα είναι θέμα συγκυριών, όταν έφτασε το πλήρωμα το χρόνου, τα πράγματα πήραν μεγάλες διατάσεις. Αφύσικα υψηλές πωλήσεις για πολλά συγκροτήματα, καπαρωμένες θέσεις στα chart και ένα κοινό προερχόμενο από διαφόρους χώρους της μουσικής πολλές φορές ούτε καν από τον rock ή τον metal, να γουστάρει με τα μπούνια.

Όπως είναι φυσικό όμως, αυτό το μεγάλο μπαστάρδεμα του nu metal σήμανε και τον γρήγορο θάνατό του. Τα ήθελε όλα δικά του και γρήγορα, χάνοντας τελικά τα πάντα αφού πρώτα αποδομήθηκε ξανά σε όλα αυτά τα στοιχεία που το χαρακτήρισαν. Οι οπαδοί του έσπασαν πάλι σε κομμάτια και ο hip-hopper γύρισε στους Public Enemy, o μεταλλάς στους Pantera και ούτω καθεξής.

Τα άλμπουμ που παρουσιάζονται σε αυτό το αφιέρωμα ενσωματώνουν τις πλέον ενδιαφέρουσες στιγμές του nu metal, στιγμές που οι συντάκτες του Rocking πιστεύουν ότι αντιπροσωπεύουν με το καλύτερο τρόπο αυτό το καλώς ή κακώς παρεξηγημένο είδος. Το σημαντικό στοιχείο με τα συγκροτήματα που αναφέρονται παρακάτω έχει να κάνει με το γεγονός ότι η συντριπτική τους πλειοψηφία κατάφερε να αντέξει στον χρόνο και με τον μανδύα άλλων ιδιωμάτων, σε κάποιες περιπτώσεις να κάνει σπουδαία πράγματα.

Για πάμε να θυμηθούμε...

Τόλης Δόσης




Korn - Korn1. Korn - Korn
Immortal / Epic (1994)

Θεωρείται το άλμπουμ που γέννησε το nu metal σαν τάση και το όρισε σαν ιδίωμα. Με το ντεμπούτο τους οι Korn επηρέασαν βαρέως κόσμο και κοσμάκη, από Sepultura / Soulfly και Machine Head έως Slipknot, Limp Bizkit και βασικά οτιδήποτε θα εντασσόταν εντός των τειχών του είδους έκτοτε. Ο δίσκος ανέδειξε τον Ross Robinson ως συν-δημιουργό και ειδήμονα παραγωγό του ήχου, εδραιώνοντας τον συνδυασμό των χαμηλών κουρδισμάτων, των παρανοϊκά εύθραυστων φωνητικών και του ισχυρού hip-hop στοιχείου, μαζί με το image της μπάντας που επίσης κοπιαρίστηκε από μυριάδες ακολούθων. Παρόλο που η αξία του αναγνωρίστηκε περισσότερο μετά την επιτυχία των "Follow The Leader" και "Issues", το "Korn" ήταν αδιαμφισβήτητα ο δίσκος που άνοιξε τον δρόμο για ό,τι θα μάθαινε ο κόσμος ως nu metal στο δεύτερο μισό των 90s.

Βαγγέλης Ευαγγελάτος



Clawfinger - Clawfinger2. Clawfinger - Clawfinger
WEA (1997)

Το nu metal δεν ευδοκίμησε μόνο στις Η.Π.Α. αλλά σε μεμονωμένες περιπτώσεις και στην Ευρώπη, πριν κιόλας γίνει μόδα. Μια τέτοια περίπτωση είναι οι Σουηδοί Clawfinger που προσφάτως ανακοίνωσαν τη διάλυσή τους, αφήνοντας όμως «κληρονομιά» οκτώ άλμπουμ με πιο χαρακτηριστικό και ίσως και καλύτερο το ομώνυμο του 1997. Στο "Clawfinger" το συγκρότημα αξιοποιεί στον βέλτιστο βαθμό τις επιρροές του από Faith No More και Rage Against The Machine και τις φιλτράρει μέσα από τα groovy riff του και τον τρόπο που ο τραγουδιστής Zak Tell «πυροβολάει» με κάθε καυστικό του στίχο. Χαρακτηριστικότερα κομμάτια του άλμπουμ το "Biggest & The Best", το "Two Sides" με την ανατολίτικη υφή και το "Don't Wake Me Up" που σίγουρα επηρέασε μεταγενέστερες μπάντες του είδους.

Γιάννης Κοτζιάς



Coal Chamber - Coal Chamber3. Coal Chamber - Coal Chamber
Roadrunner (1997)

Πολύ πριν ο Dez Fafara δημιουργήσει τους DevilDriver και αφιερωθεί σε ξεκάθαρα metal φόρμες, οι Coal Chamber με το ομώνυμο ντεμπούτο τους διεκδικούσαν το δικό τους μερίδιο στην, επίκαιρη τότε, nu metal σκηνή. Αν και χρονικά συνυπήρχαν με τους Korn, η παρέα του Jonathan Davis πρόλαβε να κυκλοφορήσει δυο δίσκους μέχρι το '97 και, δικαίως, να θεωρείται πρωτοποριακή αφήνοντας τους Coal Chamber να «παλεύουν» με τις κατηγορίες αντιγραφής. Όπως και να 'χει, οι Καλιφορνέζοι είχαν «όλο το πακέτο» για να προσελκύσουν κοινό, media και την Roadrunner σε μεταβατικό στάδιο. Ογκώδη και κοφτά riff, μελωδικά σημεία, περίσσια τρέλα και οργή και ένα τεράστιο hit να ανοίγει ψαρωτικά τον δίσκο. Το "Loco" δεν λείπει από καμία ενημερωμένη nu metal συλλογή και παραμένει σήμα κατατεθέν μιας ξεχασμένης εποχής. Προσθέστε και το "Sway" με το εναρκτήριο "The Roof Is On Fire" των Rock Master Scott & The Dynamic Three και έχετε έναν δίσκο που αξίζει να ασχοληθεί όποιος αναπωλεί την συγκεκριμένη χρονική περίοδο.

Γιάννης Βόλκας



Deftones - Around The Fur4. Deftones - Around The Fur
Maverick / Warner Bros. (1997)

To "Around The Fur" δεν είναι το καλύτερο άλμπουμ των Deftones (βλ. "White Pony") ούτε καν το πιο αγνό nu metal άλμπουμ τους (βλ. "Adrenaline"), είναι όμως o ογκόλιθος πάνω στον οποίον έχτισαν την μετέπειτα καριέρα τους.  Η εναρκτήρια riffάρα του "My Own Summer (Shove It)", ο τρόπος που η ιδιαίτερη φωνή του Chino Moreno εναλλάσσεται από κάτι απόκοσμο σε κάτι εκρηκτικό καταλήγοντας σε ένα καταπληκτικό ρεφρέν το καθιστούν κομμάτι - σεμινάριο για το ιδίωμα. Τα "Mascara", "Be Quiet And Drive (Far Away)" και "Dai The Flu" και δείχνουν ότι το μέλλον τους προβλέπεται (και ήταν) μεγάλο και ποικιλόμορφο. Kι εκεί που νομίζεις πως στο "Lotion" οι Deftones έχουν εξαντλήσει όλη την ενέργειά τους, έρχεται ως προτελευτάιο κομμάτι το "Headup" με την συμμετοχή του Max Cavalera να ισοπεδώσει το σύμπαν...

Γιάννης Κοτζιάς



Godsmack - Godsmack5. Godsmack - Godsmack
Universal / Republic (1998)

Το πρώτο και το πιο «ωμό» άλμπουμ των Godsmack έθεσε νέα standard στο nu metal καθώς έδειξε ότι το συγκεκριμένο ιδίωμα δεν είναι ανάγκη να κινείται απαραιτήτως σε πλαίσια όπου επιβάλλεται ο τραγουδιστής περισσότερο να ραπάρει παρά να τραγουδάει κι ότι με τις κατάλληλες δόσεις αγριάδας, στιβαρού rhythm section αλλά και κολλητικών ρεφρέν, το αποτέλεσμα μπορεί να είναι εξίσου μοντέρνο και ταιριαστό με τις άλλες μπάντες του ήχου. Tα "Keep Away" και "Whatever" συμπυκνώνουν σε μεγάλο βαθμό τους προαναφερθέντες χαρακτηρισμούς, το "Voodoo" δείχνει πόσο ωραία μπορούν να αφομοιωθούν από το είδος επιρροές από grunge και πιο συγκεκριμένα τους Alice In Chains. Το "Godsmack" αποτέλεσε την βάση μιας αρκετά πετυχημένης καριέρας για την μπάντα, ενώ στη φωνή του Sully Erna η γενιά των 00s βρήκε τον δικό της James Hetfield.

Γιάννης Κοτζιάς



Machine Head - The Burning Red6. Machine Head - The Burning Red
Roadrunner (1999)

Βλέποντας το nu metal να εξαπλώνεται σαν επιδημία, οι Machine Head δεν μένουν άπραγοι. Ανανεώνουν την εικόνα τους, ντύνουν τη μουσική τους σύμφωνα με τις επιταγές του νέου ρεύματος, αναθέτουν την παραγωγή στον Ross Robinson και πουλάνε τα κέρατά τους με τον τρίτο τους δίσκο. Αμφιλεγόμενο ήδη από την εποχή της κυκλοφορίας του, το "The Burning Red" εισάγει την μπάντα σε μία νέα εποχή, όπου οι ταχύτητες πέφτουν δραματικά, τα tribal / hip-hop στοιχεία διχάζουν το fanbase και ο Flynn τραγουδάει για πρώτη φορά με την κανονική του φωνή. Από τον μπερδεμένο συνολικά χαρακτήρα των συνθέσεων, ξεχωρίζουν τα "Desire To Fire", "The Blood, The Sweat, The Tears" και "Five" των χαρακτηριστικών ασήκωτων riff της μπάντας, αλλά και το μελωδικότατο ομώνυμο που κάνει την έκπληξη, σε έναν δίσκο που είχε χώρο ακόμα και για διασκευή σε τραγούδι των Police.

Βαγγέλης Ευαγγελάτος



Papa Roach - Infest7. Papa Roach - Infest
Dreamworks (1999)

Ενώ με δυσκολία μπορούμε να χαρακτηρίσουμε τους Papa Roach σαν ένα αμιγώς nu metal σχήμα -γιατί ακροβατούσαν πολύ συχνά ανάμεσα στο μοντέρνο hard rock- αλλά κάτι τα ντεμι-ραπιλίκια, κάτι το στιλάκι, κάτι οι στίχοι, κάτι το εξώφυλλο, θέτουν το "Infest" στο προσκήνια μία εποχή που το συγκεκριμένο είδος -το nu metal ντε- μεσουρανούσε. Kαταιγισμός από riff (με αποκορύφωμα το "Last Resort"), πολλά χιτάκια (με αποκορύφωμα το "Last Resort") και το καλλιτεχνικό και οικονομικό αποκορύφωμα της μπάντας, με το "Last Resort". Ναι, σίγουρα γι' αυτό μνημονεύονται οι Papa Roach, αλλα εν αντιθέση με αρκετά ονόματα από τη λίστα αυτή, συνέχισαν μία αξιοπρεπέστατη σταδιοδρομία, εξελίσσοντας τον (εμπορικό τους) ήχο.

Ιάσονας Τσιμπλάκος



Slipknot - Slipknot8. Slipknot - Slipknot
Roadrunner (1999)

Έτος 1999, το nu metal έτοιμο να ξεχυθεί και να κατασπαράξει τα πάντα στο διάβα του, και την τελική σπρωξιά του την δίνουν εννέα (!) μασκοφόροι από την Iowa, με τον δίσκο που έμελλε να γίνει όχι μόνο δίσκος αναφοράς για το ιδίωμα, αλλά και για τον σκληρό ήχο εν γένει, όντας και ο πιο σάπιος και ανώμαλος του αφιερώματός μας. Στο "Slipknot" οι κοφτές πανβαριές κιθάρες, παλεύουν να ακουστούν ανάμεσα στα χτυπήματα του χταποδιού Jordison, και οι λούπες και τα σκρατσάκια, ανακατεύονται με τα ραπαρίσματα και τα growls μια φωνής που έδειξε ήδη από εκείνη την εποχή ότι είχε έρθει για να μείνει. Οι Slipknot στον δεύτερο (ή και πρώτο, ανάλογα πως μετράτε) δίσκο τους φτιάχνουν ένα άρρωστο cross-gender μίγμα, πετάνε ανάμεσα σε metal καταιγιστικά έπη τύπου "(Sic)" και "Spit It Out", τις μελωδικές φόρμες του "Wait And Bleed" και με πρόσχημα τις μάσκες και την μυθολογία που αυτές δημιούργησαν μαζί με τις καταιγιστικές live εμφανίσεις τους, κατάφεραν να κάνουν ένα τόσο μεγάλο μπαμ, που όχι μόνο τους εκτόξευσε με την μια στην ελίτ, αλλά τους κράτησε και εκεί για πάνω από δέκα χρόνια.

Λουκιανός Κοροβέσης



Disturbed - The Sickness9. Disturbed - The Sickness
Giant / Reprise (2000)

Το ντεμπούτο άλμπουμ των Disturbed έριξε την κατάλληλη στιγμή τα δίχτυα του και η ψαριά που έβγαλε ήταν θεαματική. Σφηνωμένο για εβδομάδες στο αμερικάνικο billboard καθιέρωσε την μπάντα  στο nu metal, άρα και στον mainstream rock χώρο εκείνης της εποχής. Τα κοφτά υπέρ-groovy riff και τα πωρωτικά mid tempo θέματά τους, δίνουν χαρακτήρα σε αυτήν την μπάντα και συνδυάζονται με κάποια ηλεκτρονικά περάσματα που μπολιάζονται έξυπνα στον ήχο τους και χτίζουν ένα πραγματικά αξιόλογο άλμπουμ. Το βαρύ χαρτί της μπάντας ακούει στο όνομα David Draiman και δεν θα ήταν υπερβολή να παραδεχτούμε ότι είναι η «μισή αρχοντιά» του δίσκου. Οι πιθηκισμοί που κάνει ο ίδιος στην εισαγωγή του "Down With The Sickness", μαζί με ολόκληρο το τραγούδι βεβαίως, είναι το σήμα κατατεθέν ενός εκρηκτικού άλμπουμ και μιας μπάντας της οποίας η ποιότητα την έσπρωξε όχι μόνο να αντέξει στον χρόνο αλλά και να προσφέρει στο μέλλον τρί-καλους, heavy metal εν τέλει, δίσκους.

Τόλης Δόσης



Limp Bizkit - Chocolate Starfish And The Hot Dog Flavored Water10. Limp Bizkit - Chocolate Starfish And The Hot Dog Flavored Water
Interscope (2000)

Κάποιοι το θεωρούν αριστούργημα, κάποιοι μέγιστη πατάτα και κάποιοι ακόμα αναρωτιούνται γιατί υπήρξε εξαρχής αυτή η μπάντα. Εγώ προσωπικά κρατάω μία κάπως μέση οδό γιατι ναι μέν ήταν στην ουσία η αρχή του τέλους για τη μπάντα, αλλά ο δίσκος περιέχει κομμάτια-σταθμούς για το ειδός. Με υπερεπιτυχημένα χιτάκια τύπου "My Way" και "My Generation" να έχουν γίνει το soundtrack μιας πολύ συγκεκριμένης (αμερικάνικης) γενιάς, η μπαντά είχε κυριεύσει τη πάντα. Μην ξεχάσουμε και το κορυφαίο soundtrack για το Mission Impossible ΙΙ που φιγουράρει περήφανο στο "Chocolate Starfish". Μπορεί ο Durst και η παρέα του να είναι ομολογουμένως μία παπαροπαρέα (με εξαίρεση τον Borland που για άλλη μια φορά κάνει μαγικά), αλλά ο δίσκος αυτός είναι τρόπαιο για ένα μέτριο είδος.

Ιάσονας Τσιμπλάκος



Linkin Park - Hybrid Theory11. Linkin Park - Hybrid Theory
Warner Bros. (2000)

Όταν ξεκίνησαν, τους θεωρούσαν κακέκτυπο των Limp Bizkit, αλλά σύντομα κατάφεραν όχι μόνο να τους επισκιάσουν, αλλά και να ανοιχθούν σε άλλα ακροατήρια... Για τους Linkin Park ο λόγος, των οποίων η δημιουργικότητα μπορεί να πάτησε στα πρώτα της βήματα στο nu metal, αλλά εκτινάχθηκε στη συνέχεια στο new rock για να αγγίξει μέχρι και pop rock φόρμες, πράγμα όμως που δεν μειώνει σε καμία περίπτωση την αξία του "Hybrid Theory", στο οποίο ο συνδυασμός δύο MC, του μελωδικού Chester Bennington και του χειμαρρώδη Mike Shinoda, αναμεμειγμένος με τις λυρικές κιθάρες του Brad Delson και τον δυναμισμό που είχαν τότε οι Park, κατατάσσουν το "Hybrid Theory" σε ένα από τα κορυφαία άλμπουμ της λίστας μας, και παράλληλα τους Linkin Park σε ένα από τα πιο εμπορικά της ονόματα. Το "Meteora" που ήρθε λίγα χρόνια μετά τους εδραίωσε σε έναν από τους θρόνους ενός ιδιώματος το οποίο οι ίδιοι κατάφεραν να διαφημίσουν πέρα από τα στενά όριά του. Το "Hybrid Theory" είναι μια μαγική στιγμή για το συγκρότημα, όπου έδειξε ήδη από εκείνα τα πρώτα του βήματα πως ήταν έτοιμο να κατακτήσει τον κόσμο.

Λουκιανός Κοροβέσης



Soulfly - Primitive12. Soulfly - Primitive
Roadrunner (2000)

Η καρδιά της Βραζιλίας χτυπάει ακόμα μια φορά δυνατά στον δεύτερο δίσκο των Soulfly και το nu metal τρέχει να πάρει στις αγκαλιές του αυτόν τον ήχο και να καρπωθεί την διαφορετικότητά του. Οι tribal-λιές μπερδεύονται με το metal μαεστρικά και το "Primitive" σφύζει από ζωή και ενέργεια. Ο υπαίτιος για αυτό το αποτέλεσμα, Max Cavalera, φαίνεται ξεκάθαρα ότι κάνει την καυλάντα του και συγχρόνως βλέπει ένα πολύ μεγάλο κομμάτι του metal και όχι μόνο κοινού, να ανταποκρίνεται σε αυτό του κάλεσμα χαρίζοντας του εμπορική επιτυχία. Συναυλίες στα μεγαλύτερα φεστιβάλ της εποχής και υψηλές θέσεις στα chart είναι τα επινίκιά του. Στα συν του δίσκου οι εξαιρετικές συνεργασίες με μέλη άλλων συγκροτημάτων, με την κορυφαία όλων αυτήν του Corey Taylor που οδήγησε σε ένα τραγούδι-σημαία του nu-metal, το "Jumpdafuckup".

Τόλης Δόσης



P.O.D. - Satellite13. P.O.D. - Satellite
Atlantic (2001)

Το άλμπουμ που εκτόξευσε την δημοτικότητα των P.O.D. και τους τοποθέτησε στο ψηλότερο ράφι του nu metal είναι το συγκεκριμένο με την «καταφερτζίδικη» μουσική τους να κερδίζει την παρτίδα. Η θετική αύρα που εκπέμπει αυτός ο δίσκος είναι έντονη και η ακρόασή του κάτι παραπάνω από απλά διασκεδαστική. Και παρόλη την χοροπηδηχτή διάθεση  των περισσοτέρων τραγουδιών, δεν είναι δύσκολο να ξεχωρίσεις την σοβαρή κιθαριστική δουλειά και τα όμορφα groov-άτα riff που οι P.O.D. μάς χαρίζουν απλόχερα. Όλα τα παραπάνω, σε συνάρτηση με την φωνητική απόδοση του Sonny Sandoval τόσο στις πετυχημένες μελωδικές γραμμές όσο και στο στιβαρό του ραπάρισμα, χάρισαν στην μπάντα τρεις υποψηφιότητες για Grammy για τα τραγούδια "Alive", "Youth Of The Nation" και το εξαιρετικό "Portrait", τραγούδι με σαφή metal προσδιορισμό. Περίεργες εποχές τότε, θα μου πείτε, αλλά δεν είναι και μικρά πράγματα αυτά.

Τόλης Δόσης



System Of A Down - Toxicity14. System Of A Down - Toxicity
American (2001)

Μετά από στρατιές επίδοξων nu-metal-άδων και λοιπών σφετεριστών που φύτρωναν σαν διόδια σε εθνική οδό, σκάει και ο δεύτερος δίσκος των System Of A Down για να βάλει τα πράγματα στη θέση τους. Το "Toxicity" κατάφερε τόσα πολλά μέσα σε τόσο λίγο χρόνο, απλούστατα λόγω της μοναδικότητάς του. Έκανε όλη την υφήλιο να κοιτάει τους Αρμενιο-Αμερικανούς σαν να ήταν εξωγήινοι, χαρίζοντάς τους φανατικούς οπαδούς αλλά και ορκισμένους εχθρούς με την ίδια ευκολία. Μπορεί εκ φύσεως να μην εντάσσεται εξολοκλήρου στο εν λόγω εξεταζόμενο είδος, όμως ενέπεσε μερικώς και σ' αυτό, χωρίς ωστόσο να περιοριστεί από τα σύνορά του ούτε στο ελάχιστο. Το αντίθετο μάλιστα˙ τράβηξε όλα τα εμπλεκόμενα σ' αυτό ιδιώματα στα άκρα και άλλαξε τον ρου της σύγχρονης σκληρής μουσικής, αφήνοντας ανεξίτηλο το στίγμα του πάνω της μια για πάντα.

Βαγγέλης Ευαγγελάτος



Mudvayne - The End Of All Things To Come15. Mudvayne - The End Of All Things To Come
Epic (2002)

Ιδιάζουσα περίπτωση οι Mudvayne και παράλληλα άκρως ενδιαφέρουσα. Βαρύς, παραδοσιακά μεταλλικός ήχος, σκοτεινές ατμόσφαιρες και άκρως επιθετικό attitude χαρακτηρίζουν αυτήν την μπάντα που συνέπεσε στην εποχή που το πιο εύκολο πράγμα ήταν να τοποθετήσεις μια μπάντα στον nu metal χώρο. Το "The End Of All Things To Come" στέκεται ψηλά όχι μόνο στην δισκογραφία της μπάντας αλλά και σε ολόκληρο το -νεκροζώντανο πλέον- αυτό ιδίωμα γιατί, πέρα από την βιαιότητά του, είναι φορτισμένο συναισθηματικά χωρίς να γίνεται «μελιστάλαχτο», κατάκτηση μάλλον σπάνια για αυτόν τον ήχο. Η αναφορά στο γρονθοκόπημα του rhythm section κρίνεται απαραίτητη καθώς έχουμε να κάνουμε με ένα από τα καλύτερα του nu metal, κάτι που οφείλεται κυρίως στον μπασίστα Ru-d, o οποίος είναι πραγματικά εντυπωσιακός. Ακούγεται το ίδιο ευχάριστα και τώρα που η μπόρα πέρασε προ πολλού.

Τόλης Δόσης
  • SHARE
  • TWEET