Τα γερασμένα άλογα

Ομολογώ πως στο παρελθόν έχω πείσει -μάλλον ψυχαναγκαστικά- τον εαυτό μου ότι μου αρέσει μια νέα δουλειά, μόνο και μόνο επειδή  έφερε το όνομα ενός καλλιτέχνη που αγαπώ (παθολογικά και για χρόνια). Και φοβάμαι ότι θα το ξανακάνω...

Γιατί το σκέφτομαι αυτό; Διότι, βγάζουν οι Dream Theater δίσκο και, ενώ αποκλείεται να κυκλοφορήσουν κάτι που δεν θα μου αρέσει έστω λίγο, δεν νιώθω ούτε το ίδιο αισιόδοξος, ούτε το ίδιο ενθουσιασμένος με παλιότερα. Από τη μια, όλο αυτό το concept που έφτιαξαν για το νέο άλμπουμ φοβάμαι ότι φλερτάρει λίγο με το κιτς (και έχει κεντρική ιδέα κλεμμένη από το "2112"), ενώ η τελευταία τους δουλειά δεν με ενθουσίασε ακριβώς.

Ακούγοντας ξανά την δισκογραφία τους αυτές τις ημέρες θυμάμαι πόσο μου άρεσε το "Systematic Chaos" όταν βγήκε και απορώ με τον εαυτό μου. Πέραν λίγων εξαιρέσεων σήμερα μου ακούγεται τελείως αδύναμο και ανέμπνευστο. Μου άρεσε ψυχαναγκαστικά τόσο πολύ τότε; Δεν ξέρω, δεν θυμάμαι. Μπορεί.

Αντιθέτως, κάθε φορά όμως που ακούω άλμπουμ σαν το "Images And Words" ή τραγούδια σαν το "Learning To Live", δεν έχω καμία αμφιβολία. Το συναίσθημα παραμένει το ίδιο («δεν έχω ακούσει ποτέ κάτι καλύτερο»). Και έχουν ακόμα πολλά άλμπουμ που παραμένουν ανέγγιχτα από τον χρόνο.

Η αλήθεια είναι πως οι Dream Theater πλέον έχουν απομακρυνθεί σημαντικά από την αισθητική την οποία κάποτε πρέσβευαν και με την οποία ακόμα ταυτίζομαι, κυρίως σε στιχουργικό επίπεδο, αλλά και σε επίπεδο καινοτομίας. Παρ' όλα αυτά, διατηρούν σε υψηλότατο επίπεδο την ποιότητά τους, είναι πιο επιτυχημένοι εμπορικά από ποτέ και φυσικά δεν έχουν χάσει τον σεβασμό μου.

Οπότε, τι στάση οφείλω να κρατήσω; Αυτή του απογοητευμένου ή του αιώνια ευγνώμονα οπαδού; Αλήθεια, τι κάνουν τα άλογα όταν γεράσουν;

Δεν θα ήθελα να φανταστώ καν τον εαυτό μου σαν εκείνους τους εκνευριστικούς τύπους που νουθετούν τους  νεότερους («όταν εγώ άκουγα Dream Theater», «έχουν τελειώσει αυτοί»), ούτε όμως να γίνομαι ένας από τους κολλημένους οπαδούς που αποθεώνουν ό,τι τους σερβίρουν, χωρίς ίχνος κριτικής σκέψης. Και οι δυο συμπεριφορές είναι λανθασμένες, αλλά ακόμα χειρότερο είναι ότι αυτοί που τις υιοθετούν δεν πρόκειται να το παραδεχτούν...

Σε αυτή την κατηγορία «γερασμένων αλόγων» ανήκουν λίγο-πολύ όλοι οι καλλιτέχνες που έχουν αρκετά χρόνια δισκογραφίας στις πλάτες τους. Κι όπως εμείς αλλάζουμε, έτσι αλλάζουν κι αυτοί, μόνοι που οι αλλαγές αυτές δεν είναι πάντα προς την ίδια κατεύθυνση. Και επειδή δεν ξέρουμε πώς πρέπει να αντιμετωπίσουμε αυτή την εξέλιξη, λειτουργούμε υπέρ του δέοντος συναισθηματικά.

Στην πραγματικότητα, οφείλουμε να δείχνουμε τον απαραίτητο σεβασμό σε αυτά γέρικα άλογα και να μην απαξιώνουμε την σημερινή τους προσπάθεια, αλλά είναι απαραίτητο να προχωράμε παρακάτω και να μην μένουμε κολλημένοι στις κούρσες που κάποτε έκαναν.

Κι όσο το σκέφτομαι, τόσο καταλήγω στο συμπέρασμα πως η σχέση μας με αυτού του τύπου τις μπάντες συχνά τείνει να θυμίζει κάποιες παλιές, δυνατές φιλίες. Επειδή δυο παλιοί φίλοι χαθήκαν και πλέον δεν έχουν πολλά κοινά, δεν σημαίνει ότι πρέπει και να σταματήσουν να μιλάνε ο ένας στον άλλο. Κι αν μια μέρα βρουν ξανά κοινό πεδίο, τότε όσα τους έχουν συνδέσει στο παρελθόν θα κάνουν τα πάντα πιο εύκολα και πιο όμορφα.

Οι Alice In Chains έχουν συνοψίσει αυτό που θέλω να πω όσο καλύτερα γίνεται, σε έναν στίχο από το "No Excuses": «You my friend I will defend, and if we change well I'll love you anyway...».

Πάω να δω τι κάνουν οι παλιόφιλοι οι Dream Theater τώρα. Λες να ξαναγίνουμε κολλητοί;