James Hetfield: «Το πνεύμα του Cliff είναι ακόμη μαζί μας»

Ο James Hetfield έδωσε συνέντευξη για την επίσημη σελίδα των Metallica με αφορμή την επανακυκλοφορία των δύο δίσκων τους "Kill 'Em All" και "Ride Τhe Lightning" στις 15 Απρίλη. Μεταξύ των θεμάτων συζήτησης, μίλησε και για το πως νιώθει ακούγοντας παλιό υλικό ή βλέποντας παλιά αντικείμενα της συλλογής του.

Συγκεκριμένα είπε:
«Δεν είμαι ο τύπος που θα βάλω κάτι στην καρδιά μου και θα πω: «Θεέ μου, αν το χάσω αυτό θα πεθάνω». Έχω πολλά πράγματα στην αποθήκη μου και επειδή από μικρός μετακόμιζα συχνά, συχνά ρωτούσα «πού πήγαν τα πράγματα μου;». Στην αρχή μετακόμισα με τον αδερφό μου, μετά με τον Ron McGovney (πρώην μπασίστα των Metallica) μετά από εδώ και από εκεί και άφηνα πράγματα πίσω, οπότε έλεγα «αυτό δεν το χρειάζομαι», «εκείνο μου είναι άχρηστο» κλπ. Θα πετούσα με άνεση κάτι στα σκουπίδια, για το οποίο ο Lars Ulrich για παράδειγμα θα έκοβε ένα δάχτυλό του για να αποκτήσει. Εκείνον τον καιρό σκεφτόμουν «Να ένα κουτί. Απλά πέταξέ τα όλα σε αυτό.» Και έκλεινα το κουτί πετώντας το στην αποθήκη. Σε αυτό υπήρχαν πολλά πράγματα όπως φωτογραφίες που μου έχουν δοθεί μέσα στα χρόνια από ανθρώπους. Τα άφηνα στην αποθήκη και μετά δε με ενδιέφερε.»

Ρωτήθηκε εάν αισθάνθηκε έκπληξη, όταν ψάχνοντας στην αποθήκη του βρήκε πράγματα τα οποία είχε ξεχάσει. Η απάντησή του ήταν:
«Ναι, είναι ωραίο. Είναι υπέροχο πως ένα κομμάτι χαρτί, ένα πάσο, ένα απόκομμα εισιτηρίου φέρνει τόσες αναμνήσεις. Σκέφτομαι πόσο μου λείπει εκείνος ο καιρός, πόσο απλά ήταν τα πράγματα τότε και πόσο περίπλοκα είναι τώρα. Αυτό που όλα αυτά πετυχαίνουν είναι να μην ανησυχώ πολύ και να παίρνω τα πράγματα χαλαρά.»

Συνεχίζει:
«Έχω φωτογραφίες από τα ταξίδια μου με τον Lars. Όχι τόσο από περιοδείες, αλλά περισσότερο από εκδρομές, όπως τότε που είχαμε πάει στο Seattle να δούμε τους Metal Church και απλά αράζαμε. Υπάρχουν και φωτογραφίες μας από μια παραλία στην Ολλανδία που δεν θυμόμαστε ποιοι είναι όλοι οι άλλοι που βρίσκονται στην παρέα. Αναρωτιόμαστε «ποιοι είναι αυτοί;» και «πού να βρίσκονται τώρα αυτοί οι άνθρωποι»; Και βέβαια, υπάρχουν πράγματα και με τον Cliff Burton... Και σκέφτομαι «Πω Θεέ μου, αυτό το live, αυτή η σκηνή, πόσο όμορφες αναμνήσεις». Και νιώθω ευγνώμων που αυτή η φωτογραφία έπεσε ξανά στα χέρια μου, γιατί μου λείπουν πολύ εκείνες οι εποχές. Μου λείπει πολύ ο Cliff. Τον σκέφτομαι πολύ συχνά και συνειδητοποιώ ότι το πνεύμα του είναι ακόμη εδώ. Δεν είναι εδώ σωματικά, αλλά υπάρχουν άνθρωποι που είναι, ας περνάμε με αυτούς καλά τώρα.»

Μετά, ρωτήθηκε αν πλέον μπορεί να θρηνεί ανοιχτά για τον χαμό του Burton, ύστερα από 20 ή 25 χρόνια που καταπιεζόταν:
«Δεν υπάρχει αμφιβολία γι' αυτό. Πίναμε πολύ. Και όταν ο Cliff πέθανε, πίναμε τη διπλή ποσότητα αλκοόλ για να αντέξουμε. Και ποτέ δεν θρήνησα πραγματικά. Φυσικά μιλούσαμε για αυτό, αλλά σύντομα ξαναβγήκαμε σε περιοδεία, γιατί όπως λένε τα κλισέ, αυτός είναι ο τρόπος για να ξεχάσεις και να «ανέβεις πάλι πάνω στο άλογο». Το 2001 που ήμουν στην αποτοξίνωση, οι ψυχολόγοι μου είπαν πως έπρεπε να μείνω λίγο καιρό ακόμα μέσα εξαιτίας του θρήνου. Είχα χάσει τον Cliff και τη μητέρα μου. Δύο ανθρώπους που αγαπούσα και δεν είχα μπορέσει ποτέ να θρηνήσω. Μου είπαν ότι πρέπει να το δουλέψω και αυτό έκανα. Και σκέφτομαι πως με το να φέρνω και πάλι αυτές τις αναμνήσεις, με το να τον σκέφτομαι και να νιώθω την παρουσία του, κάπως έτσι είναι ο θρήνος για μένα.»

Κλείνει λέγοντας:
«Μου λείπει πιο πολύ ως άνθρωπος και λιγότερο ως μουσικός. Εκείνον τον καιρό, μοιάζαμε πολύ, μας άρεσαν τα ίδια πράγματα. Έμαθα πολλά από αυτόν. Μετά τον θανάτό του, έμαθα ακόμη περισσότερα. Σκεφτόμουν «τι θα έκανε ο Cliff στη θέση μου;». Αλλά νιώθω ικανός να 'μαι ο εαυτός μου και αυτός μου το έμαθε. Μου δίδαξε πως είναι όμορφο να είσαι διαφορετικός και να μιλάς με θάρρος για τα πιστεύω σου. Δεν χρειάζεται να έχεις πολλά πυρομαχικά για να αντέξεις στον πόλεμο της ζωής. Απλά να είσαι ο εαυτός σου...»