OM live σε Θεσσαλονίκη και Αθήνα, 02-03/02/11

03/02/11, Gagarin 205, Αθήνα

Έχω καιρό να πάω στην εκκλησία. Για την ακρίβεια ένα χρόνο ακριβώς. Τότε ήταν που είδα για πρώτη φορά στο ναό των Εξαρχείων τους αρχιερείς της κατάνυξης ζωντανά, με τα χίλια προβλήματα του AN και τον Al Cisneros να τα βάζει με θεούς και δαίμονες του ήχου. Αυτή τη φορά, στη Μητρόπολη του Gagarin πλέον, τα πράγματα θα ήταν διαφορετικά.



Την αρχή, ως άλλοι διάκονοι, έκαναν κατά τις δέκα παρά τέταρτο οι δικοί μας απόστολοι του doom, Universe 217, με το βαρύ ακατέργαστο ήχο τους και τις απόκοσμες κινήσεις της Tania να αφηγείται τα κομμάτια, παγώνοντας σου το αίμα. Περνώντας από τα αιθέρια φωνητικά σε ουρλιαχτά που σε σχίζουν στα δύο και από space φόρμες σε δυναμικά κρεσέντο, αποχώρησαν μισή ώρα μετά, απολαμβάνοντας ένα θερμό χειροκρότημα και έχοντας αρκετά καλό ήχο.

Setlist:

Enter / Harmless / Pray / Believing / Never

Εκεί κατά τις δέκα και μισή ήγγικεν επιτέλους η ώρα. Ο μαύρος σαμάνος, με την εμφάνιση αβορίγινα, και μόνιμο μέλος πλέον, Lichens, αρχίζει να βαράει το ντέφι του και εμφανίζονται ο Al -λέγε με σκαθαροζούμη- Cisneros και ο -μοιάζω με κακό κολλεγιόπαιδο από teen movie και κανείς δε με γουστάρει- Emil Amos.



Η παγανιστική τελετή στο σχεδόν γεμάτο πια Gagarin αρχίζει με διαλογισμό φυσικά και τα υπνωτικά φωνητικά του Cisneros στο "Meditation Is The Practice Of Death" ταιριάζουν γάντι με τη βουτηγμένη στο peyote μουσική.

To "Rays Of The Sun" ξεκινά με τον Cisneros να κοπανάει αλύπητα το μπάσο του και εμάς να σπάμε τα άλατα στους σβέρκους μας. Το θρησκευτικό στοιχείο κυριαρχεί, ενώ δεν έχουμε ξαναδεί άνθρωπο να βγάζει τόσο συναίσθημα στο ντέφι όσο ο Lichens, τη στιγμή που ο Amos χρησιμοποιεί τα drums του σα lead instrument και ο Al φτύνει τους στίχους, συνεχίζοντας τη λιτανεία.



Οι πρωτοβαπτισμένοι στους Om έχουν αντιρρήσεις για τον τρόπο που παίζει ο Amos, ο οποίος κοπανάει με τόσο πάθος, που αναγκάζει τον Lichens να σηκώνεται κάθε λίγο για να του φτιάχνει τα πιατίνια. Ο ίδιος ο Lichens χρωματίζει τα κομμάτια, είτε με το παιδικό casio keyboard του, είτε με την κιθάρα και το ντέφι του, δίνοντας την κατάλληλη ατμόσφαιρα.

Μετά από μια μεγαλούτσικη διακοπή, που χάλασε κάπως το κατανυκτικό κλίμα, ήχοι από τα βάθη της Ανατολής σήμαναν την έναρξη του "Cremation Ghat I". O Cisneros συνεχίζει κανονικά το κήρυγμα, με το μπάσο του να ακούγεται λίγο πιο χαμηλά από όσο του πρέπει. Κάπου εκεί, οι γνωστοί ασεβείς έκαναν αισθητή την παρουσία τους. Με ψιθύρους αρχικά και κανονικές συνομιλίες στη συνέχεια κατάφεραν να ταρακουνήσουν τη βάρκα που μας ταξίδευε στον Αχέροντα.



Πάτερα Al, άφες αυτοίς, ου γαρ οίδασι τι ποιούσι και δεν αφήνουν τις δονήσεις του μπάσου σου να φτάσουν στην ψυχή μας.

Μετά από ένα «Thank you Athens, this is our last song» στη μία ώρα ακριβώς, αρχίζουν οι επικλήσεις προς το Λάζαρο, που ανάθεμα και αν θα μπορούσε να τις ακούσει, αφού καλύπτονταν από τις στιχομυθίες της γαλαρίας και όχι μόνο. Ευτυχώς, μετά από δέκα λεπτά έρχονται τα αλλάζοντα τύμπανα για να καλύψουν τις φωνές των απίστων και να δώσουν τέλος στη λειτουργία, μετά από μία ώρα και ένα τέταρτο ακριβώς.

Εν ολίγοις, ένα εξαιρετικό live, με ρυθμό τελετουργίας και δυστυχώς διάρκεια λειτουργίας. Τα μόλις 75 λεπτά μας φάνηκαν εξαιρετικά λίγα, αφού δεν έφτασαν για να ταξιδέψουμε στην Giza μέσω Ιερουσαλήμ, αλλά ήταν σίγουρα αρκετά για να κοινωνήσουμε τον ήχο ημών τον επιούσιο.

Setlist:

Meditation Is The Practice Of Death
Rays Of The Sun
Cremation Ghat
At Giza
Bhima's Theme

Γιάννης Χυτήρογλου

---

02/02/11, Eightball Club, Θεσσαλονίκη

Δυναμικός Φεβρουάριος και για τη Θεσσαλονίκη με τον μεγαλοδύναμο να έχει την τιμητική του. Σε μερικές μέρες οι local heroes Nightstalker θα μας κάνουν να ουρλιάζουμε "Baby God Is Dead", λίγο νωρίτερα έχουμε post rock αποθέωση με τους God Is An Astronaut, ενώ για αρχή "God Is Good". Είτε συμμερίζομαι τις απόψεις των Αμερικανών, είτε όχι, η πρώτη εμφάνιση των Om στην πόλη μας δεν ήταν δυνατό να περάσει απαρατήρητη.

Για τους Agnes Vein, που άνοιξαν τη βραδιά, τα ξαναείπαμε πριν μερικές εβδομάδες, στη sold out εμφάνιση των Rotting Christ. Όπως είχαμε εύκολα προβλέψει, το κοινό των Om τούς φέρθηκε με πολύ μεγαλύτερο σεβασμό, αφού η μουσική τους ταίριαζε πολύ περισσότερο. Με προσαρμοσμένο αλλά και σύντομο setlist, κέρδισαν εύκολα τα χειροκροτήματα του κόσμου. Απόκοσμα φωνητικά από τον Σάκη, στιβαρή μπασογραμμή από τον Ερρίκο και παθιασμένo drumming από τον Φοίβο, ο οποίος γνώριζε πολύ καλά το διάδοχο του στο σκαμπό και φρόντισε να δώσει τον καλύτερο του εαυτό.

Τρία ζευγάρια μάτια χρειαζόταν κανείς για να μείνει ικανοποιημένος και να παρακολουθεί όλα όσα συμβαίνουν επί σκηνής στην εμφάνιση των Om. Όσο και αν είναι δύσκολο να το αντιληφθεί κανείς ακούγοντας τον minimal ήχο των δίσκων τους, live τα πράγματα είναι πολύ διαφορετικά.

Ο πρώτος που τράβηξε την προσοχή και δικαίως βρισκόταν στο κέντρο της σκηνής, αντικαταστάτης του Chris Hakius των Sleep, ήταν ο drummer Emil Amos των Grails. Χαρακτηριστικό παίξιμο, δικό του στυλ, δεν αφήνει κανένα περιθώριο αμφιβολίας για τις ικανότητες του. Με έργα απέδειξε ότι είναι ο κατάλληλος άνθρωπος στην κατάλληλη θέση και μάλιστα μια θέση την οποία λίγοι θα μπορούσαν να καλύψουν επάξια.

Στα δεξιά του, μια μορφή που λίγοι γνωρίζουν (εκτός από αυτούς που παρακολούθησαν τους Om στην Αθήνα πέρσι), αλλά όλοι θα θυμούνται από 'δω και πέρα. Ο "Lichens", κατά κόσμον Robert Lowe, ανέλαβε να «γεμίσει» τον ήχο με κιθάρα, πλήκτρα και ντέφι, καθώς χτυπιόταν εκστασιασμένος. Το αποκορύφωμα φυσικά ήταν τα φωνητικά του, τα οποία όχι μόνο δεν περιγράφονται σε κείμενο, αλλά με δυσκολία πιστεύει κανείς ότι προέρχονται από ανθρώπινο λαρύγγι.

Στην άλλη γωνία, ταπεινός και και λιγομίλητος, ο «έτερος Sleep» Al Cisneros. Αφοσοιωμένος στο μπάσο και τις «ψαλμωδίες» του, δίχως τον παραμικρό μορφασμό, τράβηξε τα βλέμματα κυρίως λόγω του ονόματός του και όχι της σκηνικής του παρουσίας. Όταν έχεις προσφέρει σε αυτή τη μουσική όσα ο Cisneros, δε χρειάζονται ψεύτικα κόλπα και εφέ για να κερδίσεις τον σεβασμό και την προσοχή.

Αποτέλεσμα την αγίας αυτής τριάδας ένας συνδιασμός doom και ψυχεδέλειας, ο οποίος από τη μια σε έκανε να θέλεις να χτυπήσεις το κεφάλι σου στο πάτωμα με άργες επαναληπτικές κινήσεις και την επόμενη στιγμή να χορέψεις, μαγεμένος σαν τον Jim Morrison στην έρημο.

Με την εμφάνιση τους αυτή οι Om επιβεβαίωσαν τη σταθερά ανοδική τους πορεία, με την οποία κερδίζουν όλο και περισσότερους οπαδούς και στη χώρα μας. Μετά τα συνεχόμενα κορυφαία δισκογραφικά τους εγχειρήματα απέδειξαν την εξίσου μεγάλη αξία τους και επί σκηνής.


Setlist (με κάθε επιφύλαξη):

Meditation Is The Practice Of Death
Rays Of The Sun / To The Shrinebuilder
Cremation Ghat Ι
At Giza
On The Mountain At Dawn
Bhima's Theme

Γιάννης Βόλκας