Ufommamut

Αν η κόρη του Dario Argento αποφάσιζε να κάνει χίπικο (god damn hippies!) έρωτα με τον Scott Kelly των Neurosis τι πιστεύετε ότι θα γινόταν; Aν οι Yob τζαμάρανε με τους Electric Wizard σε ένα δωμάτιο γεμάτο από αφίσες των Pink Floyd θα κατέρρεε ολάκερος ο κόσμος; Ήταν το πείραμα του Cern ο πραγματικός κίνδυνος για την καταστροφή της ανθρωπότητας ή μήπως κινδυνεύουμε από τους ίδιους μας τους γείτονες;

Δε μπορείς να είσαι σίγουρος για τίποτα τις μέρες αυτές... Οι Ιταλοί Ufommamut, ω ναι για αυτούς ο πρόλογος, τέσσερα χρόνια πριν την επικείμενη καταστροφή του κόσμου φέρνουν στο (ημί)φως ένα έπος, το οποίο μπορεί με ευκολία να κάψει κόσμο και κοσμάκη. Ο τέταρτος studio δίσκος των αγνώστου ταυτότητας ιπτάμενων μαμούθ αποτελεί μια πρόταση που δεν αφήνει πολλά περιθώρια για ύπνο και ξεκούραση στους οπαδούς του είδους. Ποιου είδους; Έλα μου ντε... Το ιταλικό τρίο παίζει με ευκολία σε doom επίπεδα, drone-ιάζει άσχημα, ατμοσφαιρίζει εκπληκτικά και γενικώς «ίπταται» και υφίσταται σε ένα επίπεδο που κυρίως βιώνεις παρά ακούς.

Μονολιθικοί παροξυσμοί στροβιλίζονται με τη βοήθεια διαφόρων εφέ σε ένα σκοτεινό σύμπαν αρκετά γοητευτικό για να σε συνεπάρει, αλλά και ικανά χαοτικό για να σε ρουφήξει μια για πάντα μέσα του... Και άντε μετά να βρεις την άκρη. Αποπνικτική ατμόσφαιρα που καλύπτει παλιές ταινίες τρόμου, ταχυπαλμία, φόβος και γενικά «μαύρα» συναισθήματα και ήχοι διέπουν όλες τις συνθέσεις του "Idolum", που στα ιταλικά σημαίνει ταυτόχρονα φάντασμα και ιδέα. Ακούγοντας το δίσκο μπαίνεις αναγκαστικά σε ένα τριπάκι όπου ξέρεις ότι δεν είσαι μόνος σου. Μία αδιόρατη μεν, αλλά τόσο έντονη παρουσία δε, σε οδηγεί σε στενά σκοτεινά σοκάκια, όπου την παλεύεις εντελώς μόνος.

Σε στιγμές είναι σα να ακούς τους High On Fire να προβάρουν το καινούργιο τους κομμάτι, το οποίο είναι τίγκα επηρεασμένο από Isis (ψηθήκατε έτσι;). Γενικά αν κάποιος θέλει να βρει συσχετισμούς με άλλα γκρουπ μπορεί να το κάνει αλλά το νόημα είναι αλλού. Οι Ufomammut είναι μια μπάντα που χτίζει εδώ και αρκετά χρόνια το προφίλ της με δυνατούς δίσκους και ξεχωριστή προσωπικότητα. Το εισαγωγικό κομμάτι του δίσκου, "Stigma", μου έχει τσακίσει τον εγκέφαλο το τελευταίο δίμηνο με το «χτύπα και άλλο στο αμόνι» riff που έρπεται σιγά σιγά μέχρι να διαλυθεί σε ένα μεθυστικό fade out. Το παγανιστικό "Ammonia" θα είχε ήδη απαγορευτεί στη χώρα μας αν οι παπάδες το είχαν ακούσει. Τα -guest- φωνητικά της Rose Kemp μπλέκουν εξαίσια με τα ατμοσφαιρικά ντουμ πέπλα που στήνουν μπροστά σου οι αξιότιμοι κύριοι Poia, Urlo και Vita.

Γενικότερα, πολύ δύσκολα θα βρει κάποιος μέτριες στιγμές στο δίσκο. Μοναδική μου ίσως ένσταση το πολύ μεγάλο κενό ανάμεσα στα δύο μέρη του τελευταίου κομματιού του δίσκου, το οποίο μάλλον υπάρχει κυρίως για να υπάρξει το συνολικό άθροισμα των 66 λεπτών και 6 δευτερολέπτων, παρά για κάτι άλλο. Συνολικά μιλάμε για έναν από τους σημαντικούς δίσκους της χρονιάς που πέρασε και για μία από τις πλέον ενεργές μπάντες του ιδιώματος.

Δε μπορώ να ξέρω αν το "Idolum" θα αρέσει το ίδιο με το "Snailking" ή το "Lucifer Songs", αλλά για ένα πράγμα είμαι σίγουρος... αν του δώσετε την ευκαιρία που του αξίζει, δε θα παραπονεθείτε. Αρκεί να έχετε τη διάθεση αλλά και το θάρρος να κοιτάξετε βαθιά μέσα στην άβυσσο. Και να μην ξεχνάτε ότι όταν κοιτάξετε, γιατί είναι βέβαιο ότι θα μπείτε στον πειρασμό, η άβυσσος θα ρίξει και αυτή μια ματιά στα εσώψυχα σας...

Υ.Γ.: Για τσεκάρετε και τα www.ufomammut.com και www.malleusdelic.com