Rosey Blue @ Gazarte Roof Stage, 17/03/22

Το "Swans" είναι ένας από τους πολύ καλούς δίσκους της περσινής χρονιάς. Τη Δώρα Τσίγκα τη γνωρίζαμε ήδη από τους Belleville, από τους Cigarette Noir και άλλα σχήματα στα οποία συμμετείχε κατά καιρούς στο παρελθόν, αλλά αυτό αποτελεί το ντεμπούτο της υπό το moniker της Rosey Blue. Κορώνα (από λουλούδια!) στο κεφάλι της είναι κυρίως οι κλασσικές επιρροές από τα πολύ παλιά χρόνια, με τραγούδια βαφτισμένα στην πλειονότητά τους από τα ονόματα καρτών ταρώ. Με εννιά ως επί το πλείστον πρωτότυπες συνθέσεις, η Rosey Blue συμπεριέλαβε στο "Swans" την ενδιαφέρουσα indie/folk πρότασή της και μας την παρουσίασε στο roof stage του Gazarte, μαζί με κάποια άλλα αγαπημένα της καλούδια.

Οι καναπέδες του Gazarte roof stage δημιουργούν από μόνοι τους ένα ευχάριστο και ζεστό κλίμα και ευνοούν τις χαλαρές συζητήσεις σαν αυτή που είχαμε όσο περιμέναμε την έναρξη. Είχαμε πληροφορηθεί για την ύπαρξη ζωντανής μπάντας, αλλά ομολογώ ότι ένιωσα μια σχετική έκπληξη όταν είδαμε, πλην της Rosey Blue, άλλους έξι (!) μουσικούς να παίρνουν θέση στην όμορφη και φιλόξενη σκηνή. Το ιντερλούδιο ..."Interlude" ακολούθησε η περίπου απαγγελία του "Swans", του ομότιτλου κομματιού από τον δίσκο, που υμνεί την ειλικρινή και άδολη αγάπη μέσω του παραδείγματος των κύκνων.

Στο "Take Me, διασκευή σε Chris & Carla", ο Πάνος Μπίρμπας, τραγουδιστής των Dustbowl, συνόδευσε με φωνητικά που έβγαιναν δίπλα στης Δώρας, ενώ το τσέλο του Σταύρου Παργινού αναπαρέστησε μια ελαφρώς θλιμμένη ατμόσφαιρα. Η ίδια ακριβώς ατμόσφαιρα παρεισέφρησε και στην πιο απογυμνωμένη ενορχήστρωση του "What He Wrote" της Laura Marling.

Έπειτα, είχαμε ένα μικρό σερί τριών τραγουδιών από τον δίσκο. Τριών εξαιρετικών τραγουδιών, να συμπληρώσω τον εαυτό μου. Το "The Tower", το πρώτο κομμάτι που έγραψε ποτέ η Δώρα, έχει μια γνώριμα νοσταλγική μελωδία. Το "The Lovers" με κέρδισε με την ηρεμία του, ενώ για το "The Moon" ανέβηκε στη σκηνή και ο Σωτήρης Πέπελας - ο συνθέτης του - με την τρομπέτα του.

Εκτός του τσέλου, εντύπωση μου έκαναν και τα μετρημένα τύμπανα του Ashley Halinnan, που επιτελούσαν ακριβώς τον σκοπό τους. Η Δώρα μας προέτρεψε μεν από την πρώτη στιγμή να σηκωθούμε και να έρθουμε όρθιοι μπροστά στη σκηνή, αλλά ευτυχώς (συγγνώμη…) για εμάς που καθόμασταν στον πρώτο καναπέ, δεν εισακούστηκε.

Στο "The Emperor" η ατμόσφαιρα κοκκίνησε τεχνητά μέσα από τα φώτα. Η Σοφία Φίλωνος και η Λόλα Γιαννοπούλου ενώσανε για ένα ακόμη τραγούδι τις φωνές τους μ’ αυτή της Rosey και το αποτέλεσμα, ειδικά προς το τέλος, ήταν άκρως υπνωτιστικό. Το "The Hanged Man" του Jeff Maarawi ήταν λιτό, απέριττο και ουσιαστικό, ενώ το "Little Sun" των Blues Pills έδωσε λίγο αργόσυρτο χώσιμο.

Το "The World" έγινε ένα ενδιαφέρον medley με το "Echoes" των Θεών, σε μια πολύ ωραία, μακρόσυρτη εκτέλεση. Το κανονικό set έκλεισε με μια διασκευή στο "The Chain" των Fleetwood Mac, ένα τραγούδι το οποίο η ίδια η Δώρα μας είχε δηλώσει ότι είναι από τα αγαπημένα της. Σχεδόν χωρίς να φύγουν από τη σκηνή, κολλήσανε και το "The Fool" και έπειτα οι διάφοροι παρευρισκόμενοι σηκωθήκαμε, συζητήσαμε, κοινωνικοποιηθήκαμε, αδράξαμε τις στιγμές.

Μπορεί η ίδια η Rosey Blue να μας δήλωσε από μικροφώνου εξαιρετικά αγχωμένη, όμως κάτι τέτοιο δε φαινόταν ούτε από την απόδοσή της, ούτε και από τη γλώσσα του σώματος. Η αλήθεια είναι ότι πηγαίνοτας στη συναυλία δεν ήξερα τι ακριβώς προσδοκίες έπρεπε να έχω. Αυτό που είδα πάντως ήταν μια καλοστημένη μουσική παράσταση, η οποία είχε στο κέντρο της μια ταλαντούχα καθοδηγήτρια. Τα μελαγχολικά - αλλά ούτε κατά διάνοια μελό - τραγούδια της έδεσαν ταιριαστά με τις προσεκτικά επιλεγμένες διασκευές σε μια ουσιαστικά rock βραδιά από αυτές που μας είχανε λείψει. Καλοτάξιδος ο δίσκος!

Φωτογραφίες: Μαρίζα Καψαμπέλη