«10»: Αγαπημένοι δίσκοι της Rosey Blue

Η παρουσίαση του δίσκου της "Swans" θα γίνει στις 17 Μαρτίου στο Gazarte

11/03/2022 @ 17:20

Ενόψει της επίσημης πρώτης ζωντανής παρουσίασης του αξιόλογου ντεμπούτου της "Swans" στο Roof Stage του Gazarte, την ερχόμενη Πέμπτη 17 Μαρτίου, η Rosey Blue μιλάει για δέκα αγαπημένους της δίσκους, κυρίως από τα πολύ παλιά χρόνια με μία εξαίρεση. Κοινός τόπος των εξαιρετικών επιλογών της οι φωνές, η folk παράδοση και το rock της χρυσής εποχής.

Rosey Blue Gazarte

Surrealistic Pillow - Jefferson Airplane

(1967)

Ένας δίσκος αριστούργημα που τον γνώρισα φυσικά από το μαγικό, ψυχεδελικό, το κομμάτι που σε κάνει να λικνίζεσαι με το που μπαίνει το μπάσο στην αρχή, το "White Rabbit" φυσικά, ένα κομμάτι που δεν ξέρω πόσα plays έχει στη ζωή μου. Εξαιρετικό '70s ψυχεδελικό rock, με την Grace Slick στη φωνή, πλανεύτρα, και μια μπάντα ένας και ένας. Ένα αγαπημένο κομμαάτι του δίσκου επίσης είναι και το "Today" στο οποίο τραγουδάει ο Paul Kantner και δίνει μια folk χροιά στη ροή του album. Το ακούω πάντα από την αρχή μέχρι το τέλος, ακόμα και αν πρέπει να σηκωθώ για να αλλάξω πλευρά στο βινύλιο.

Rumors - Fleetwood Mac

(1977)

Είναι ο δίσκος που το κομμάτι "The Chain" το οποίο κάθε φορά που μπαίνει σε ένα μπαρ το τραγουδούν όλοι -στα μπαρ που πηγαίνω εγώ-, δεν είναι το hit του δίσκου καν. Stevie Nicks μάγισσα εντός εκτός stage. "Go your own way" και "Dreams", έμαθα τη Stevie από αυτόν τον δίσκο και αυτό είναι παραπάνω από αρκετό.

Goodbye And Hello - Tim Buckley

(1967)

Η φωνή του Tim Buckley, η ευαισθησία της, το πώς η εσωστρέφειά του γίνεται δύναμη, είναι κάτι μαγικό. όπως και όλος ο δίσκος, "Morning Glory", "Once I was", φυσικά "Phantasmagoria in Two" που όταν το άκουσα δεν μπορούσα να μην εθιστώ στο folk rock. Για μένα είναι ο δάσκαλός μου σε αυτό το είδος. "Pleasant Street" τι αγαπημένη ερμηνεία.

Sleepy Buildings (A Semi Acoustic Evening) - The Gathering

(2003)

Αυτός είναι ένας live δίσκος από μια πολυαγαπημένη μου μπάντα, μια μπάντα που ήταν ο λόγος που ξεκίνησα να τραγουδάω, λόγω της Anneke Van Gierbergen. Ενώ έχω λιώσει τη δισκογραφία τους, επέλεξα αυτόν τον δίσκο γιατί είναι ένα υπέροχο live, που δεν του λείπουν τα κρεσέντα, ενώ ταυτόχρονα είναι τόσο γλυκό. Σε αυτό το live διασκεύασαν και κομμάτια απο την πιο Metal περίοδό τους ( Always κτλ ) με πολύ ωραίο τρόπο που μου έκανε κιόλας εντύπωση (ευάριστα) ότι επέλεξαν και από αυτήν την εποχή. Υπέροχη ηχογράφηση, μαγική Anneke.

Wish You Were Here - Pink Floyd

(1975)

Δυο χρόνια μετά την κυκλοφορία του Dark Side of the Moon ( επίσης δισκάρα), φτιάχνουν αυτόν τον υπέροχο δίσκο, postcard/tribute στον Syd Barrett. "Shine on you crazy diamond", φωνές Gilmour, Rogers, solo που έχουμε μάθει να τραγουδάμε και ας είναι κιθάρα, και που κάθε φορά σε συγκινούν το ίδιο. Have a cigar groovie με το prog ύφος της μπάντας, Wish you were here, με αυτήν την υπέροχη διφωνία από το "We're just two lost souls swimming in a fish bowl year after year. Running over the same old ground what have we found? The same old fears... Wish you were here". Χιλιοακουσμένος, υπερλατρεμένος δίσκος, μεγάλη αγάπη η μπάντα αυτή από παιδί και για πάντα. Tεράστια επιρροή ο ήχος τους, η αισθητική τους, η μετρημένη προσέγγιση αλλά με τόσο συναίσθημα. Οι στίχοι, η καινοτομία τους σε όλα.

Black Sabbath - Paranoid

(1970)

Electric Funeral, Planet Caravan, και όλα τα υπόλοιπα πολυαγαπημένα. Αυτός ο δίσκος με τον βαρύ τους ήχο την ψυχεδέλεια των '70s μου άλλαξε τη μουσική μου πορεία στην Πρώτη Γυμνασίου. Μέχρι τα 20 κάτι μου είχα φωτογραφία τους στο πορτοφόλι μου αντί για κάποιον. Σίγουρα στον τρόπο που αντιλαμβάνομαι το groove στη hard rock σκηνή μαζί με την ψυχεδέλεια έχουν παίξει μεγάλο ρόλο ως μπάντα, παρότι μπορέι να μη φαίνεται άμεσα αλλά αν δεις πιο βαθιά ακούς κάπου σαν απόηχο "The moon in silver trees falls down in tears light of the night.."

Poll - Άνθρωπε

(1971)

Έχω ακούσει τόσο πολύ αυτόν τον δίσκο με τον πατέρα μου, έχω τραγουδήσει μαζί του τόσα κομμάτια που έχουν εντυπωθεί στο dna μου κάπως. Στην Πηγή, Ο Γέρος, Άνθρωπε Αγάπα και τόσα ακόμα. Όμορφη folk rock στιγμή της ελληνικής σκηνής. Εξαιρετικές φωνές, κιθάρες, λουλούδια στα μαλλιά και μια ομορφιά. Και μόνο που τα τραγουδάω απο το Δημοτικό κάνοντες φωνές με τον μπαμπά είναι από μόνο του μεγάλο κεφάλαιο της μουσικής μου εξέλιξης σαν songwriter και τραγουδίστρια.

Neil Young - Harvest

(1972)

Δε θα μπορούσε να λείπει αυτός ο δίσκος. Ο τρόπος που είναι γραμμένα και ερμηνευμένα τα κομμάτια, heart of gold, old man τ απρώτα που άκουσα και έψαξα το δίσκο. Με βρήκε λίγο μεγαλύτερη αλλά έχει παίξει φοβερό ρόλο στη folk rock προσέγγιση και στιχουργία. Δεν χρειάζεται να γράψω άλλα για το δίσκο, είναι αριστουργηματικός.

The Beatles - Abbey Road

(1969)

Εεεμ, δε νομίζω ότι υπάρχει εκεί έξω κάποιος μουσικός τουλάχιστον του ευρύτερου είδους και όχι μόνο, που έστω κάποιο μα κάποιο κομμάτι από αυτήν την μπάντα ή από αυτό τον δίσκο συγκεκριμένα δεν την/τον/τους/τ@ έχει επιρεάσει στη μουσική που γράφουμε. Because, Golden Slumbers, I want you κτλ. Οι φωνές, οι συνθέσεις, οι διακυμάνσεις, το πόσες φορές πραγματικά μπορέις να ακούσεις ένα δίσκο στο repeat, και γιατί το κάνεις αυτό είναι όλα αυτά ένα εκπαιδευτικό πακέτο ολόκληρο από αυτούς για εμάς.

Joni Mitchell - Blue

(1971)

Υπέροχος δίσκος. Ορόσημο στη folk rock. Έγραφε, έπαιζε, τραγουδούσε με αυτήν την κρυστάλινη φωνή. Διηγούταν ιστορίες, τι πιο ωραίο, τι άλλο θες από το songwriting. Βάρδοι είμαστε, και η Joni είναι από τα πιο λαμπερά διαμάντια αυτής της κατηγορίας. Όσες φορές την ακούω λέω πρέπει να μάθω να παίζω κιθάρα έτσι, πρέπει. Αλλά δύσκολη πίστα, όπως και να χει σπουδαίο πράγμα κάθε φορά που ακούς μια αγαπημένη καλλιτέχνιδα ή καλλιτέχνη να σε εμπνέει ξανά από την αρχή.

Φωτογραφίες: Μαρίζα Καψαμπέλη