Om, Lichens, Sun Of Nothing @ An Club, 07/02/10

Από τον Θεοδόση Γενιτσαρίδη, 11/02/2010 @ 13:34
Μετά τους Dale, Scott και Wino ήρθε η σειρά του Al να μας επισκεφτεί για να κλείσει άτυπα το πέρασμα και των τεσσάρων Shrinebuilder από την χώρα μας. Άντε να τους δούμε και μαζί τώρα! Είχαμε λοιπόν την τιμή να απολαύσουμε στην σκηνή του An Club το οποίο γέμισε ασφυκτικά, τους Οm με τον Emil Amos φυσικά πλέον στα τύμπανα και με την βοήθεια του Rob Lowe επί σκηνής, σε όλο αυτό το ευρωπαϊκό tour που έκλεισε, στην Αθήνα.


Την βραδιά άνοιξαν οι Sun Of Nothing. Έχοντας αργοπορήσει λίγο κατάφερα να δω περίπου το μισό set τους. Παρόλα αυτά έμεινα ικανοποιημένος και αρκετά εντυπωσιασμένος. Σε σχέση με άλλες φορές αν και παραμένουν τα ακραία φωνητικά στο προσκήνιο, αυτή την φορά φάνταζαν λίγο πιο βατά και όχι τόσο απόκοσμα. Είχαν ένα screamo ύφος και έβγαζαν την απαιτούμενη σαπίλα και ατμόσφαιρα με χαμηλότερη όμως ένταση και ένα βάθος που τους χάριζε μια καλύτερη αισθητική. Μουσικά τώρα, που εξεπλάγην και περισσότερο, μου φάνηκαν αλλαγμένοι, κάτι που σημαίνει ότι η καινούργια τους κυκλοφορία έχει διαφορετικό ήχο από τα παλιά. Πλέον ακούγονται περισσότερο metal και βρομίζουν το χώρο με sludge περάσματα. Ανά σημεία μύριζε doom και κατά βάθος ήταν πιο προοδευτικοί από ποτέ.

Στην συνέχεια θέση επί σκηνής, στην οποία «άπλωσε» τα τελετουργικά του, πήρε ο Lichens. Δεν κάθισε πάνω από 20 λεπτά αλλά σε αυτό το μικρό χρονικό διάστημα έκανε εντύπωση. Η μουσική του είναι drone με ambient πινελιές και πολλούς πειραματισμούς. Ουσιαστικά ο Rob έφτιαχνε λούπες με την φωνή του και «έχτιζε» πάνω τους κιθαριστικες παραμορφώσεις. Τα drones λοιπόν «κόλλαγαν» τέλεια στην ατμόσφαιρα και στην συνέχεια πειραματίζονταν ακόμα περισσότερο με τα μικρόφωνα και την κοιλότητα του στόματος του και χάριζε μια απίστευτη ανατολίτικη και ψυχεδελική  ατμόσφαιρα στον ήχο του.  Αρκετά χαοτικός, με μια κραυγή (ιδιαίτερα φάλτσα άνευ μικροφώνου) για κλείσιμο.

Έτσι ήρθε σιγά σιγά η ώρα των Om. Εν μέσω τρελής κάπνας, άπειρων μουρμουρητών και συζητήσεων, αβάσταχτης ζέστης και μέτριου ήχου, ανέβηκαν στη σκηνή μαζί με τον Rob, όπως ανέφερα παραπάνω, και χάρισαν στο κόσμο ένα γεμάτο set παρόλα τα προβλήματα. Όπως και να το κάνουμε, για να μην γκρινιάξω παραπάνω, ο Al Cisneros ήταν μπροστά μας και μου φτάνει αυτό. Ο τρόπος που «ψέλνει», ο τρόπος που κουνιέται, ο ρυθμός που δίνει, ο τρόπος που παίζει το μπάσο, ακόμα κι αυτό το χαζεμενο ύφος στο βλέμμα του, είναι όλα ονειρικά.



Με κομμάτια από τα "Variations Οn Α Theme", "Conference Οf Τhe Birds", "Pilgrimage" και το τελευταίο "God Is Good" δεν άφησαν κανέναν ανικανοποίητο. Εδώ να αναφέρω ότι ο Amos σίγουρα δεν είναι και δεν θα έπρεπε να είναι όπως ο Chris Hakius. Οι Οm άλλαξαν και αυτός δίνει μια άλλη νότα στον ήχο. Μπορεί να φάνταζε κάπως «αλλού», μπορεί να σηκωνόταν, να σκόνταφτε, να διέκοπτε συχνά το παίξιμο του, αλλά δεν ξεχνάμε τα ταχύτατα γυρίσματα του και την ψυχεδελεια που χαρίζει πλέον στον ήχο της μπάντας. Σίγουρα στα νέα κομμάτια ήταν καλύτερος από ότι στα παλιότερα -και μάλλον όχι μόνο καλύτερος, ο τύπος τα έπαιζε καλύτερα κι από το δίσκο- μπορεί να «ξενέρωσε» κάποιους με το εκτός τόπου και χρόνου ύφος του, αλλά δεν παύει να παίζει όμορφα και ενδιαφέροντα σημεία με τα κρουστά του και μην ξεχνάμε τον ιδρώτα να στάζει, περισσότερο κι απ’ όσο έσταζε o Γκάλης όταν έπαιζε επί 40 λεπτά μόνος του μια ομάδα.



Στα κομμάτια του "God Is Good" o Rob έδωσε και τις απαιτούμενες νότες με την κιθάρα του και σε όλο το set έδινε κάτι παραπάνω στην ατμόσφαιρα με τα φωνητικά του και τα ντέφια του. Οι Οm μας μάγεψαν και όσοι κατάφεραν να διεισδύσουν μέσα στον ήχο τους και να αποτάξουν τους εξωτερικούς παράγοντες που χάλαγαν τη βράδια, πέρασαν τέλεια.



Ο Al «ξενέρωσε» όταν δεν άκουγε από το μόνιτορ την φωνή του και μπέρδεψε τα λόγια του και νευρίασε όταν χάλασε ο ενισχυτής, αλλά εκεί φάνηκε ότι ήταν ορεξάτος και ολόσωστος αφού ζήτησε ακόμα και κάποιο εργαλείο για ν’ αλλάξει την ασφάλεια. Η βραδιά ήταν πανέμορφη και οι μουσικές που ακούστηκαν μαγικές. Χωρίς να παίχτηκαν ολόκληρα και χωρίς να αποτελούν κομμάτια του set, έχω την εντύπωση ότι άκουσα ένα μέρος, ή κάποιους στίχους ή έστω λίγη μουσική από τα "Thebes" και "On The Mountain At Down" εκεί προς το τέλος που «χάθηκε» και εξυψώθηκε το "Bhima' s", κόπηκε η "Giza" στη μέση και ψιλοχάλασε το "Flight".



Δεν ξέρω αν ήταν προγραμματισμένο να μπλέξουν έτσι κάποια κομμάτια τους αλλά μ’ αυτό το τρόπο κατάφεραν να παίξουν σχεδόν τα πάντα. Ελπίζω να μην μου προκάλεσαν τόσες παραισθήσεις και όντως να πειραματίστηκαν και να ανάμειξαν κάποια τραγούδια τους ώστε να μην είναι ψευδαισθήσεις τελικά και τα υπόλοιπα που άκουσα.



Οπότε το set list, ελπίζω όχι στη φαντασία μου, περιείχε και τα: To The Shrinebuilder / Meditation Is The Practice Of Death / Cremation Ghat I / Cremation Ghat II / Annapurna / Bhima's Theme / At Giza και Flight Of The Eagle. Ακόμα και εν μέσω σεισμού και καταποντισμού πάλι υπέροχοι θα ήταν.


Θεοδόσης Γενιτσαρίδης
  • SHARE
  • TWEET