Blur, Pip Blom @ Ziggo Dome, Άμστερνταμ, 27/06/23

Από την όλη σκηνή της britpop της δεκαετίας του ’90, οι Λονδρέζοι Blur ανήκανε στις-2-3 μπάντες της αφρόκρεμας. Ο βρετανικός τύπος είναι γνωστός για το υπερβολικό φούσκωμα, το υπερβολικό hype, την υπερβολική προβολή και γενικώς για την υπερβολή του, όμως στην περίπτωση των Blur μιλάμε για ένα όντως εξαιρετικό και διαχρονικής αξίας συγκρότημα. Από το 2003 και μετά είναι σχεδόν σε μόνιμο διάλειμμα και βρίσκονται μόνο όταν έχουν κάτι ουσιαστικό να πούνε, στάση που βρίσκω εξαιρετικά ειλικρινή.

Έχοντας δώσει τις τελευταίες τους συναυλίες ως συγκρότημα το, μακρινό πια, 2015, φέτος ήρθε πάλι η ώρα τους να ξαναπατήσουν μαζί το σανίδι. Με τον νέο δίσκο "The Ballad Of Darren" ήδη έτοιμο για κυκλοφορία, οι Blur αρχικά ανακοίνωσαν μια συναυλία στο Wembley Stadium που έγινε γρήγορα sold out με αποτέλεσμα την προσθήκη και δεύτερης (πράγμα που οι Coldplay κάνουν στην Ελλάδα - φανταστείτε στην Αγγλία). Σιγά-σιγά έχτισαν μια μικρή περιοδεία σε διάφορα μέρη της Ευρώπης κι εγώ κατέληξα στο - φθινοπωρινό για τα δεδομένα μας - Άμστερνταμ.

Μπαίνοντας στο Ziggo Dome, παρατήρησα ότι ένας ευγενικός κύριος μοίραζε αυτοκόλλητα εντός ραδιοφωνικού σταθμού, ο οποίος αποτελούσε και τον διοργανωτή της συναυλίας. Ως εκ τούτου, φάνηκε απολύτως φυσιολογική η παρουσία ενός DJ που έπαιζε μουσική στις σάλες υποδοχής του χώρου. Το ότι στις επιλογές του συγκαταλέχθηκε και το "Don’t Look Back In Anger" μπορούμε να το εκλάβουμε και ως ευγενικό και άκρως καλοδεχούμενο τρολλάρισμα. Άλλωστε, ο ίδιος ο Alex James το έχει κάνει με το μπλουζάκι που φορούσε όταν έπαιξαν το "Country House" στο Top Of The Pops τη βδομάδα με την περιβόητη μονομαχία, πίσω στο 1995!

Στις 20:00 η ώρα (οι συναυλίες στο εξωτερικό ξεκινάνε νωρίς) το ντόπιο τρίο των Pip Blom έλαβε θέσεις. Μάλλον αποτελούν «πουλέν» του ραδιοφωνικού σταθμού, γιατί σε δυο-τρία από τα επτά κομμάτια που έπαιξαν, έγινε Ο χαμός μέσα στο (λίγο, βέβαια) κοινό που τους παρακολουθούσε. Η εμφάνισή τους κράτησε είκοσι πέντε λεπτά με το ρολόϊ και ομολογώ ότι τη χρησιμοποίησα για να πάρω κάτι από το merch των Blur, αλλά και για μπύρα. Ντόπια μπάντα που βρήκε και άρπαξε (και πολύ καλά έκανε) την ευκαιρία να εμφανιστεί σε μια τεράστια για τα δεδομένα της σκηνή ανοίγοντας ένα όνομα πολύ μεγαλύτερο από αυτήν.

Σε μεγάλο ύψος πάνω από τη σκηνή, κρεμόταν ένα σχετικά μικρών διαστάσεων, φωτιζόμενο σήμα των Blur. Μετά το τέλος των Pip Bloom, το λιτό από τη φύση του σήμα χαμήλωσε και κατέβηκε σχεδόν στο επίπεδο της σκηνής. Η επάνοδός του στα ψηλά σήμανε την κατάληψη της σκηνής από τους τέσσερις Λονδρέζους, υπό πολλές, πολλές επευφημίες. Ακροβολισμένος κάπου πίσω δεξιά, ο πληκτράς Mike Smith, μέλος των Gorillaz, τους βοήθησε σημαντικά τόσο με τα πλήκτρα όσο και με το σαξόφωνό του.

Αρεσκόμενοι από την αρχή στις εκπλήξεις, ξεκίνησαν με το νέο "St. Charles Square". Δεν μπορώ να πω ότι με τις σκηνές του video clip του "There’s No Other Way" που ακολούθησε δεν αισθάνθηκα νοσταλγία, όσο κι αν ο Albarn την ξορκίζει με όλη του τη δύναμη όταν μιλάει. Το λυσσασμένο "Popscene" θα έπρεπε να λεγόταν …"Punkscene", τόσο λόγω της μουσικής του, όσο και λόγω της απόδοσής του. Ο Damon πετάει νερά από εδώ κι από εκεί, ο Graham κυλιέται στο πάτωμα παίζοντας κι εμείς από κάτω κάνουμε χαμό. Από το δεκάλεπτο έχει φανεί το τι γκρουπάρα είναι οι Blur και στη σκηνή.

Στο "Tracy Jacks" ο Damon κατέβηκε μέσα στον κόσμο, σα να ήθελε να ρουφήξει την ενέργειά μας και ο Coxon επωμίστηκε το μεγαλύτερο μέρος των φωνητικών. Τα καθήκοντα αυτά τα μοιράστηκαν και στο "Chemical World". Μπορεί τα "Parklife" και "Modern Life Is Rubbish" να πήραν τη μερίδα του λέοντος στο setlist, όμως με χαρά διαπίστωσα ότι κάθε, μα κάθε τραγούδι που παίχτηκε από την post-britpop εποχή τους έτυχε θερμότατης υποδοχής από την τεράστια πλειοψηφία.

Οι Blur, ξεκινώντας από τον ομώνυμο δίσκο του 1997, άλλαξαν και εξέλιξαν τον ήχο τους σε κάτι διαφορετικό, βγάζοντας εξαιρετικούς δίσκους. Στο "Beetlebum", όπου ο Damon έπαιξε και ακουστική κιθάρα, ο Dave Rowntree πήγε κυριολεκτικά να σπάσει τα τύμπανά του στο post-ίζον τέλος του κομματιού, ενώ από κάτω όλοι χορεύαμε και τους αποθεώναμε. Στο σπουδαίο "Coffee And TV", οι αντιδράσεις μας ήταν παρεμφερούς ενθουσιασμού και έντασης και το ίδιο ήταν και η απόδοση της μπάντας.

Εκτός από τα hits, βέβαια, οι Blur στις συναυλίες τους πάντοτε παίζουν και λίγο πιο περίεργα ή μη αναμενόμενα κομμάτια. Έτσι, απολαύσαμε τα ‘90ς βρετανικά φωνητικά του "Coln Zeal" και είδαμε τον Coxon να πιάνει για λίγο μια ακουστική κιθάρα στο "Trimm Trabb", πριν επιστρέψει στην ηλεκτρική του για ένα φορτισμένο τελείωμα. Το "Villa Rosie" δε θα μπορούσε να μην ήταν ωραίο, ενώ είχαμε την τύχη να τους δούμε να παίζουν για πρώτη φορά το "All Your Life", ένα b-side της εποχής "Blur". Έστω κι αν χρειάστηκε να το ξεκινήσουν δυο φορές, όπως και το "Stereotypes" - τα απρόοπτα των ζωντανών εμφανίσεων!

Αλλά και από hits το υλικό είναι πολύ και πολύ καλό. Στο "To The End" έλαμψε το άστρο του κομβικού, καθοριστικού Alex James στο μπάσο. Στο "Parklife" έγινε ο μεγαλύτερος χαμός, με τον Albarn να έχει έρθει στα κάγκελα, όλους μας να τραγουδάμε, μπύρες να πετάγονται στον αέρα - ούτε μπορώ να φανταστώ πώς θα είναι να ακούς το συγκεκριμένο τραγούδι στην Αγγλία! Το τέλος του κανονικού set ήρθε με την εναλλαγή από το κολασμένο σε όλα τα επίπεδα "Song 2", στο λυρικό "This Is A Low", όπου ο Albarn έδωσε ρέστα. Είναι εντυπωσιακό, αλλά φωνητικά είναι σα να μην έχει περάσει μέρα από πάνω του από τα ‘90ς μέχρι σήμερα.

Στο encore ο Damon έσκασε μύτη με μπλουζάκι Fila και με φόρμα Fila (ίσως και με συμβόλαιο με τη Fila) και το "Girls And Boys" ήταν ένα από τα σπουδαιότερα highlights μιας εξαιρετικής βραδιάς. Σε συνέχεια αυτών που έγραψα παραπάνω για τις post-britpop δουλειές, το "Tender" γνώρισε την αποθέωση και αποδείχτηκε ότι πρόκειται για μεγάλο hit. Το καινούργιο "The Narcissist" κόλλησε πολύ ωραία και οι Blur μας αποχαιρέτησαν με το υπέροχο "The Universal".

Δεν ξέρω αν οι Blur πειθαρχούν κάτω από κάποιο μαγικό μαστίγιο, πάντως αυτό που έχουν καταφέρει είναι να μη μιλάνε τακτικά, αλλά όποτε μιλάνε, να σε αναγκάζουν να τους ακολουθήσεις. Παραμένουν ακόμα και σήμερα μια φρέσκια μπάντα, έχουν ακόμα όρεξη για δημιουργία, είναι καταπληκτικοί στις ζωντανές τους εμφανίσεις. O Alex James στην υπόλοιπη ζωή του φτιάχνει τυριά. Ο Damon Albarn έχει πληθώρα από side projects. Ό,τι και να κάνουν όμως, διατηρούνε περίπου αναλλοίωτη τη δίψα και τη μαγεία όταν βρίσκονται οι τέσσερίς τους κι αυτό φαίνεται και στο studio, αλλά και στη σκηνή. Τυχεροί όσοι τους ακούνε, ακόμα τυχερότεροι όσοι τους βλέπουν κιόλας.

Φωτογραφίες: Παντελής Κουρέλης