Blur: «Tο να γίνεσαι σοφότερος, είναι από τα λίγα οφέλη του να γερνάς»

Οι Blur φέτος αναστήθηκαν μετά από εννιά ολόκληρα χρόνια. Ανακοίνωσαν μια συναυλία στο Wembley η οποία ξεπούλησε αμέσως, οπότε, κατά τη συνήθη πρακτική πολλών συγκροτημάτων (όπως οι Coldplay στην Αθήνα, μην πάτε μακριά), έβαλαν και δεύτερη. Σιγά-σιγά μόνταραν μια ολόκληρη ευρωπαϊκή περιοδεία με αρκετούς σταθμούς, στους οποίους προφανώς δεν περιλαμβανόμασταν εμείς. Το Rocking κατάφερε να τους δει, αλλά και να εξασφαλίσει αποκλειστικά για την Ελλάδα τη συνέντευξη που έδωσε ο Damon Albarn σε μέσο του εξωτερικού και σας την παρουσιάζουμε.

Από τη συζήτηση ο Damon φαίνεται να είναι ένα ανήσυχο και δημιουργικό καλλιτεχνικό πνεύμα, όπως άλλωστε φαίνεται και από τα έργα του. Οι Blur υποστηρίζουν ότι είναι τυχεροί που έχουν την πολυτέλεια να αισθάνονται σήμερα εντός του συγκροτήματός τους όπως ακριβώς αισθάνονταν και όταν το ξεκίνησαν. Από την άλλη πλευρά, κι εμείς έχουμε την τύχη να τους απολαμβάνουμε να μεγαλουργούν ακόμα με φρεσκάδα ακόμα και τόσες δεκαετίες από το "Leisure". Ας δούμε λοιπόν τι το ιδιαίτερο έχει η διαχείριση της ύπαρξής τους ως συγκρότημα για να καταφέρνουν να ακούγονται ακόμα σύγχρονοι.

Καλησπέρα! Πώς είσαι σήμερα; Με τι ασχολείσαι;

Σήμερα απλά περνάω την ώρα στο στούντιό μου. Τίποτα σχετικό με τους Blur ή κάτι τέτοιο.

Το προηγούμενο διάστημα κάνατε μερικές συναυλίες με τους Blur. Πώς πήγε;

Το απόλαυσα πάρα πολύ!

Είναι υπέροχο το ότι επιστρέψατε και, τουλάχιστον για εμάς, ήταν μια ευχάριστη έκπληξη. Πόσο καιρό προετοιμαζόσασταν, κάνοντας σχέδια και δουλεύοντας σιωπηλά;

Όχι πολύ καιρό. Θα έλεγα μάλλον από το περασμένο φθινόπωρο. Όχι, βασικά το περασμένο καλοκαίρι κανονίσαμε ότι θα παίζαμε κάποιες συναυλίες. Και στη συνέχεια, ενώ περιόδευα στην Αμερική με τους Gorillaz, έφτιαξα τόσα demo που είχαμε υλικό για έναν δίσκο. Και μετά ξεκινήσαμε τον Ιανουάριο και το τελειώσαμε μέσα σε δύο μήνες. Κι εδώ βρισκόμαστε τώρα. Λατρεύω τους Blur. Θέλω να πω, κανείς άλλος δεν ήξερε ότι είχα γράψει όλα αυτά τα τραγούδια μέχρι τον Ιανουάριο. Ήταν κάτι ωραίο γιατί είχε αυτό το πράγμα που είναι πολύ σημαντικό, τον αυθορμητισμό.

Πως ήταν η εμπειρία του να γράψεις αυτά τα τραγούδια περιοδεύοντας; Προέκυψε σαν μια έκρηξη ξαφνικής δημιουργικότητας;

Όχι, ανακάλυψα ότι το να γράφω για κάτι αντίθετο από αυτό που κάνω εκείνη τη στιγμή είναι πολύ ωφέλιμο για μένα γιατί το κάνω με έναν τρόπο που είναι λιγότερο συνειδητός, ξέρεις, απλά το κάνω επειδή το απολαμβάνω. Παίζω και χαζολογάω.

Ήταν στα σχέδια σου να γράψεις έναν νέο δίσκο με τους Blur; Πότε συνειδητοποίησες πως πας σε αυτή την κατεύθυνση;

Η αλήθεια είναι πως όντως σκέφτηκα ότι πρέπει να το κάνω γιατί αλλιώς το όλο πράγμα θα ήταν κάτι εντελώς νοσταλγικό, ξέρεις, και δεν θα υπήρχε κάποιος πραγματικός λόγος να βρισκόμαστε εδώ. Αλλά τώρα έχουμε αυτόν τον καταπληκτικό δίσκο που κάπως νομιμοποιεί όλη τη διαδικασία, πράγμα που είναι πολύ ωραίο.

Είναι ένας σπουδαίος δίσκος. Εννοώ ότι, από τη μία, εμπεριέχει όλες τις ενσαρκώσεις και τα διαφορετικά πρόσωπα των Blur και, από την άλλη, είναι εντελώς φρέσκος κι έχει πολλά δικά σου στοιχεία. Αλήθεια, που θα το τοποθετούσες στην πορεία των Blur;

Υποθέτω ότι είναι ένας δίσκος που πάντα χρειαζόμασταν να κάνουμε. Έπρεπε να κάνουμε αυτόν τον δίσκο για να δώσουμε ένα κάποιο κλείσιμο σε όλο αυτό το πράγμα. Έχει νόημα αυτήν τη στιγμή.

Πώς εννοείς;

Απλά νιώθω ότι βγάζει νόημα αυτός ο δίσκος γιατί έχουμε κάνει όλο αυτό το ταξίδι μαζί και τώρα, όπως ξέρεις, βρισκόμαστε προς το τέλος του βιβλίου. Με τη μία ή την άλλη μορφή, είτε είναι, είτε δεν είναι το τέλος. Σίγουρα πάντως δεν είναι η αρχή του βιβλίου, έτσι δεν είναι;

Έπρεπε να κάνουμε αυτόν τον δίσκο για να δώσουμε ένα κάποιο κλείσιμο σε όλο αυτό το πράγμα

Ή ίσως να είμαστε κάπου στη μέση.

Δεν βλέπω κανείς μας να γίνεται πιο νέος. Λοιπόν, κοίτα, εννοώ, ποιος ξέρει; Ναι, δεν ξέρω σε ποιο κεφάλαιο βρισκόμαστε.

Ναι, εξάλλου είσαι μόλις 55 ετών, έτσι δεν είναι;

Ναι, δεν είναι πως με πήραν τα χρόνια. Έχω ακόμα μερικά πράγματα να μάθω. Αυτό είναι το πιο σημαντικό πράγμα με το χρόνο, η αναζήτηση της ανταμοιβής. Η ανταμοιβή για τα πάντα είναι κατά κάποιο τρόπο η κατανόηση της ύπαρξης. Ίσως όχι μια οριστική εξήγησή της αλλά ένα είδος ενστικτώδους κατανόησης του μεγάλου μυστηρίου.

Ίσως αρκετά φιλοσοφικό το ερώτημα, αλλά τι θα ήθελες να καταλάβεις για τη δική σου ύπαρξη; Τι είναι αυτό που ψάχνεις;

Νομίζω πως απλώς προσπαθώ να είμαι όσο πιο λογικός μπορώ απέναντι στην υπόλοιπη ανθρωπότητα.

Είπες νωρίτερα πως αυτό μπορεί να είναι το τέλος....

Όχι, όχι, όχι. Ποτέ δεν είπα κάτι τέτοιο. Απλά είπα πως βλέπω ο δίσκος στο πλαίσιο των Blur και όλης μας της πορείας και των πραγμάτων που έχουμε κάνει όλα αυτά τα χρόνια, θα έλεγα πως πρόκειται για ένα δυνατό κεφάλαιο κι ένα κομβικό σημείο στην ιστορία των Blur. Ναι. Καλό δεν είναι αυτό;

Σίγουρα. Αυτό δεν ισχύει βέβαια για όλους σου τους δίσκους;

Ναι, σίγουρα, για κάποια περισσότερο από άλλα. Θέλω να πω, προφανώς όλα σχετίζονται μεταξύ τους και, χωρίς να προσπαθώ να το παρουσιάσω ως κάτι μεγαλειώδες, μου αρέσει πολύ να γράφω τραγούδια και πρόσφατα είχα μια καλή δημιουργική περίοδο. Και αυτό είναι μέρος αυτής.

Επιτρέπεις στον εαυτό σου να εκπλαγεί από τις δικές σου ιδέες όταν γράφεις; Θέλω να πω, δεν ξέρεις πότε και πως θα σου έρθουν, έτσι δεν είναι;

Είναι τόσο παράξενο επάγγελμα να είσαι επαγγελματίας τραγουδοποιός. Είναι πολύ περίεργο.

Αλλά είναι το καλύτερο επάγγελμα στον κόσμο;

Σίγουρα δεν είναι κακό, γι’ αυτό να είσαι σίγουρος!

Μιλώντας για μεγαλείο, το πρώτο τραγούδι, το "Ballad", είναι ένα πραγματικά μεγαλειώδες τραγούδι. Μπορείς να μιλήσεις λίγο γι' αυτό. Νομίζω ότι πρώτη φορά προέκυψε πριν 25 χρόνια.

Το "Ballad" ήταν το "Half A Song". Το μισό αυτό τραγούδι ήταν στο "Democrazy" κι έτσι λεγόταν. Και ο Darren "Smoggy" Evans (σ.σ. σωματοφύλακας των Blur) πάντα με ενθάρρυνε να το τελειώσω. Κάθε φορά που πίναμε ένα ποτό, έλεγε «πρέπει να τελειώσεις αυτό το τραγούδι για μένα». Περίπου 20 χρόνια αργότερα, το τελείωσα, οπότε το ονόμασα "Ballad of Darren". Αλλά εκεί μέσα δεν υπάρχουν πραγματικά στοιχεία της σχέσης μου με τον Smoggy, καθώς μιλάω περισσότερο για ένα πιο οικουμενικό συναίσθημα, οπότε χρησιμοποίησα το "The Ballad of Darren" ως τίτλο ολόκληρου του δίσκου. Και αφού πρόκειται για μια μπαλάντα, αυτή είναι προσιτή σε όλους, όχι μόνο σ’ ένα συγκεκριμένο άτομο.

Τι λέει ο Darren για το τραγούδι του;

Στον Darren αρέσει να έχει έναν δίσκο που ονομάζεται "The Ballad of Darren". Όπως και θα έπρεπε δηλαδή, αφού είναι ένα μεγάλο κομπλιμέντο. Είναι σπουδαίος τύπος, ξέρεις, και όλοι τον αγαπάμε.

Δεν κάνουμε τίποτα σε τέτοιο βαθμό όπως όταν ήμασταν νεότεροι, εκτός ίσως από το να γκρινιάζουμε για τη ζωή. Αυτό νομίζω το κάνουμε περισσότερο

Γιορτάσατε το τέλος του δίσκου με ένα ποτό όλοι μαζί;

Κοίτα, το να πίνεις ένα ποτό ανάμεσα σε φίλους είναι πάντα μια απόλαυση. Προφανώς, δεν πίνουμε τόσο πολύ όσο όταν ήμασταν νεότεροι. Για την ακρίβεια, δεν κάνουμε τίποτα σε τέτοιο βαθμό όπως όταν ήμασταν νεότεροι, εκτός ίσως από το να γκρινιάζουμε για τη ζωή. Αυτό νομίζω το κάνουμε περισσότερο. Αλλά ναι, όλα συνδέονται. Γι' αυτό το λόγο το να κάνεις ένα δίσκο με πολύ παλιούς φίλους είναι μια πραγματικά ενδιαφέρουσα εμπειρία. Και νομίζω πως επειδή έχουμε δώσει ο ένας στον άλλον τόσο χώρο την τελευταία δεκαετία ή τις δύο τελευταίες δεκαετίες, αφού τότε ήμασταν τελευταία φορά μια πραγματικά full time μπάντα, βοήθησε όλοι να επιστρέψουν επειδή το ήθελαν, οπότε αυτό εκδηλώνεται στη μουσική. Είναι κάτι πολύ θετικό και βγάζει νόημα.

Όταν δεν κάνετε μουσική μαζί ή ίσως δεν βλέπεστε καν για μερικά χρόνια και ξαφνικά επιστρέφετε, δουλεύοντας στο στούντιο, αισθάνεστε σαν να είστε παλιοί φίλοι από 30 χρόνια πριν ή έχετε αλλάξει πολύ;

Μπορώ να αναγνωρίσω τεράστια κομμάτια των παλιών μου φίλων σε αυτούς τους νέους ανθρώπους, αλλά ο καθένας έχει τις δικές του εμπειρίες ζωής και για να προλάβουμε να μιλήσουμε για όλα αυτά, ξέρεις, δεν θα προλαβαίναμε ποτέ να κάνουμε καμία δουλειά. Έτσι, καταλήγεις σταδιακά να μαθαίνεις πώς ζούσε ο καθένας στο μεταξύ. Επειδή θυμόμαστε πως ήταν όταν ζούσαμε όλοι μαζί σχεδόν για 12 χρόνια.

Μίλησες για παλιούς και νέους ανθρώπους. Τι σε εξέπληξε από τη συνεργασία αυτή τη φορά;

Νομίζω ότι όλοι είναι πιο σοφοί, πιο ανεκτικοί, γενικά είμαστε όλοι μας καλύτεροι άνθρωποι.

Το να γίνεσαι σοφότερος, είναι κάτι που συνειδητοποιήσεις ο ίδιος για τον εαυτό σου;

Είναι απλά αναπόφευκτο, έτσι δεν είναι; Θα ήταν λυπηρό αν δεν το κάναμε. Είναι ένα από τα λίγα οφέλη του να γερνάς.

Δεν φαίνεται να γερνάς πάντως. Έχεις ακόμη αυτή την κλασική εμφάνιση του Damon Albarn.

Στην πραγματικότητα είμαι ένα avatar. Δεν είμαι πολύ καλό όμως. Αλλά να θυμάσαι πως είμαι σε αυτό το παιχνίδι εδώ και πολύ καιρό, οπότε είναι λογικό να παρουσιάζω κάποιες περιστασιακές δυσλειτουργίες.

Είμαι αρκετά σίγουρος πάντως πως η τεχνητή νοημοσύνη δεν θα σε αντικαταστήσει ποτέ.

Κοίτα, ίσως δεν είναι η κατάλληλη στιγμή για να μιλήσω γι' αυτό, αλλά τον τελευταίο καιρό δουλεύω σε ένα project που έχει να κάνει με τον Goethe, αυτό δηλαδή είναι το επόμενο θέμα μου. Ήταν παράξενος, εννοώ, προφανώς, ήταν ένας λαμπρός οραματιστής, όμως αυτό που είναι φοβερά ενδιαφέρον είναι το πώς μπορείς να χρησιμοποιήσεις το κείμενό του για να δημιουργήσεις παράξενες εικόνες στον σύγχρονο κόσμο. Τέλος πάντων, αυτό είναι κάτι τελείως διαφορετικό.

Το να γίνεσαι σοφότερος, είναι από τα λίγα οφέλη του να γερνάς

Ο Goethe μεγαλούργησε πριν από 200 χρόνια κι εξακολουθεί να είναι επίκαιρος. Πιστεύεις ότι σε 200 χρόνια οι άνθρωποι θα αγαπούν τα τραγούδια του Blur όπως σήμερα;

Αμφιβάλλω, αλλά υποθέτω πως είναι πιθανό. Ποιος ξέρει; Εννοώ, ίσως. Απλώς νομίζω ότι τα 200 χρόνια είναι μια τεράστια πρόβλεψη για την ανθρωπότητα αυτή τη στιγμή με όλη τη βλακεία μας. Θέλω να πω, θα ήταν καταπληκτικό αν μπορούσε να συμβεί. Στην υγειά λοιπόν των 200 ετών από τώρα.

Εντάξει, ας δούμε πρώτα αν θα τα καταφέρουμε μέχρι τον επόμενο χρόνο.

Ναι, σαφέστατα.

Πίσω στο δίσκο, το "St. Charles Square" είναι ένα πιο uptempo, disco, funky τραγούδι, που χαίρεσαι να το ακούς και να το χορεύεις. Πες μου για αυτό.

Πρόκειται για ένα ιδιαίτερα δυσάρεστο υπόγειο στο οποίο βρέθηκα πρόσφατα. Τραγουδάω γι' αυτό. Δεν θα μπω σε λεπτομέρειες. Νομίζω ότι το περιγράφω στο τραγούδι αρκετά καλά.

"I fucked up" λες στο τραγούδι.

Ω, ναι. Λοιπόν, το έκανα. Αλλά, όπως λέει και το τραγούδι, δεν είμαι ο πρώτος που το κάνει, σωστά;

Και πιθανότατα ούτε ο τελευταίος.

Είμαι βέβαιος για αυτό.

Πάντως, ακούγεται πολύ φρέσκο κι αληθινό.

Η αλήθεια είναι πως όλα τα τραγούδια με κάποιο τρόπο αποτελούν ένα είδος απολογισμού της ζωής μου. Απλώς είμαι κάπως πιο έμμεσος και μου αρέσει να έχω ποιητική ελευθερία. Αλλά, ναι, γενικά, όλα αυτά είναι αρκετά πραγματικά.

Ενδιαφέρον. Οπότε, αργότερα, όταν λες στο "Barbaric" πως "we had lost the feeling that we thought we'd never lose", σε τι αναφέρεσαι;

Νομίζω πως αυτό μπορεί να αναγνωστεί και ως αρνητικό και ως θετικό. Όπως, για παράδειγμα, όταν οι άνθρωποι ξαφνικά δεν αισθάνονται πια την κατάθλιψη. Είναι το ίδιο πράγμα. Και επίσης θα μπορούσε να αφορά την αγάπη, όταν δηλαδή ξαφνικά συνειδητοποιείς ότι η αγάπη έχει χαθεί. Λοιπόν, πού πας μετά; Είναι διφορούμενο. Και μετά έχει αυτή την περίεργη στροφή όπου αφηγείται τα μοναχικά Χριστούγεννα. Καταλαβαίνεις τι εννοώ;

Ναι, κι εγώ το ίδιο σκέφτηκα. Το να γράφεις μουσική, να γράφεις τραγούδια, είναι αυτός ένας τρόπος να βγάλεις νόημα ή να επεξεργαστείς την πραγματικότητα;

Ναι, το κάνω αυτό συνέχεια. Και είναι περίεργο όταν επιστρέφω και τραγουδάω τραγούδια από το "Modern Life Is Rubbish". Είναι περίεργο πόσο άνετα νιώθω να τραγουδάω για αυτούς τους χαρακτήρες γιατί όλοι μοιάζουν να είναι κατά κάποιο τρόπο εγώ. Ξαφνικά δηλαδή συνειδητοποίησα ότι από την αρχή τραγουδούσα για τον εαυτό μου.

Όταν δηλαδή ακούς παλιά τραγούδια από το "Modern Life Is Rubbish" ξαφνιάζεσαι με το πώς ήσουν και το ποιος ήσουν;

Καταλαβαίνω απόλυτα σήμερα αυτό που τραγουδάω. Εννοώ πως εκείνη την εποχή μου φαινόταν περίεργο και σκεφτόμουν: «δεν καταλαβαίνω για τι πράγμα μιλάω» αλλά τώρα βγάζει απόλυτο νόημα. Βοηθάει πολύ το να πρέπει να επιστρέψεις εκεί και να κατοικήσεις κατά κάποιο τρόπο σε αυτόν τον κόσμο.

Σε ποιον - ή σε ποια - αναφέρεται τελικά το "Narcissist";

Είναι κάπως σαν… Ξέρεις, τελικά είναι η σχέση που έχει ο καθένας μας με τον καθρέφτη, έτσι δεν είναι; Αλλά αν θέλουμε να το εξειδικεύσουμε στο κομμάτι, είναι περισσότερο μια δική μου ιστορία, είναι το ταξίδι μου προς εκεί που βρίσκομαι σήμερα. Είναι το πώς ερωτεύτηκα το όνειρο του "Top Of The Pops", τα φώτα και το σούσουρο της δημοσιότητας. Είναι το ναρκωτικό της ίδιας μου της ύπαρξης.

Νομίζω ότι επιστρέφεις λίγο σε εκείνες τις εποχές στους στίχους των τραγουδιών, έτσι δεν είναι;

Επιστρέφω, ναι.

Αυτήν τη φορά μας παρασχέθηκε η πολυτέλεια να μπορούμε να συνδεθούμε με τους πρώιμου εαυτούς μας με τέτοιον τρόπο που να μην αισθανόμαστε νοσταλγία

Είσαι λιγότερο νάρκισσος τώρα από ό,τι ήσουν στα ‘90s;

Όταν κοίταξα στον καθρέφτη μου, είδα πολλούς ανθρώπους να στέκονται εκεί μέσα. Πήγα λοιπόν προς το μέρος τους. Και όσο πλησίαζα, η καρδιά μου χτυπούσε πιο γρήγορα και κατέληξα εθισμένος – όταν δείτε το σκοτάδι, να κοιτάζετε μακριά. Κάπως έτσι είναι και η σχέση που έχουμε με τα κινητά μας τηλέφωνα, μπορεί να φτάσει σε αυτό το σημείο. Για μένα λοιπόν ξεκίνησε με έναν καθρέφτη, ένα στροβοσκοπικό φως, το συνθεσάιζερ μου κι εμένα να προσποιούμαι ότι ήμουν ο David Bowie στο "Ashes To Ashes", μέσα στο δωμάτιό μου, με σβηστά φώτα. Ήταν ένα είδος αυτοσυναρμολογημένης φαντασίας. Ενώ σήμερα, μας δίνεται η ψευδαίσθηση ότι μπαίνουμε μέσα στις δικές μας φαντασιώσεις, γιατί μας έχουν δοθεί τόσο πολλές επιλογές και εκδοχές μια φαντασίωσης, που νομίζουμε τις κατέχουμε. Αλλά οι ναρκισσιστές κατά μία έννοια, θέλουν να έχουν τον απόλυτο έλεγχο, , έτσι δεν είναι; Η πρωτότυπη ελληνική ιστορία του Νάρκισσου είναι πολύ ζοφερή, πολύ σκοτεινή και δείχνει ότι στην πραγματικότητα κανείς δε βγαίνει ζωντανός από κάτι τέτοιο όταν τον κυριεύσει. Στη δική μου περίπτωση, είμαι πότε έτσι, πότε αλλιώς. Όπως στο παρελθόν, έτσι και στο μέλλον. Ο μηχανισμός και ο εξοπλισμός της φαντασίας έχουν αλλάξει, αλλά η πραγματική της ουσία δεν έχει αλλάξει. Είναι πολύ δύσκολο να τα βάλεις όλα αυτά σε ένα pop τραγούδι και δε λέω ότι το έκανα έτσι ακριβώς, αλλά ότι αυτή ήταν η σκέψη μου.

Έκανες λοιπόν ένα pop τραγούδι, το "The Narcissist", που είναι και πολύ πιασάρικο και πολύ εκλεπτυσμένο όπως εξηγείς τώρα, κάτι που φαίνεται από τις ακροάσεις. Από πού άντλησες την έμπνευση για τη μουσική; Πού ήθελες να πας μουσικά;

Βρισκόμουν στην Αμερική όταν σκέφτηκα αυτή τη φράση, ξέρεις, εκεί που λέει "look in the mirror…". Το άφησα κάπως έτσι, με λίγη μουσική. Τον τίτλο τον έδωσα αργότερα και ακόμα πιο μετά ολοκλήρωσα το κομμάτι. Για πολλά από αυτά τα τραγούδια, τους τίτλους τους αποφάσισα πριν ακόμα τα ολοκληρώσω. Είναι πολύ σημαντικό για μένα να έχω μια πολύ καθαρή εικόνα (σ.σ. σε πλήρη αντίθεση με το όνομα της μπάντας του!) στο μυαλό μου για το τι ακριβώς θέλω να πω σε κάθε τραγούδι.

Η μουσική των Blur είναι πάντα τόσο παιχνιδιάρικη, λεπτομερής και πλούσια που μου θυμίζει τέσσερα αγόρια μέσα σε ζαχαροπλαστείο. Πόση από αυτή την αγορίστικη διάθεση υπάρχει στους Blur σήμερα, που είστε πολύπειροι, ενήλικοι άντρες στα 50-κάτι σας;

Δεν νομίζω ότι είναι σώφρον να βάζετε άντρες γύρω στα 50 τους μέσα σε ζαχαροπλαστεία, μαζί με παιδιά!. Αστειεύομαι φυσικά, κάτι τέτοιο είναι μια χαρά, απλώς δε βλέπω πραγματικά τον εαυτό μου κάπως έτσι. Σίγουρα, αν το θέλεις, υπάρχει μια αθωότητα στο να παίζεις ακόμα με τους ίδιους ανθρώπους με τους οποίους έπαιζες στην αρχή, αυτό ισχύει 100%. Είναι πράγματι ένα πολύ όμορφο πράγμα. Μέχρι στιγμής, μετά από δύο συναυλίες που έχουμε παίξει μετά από τόσο καιρό, οι προσδοκίες έχουν ικανοποιηθεί στο έπακρο. Αν μπορέσουμε να το μεταφράσουμε αυτό και στα μεγαλύτερα στάδια που θα παίξουμε (σ.σ. το μετέφρασαν υπερεπιτυχημένα), αυτό θα είναι για μένα μια δουλειά καλώς καμωμένη. Η αμφιβολία προέρχεται από το ότι στην πραγματικότητα δεν είμαστε rock stars. Εντάξει, προφανώς οι συναυλίες στο Wembley (σ.σ. έδωσαν δύο, sold out και οι δύο) είναι κάτι που κάνουν οι rock stars, αλλά εμείς δεν αισθανόμαστε καθόλου έτσι.

Τι εννοείς ότι δεν είστε rock stars; Δε νομίζω ότι κάτι τέτοιο είναι υπό συζήτηση, αυτό ακριβώς είστε!

Δεν είμαστε έτσι στην πραγματικότητα. Νομίζω ότι στην ουσία μας, κατά βάθος, είμαστε ακόμα σε μεγάλο βαθμό το ίδιο συγκρότημα που ήμασταν όταν βγάλαμε το "Modern Life Is Rubbish", είμαστε ακόμα αυτοί οι πρώιμοι Blur. Προφανώς από τότε μέχρι τώρα μας έχουν συμβεί πολλά πράγματα που μας έχουν αλλάξει ως άτομα, αλλά σήμερα αισθανόμαστε όπως ήμασταν όταν ξεκινήσαμε. Το πιο όμορφο πράγμα είναι ότι αυτή τη φορά και για κάποιο λόγο, μας παρασχέθηκε η πολυτέλεια να μπορούμε να συνδεθούμε με τους πρώιμου εαυτούς μας με έναν τέτοιον τρόπο που να μην αισθανόμαστε ότι πνιγόμαστε μέσα σε μια νοσταλγική μελάσα.

Ποια νοσταλγική μελάσα, έχετε έναν φρέσκο, ολοκαίνουργιο δίσκο! Η πτυχή της νοσταλγίας υπάρχει βέβαια μέσω των ανθρώπων που ερωτεύονται για άλλη μια φορά με τη britpop ή με τη μουσική της δεκαετίας του ’90.

Όλο αυτό το βρίσκω αρκετά ενοχλητικό. Δυστυχώς έχει πλέον συμβεί το Brexit κι εγώ θεωρώ τον εαυτό μου περισσότερο europop παρά britpop.

Εμείς αντιπαραθέσαμε την αμερικανική και τη βρετανική κουλτούρα, συμπεριλαμβάνοντας σάτιρα και μελαγχολία

Και πάλι όμως, δεν μπορούμε να αρνηθούμε μια ανανεωμένη γοητεία γύρω από τη britpop, έτσι δεν είναι;

Ωχ, καλά. Νομίζω όλοι στην Ευρώπη μπορούν να αισθανθούν ότι δεν είμαστε υπέρμαχοι του Brexit. Σήμερα ίσως υπάρχει μια αλλαγή που συμβαίνει στη χώρα, θα δείξει. Μπορεί τελικά να έχουμε μια, μικρή έστω, στροφή σε μια πιο ευρωκεντρική, μια πιο εκλογικευμένη, μια – θα τολμήσω να πω – πιο καλλιεργημένη προσέγγιση των κυβερνήσεων. Κρατάω τα δάχτυλά μου σταυρωμένα.

Ανεξάρτητα από το αν σας αρέσει ο όρος ή όχι, έχει απομείνει σήμερα κάτι από την Cool Britannia;

(σ.σ. δεν περίμενε να τελειώσει η ερώτηση) Αυτός ο όρος ήταν κάτι που εμείς ούτε κατά διάνοια δεν προξενήσαμε. Ήταν ένας όρος που χρησιμοποιήθηκε από …σκοτεινές δυνάμεις στη χώρα. Εμείς πιο πολύ αυτό που κάναμε ήταν να αντιπαραθέτουμε την αμερικανική και τη βρετανική κουλτούρα, συμπεριλαμβάνοντας λίγη σάτιρα και λίγη μελαγχολία. Σάτιρα και μελαγχολία, παρακολουθώντας παράλληλα ποιο θα ήταν το αποτέλεσμα αυτού του μείγματος. επειδή κατά κάποιον τρόπο η σάτιρα συνήθως δεν επιτρέπει τη μελαγχολία. Η σάτιρα είναι πολύ αυτόνομη και οξεία από μόνη της για να επιτρέψει τη μελαγχολία, αλλά εμείς με κάποιον τρόπο τα ανακατεύουμε τα δύο μαζί.

Νομίζω ότι ειδικά στο δεύτερο μέρος του "The Ballad Of Darren", επιτρέπετε στον εαυτό σας αρκετή μελαγχολία. Κομμάτια όπως το "The Avalon", το "The Heights" και το "Far Away Island" κάνουν το κλίμα αρκετά κυκλοθυμικό, σκυθρωπό.

Ναι, ναι, έτσι είναι. Ξέρεις, όποιος είναι εξοικειωμένος με τις διάφορες δουλειές μου εκτός των Blur θα γνωρίζει ότι αυτό συμβαίνει αρκετά συχνά.

Τελευταία ερώτηση, στο εξώφυλλο βλέπουμε στο προσκήνιο μια πισίνα με έναν μοναχικό κολυμβητή και τη θάλασσα στο βάθος. Τι σας έρχεται στο μυαλό όταν βλέπετε αυτή την εικόνα; Γιατί το επιλέξατε;

Νιώθω ότι αυτή η εικόνα έχει πολλά σχετικά μηνύματα μέσα της. Νομίζω ότι οι περισσότεροι άνθρωποι θα μπορούσαν να βρουν κάποια ιστορία εκεί μέσα με την οποία να μπορούν με κάποιον τρόπο να σχετιστούν. Είναι σαν ένα ωραίο, μεγάλο, ανοιχτό παράθυρο μέσα από το οποίο μπορεί κάποιος να παρακολουθήσει το τοπίο των τραγουδιών

Επιμέλεια: Αντώνης Αντωνιάδης, Παντελής Κουρέλης