Yann Tiersen, Nalyssa Green @ Fuzz Club, 19/11/11

23/11/2011 @ 12:19
Η εβδομάδα που μας πέρασε υπήρξε αρκετά ιδιαίτερη. Κυρίως όσον αφορά τα πολιτικά και κυβερνητικά. Άλλοι την είπανε συνεργασίας, άλλοι μεταβατική, άλλοι απλώς δεν την αναγνωρίζουν. Το γεγονός, πάντως, είναι πως η πρώτη αντίδραση των Ελλήνων σχετικά με τη νέα κυβέρνηση είναι η αμηχανία. Αμηχανία που φάνηκε έκδηλα και στις φετινές εκδηλώσεις εορτασμού της επετείου του Πολυτεχνείου. Επίσης, προέκυψε και ο τόσο άδικος θάνατος ενός νέου ανθρώπου και μουσικού, του Πλάτωνα Καπρίδη, μπασίστα στο συγκρότημα του Μύρωνα Στρατή, που συνέβαλε στη θλίψη και στη γενικότερη αμηχανία.

Με αυτά κατά νου, και με τη διεξαγωγή του derby των αιωνίων την ίδια ώρα, δεν περίμενα να μαζευτούν και πάρα πολλά άτομα. Ο Yann Tiersen, όμως, όπως φάνηκε, είναι πολύ αγαπητός στο ελληνικό κοινό, μιας και από νωρίς η συνάθροιση ήταν μεγάλη έξω από το Fuzz Club. O κόσμος, στην πλειονότητα του κορίτσια, είχε βάλει τα καλά του, nostalgic chic όπως επιτάσσει η μόδα, και περίμενε υπομονετικά, κουβεντιάζοντας τα παραπάνω θέματα πριν εισέλθει στο συναυλιακό χώρο. Τα αγόρια δε, και με τα ακουστικά στα αυτιά για να ενημερώνονται για τις τελευταίες εξελίξεις του ματς.

Μπήκαμε, λοιπόν, από τους τελευταίους στο Fuzz και λάβαμε θέση στον εξώστη, όπου με ικανοποίηση διαπιστώθηκε πως άνω και κάτω διάζωμα είχαν γεμίσει, χωρίς βέβαια να επικρατεί το αδιαχώρητο. Έτσι, μετά από μικρή αναμονή, και με τον ποδοσφαιρικό αγώνα να έχει λήξει ισόπαλος (1-1), στις 21:30 ακριβώς βγαίνει το πενταμελές, αυτή τη φορά, συγκρότημα της Nalyssa Green. Η ψιλόλιγνη και κομψή κορμοστασιά της κάνει την εμφάνισή της ξυπόλητη, αν και η θερμοκρασία στο χώρο δεν ήταν ιδανική, και ντυμένη κάτι σαν τραπουλόχαρτο, ή και σα μισό, κοκκινόμαυρο ντόμινο, υπηρετώντας τον υπαρκτό σουρεαλισμό. Γνήσιο indie παιδί...



Όσον αφορά τη μουσική, θα μας παρουσιαζόταν υλικό από το album "Barock", DIY τεχνοτροπίας, το οποίο κυκλοφόρησε πέρυσι, και ήμασταν έτοιμοι να... «εμβαθύνουμε σε ένα πολυμεσικό περφόρμινγκ βασισμένο στη στυγνή ειλικρίνεια», όπως η ίδια δηλώνει στον επίσημο ιστότοπό της.

Το set ξεκινά, με τα φώτα ακόμη αναμμένα για κάποιο λόγο, με το τραγούδι "Joker", το οποίο κάνει μια μελωδική εισαγωγή. Δεύτερο έρχεται το πιο γνωστό κομμάτι της Nalyssa, το "Indagattah", τα φώτα δημιουργούν την πρέπουσα ατμόσφαιρα και οι πιο διαβασμένοι στις μπροστινές σειρές σιγοτραγουδούν μαζί της τους στίχους «Ι sleep alone, the nights Ι long your breath / you sleep alone, the nights you long my breath». Ωραίος και ο ήχος που συμβάλλει στην ταξιδιάρικη διάθεση.



Στη συνέχεια, το κουιντέτο μετατρέπεται στο κλασικό ροκ τρίο κιθάρα-μπάσο-τύμπανα και παρουσιάζει τα "Your Eyes" και "Eat 'Em Up", με το τελευταίο να αποτελεί νέο πόνημα. Πιο indie-rock και post-punk ηχοχρώματα, με την οργανική παρουσία του theremin να συμβάλλει στη συναισθηματική ένταση και στη συμπάθεια του κοινού.

Για το πέμπτο τραγούδι, το "Cemetery", επιστρατεύεται η Κέλυ Μητροπούλου στα πλήκτρα, και μάς δίνεται μια αίσθηση indie και ονειρικής pop που σταδιακά μετατρέπεται σε ένα στοιχειωμένο νανούρισμα, με τον ήχο του theremin να επικρατεί. Για το ακόλουθο "Fear", μάς δίνεται μια πολύ θεατρική απόδοση μέσω της εκφραστικότητας των άκρων της Nalyssa και το set κλείνει με λίγο χοροπηδητό και κάποια ρυθμικά παλαμάκια εκατέρωθεν της σκηνής, τα οποία προκαλούνται από τα πιο groovy "My Kind Of Girl" και "Love Expires".



Τελικά, πάντως, η Nalyssa Green και η μπάντα της δεν κατάφεραν να ζεστάνουν το κοινό. Είτε ως τρίο ή κουαρτέτο, είτε ως κουιντέτο δε μπορούσαν να γεμίσουν τη σκηνή και η παράσταση που έδωσαν μου φάνηκε αρκετά απλοϊκή και ασύνδετη. Μου άρεσε βέβαια η παιδικότητα και η αθωότητα που ανέβλυζαν από τη Nalyssa, παράγωγα της αληθινά στυγνής ειλικρίνειας. Κατά τ' άλλα τι να πω... Προσεχώς καλύτερα...

Setlist:
Joker / Indagattah / Your Eyes / Eat ‘Em Up / Cemetery / Fear / My Kind Of Girl / Love Expires

Αμέσως μετά το τέλος του opening act, οι τεχνικοί λαμβάνουν δράση για τις απαραίτητες μετατροπές επί σκηνής, το soundcheck κτλ. και για κάποιο λόγο επικρατεί μια ψύχρα μέσα στο Fuzz... Μάλλον δεν ήταν η ιδέα μου, μιας και σχετικές αναφορές ακούγονταν τριγύρω και οι περισσότεροι παρέμεναν ανασκουμπωμένοι στα πανωφόρια τους.

Τέλος πάντων, ας ασχοληθούμε με τα γεγονότα. Ο Yann Tiersen μάς επισκέπτεται συχνά, πριν περίπου δύο χρόνια έδωσε την τελευταία του παράσταση στη χώρα μας, και αυτή τη φορά το έκανε στα πλαίσια της πανευρωπαϊκής του περιοδείας "Skyline Tour". Μια περιοδεία, ασφαλώς, για την προώθηση του τελευταίου του δίσκου με τον ομώνυμο τίτλο "Skyline". Ένας δίσκος που σε πρώτη ακρόαση φαίνεται σκοτεινά ευφορικός, κατά τις επιρροές του Tiersen από Kraftwerk και Tangerine Dream, ενώ και το πρώτο single "Monuments" έδωσε τέτοια στοιχεία νεοψυχεδέλειας, θυμίζοντάς μας αρκετά τους Sigur Ros αλλά και τα καλά χρόνια των Spiritualized.



Αυτά όσον αφορά εκείνους που αποφάσισαν να παρευρεθούν στη συναυλία γνωρίζοντας μόνο τον Tiersen ως τον συνθέτη του soundtrack της ταινίας "Amelie" και που μάλλον έχασαν το παιχνίδι από τα αποδυτήρια.

Στη δράση τώρα, γιατί από βράση ούτε λόγος...

Στις 22:42 η αναμονή λαμβάνει τέλος και στη σκηνή ανεβαίνει ο Yann με το πενταμελές του συγκρότημα, για να λάβουν τις θέσεις τους σε τύμπανα, πλήκτρα, κιθάρες, μπάσο, ηλεκτρονικά, βιολιά, ακορντεόν, μαντολίνο, ukulele και ό,τι άλλο. Η παράσταση, μετά τις τυπικές φιλοφρονήσεις και χαιρετισμούς, ξεκινά με το κομμάτι "Till The End" από το δίσκο "Dust Lane", με τον Yann στα πλήκτρα. Μια αρκετά μελωδική εισαγωγή για το "Palestine" που ακολουθεί, το οποίο, και με τη βοήθεια video art και φωτισμού, φορτίζει συναισθηματικά το κοινό. Ακολούθως, το πρόγραμμα συνεχίζει με κομμάτια μέσα από το "Dust Lane", καθώς παίζονται κατά σειρά τα "Amy" και "Fuck Me". Η ατμόσφαιρα γίνεται πιο pop, πιο κιθαριστική και πιο κινηματογραφική, ένα ukulele άλλωστε πάντα την κάνει τη δουλειά, και ο κόσμος σιγά-σιγά βγαίνει από το λήθαργο. Στη συνέχεια ακούστηκε το δημοφιλές "Monochrome", με τη μπάντα να το ερμηνεύει κατά τη γνωστή και γλυκιά πολυφωνία, και μετά από αυτό παρουσιάστηκε το πρώτο κομμάτι από το "Skyline", το "Another Shore". Ένα φασαριόζικο, οργανικό κομμάτι, το οποίο μη έχοντας τα απαραίτητα ακούσματα, επαναφέρει το μούδιασμα κάτω από τη σκηνή. Έπεται το σινεματικό "Ashes" και το "Esther", το οποίο, μεταξύ άλλων, αφήνει το κοινό να χαζεύει το video art, ακούγοντας τον παραμορφωμένο ήχο από δύο μελόντικες. Δεύτερο κομμάτι από το "Skyline" παίζεται το "The Gutter", λίγο ασύνδετο ως προς την ένταση και την κλιμάκωση αυτής σε σχέση με τα προηγούμενα, και που το παίξιμο και η απόδοση του ήχου του βιολιού μου θύμισαν κατά πολύ τους Sigur Ros.



Για να μη μακρηγορώ, από τα κομμάτια που ακολούθησαν και που φαίνονται παρακάτω στο setlist, στιγμές που ξεχώρισαν ήταν η απόδοση του "Le Train" από το "Les Les Retrouvailles" σε μια μπιτάτη και απολύτως εμμονική εκτέλεση, με όλους τους μουσικούς να συμπράττουν σε ένα οργανωμένο χάος. Ομοίως, τη διαφορά έκαναν τα δωρικού ρυθμού τύμπανα συνάμα με τα πομπώδη φωνητικά στο "Chapter 19", και στο "Exit 25 Block 20" η ομιχλώδης ατμόσφαιρα παρέα με τη πιο groovy διάθεση του rhythm section και η avant garde ψυχεδέλεια που εκφράστηκε μέσω της βίαιης κατάχρησης πεταλιών και λοιπών παραμορφωτικών μέσων, τόσο για τις κιθάρες όσο και για τα υπόλοιπα όργανα.

Σε αυτό το σημείο τελείωσε και το κύριο μέρος της συναυλίας, με το κοινό να ζητάει, χωρίς μεγάλη ένταση είναι η αλήθεια, κάποιο encore. Αντίστοιχα, και το encore ήταν κάπως χλιαρό, εξάλλου ήταν ήδη αργά για να γίνει κάποια επική ανατροπή στη διάθεση του συγκεντρωμένου πλήθους. Πάντως, τα δύο πρώτα κομμάτια, τα "Forgive Me" και "Le Quartier", θα μπορούσαν εύκολα να αντικαταστήσουν κάποια άλλα του κύριου μέρους του προγράμματος, μιας και ο κόσμος φάνηκε να ανταποκρίνεται αρκετά άμεσα.



Τελικά, και προσωπικά, δεν έμεινα πολύ ευχαριστημένος από αυτή την παράσταση του Yann Tiersen. Μου φάνηκε αρκετά ασύνδετη και διεκπεραιωτική, με μεμονωμένες ξεχωριστές και αξιόλογες στιγμές. Ακόμη, ο κόσμος στην έξοδο δε φαινόταν ιδιαίτερα χαρούμενος και ικανοποιημένος. Η αμηχανία συνέχιζε να ζωγραφίζει τα πρόσωπα, ίσως και η κατήφεια, αφού και το εισιτήριο δεν υπήρξε και φτηνό. Στο "Skyline", όμως, αξίζει καλύτερη πορεία και μακάρι ο Yann να κατακτήσει ξανά την cross-over επιτυχία, σχεδόν δέκα χρόνια μετά το θρίαμβο της "Amelie". Εμείς είμαστε μαζί του.

Setlist:

Till The End
Palestine
Amy
Fuck Me
Monochrome
Another Shore
Ashes
Esther
The Gutter
Wire
Le Train
Chapter 19
I'm Gonna Live Anyhow
Monuments
Vanishing Point
Exit 25 Block 20
-----------------------------
Forgive Me
Le Quartier
The Trial

Σταύρος Μελένιος
Φωτογραφίες: Χρήστος Κισατζεκιάν

  • SHARE
  • TWEET