The Last Drive, Screaming Fly, The Callas @ Gagarin 205, 14/05/11

Το ραντεβού με τους Last Drive στη Λιοσίων δεν είναι παίξε γέλασε. Η μπάντα αυτή ροκάρει όσο καμία άλλη, στον ταλαίπωρο τούτο τόπο. Το ιδρωμένο κοινό της είναι εκεί, τα τραγούδια της είναι στοκ δυναμίτιδας και η επιστροφή της είναι μια rock 'n' roll ευλογία για τη σκηνή. Ευφραίνεται ο φακός της μνήμης να φωτογραφίζει το ολοπρόσωπο ζεστό χαμόγελο του Αλέξη Καλοφωλιά, όταν εκείνος αντικρίζει ένα «Gagarin» στουμπωμένο με φίλους και αποθέωση.

Τούτη τη φορά, η έναρξη ανετέθη στα έξι χέρια των The Callas. Οι αδελφοί Ιωνά, στην κιθάρα και τα drums, βασάνισαν το ακάθαρτο indie rock τους για σαρανταπέντε λεπτά, ενώ η Αννίτα Πολυχρόνη χάρισε ζωηρό χρώμα με τα «αφελή» δήθεν pop πλήκτρα και την καραμελωμένη κοριτσίστικη φωνή της. Πανέξυπνη η εναλλακτική τους πρόταση, παρουσιασμένη με έναν αξιαγάπητο δισταγμό και εμπλουτισμένη με ένα απροσδόκητο πλουμιστό performance. Προς το τέλος της εμφάνισης, τέσσερις δεσποινίδες βγήκαν από το εργαστήρι του πειραγμένου ενδυματολόγου, με «made in art school trash» καπελαδούρες και γυαλιά ηλίου, για να χαριεντιστούν ρομποτικώς πάνω στη σκηνή και κατόπιν να επιδοθούν σε επιτηδευμένα αλλοπρόσαλλους χορούς. Εμείς αυτά στο χωριό δεν τα ξέραμε, μαντάμ.

Τη σκυτάλη παρέλαβε άλλη μια τριάδα, οι Streaming Fly, που θα έβαζαν τα πράγματα στη θέση τους από απόψεως τεστοστερόνης, για άλλα σαρανταπέντε λεπτά. Η ανεξέλεγκτη δυναμική τους, που δεν ανακόπηκε από τα διάφορα τεχνικά προβλήματα, ξεσήκωσε το βλοσυρό τους punk rock και τράνταξε τους τοίχους με garage και grunge βαβουριάρικες εκφάνσεις. Ας αγνοηθούν οι όποιες αδυναμίες της φωνής, μια ιπτάμενη μπαγκέτα και ένας δύστροπος ενισχυτής, γιατί η ζωντάνια της μπάντας και κάποια πραγματικά εκπληκτικά riff αρκούσαν για να παρασύρουν όσους κοίταζαν στη σωστή κατεύθυνση, μέσα στον ήδη γεμάτο χώρο.

Οι Last Drive «στο τσακ» προλάβανε την ημερομηνία που αναγραφόταν στο εισιτήριο. Λίγο πριν τα μεσάνυχτα, «πυρπόλησαν» τον κόσμο που τους αποθέωνε με το "Valley Of Death", ένα τραγούδι που διατηρεί πλήρως τις εύφλεκτες ιδιότητές του εδώ και εικοσιπέντε χρόνια. Μπροστά στη σκηνή, δεκάδες εφηβοφοιτητοπαιδαρέλια τραγουδούσαν και ξεφάντωναν σα δαιμονισμένα, κι ας μην έφταναν τα χρόνια τους καν τη «σεβάσμια» ηλικία του λατρεμένου garage τραγουδιού. Οι Last Drive όμως δεν τρέφονται μόνο από τις δόξες του χθες. Χωρίς ανάσα, το "A Glass Of Broken Dreams", από τα προπέρσινα γλυκά σταφύλια της δισκογραφίας τους, απέδειξε ξανά ότι η επιστροφή τους μπορεί να ξεπεράσει τους παλιούς τους εαυτούς, με τη γλώσσα να πιέζει το μάγουλο.

Ακριβοδικαίως, το πρόγραμμα τίμησε κομμάτια από κάθε δίσκο, κομμάτια καινούρια και, ως είθισται, μερικές εκρηκτικές διασκευές. Το "Time Has Come Today" των Chambers Brothers έφερε το πολιτικό του μήνυμα σε μια πονεμένη Αθήνα. Όπως προηγουμένως οι Screaming Fly, έτσι και οι Last Drive σχολίασαν τα πρόσφατα τραύματα της πόλης, χωρίς να υπερβάλλουν στις νουθεσίες. «Να μην ξεχνάμε τι μας κάνει ανθρώπους».

Οι ρυθμού του Χρήστου Μιχαλάτου όριζαν τον παλμό στις καρδιές και το πάρτι φλεγόταν, καθώς χέρια και πόδια ξεχώριζαν πάνω από τα κεφάλια, χάρη στους πάμπολλους επί ακροατηρίου σέρφερ. Καμιά σκηνή δε χωράει την πληθωρική παρουσία των Last Drive. Ο ακατάστατος ζωντανός ήχος τους συνεπαίρνει τους χειριστές των εγχόρδων σε rock 'n' roll λύσσα με ασυγκράτητες ατσούμπαλες κινήσεις και, βεβαίως, πάλι δεν απεφεύχθη η καθιερωμένη σύγκρουση, που διέκοψε το αιλουροειδές παραπάτημα του Θάνου Αμοργινού. Σημασία, όμως, έχει πόσο ψηλά φτάνει ο ώμος του Γιώργου Καρανικόλα, όταν αυτονομείται και ταλαιπωρεί τη βάση της ταστιέρας του.

Τα «encore» έφεραν τον μπασίστα Beaty των Mamma Kin, τον οποίο «άφησε στο πόδι του» ο Αλέξης Καλοφωλιάς, για να αφιερωθεί στο μικρόφωνο του "I Just Wanna Have Something To Do" των Ramones. Έφεραν δε και μια εκστασιασμένη νεανίδα με εξωφρενικό μίνι, ήτις εξεχαρβαλώθη στο χορό, ανάμεσα στα μέλη της μπάντας, σα να μας επισκεπτόταν σε χρονοτάξιδο από τα «swinging sixties». Όμως, κάποια στιγμή έπρεπε να φτάσει και το τέλος - μετά από δύο και βάλε ώρες με τους Last Drive, τα γόνατα το απαιτούσαν. "It's All Over Now, Baby Blue", στη γνωστή θεσπέσια τελετουργική του εκδοχή, και ακόμα κι αυτή η «baby blue» με το μίνι θα μπορούσε να επιστρέψει στα παρασκήνια, να κρεμάσει τα κουρασμένα χέρια σα να βγήκε από την πρίζα και να πάμε επιτέλους όλοι σαν καλά παιδιά για νανάκια. Δεν είναι δυνατόν να «βγήκε» κανείς μετά από αυτό το πράγμα! Ή ίσως και να γερνάω και να έπρεπε να είχα προτιμήσει να κάτσω να δω «αργεντίνικο τάνγκο».

Setlist:

Valley Of Death
A Glass Of Broken Dreams
Joe Espositoe's Gun
Overloaded
«Bo Diddley» (καινούριο ακυκλοφόρητο)
I Love Cindy
«Child Of Sky» (καινούριο ακυκλοφόρητο)
Magdalene
Time Has Come Today (The Chambers Brothers cover)
Have Mercy
«Black Rain» (καινούριο ακυκλοφόρητο)
Killhead Therapy
Blood From A Stone
Hell To Pay
The Drop
King Of Jokers
Alabama Blues
Baby, It's Real
Pantherman
Final Kick (Tall Boys cover)
Holy War
The Bad Roads
Gone Gone Gone
--------------------------------
I Just Wanna Have Something To Do (Ramones cover)
Human Fly (The Cramps cover)
This Fire Inside
Midnite Hop
The Night Of The Phantom
Have Love, Will Travel (Richard Berry cover)
It’s All Over Now, Baby Blue (Bob Dylan cover)

Μανώλης Γεωργακάκης