The Dillinger Escape Plan, Three Trapped Tigers, Maybeshewill @ Garage (Γλασκώβη), 05/11/13

Έχοντας στις αποσκευές τους μία από τις πιο ποιοτικές κυκλοφορίες της χρονιάς, οι Dillinger Escape Plan πήραν πάλι τους δρόμους. Δυστυχώς, η πορεία τους δεν έμελλε να διασταυρωθεί ξανά με το ελληνικό κοινό, αλλά είχαμε την ευκαιρία να τους παρακολουθήσουμε στο εξωτερικό, στη Γλασκώβη.

Η φετινή, One Of Us Is The Killer τουρνέ, πέρα από το εντυπωσιακότατο θέαμα των Dillinger Escape Plan επί σκηνής, είχε να προσφέρει και δύο όμορφα support, αυτό των Maybeshewill και των Three Trapped Tigers. Περίπου άκυρα ονόματα αν σκεφτείς τον headliner, αλλά καμία σημασία δεν έχει (όπως μας είπαν οι ίδιοι οι Dillinger στη συνέντευξη που θα ακολουθήσει σε λίγες μέρες).

Καθώς λοιπόν έπαιρνα την εν λόγω συνέντευξη, έχασα τα support. Απ' ότι κατάλαβα μάλιστα οι Maybeshewill δεν έπαιξαν καν (ή έπαιξαν 4 λεπτά αφού άνοιξαν οι πόρτες για 15 λεπτά, που τόσο μου πήρε να μπω στο venue). Τα δύο κομμάτια των Three Trapped Tigers ήταν όμορφο, κλασικό post, χωρίς να 'ναι κακό αυτό.

Περνάμε όμως στους Dillinger. Δεν είχα τη χαρά να βρεθώ στο μνημειώδες live της Ελλάδος (δεν το λέμε μονο εμείς μνημειώδες, wink wink) και αφού είχα ακούσει διάφορες ιστορίες για αγρίους, ανυπομονούσα πολύ για το τι θα έβλεπα.



Στην ιδιαιτέρως περιορισμένη σκηνή του Garage (θα μου πεις ποιά σκηνή δεν περιορίζει τους Dillinger Escape Plan;) στήθηκαν τα όργανα, οι ενισχυτές και δύο αυτοσχέδια video wall, φτιαγμένα από σωλήνες και ένα ελαφρύ τεντόπανο, πάνω στα οποία στόχευαν δύο προτζέκτορες. Το μάυρο φτερό του "Killer" σε πρώτο πλάνο και η μπάντα ανεβαίνει επί σκηνής.

Πρέπει σε αυτό το σημείο να ομολογήσω πως είναι πολύ πιθανό να έχασα το μισό live κοιτάζοντας έντρομος το σώμα του Puciato. Κάτι μπούτια σαν το σβέρκο του Corey Taylor και έναν σβέρκο σαν τον ίδιο τον Corey Taylor. Η μάχη που έδινε το τζην του να μη σκιστεί ήταν σχεδόν ίση με τη μάχη που ξεκίνησε το πωρωμένο σκωτσέζικο κοινό με το άκουσμα του "Prancer" που άνοιξε το live.



Από εκείνο το σημείο και μετά, στο Garage επικράτησε μόνο παράνοια. Από το ανελέητο crowdsurfing του κοινού στην ακόμα πιο ανελέητη σκηνική παρουσία των Dillinger. O Pruciato να τα δίνει όλα στα φωνητικά (με αποτέλεσμα σχεδόν να μας χτυπήσουν στη μούρη οι φλέβες στο λαιμό του) και ο Weinman με την κιθάρα του να πηδάει και να πηγαινοέρχεται παντού -κυριολεκτικά ΠΑΝΤΟΥ- χάνοντας μήτε την ισορροπία του, μήτε νότα.

Όπως ήταν λογικό, η φετινή τους κυκλοφορία είχε την τιμητική της με τουλάχιστον πέντε κομμάτια από το "One Of Us Is The Killer" να ακούγονται στην καταιδρωμένη γλασκωβίτικη σκηνή. Ο χαμός συνεχής, με τον Weinman να μη φαίνεται να γουστάρει το μέγεθος της σκηνής, αποφασίζοντας να την επεκτείνει, περπατώντας πάνω στα κεφάλια του κοινού, χωρίς πάλι να χάσει νότα, κάνοντας τους σεκιουριτάδες να τρώνε ο ένας τις ωτοασπίδες του άλλου.



Ο Puciato βέβαια δεν μπορούσε να το αφήσει έτσι, και κατά τη διάρκεια του "Crossburner", πήδηξε μέσα στο κοινό, άνοιξε ένα pit και τραγουδούσε κάνοντας mosh, σκορπώντας τρόμο και δέος. Δεν έφτανε όμως αυτό, και καθώς πλησίαζε το τέλος του live, κάπως κατάφερε και σκαρφάλωσε πέταξε πάνω στο μπαλκόνι που βρίσκεται παράλληλα, στο πλάι της σκηνής και από εκεί έκανε ελεύθερη πτώση, πιθανότατα σκοτώνοντας δυο-τρεις, αλλά πωρώνοντας όλους τους υπόλοιπους. Αδιαμφισβήτητα μικρό το τίμημα!

Το live ήταν συγκλονιστικό. Δεν ήμουν μεγάλος fan της μουσικής τους (κυρίως επειδή δεν ασχολήθηκα ποτέ ιδιαίτερα), αλλά είναι μία απο τις σύγχρονες μπάντες που όχι μόνο οδεύουν γρήγορα προς την -δίκαιη- κλασικοποίηση αλλά και μία από αυτές που απλά ΠΡΕΠΕΙ να δεις ζωντανά.

Φωτογραφίες: Jocelyn Trottet