Rolling Stones @ San Siro, Μιλάνο, 11/07/06

Μπορεί να μην ξέρουν να σκαρφαλώνουν στα δέντρα, μπορεί η σχέση τους με το ποτό να παραμένει επιζήμια, μπορεί φέτος να διέπραξαν επικοινωνιακά ένα από τα μεγαλύτερα λάθη στην ιστορία τους, μπορεί όντως να τους δελεάζουν τα χρήματα περισσότερο απ' όσο θα έπρεπε... Μπορεί ο καθένας μας να πει ένα αρνητικό γι' αυτούς. Όταν ανεβαίνουν όμως στη σκηνή δε μπορεί κανείς παρά να παραδεχτεί πως οι Rolling Stones είναι η κορυφαία live rock & roll μπάντα... Ever!

Όχι, δεν παίζουν την καλύτερη μουσική που έχει γραφτεί ποτέ. Για την ακρίβεια δεν είναι καν σπουδαίοι μουσικοί οι ίδιοι. Έχουν όμως τη μαγική συνταγή ώστε να κάνουν τον κόσμο να διασκεδάζει με την ψυχή του, περισσότερο ίσως από κάθε αλλού. Και αυτή η μαγική συνταγή εφαρμόστηκε και στο ξεκίνημα της, κατά τα φαινόμενα, τελευταίας μεγάλης ευρωπαϊκής τους περιοδείας, λίγες μέρες πριν, στο περίφημο στάδιο Giuseppe Meazza του Μιλάνο. 65.000 κόσμος τραγούδησε, χοροπήδησε, φώναξε, χόρεψε, σε μία συναυλία που ναι μεν δεν ξεκίνησε ιδανικά, τελείωσε όμως μαγικά!



Ας τα πάρουμε λοιπόν από την αρχή. Με την είσοδο στο γήπεδο, το πρώτο πράγμα που κέντριζε το βλέμμα ήταν προφανώς η σκηνή. Η αλήθεια είναι πως υπό το φως της ημέρας κάθε άλλο παρά εντυπωσιακή ήταν. Έχω την αίσθηση ότι η αντίστοιχη σκηνή που είχαμε δει το '98 ήταν σαφώς πιο επιβλητική. Πάντως ο φωτισμός κατά τη διάρκεια της συναυλίας της έδινε αναμφίβολα άλλη όψη.

Κάνω μια μικρή παρένθεση για να μη νομίζετε πως κάποια πράγματα συμβαίνουν μόνο στην Ελλάδα: Σας πληροφορώ πως για όλο τον κόσμο που βρισκόταν στην αρένα υπήρχαν όλες κι όλες 15 χημικές τουαλέτες. Το οποίο σήμαινε πως αν η φύση σε καλούσε, το εικοσάλεπτο στην ουρά δεν το γλίτωνες. Εκτός αυτού, το μπουκαλάκι του νερού είχε 2 ευρώ, ενώ ένα σάντουιτς 3! Μιλάμε συνεπώς για διεθνή φαινόμενα...



Τέλος πάντων, ενώ η θερμοκρασία άγγιζε τις συνθήκες της Σαχάρα, στη σκηνή ανέβηκαν στις 19:30 οι Βρετανοί Feeder, των οποίων το (χαζο)χαρούμενο ala Mtv αμερικάνικο rock δε με άγγιξε ιδιαίτερα. Ούτε και τους γύρω μου. Αφήστε που ο ήχος μπροστά στη σκηνή ήταν κάκιστος. Ευτυχώς το μαρτύριο δεν κράτησε πάνω από σαράντα λεπτά. 20:10 εγκατέλειψαν τη σκηνή και η προσμονή για τους Stones άρχισε να γιγαντώνεται. Μιας και δύο μέρες πριν τη συναυλία η Ιταλία ανεδείχθη πρωταθλήτρια κόσμου στο ποδόσφαιρο (μετά από αυτό έχω βάσιμες ελπίδες πως μπορούμε να κατακτήσουμε ξανά το euro...), οι Ιταλοί, την ώρα που η σκηνή ετοιμαζόταν, δεν έχασαν την ευκαιρία να φωνάζουν συνθήματα γύρω από τον εν λόγω θρίαμβο και να κυματίζουν τις χιλιάδες ιταλικές σημαίες τους. Το αστείο είναι πως το αντίστοιχο «σήκωσε το..» των Ιταλών είναι το "Seven Nation Army" των White Stripes. Τις ημέρες μετά τον τελικό, όπου στεκόσουν άκουγες Ιταλούς να τραγουδούν τη γνωστή «μπασογραμμή» του κομματιού!

Κάπως έτσι, εν μέσω συνθημάτων και τραγουδιών, η μία ώρα πέρασε χωρίς να το καταλάβω και στις 21:10 η γιγαντοοθόνη συνοδευόμενη από διαδοχικές μικρές εκρήξεις άρχισε να δείχνει εικόνες παρόμοιες με το ξεκίνημα το '98. Πλανήτες, κομήτες κτλ... Την ώρα που αλλόκοτοι ήχοι δονούσαν το γήπεδο, έκανε την εμφάνιση του πρώτος ο Charlie Watts. Μιας και το φως της ημέρας δεν είχε πέσει ακόμα, ο Watts έγινε αντιληπτός από όλους, εξ ου και οι επευφημίες! Τον ακολουθεί ο Keith Richards ο οποίος δίνει και το εναρκτήριο riff... Μέσα στο χαμό δυσκολεύομαι να καταλάβω τι παίζουν. Ανεβαίνει ο Jagger, αρχίζει να τραγουδάει, χαμός από κάτω, αλλά... κάτι δεν πάει καλά!

Οι κιθάρες θαμμένες και η φωνή σα να ακούγεται από το υπερπέραν... Με τα χίλια ζόρια καταλαβαίνω πως παίζουν το "Jumping Jack Flash", πάω να τραγουδήσω το refrain και συνειδητοποιώ πως ο ήχος είναι τόσο χαμηλά που μπορούσα άνετα να ακούσω τη φωνή μου, καθώς και αυτή των γύρω μου. Δεν πειράζει σκέφτομαι, θα φτιάξει σε λίγο! Συνέχεια με "It's Only Rock & Roll" αλλά και πάλι τίποτα. Έβλεπες του Stones και κυρίως τον Jagger να τρέχουν πάνω-κάτω στη σκηνή, αλλά από ήχο... μηδέν. "Oh No, Not You Again" ...τα ίδια. Οι πρώτες σκέψεις να μετακινηθώ προς τα πίσω άρχισαν να στριφογυρνούν στο μυαλό μου. Μα είναι δυνατόν στα 10 μέτρα από τη σκηνή να μην ακούγεται σχεδόν τίποτα; Οι Ιταλοί βέβαια δεν άργησαν να δείξουν τη δυσαρέσκεια τους και την ώρα που ο Jagger σε άπταιστα ιταλικά τους καλωσόριζε δίνοντας συγχαρητήρια στην ομάδα του ποδοσφαίρου και ζητώντας συγγνώμη για το ότι καθυστέρησαν να έρθουν λόγω του ατυχήματος του Keith, ξεκίνησαν να φωνάζουν ομαδικά: «Δεν ακούμε»!



Και ενώ το setlist φάνταζε ιδανικό, οι ήχοι έφταναν μετά δυσκολίας στα αυτιά μας. Το ίδιο σκηνικό συνεχίστηκε και στα "Let's Spend The Night Together" και "Tumbling Dice". Ο Jagger φάνηκε και ο ίδιος να ανησυχεί ρίχνοντας ματιές προς τους τεχνικούς. Για καλή μας τύχη, οι πρώτοι στίχοι ενός εκ των χειρότερων τραγουδιών που έχουν γράψει ποτέ, του "Streets Of Love", σήμαναν το ουσιαστικό ξεκίνημα της συναυλίας. Η φωνή άρχισε να ακούγεται «καμπάνα», ενώ και οι κιθάρες δυνάμωσαν αισθητά! Επιτέλους! Αν και από τις πιο αδύναμες στιγμές τους, οι Ιταλοί επιδόθηκαν σε ένα απίστευτο sing-along κατά τη διάρκεια του τραγουδιού. Όπως έκαναν και στη μεγάλη έκπληξη που επακολούθησε, την ιταλική έκδοση του "As Tears Go By", "Con Le Mie Lacrime"! Το γεγονός πως ο Jagger διάβασε σχεδόν όλους τους στίχους από το μόνιτορ δεν έδειξε να ενόχλησε κανέναν μιας και στο τέλος του κομματιού οι Ιταλοί έκαναν σαν τρελοί! Δεν είναι και λίγο πράγμα οι Stones να λένε ολόκληρο τραγούδι στη γλώσσα σου! Κάπου εκεί η συναυλία άρχισε πραγματικά να απογειώνεται!

Σε μία απίστευτη και γεμάτη ένταση εκτέλεση του "Midnight Rambler" ο Jagger για δύο λεπτά έκανε τα δικά του παιχνίδια με το κοινό, ενώ στη διασκευή στο "Night Time Is The Right Time" του Ray Charles η θεά Lisa Fisher (κάνει φωνητικά στις συναυλίες των Stones πάνω από 15 χρόνια! Ποιος ξεχνάει την ερμηνεία της το '98 στο "Gimme Shelter";) έκλεψε την παράσταση με τις κορόνες της! Αφού ο Mick Jagger μας σύστησε έναν-έναν τους Stones και τους μουσικούς που τους συνόδευαν, το μικρόφωνο πήρε ο Keith Richards ο οποίος τόνισε με νόημα πως ήταν πολύ ευτυχισμένος για το ότι βρισκόταν εκεί.



Όπως συνηθίζουν στο μέσο των συναυλιών τους, ο Keith ανέλαβε τα φωνητικά σε δύο τραγούδια. Εντάξει, δεν έχει δα και τη φωνή του Frank Sinatra, μπερδεύει λίγο και τους στίχους, όμως το συνεχές χαμόγελο και η ολοφάνερη ευχαρίστηση του την ώρα που τραγουδούσε σε αφόπλιζαν! Και αφού το μικρόφωνο γύρισε εκεί που πρέπει, οι πρώτες νότες του "Miss You" σήκωσαν όλο το San Siro στο πόδι! Οι ιαχές της γνωστής μελωδίας δόνησαν το χώρο! Και ενώ το τραγούδι συνεχιζόταν, ένα μεγάλο κομμάτι της σκηνής σηκώθηκε και άρχισε να περνάει μέσα από το κοινό σε ύψος 3 μέτρων, για να καταλήξει τελικά στο άλλο άκρο της αρένας! Εκεί χαμήλωσε και βρήκε τους Stones να παίζουν στην περίφημη b-stage, περιτριγυρισμένοι από τους οπαδούς τους! Ίσως ό,τι πιο εντυπωσιακό έχω δει ποτέ σε συναυλία! Οι Stones πέρασαν παίζοντας πάνω από το κεφάλι μου! Ανατριχίλα, χωρίς υπερβολές... Από τη b-stage λοιπόν ακούσαμε το "Rough Justice" και το "Under My Thumb" (από τα αγαπημένα μου! Δεν περίμενα με τίποτα να το ακούσω), ενώ το "Honky Tonk Women" βρήκε τους Stones να παίζουν και πάλι πάνω από τα κεφάλια μας την ώρα που η φορητή σκηνή επέστρεφε στη μεγάλη. Παράλληλα, μπροστά από τη γιγαντοοθόνη μία τεράστια φουσκωτή γλώσσα έκανε την εμφάνιση της...

Πίσω στη μεγάλη σκηνή, ο Jagger ντύθηκε στα κόκκινα, έβαλε και ένα καπέλο μάγου και είπε να μας συστηθεί... "Sympathy For The Devil" με άλλη μία εκπληκτική ερμηνεία από τον ανεπανάληπτο frontman. Στο καπάκι "Start Me Up" και "Brown Sugar", με το rock & roll party να μην έχει τελειωμό! Στο μεν πρώτο τεράστιες φλόγες ξεπήδησαν στο μπροστινό μέρος της σκηνής, στο δε δεύτερο εικόνες από τα σπουδαιότερα αξιοθέατα του κόσμου παρέλασαν στη γιγαντοοθόνη: Κολοσσαίο, Tower Bridge, Πύργος της Πίζας και άλλα πολλά. Πρώτο πρώτο όμως δεν ήταν άλλο από... την Ακρόπολη!!! Φαντάζεστε την έκπληξη μας βεβαίως!

Με το τελείωμα του "Brown Sugar" οι Stones εγκαταλείπουν τη σκηνή, τα φώτα σβήνουν και ανοιχτή μένει μόνο η γιγαντοοθόνη. Ξαφνικά αρχίζουν να προβάλλονται ένα - ένα τα γκολ του τελικού του μουντιάλ! Οι Ιταλοί πανηγύριζαν λες και έβλεπαν τον αγώνα ζωντανά και βέβαια το "Seven Nation Army" έκανε και πάλι την εμφάνιση του στα στόματα όλων!



Οι Stones επιστρέφουν και για κλείσιμο μας επιφυλάσσουν άλλες δύο τρομερές στιγμές: "You Can't Always Get What You Want" και ...τι άλλο; "Satisfaction" εν μέσω πανικού και πάλι! Την ώρα της υπόκλισης των Stones, στη σκηνή εμφανίστηκαν ο Materazzi (ουστ... δολοφόνε!) και ο Alex Del Piero με τους Ιταλούς όπως φαντάζεστε να τους αποθεώνουν. Ο Materazzi πήρε το μικρόφωνο και αφού είπε τα δικά του, προέτρεψε για άλλη μια φορά το κοινό να τραγουδήσει... "Seven Nation Army"... Ακολούθησαν πυροτεχνήματα καθώς και δύο εντυπωσιακές εκρήξεις... έτσι για να μην ξεχνάμε και τον τελευταίο τους δίσκο, "A Bigger Bang"!

Κάθε συναυλία των Stones είναι μία μεγάλη και αξέχαστη εμπειρία. Μιας και πλέον όπως όλα δείχνουν δύσκολα θα ξαναβγούν σε περιοδεία, αν έχετε τη δυνατότητα πηγαίνετε να τους δείτε έξω! Εισιτήρια υπάρχουν για όλες σχεδόν τις πόλεις που θα παίξουν. Πραγματικά κρίμα που δε θα τους δούμε κι εδώ... Respect στους Rolling Stones!

Setlist:
Jumping Jack Flash / It's Only Rock 'N' Roll / Oh No Not You Again / Let's Spend The Night Together / Tumbling Dice / Streets Of Love / Con Le Mie Lacrime / Midnight Rambler / Night Time Is The Right Time / Before They Make Me Run / Slipping Away / Miss You (b-stage) / Rough Justice (b-stage) / Under My Thumb (b-stage) / Honky Tonk Women (main stage) / Sympathy For The Devil / Start Me Up / Brown Sugar
Encore: You Can't Always Get What You Want / Satisfaction