Rockwave Festival: The Prodigy, Iggy & The Stooges, Everlast, GAD., Monovine @ TerraVibe Park, 02/07/12

Κλείνοντας το φετινό Rockwave Festival, και μετά τον χθεσινό χαμό, το line up φάνταζε μάλλον αταίριαστο, έχοντας από τη μία indie rockers, rappers, punks και ότι είναι τελοσπάντων οι Prodigy. To κοινό όμως δε φάνηκε να πτοείται από τη μουσική ποικιλία, αλλά ούτε από το «ξαναζεσταμένο φαγητό» που είχε να προσφέρει η τρίτη μέρα του Festival, και ο μικρότερος γενικά χώρος που είχε στηθεί για τη φιλοξενία του φετινού θεσμού, κόντεψε να γεμίσει.

Τη «σέντρα» της τρίτης και τελευταίας μέρας του Rockwave ανέλαβαν οι Monovine. Το συγκρότημα από την Πάτρα, αν και με μόλις ένα άλμπουμ, έχει κατορθώσει να αναπτύξει μια φήμη στο εγχώριο rock κοινό και να εξασφαλίζει θέσεις σε φεστιβάλ όπως το περσινό Ejekt και το φετινό Rockwave. Οι Monovine έπαιξαν για περίπου 40 λεπτά, κομμάτια από το ντεμπούτο τους "Cliché" αλλά και δύο καινούρια που θα περιλαμβάνονται σε ένα επτάιντσο EP όπως μας πληροφόρησαν.



Η εμφάνισή τους, δεδομένων και των συνθηκών, ήταν αρκετά δυναμική, βοηθούμενη και από το «εκρηκτικό» υλικό του "Cliché" που άμα κάποιος είναι θιασώτης του grunge σίγουρα θα το εκτιμήσει. Όμως όσο και πορωτικά και είναι κομμάτια όπως το "Away", το "Odd" και το "Jesus Son", αυτή η ομοιότητα με Nirvana ηχητικά κυρίως αλλά και οπτικά (τριάδα γαρ) είναι κάτι που δεν παραβλέπεται εύκολα και που ίσως αποβεί ανασταλτικός παράγοντας στην μελλοντική τους πορεία. Προς το παρόν κρατάμε το γεγονός ότι είναι μια δυνατή live μπάντα και το απέδειξαν και χθες.

Setlist (όχι απαραιτήτως με τη συγκεκριμένη σειρά): Telescope / Odd / Don't Make Noise / Come Out / Morphine / Away / Morning Song / Jesus Son / Lucky Rabbit / Lazy + 2 καινούργια



Μια επίσης ελληνική αγγλόφωνη μπάντα, διαφορετικού όμως ύφους, πήρε την «σκυτάλη» από τους Monovine. Οι GAD. είναι από εκείνες τις αγγλόφωνες μπάντες της χώρας μας που οι δουλειές τους έχουν μια αύρα εξωτερικού, με πολύ προσεγμένες παραγωγές και ήχο αλλά και καλά κομμάτια που έχουν βρει το δρόμο τους σε διαφημίσεις και ραδιόφωνα.



Στα 35 λεπτά που είχαν στη διάθεσή τους οι GAD. επέλεξαν να παίξουν κομμάτια κυρίως από το δεύτερό τους άλμπουμ, "The Perfect World", όπως το πολύ γνωστό "Waves" και το "Parallel Lines", το καινούριο τους single "Your Lover Tonight" που θα περιέχεται στην επερχόμενη δουλειά τους και μια διασκευή σε Snow Patrol ("You're All I Have"). Ήταν μια εμφάνιση των GAD. που έδειξε το πόσο καλοδουλεμένη μπάντα είναι, αποδίδοντας πιστά και με καθαρό ήχο τις εκτελέσεις των κομματιών που μας παρουσίασαν.

Setlist: The Perfect Crime / Deep Blue World / You ‘re All I Have / The End Of The Road / Your Lover Tonight / Waves / Wise Girl / Parallel Lines

Γιάννης Κοτζιάς



Τηρώντας το πρόγραμμα, στις 18:30 ακριβώς ο/οι Everlast ανέβηκαν επί σκηνής. Ο rapper/singer-songwriter/rocker/όπως θες πες τον και η τριμελής κομπανία του είχαν το δύσκολο έργο να ανεβάσουν τη διάθεση του κόσμου που σιγά σιγά έφτανε και γέμιζε το μικροχώρο της φετινής σκηνής του φεστιβάλ. Με ένα σετ που απαρτιζόταν κυρίως από τα κομμάτια της σόλο του καριέρας, ο Αμερικάνος προσπάθησε να δώσει παλμό στο TerraVibe, αλλά φαίνεται πως ελάχιστοι συγκινήθηκαν. Οι ερμηνείες των κομματιών του δεν ήταν διόλου κακές, αλλά ο ήχος ήταν μάλλον απογοητευτικός, και ανά φάσεις η επιλογή να θυσιάσεις μία κιθάρα για μπάσο ή το ανάποδο σα να αφαιρούσε λίγο από το groove που είχαν να δώσουν τα κομμάτια του, κυρίως αυτά που βασίζονταν σε rap φωνητικά. Όσο βέβαια και να προσπαθείς να γεμίσεις τον ήχο με προηχογραφημένς μπασογραμμές από τα πλήκτρα, είναι λίγο κάπως.



Όπως και να 'χει, κομμάτια όπως το "I Get By" και "What It's Like" φαίνεται να χτύπησαν ευαίσθητες χορδές σε κάποιους από τους παρευρισκόμενους, αλλά δεν ήταν μέχρι το χιτάκι με τον Santana, "Put Your Lights On", που κατάφερε να κερδίσει μία θερμότερη αντίδραση από το κοινό. Η έκπληξη ήρθε όμως με το κλείσιμο του μονόωρου του set, όπου και αποφάσισε να παίξει και το «ένα καλό κομμάτι» της έταιρής του μπάντας, House of Pain, δίνοντας μας μία πολυχρειαζούμενη δόση ενέργειας και αδρεναλίνης με το "Jump Around". Χορός, pits και τα ρέστα, που σα να έσωσαν τελευταία στιγμή το set του/των Everlast από τα πολλά χασμουρητά. Το στοίχημα πάντως το έχασα, και είδα έναν με μπλούζα Everlast στο TerraVibe. Δεν πληρώνω κανέναν όμως, γιατί ήταν ο μπασίστας/κιθαρίστας.



Setlist (με μπόλικη επιφύλαξη): Gone For Good / Today (Watch Me Shine) / Blinded By The Sun / Ends / Long Time / The Crown / White Trash Beautiful / I Get By / Stone In My Hand / What It's Like / Even God Don't Know / Put Your Lights On / Jump Around

Ιάσονας Τσιμπλάκος

Πιθανόν η σουπίτσα του Everlast να φάνηκε σε πολλούς ανάλατη. Πάντως, στις οκτώ νταν, η αλατιέρα έπεσε ολόκληρη μέσα στο βαθύ πιάτο, ο αγκώνας γλίστρησε πάνω στο τραπέζι με αποτέλεσμα το πιρούνι να καρφωθεί στο μέτωπο, το ταβάνι έπεσε να μας πλακώσει και η γης σείστηκε καθώς μια γιγάντια τρύπα κατάπιε όλη την Αττική. Στις οκτώ νταν, το ντεσιμπελόμετρο του ηχολήπτη υπέφερε, γιατί οι ανελέητα εκκωφαντικοί Stooges του Iggy είχαν βαλθεί να αποδείξουν στο αποτελούμενο από «εγγόνια» τους φιλοθεάμον τι πραγματικά σημαίνει «Raw Power».



Είναι μεγάλη τύχη να δεις συναυλία του Iggy Pop και ακόμα μεγαλύτερη να λάχει περιοδεία με το συγκλονιστικό ρεπερτόριο των Stooges. Βέβαια, πλην του Iggy, κανένας από τους σεβάσμιους κυρίους που εμφανίστηκαν στη σκηνή της Μαλακάσας δεν ακούγεται στον τρισλατρεμένο πρώτο δίσκο. Εκείνη η μπάντα είναι κατά το ήμισυ στο χώμα - το δε έτερο τέταρτο δεν περιοδεύει. Έτσι, δεδομένης της παρουσίας του θρυλικού κιθαρίστα James Williamson, το τρίτο άλμπουμ, το "Raw Power" στο οποίο συμμετέχει, είχε την τιμητική του και η μουσική εμπειρία ήταν ασυζητητί μοναδική. Ακούστηκαν και κομμάτια από το σαφώς υποδεέστερο "Kill City" και, ευτυχώς, δεν έλειψαν μερικά κλασικά αγαπημένα, όπως το "No Fun" ή το "I Wanna Be Your Dog". Θα διαμαρτυρόμουν ότι δεν άκουσα το "T.V. Eye" και το "1969", αλλά να είμαστε λογικοί, μην είμαστε και πλεονέκτες.



Μπορεί οι Stooges να μοιάζουν πλέον με τον μπάρμπα σας από το νησί, αλλά η «Ιγκουάνα» δεν γερνά. Ο αιώνιος έφηβος, κατά ένα έτος μεγαλύτερος από τον αιώνιο έφηβο της προηγουμένης, επιδόθηκε ημίγυμνος στους γνωστούς παλαβούς χορούς του, ξεσάλωσε με τους καμαρωτούς πιθηκισμούς του και ξελαρυγγιάστηκε. Οι δε λοιποί Stooges θύμισαν στους πάντες πώς παίζεται το rock, αποτρέλαναν το ακροατήριο και επιβεβαίωσαν ότι τα συγκροτήματα των sixties και των seventies έχουν κάτι που οι σημερινοί rock ήρωες δεν καταφέρνουν να προσεγγίσουν.



«I want to be Greek», τονίζοντας με αποφασιστικότητα το «I», σαν να 'λεγε «κι εγώ θέλω να είμαι Έλληνας». Αυτή ήταν η πρώτη κουβέντα που μας απηύθυνε ο Iggy και, ανάμεσα στις εκατοντάδες από σκηνής φιλοφρονήσεις που έχουμε ακούσει, τούτη είχε κάτι το διαφορετικό, κάτι το απέριττο, κάτι το πειστικό. Το κοινό τού ανήκε. Ίσως αργότερα να δικαιολόγησε κιόλας το αρχικό αίτημά του, δια κάποιας παρα-Ισοκρατικής μεθόδου. Λίγο πριν τον αποχαιρετισμό, με έπαρση μνημόνευσε τα -με το συμπάθιο- γαμήσια που έχει ρίξει στην Αθήνα, στη Μύκονο και στη Θεσσαλονίκη.



Ανάμεσα στο ξεκατίνιασμα του σαξοφώνου από τον Steve Mackay, το πλήθος που πλημμύρισε τη σκηνή στο "Shake Appeal", την έκπληξη του "Louie Louie" και τόσα άλλα που φωτογράφησε το μυαλό μας, η ανάμνηση από την συναυλία των Iggy And The Stooges, αυτή που θα μπορούμε να διηγούμαστε στα δικά μας εγγόνια, είναι πως είδαμε επί μία ώρα και είκοσι λεπτά κάτι κοτσονάτους γερόντους να παίζουν rock τόσο δυνατά, που το σφύριγμα του ενισχυτή γινόταν παράσημο.

Setlist:

Raw Power
Search And Destroy
Gimme Danger
Shake Appeal
I Need Somebody
1970 / Fun House
L.A. Blues-Night Theme jam
Beyond The Law
I Got A Right
I Wanna Be Your Dog
Penetration
No Fun
Cock In My Pocket
Johanna
Kill City
Your Pretty Face Is Going To Hell
Louie Louie
Open Up And Bleed

Μανώλης Γεωργακάκης

«Μα τι δουλειά έχουν τούτοι δω σε Rockwave;», οσμίζομαι ήδη τις κλασικές γραφικά όμορφες, ελληνικών προδιαγραφών ερωτήσεις. Φίλτατοι, φορτώσαμε rock 'n' roll και για τα εγγόνια μας από μια παρέα 18χρονων μουσικών ονόματι Stooges, οι οποίοι ανέβηκαν στη σκηνή και αποτέλεσαν το ζενίθ της τριήμερης διοργάνωσης. Φωτιά να πέσει να μας κάψει! Το ερώτημα που δικαιολογείτο να τεθεί από τούδε κι έπειτα ήταν το εξής: «Πως θα καταφέρουν να κολλήσουν μετά από τα τριάντα καντάρια αλητείας του Iggy και των fuckin' Stooges;»

Αχρείαστες ανησυχίες. Οι The Prodigy, καλώς ή κακώς, ήταν ο κύριος λόγος που ανηφόρισε στο Terra Vibe η πλειοψηφία του κοινού. Ναι, οι The Prodigy στην Ελλάδα «φέρνουν κόσμο», γι’ αυτό άλλωστε μας επισκέπτονται για ακόμη μια φορά. Ιστορικά, έχουν στιγματίσει ολόκληρη γενιά εφήβων... Ωστόσο δεν ήταν αυτός ο μόνος λόγος που οι The Prodigy άξιζαν αυτήν τη θέση στο line-up: Όπως φρόντισαν να μας πληροφορήσουν και οι ίδιοι: «We're here to give you a fucking reason to party». Και αυτό ακριβώς έκαναν με την εξαιρετική τους εμφάνιση, η οποία με έκανε να παραμερίσω τις όποιες επιφυλάξεις και να κουνηθώ στο ρυθμό των χιλιάδων εκστασιασμένων παρευρισκόμενων.



Περίπου είκοσι λεπτά μετά το προγραμματισμένο τους ξεκίνημα (η πρώτη μπάντα του Rockwave που δεν ακολούθησε το χρονοδιάγραμμα, το οποίο είχε τηρηθεί ευλαβικά μέχρι εκείνη τη στιγμή) σταμάτησαν ο Skrillex και τα διακριτικά πριόνια από τα μεγάφωνα για να ...πάρει φωτιά ο κόσμος. "World's On Fire", χέρια στον αέρα, αδιάκοπος χορός, φωτοβολίδες να φωτίζουν τη δροσερή νύχτα και χαμόγελα σχηματισμένα παντού. Χαμόγελα που πλάτυναν ακόμα περισσότερο όταν ακολούθησε, φυσικά, το "Breathe".



Η σκηνή βρισκόταν ως επί το πλείστον σε μια μόνιμη σκιά από τα ρεηβο-φωτορυθμικά, συμβάλλοντας έτσι στην όλη ατμόσφαιρα που επιβαλλόταν να σχηματιστεί, ο ήχος -από το σημείο όπου βρισκόμουν τουλάχιστον- ήταν ο καλύτερος του φεστιβάλ και οι Maxim, Keith Flint εναλλάσσονταν στα μικρόφωνα επιβλητικοί, δίχως φανφάρες και crowd pleasing δηλώσεις. Ήξεραν γιατί βρίσκονταν εκεί. Ήξερε και ο κόσμος γιατί βρίσκεται εκεί: για να περάσει καλά... Και αυτό έκανε!

Από χιτάκια του επερχόμενου δίσκου τους, όπως το "Jetfighter", μέχρι τα υπερκλασικά τους, σαν το "Smack My Bitch Up" αλλά και κομματάρες από την τελευταία τους δουλειά (aka "Omen", "Invaders Must Die"), όλα τα κομμάτια ήταν πιο άγρια, πιο rock απ' ό,τι στο στούντιο, ενώ οι The Prodigy δε σταμάτησαν στιγμή να τρέχουν και να χοροπηδούν επί σκηνής. Το ίδιο έκανε σχεδόν τελετουργικά και το ενθουσιώδες κοινό από κάτω. Μια μίνι κορύφωση του live επήλθε με τα διαδοχικά "Voodoo People", "Firestarter", "Run With The Wolves", τα οποία ακολουθήθηκαν από το κουτσουρεμένο "Spitfire".



Το set έκλεισε με το "Smack My Bitch Up" εν μέσω φρενήρων αντιδράσεων του κοινού για να βγει έπειτα από λίγο ο Flint, και να παρακαλέσει για hands down ούτως ώστε να αμβλυνθεί το ξέσπασμα του encore. Λίγοι τον άκουσαν, μικρή σημασία είχε. Αυτό που είχε σημασία είναι ότι το Rockwave έκλεισε αφήνοντας την καλύτερη των γεύσεων: Μια εμφάνιση που μας δίδαξε τι σημαίνει rock 'n' roll και εν συνεχεία ένα ξέφρενο πάρτι για κερασάκι στην τούρτα. Όχι και άσχημα...

Setlist:

World's On Fire
Breathe
Jetfighter
Omen
Poison
Thunda Dub / Religion Link
Dogbite
Voodoo People
Firestarter
Run With the Wolves
Spitfire/Spitfast
Omen (Reprise)
Invaders Must Die
Diesel Power
Smack My Bitch Up
--------------
Take Me to the Hospital
AWOL
Their Law

Μάνος Πατεράκης