Nouvelle Vague, Chris Wyatt Scott, GAD. @ Gagarin 205, 14/12/07

Η Ειρήνη δεν ήρθε. Ο οικείος συνωστισμός προκαλούσε ένα ελαφρύ χαμόγελο, καθώς σκεφτόμουν πως οι Nouvelle Vague θα βρίσκονταν στον ίδιο χώρο και την επομένη. Παρόντα μεγαλεία και θα τα διηγηθώ.

Η σκυτάλη ξεκίνησε από τα χέρια των Ελλήνων GAD., οι οποίοι έδωσαν ρυθμό στη βραδιά, χάρη στη φρεσκάδα της ηλεκτρονικής τους alternative. Ζωντανά, η μουσική τους αποκτά μια πιο δυναμική διάσταση. Ακολούθησε το φιλότιμο ακουστικό κάλεσμα του Chris Wyatt Scott, που, δυστυχώς, έμελλε να αντιμετωπίσει την αδιαφορία ενός -επιτρέψτε μου- αχάριστου κοινού. Κοινό ετερόκλητο και ποικιλόμορφο, ενωμένο από βουλιμία για μια δικαιολογημένη hype.

Άκουσα πως οι Nouvelle Vague βασίζονται στην αίγλη μιας ιδέας. Πριν από ακριβώς ένα χρόνο, ο ίδιος χώρος ασφυκτιούσε, και μόνο από τον αριθμό τον βλεμμάτων που στράφηκαν προς τη σκηνή. Η ιδέα είχε γοητεύσει ξανά. Αναβλύζοντας γαλλική ελαφρότητα, βραζιλιάνικες και τζαμαϊκανές jazz τεχνοτροπίες κάλυψαν, με ένα πέπλο bossa nova, πολλά αγαπημένα rock, new wave και punk κομμάτια, ύμνους στα χίλια πρόσωπα του ερωτισμού. Πίσω από την ιδέα, παθιασμένοι άνθρωποι.

Το σχήμα αποτελείται από καλλιτέχνες, οι οποίοι διαπρέπουν στις γαλλο-γαλλικές τους καριέρες, περιορισμένοι όμως σε μια -δυστυχώς- κλειστή αγορά. Μέσω του εγχειρήματος Nouvelle Vague, η γλώσσα παύει να αποτελεί εμπόδιο και η ιδιαίτερη μουσική έκφραση αποκτά σαφήνεια, για κάθε κοινό. Η δομή του συγκροτήματος αποτελεί αίρεση. Μια σταθερή μουσική βάση, οδηγούμενη από τον εγκέφαλο Marc Collin και τον τραγιασκαφόρο αρχικακοποιό Olivier Libaux, στηρίζει μια ομάδα εναλλασσόμενων αηδών.

Σε αυτή την εμφάνιση, τα φωνητικά ανέλαβαν ο μουσικός μιγάς Gerald Toto και η σαγηνευτική Melanie Pain. Έτσι, η σαπφική μουσική φαντασίωση έσπασε, εξαιτίας της απουσίας της αγριόγατας Phoebe Killdeer - το περσινό δίδυμο Melanie / Phoebe θα χαμογελά στα όνειρά μου για πολύ καιρό. Ο Gerald Toto κατάφερε να διαταράξει το «κύμα» με την ενέργειά του και να αναζωογονήσει τους ρυθμούς με την εξαιρετική φωνή του. Χάρισε reggae ψυχή στο "Israel" και blues βαρύτητα στο "Human Fly". Απέναντί του, η νεράιδα Melanie Pain νάρκωσε το χρόνο με το "Blue Monday", λίγωσε τις αισθήσεις με το "Sweet And Tender Hooligan", μας δελέασε με ανήθικες προτάσεις στο "Too Drunk To Fuck". Χαδιάρηδες μελωδικοί ψίθυροι, που φέρνουν τη γεύση του μελιού στα χείλη, αν τραγουδήσεις μαζί.

Οι δυο τους, σαν ανέμελα yin και yang, και χωρίς έπαρση, προκάλεσαν ενθουσιασμό με τα "Heart Of Glass", "Love Will Tear Us Apart" και "In A Manner Of Speaking". Ευχάριστες εκπλήξεις ήταν οι απροσδόκητες διασκευές στα "Sweet Dreams" και "Relax".

Δε θα ρωτήσω ποτέ αν πρόκειται να γράψουν δικά τους κομμάτια, ως Nouvelle Vague. Οι ερμηνείες τους ψηλαφούν τις σκιές, μεταμορφώνουν, ιδιοποιούνται.

Set List:

The Killing Moon (Echo & The Bunnymen)
Don’t Go (Yazoo)
Ever Fallen In Love With Someone (You Shouldn't Fallen In Love With) (Buzzcocks)
Heart Of Glass (Blondie)
Making Plans For Nigel (XTC)
Blue Monday (New Order)
Human Fly (The Cramps)
Guns Of Brixton (The Clash)
Too Drunk To Fuck (Dead Kennedys)
A Forest (The Cure)
Sweet Dreams (Eurythmics)
Sweet And Tender Hooligan (The Smiths)
Dance With Me (The Lords Of The New Church)
Israel (Siouxie & The Banshees)
Love Will Tear Us Apart (Joy Division)
encore:
Relax (Frankie Goes To Hollywood)
This Is Not A Love Song (Public Image Ltd.)
In A Manner Of Speaking (Tuxedomoon)