Νατάσσα Μποφίλιου @ Lab Art (Βόλος), 14/02/14

Θα πει κανείς, τι δουλειά έχει ένας κατά βάση μεταλλάς σε συναυλία της Νατάσσας Μποφίλιου, πόσο μάλλον χωρίς να τον έχει σύρει εκεί κάποιος γνωστός ή φίλος (ναι την κοπέλα εννοώ). Η αλήθεια είναι πως από την πρώτη στιγμή που άκουσα κομμάτια της, μου προκάλεσαν μια ευχάριστη έκπληξη. Όχι μόνον η μουσική ήταν ενδιαφέρουσα και καλογραμμένη, αλλά και η ερμηνεία της Νατάσσας ήταν εκπληκτική. Μια δυνατή, χαρακτηριστική και εκφραστικότατη φωνή. Έτσι λοιπόν ήταν δεδομένο πως έπρεπε να παρακολουθήσω αυτή την (sold out) εμφάνιση, και να επιβεβαιώσω μια και καλή την αρχική μου εικόνα. Πως εδώ έχουμε να κάνουμε με ένα από τα ποιοτικότερα μουσικά σχήματα στο χώρο, και η επιτυχία τους αξίζει γιατί είναι μουσικοί και όχι ένα κατασκεύασμα της show business από αυτά που ταΐζονται με το κουτάλι στο κοινό της χώρας μας. Αναφέρομαι σε μουσικό σχήμα, γιατί είναι όντως μια μονάδα με εξαίρετους μουσικούς και θεωρώ πως είναι εξίσου σημαντικός ο ρόλος τους για το τελικό αποτέλεσμα.

Φτάνοντας κατά τις 22:00 στον χώρο του Lab Art, με τις πόρτες να ανοίγουν στις 22:30, ο κόσμος που είχε ήδη συγκεντρωθεί ήταν αρκετός, γεγονός αναμενόμενο δεδομένου του ότι η συναυλία είχε γίνει ήδη sold out μερικές μέρες πριν. Γύρω στις 23:00, οι μουσικοί πήραν θέση στη σκηνή, με τη Νατάσσα να παίζει πιάνο και να ερμηνεύει "Τα Βεγγαλικά Σου Μάτια". Προσωπικά το θεώρησα περίεργη επιλογή για εναρκτήριο κομμάτι, αλλά φαίνεται να δουλεύει καλά ως εισαγωγή στο κυρίως μέρος. Στη συνέχεια "Οι Μέρες Του Φωτός" μας ανέβασαν αρκετά, με τον κόσμο να ανταποκρίνεται θετικά σε αυτό το πιο εύθυμο κομμάτι.



Η Νατάσσα ευδιάθετη αστειεύτηκε με το κοινό περί ερωτικών σχέσεων, λόγω ημέρας κυρίως, αν και προσωπικά το βρήκα λίγο επιτηδευμένο και προβαρισμένο, παρ' όλα αυτά το κοινό έδειξε να το διασκεδάζει και να συμμετέχει απαντώντας στις ερωτήσεις της.

Συνέχεια με "Ασπιρίνη" και "Οι Ομπρέλες Του Demy", και το κλίμα να ζεσταίνεται και να αποκτά μια ταξιδιάρικη διάθεση. Σε συνδυασμό με τον υποτονικό φωτισμό ο οποίος εστίαζε κυρίως στην ερμηνεύτρια που έδειχνε να αισθάνεται κάθε λέξη από τους στίχους και τις νωχελικές μελωδίες του πιάνου, η ατμόσφαιρα ήδη είχε αρχίσει να ηλεκτρίζεται.



Άξιο αναφοράς ήταν το κομμάτι του ήχου το οποίο εξ αρχής με ανησυχούσε, καθώς ο χώρος του Lab Art δεν φημίζεται για την ακουστική του, όμως το αποτέλεσμα ήταν πολύ καλό, με ένταση που δεν προκαλούσε δυσφορία και αρκετή καθαρότητα για να ξεχωρίζουν όλα τα όργανα.

Το πρώτο μέρος επικεντρώθηκε σε κομμάτια από τις δισκογραφικές δουλειές του τρίο Ευαγγελάτος-Καραμουρατίδης-Μποφίλιου, με ιδιαίτερη ανταπόκριση σε κομμάτια όπως "Συνέχεια Στα Όρια", "Το Μέτρημα" (προσωπικό αγαπημένο), και ειδικά στο "Σ'έχω Βρει Και Σε Χάνω" όπου κυριολεκτικά νομίζω πως ήμουν ο μόνος που δεν τραγουδούσα μέσα σε όλο το χώρο του Lab Art. Η διασκευή του "Χρόνια Και Χρόνια" ανέδειξε την ποιότητα των μουσικών και ήταν ιδιαίτερα ενδιαφέρουσα, αλλάζοντας το κομμάτι σε μια δυναμική ρυθμική σύνθεση.



Το δεύτερο μέρος ήταν αρκετά διαφορετικό απο αυτό που περίμενα, με κομμάτια συνθετών όπως ο Μάνος Λοϊζος και ο Γιάννης Μαρκόπουλος. Αγγίζοντας το λαϊκό τραγούδι, η ερμηνεία της Μποφίλιου εξακολούθησε να είναι άψογη και να δίνει ένα διαφορετικό χαρακτήρα σε χιλιοειπωμένα τραγούδια, γεγονός που δείχνει και το εύρος των φωνητικών ικανοτήτων της. Επίσης θετική εντύπωση μου έκανε και η ερμηνεία του Θέμη Καραμουρατίδη, ο οποίος διαθέτει μια πολύ ζεστή χροιά και συμπληρώνει ιδανικά την ερμηνεία της Μποφίλιου τόσο με δεύτερα φωνητικά όσο και στα σημεία που αναλαμβάνει τα ηνία στο μικρόφωνο.



Το αναμενόμενο encore ξεκίνησε με το "Μαργαρίτα Μαγιοπούλα" του μοναδικού Μίκη Θεοδωράκη, ακολουθούμενο από το hitάκι "Εν Λευκώ". Το κλείσιμο ήταν και το highlight της βραδιάς για τον γράφοντα, με το "Ευχαριστήριο" να ξεδιπλώνει την μαγευτική του μελωδία με όλα τα όργανα σε αρμονική συνεργασία, και το αποτέλεσμα ξεπέρασε κατά πολύ τη στουντιακή έκδοση του κομματιού. Πραγματικά εξαιρετική εκτέλεση που απέδειξε το στιβαρό συνθετικό υπόβαθρο στο οποίο πατάει και αναδεικνύει τη φωνή της η Μποφίλιου, επιβεβαιώνοντας τα όσα ανέφερα περί μουσικού συνόλου και όχι συνεργασία του τύπου «Μποφίλιου και φίλοι».



Τέτοιες εμφανίσεις είναι ιδιαίτερα ενθαρρυντικές για το μέλλον της εγχώριας μουσικής σκηνής βγαίνοντας από τα στενά πλαίσια της rock και metal μουσικής. Ευτυχώς υπάρχουν ακόμη ορεξάτοι μουσικοί με ήθος και ποιότητα, γράφοντας κομμάτια από την ψυχή τους. Ακόμη μεγαλύτερο ευτύχημα όταν υπάρχουν ερμηνεύτριες σαν τη Νατάσσα Μποφίλιου που διαθέτει τόσο την εκπληκτική φωνητική ικανότητα, όσο και την εκφραστικότητα για να αποδώσει εξαιρετικά αυτές τις συνθέσεις. Εγώ προσωπικά έφυγα μαγεμένος με τις νότες του Ευχαριστηρίου να ηχούν ακόμη στο πίσω μέρος του μυαλού μου.

Κείμενο / φωτογραφίες: Νίκος Καταπίδης