Methexis

Suiciety

Self Released (2015)
Από τον Κώστα Σακκαλή, 21/04/2015
Ένα σύγχρονο prog rock project με βάση την Ελλάδα, που δεν χρειάζεται συγκρίσεις για να ετεροκαθοριστεί και να διαπρέψει
Πώς βαθμολογείτε το δίσκο;
Η πρώτη προσπάθεια «των» Methexis, "Fall Of Bliss", ήρθε το 2011 και από όσους ακούστηκε απέσπασε τις καλύτερες εντυπώσεις. Δυστυχώς αυτοί που ασχολήθηκαν τότε ήταν μάλλον μόνο όσοι αναγνώρισαν στο πρόσωπο του Νικήτα Κίσσονα, του ιθύνοντα νου και σχεδόν μοναδικού μέλους στο project, τον χαρισματικό κιθαρίστα συγκροτημάτων όπως οι Verbal Delirium και Yianneis. Η δεύτερη αυτή δουλειά του φιλοδοξεί να κάνει το παραπάνω βήμα και έχει αρκετές εξωγενείς συγκυρίες να τον βοηθήσουν.

H εποχή για το ελληνικό progressive rock γίνεται όλο και καλύτερη, στα τέσσερα χρόνια που μεσολάβησαν το όνομα των Methexis κάπως περισσότερο ακούστηκε από στόμα σε στόμα ως μία μοναδική προσπάθεια στον ελληνικό χώρο, ενώ και τα πρώην του συγκροτήματα είναι πλέον κάπως πιο αναγνωρίσιμα από παλιότερα. Πώς αρπάζεις λοιπόν μία τέτοια ευκαιρία; Ο Νικήτας βρήκε την κατάλληλη στιγμή καταξιωμένους μουσικούς στο εξωτερικό να τον πλαισιώσουν για το μεγάλο του βήμα. Και όταν λέμε καταξιωμένους, δεν είναι η συνηθισμένη υπερβολή που αφορά δευτεράντζες session μουσικούς. Στη φωνή έχουμε τον Joe Payne, τρέχοντα τραγουδιστή ενός από τα πιο σεβάσμια ονόματα της δεύτερης γενιάς του progressive rock, The Enid. Στα πλήκτρα ο Linus Kase που τον βρίσκουμε επίσης σε ένα θρυλικό συγκρότημα, τους Σουηδούς Anglagard. Οι Walle Wahlgren (drums) και Brett d'Anon (μπάσο) εν συγκρίσει μοιάζουν ...μικροί με θητεία στους Agents Of Mercy και Birds & Buildings αντίστοιχα, πόσο μάλλον ο Νίκος Ζαδές από τους ντόπιους Yianneis και Greeklish Babylon.

Το τι προσέφεραν όλοι αυτοί είναι φανερό αν συγκρίνει κανείς τους δύο δίσκους των Methexis. Η πιο εμφανής διαφορά είναι στα φωνητικά και τα πλήκτρα. Στο “Fall Of Bliss” ο Νικήτας ήταν σαν να είχε γράψει τραγούδια για τη φωνή του Peter Hammill με τη διαφορά ότι ο ίδιος δεν είναι ο Peter Hammill (δεν είναι μομφή - κανείς δεν είναι). Στο "Suiciety" πέραν της πιο ικανής φωνής του Payne, ο Βρετανός πρέπει να έχει βάλει το χέρι του και στις φωνητικές μελωδίες που διατηρούν τη δύναμή τους αλλά έχουν πιο ισορροπημένο αποτέλεσμα ανάμεσα στην ατμόσφαιρα και τις εντάσεις. Με τον ίδιο τρόπο τα πλήκτρα δεν είναι τόσο με την τεχνική τους με την οποία εντυπωσιάζουν όσο με τον ήχο τους, άλλοτε καθαρά πιανιστικό άλλοτε πιο κοντά στο hammond των '70s. Γενικότερα φαίνεται η εμπειρία των  μουσικών που έχουν συνεισφέρει στον δίσκο αλλά και (ελλείψει παραγωγού ή άλλου καταναγκασμού) τελικά η αγάπη με την οποία αγκάλιασαν το project.

Ο δε Νικήτας δεν είναι υπερβολικό να πούμε ότι λάμπει ανάμεσα σε όλους τους. Όσα credits κι αν δοθούν στους υπόλοιπους μουσικούς παραμένουν δύο αδιαμφισβήτητα γεγονότα. Από τη μία το συνθετικό μέρος και κυρίως το όραμα του δίσκου ανήκουν σε αυτόν. Οι μελωδίες, οι φράσεις, οι γέφυρες που κατακλύζουν τον δίσκο είναι σαφής συνέχεια του ντεμπούτο του. Από την άλλη ακόμα και καθαρά παικτικά να το δει κανείς, η κιθάρα του ξεχωρίζει συχνά ως το καλύτερο μέρος ενός τραγουδιού, με μέτρο αλλά και χωρίς να φοβάται το φως του προβολέα, με καταδύσεις στα σκοτεινά λυρικά ενδότερα αλλά και συγκρατημένη εξωστρέφεια.

Για το τέλος κράτησα το καλύτερο όλων. Οι Methexis δεν μοιάζουν με τίποτα άλλο. Είναι ένα σύγχρονο prog rock project που δεν χρειάζεται συγκρίσεις για να ετεροκαθοριστεί, τουναντίον προκαλεί όποιον θέλει να συγκριθεί μαζί του. Αντλούν από μία σωρεία επιρροών, όχι απαραίτητα rock, αλλά τις ενσωματώνουν σε μοναδικά ηχητικά τοπία που εξυπηρετούν τη σύνθεση αντί να την εγκλωβίζουν. Έχουν τα δύο στοιχεία prog dreams are made of: φαντασία και μέτρο.
  • SHARE
  • TWEET