Matt Elliott, ION @ Death Disco, 02/04/16

Σάββατο βράδυ. Τελευταία στάση της ελληνικής περιοδείας του και πρότελευταια στάση της ευρωπαϊκής, πριν τη Λιέγη, για να επιστρέψει έπειτα στο σπίτι του στο Παρίσι. Εν τέλει, τα πλάνα άλλαξαν κατάτι. Το sold out δημιούργησε νέες ανάγκες και μια έξτρα μέρα προστέθηκε για την Κυριακή, στο Death Disco πάλι. Δεν νομίζω πως χρειάστηκαν ιδιαίτερες διαπραγματεύσεις με τον Matt Elliott για να επιτευχθεί κάτι τέτοιο. Όσοι έχουν παρακολουθήσει την πορεία του, έστω και επιδερμικά, γνωρίζουν την ιδιαίτερη σχέση του με το ελληνικό κοινό, καθώς και τον ιδεαλισμό με τον οποίο αντιμετωπίζει την τέχνη που υπηρετεί με άκρα σοβαρότητα.

Το ξεκίνημα έγινε με τη μινιμαλιστική ambient και σκοτεινή techno του ION, ιθύνοντα νου των Mechanimal και ανά καιρούς μέλος αρκετών ακόμα πρότζεκτ. Στην πρόσφατη συνέντευξη που μας έδωσε προ ενός μήνα μας εξομολογήθηκε ότι, ενώ βαριέται αφόρητα την επανάληψη των πράξεών του, στη μουσική τον ενθουσιάζει η ανάπτυξη μιας μινιμαλιστικής επανάληψης, όπως τον γοητεύει και μια πιο μαθηματικά χαοτική προσέγγιση στην εξέλιξη μιας λούπας.

Αυτό κατέστη εμφανές στο συνεπές χτίσιμο δια της επανάληψης που μας παρουσίασε στο Death Disco - και το θετικό είναι πως αυτό το χάος και οι λούπες υπήρξαν ιδιαιτέρως προσβάσιμες στα απαίδευτα περί ηλεκτρονικής μουσικής αυτιά που ενδεχομένως απάρτιζαν (-με) το ακροατήριο εκείνη τη στιγμή.

Ο Matt Elliott που τριγύριζε στα πέριξ και συνομιλούσε με τους φίλους που έχει κάνει στις εμφανίσεις του στη χώρα μας όλα αυτά τα χρόνια, ανέβηκε στη σκηνή λίγο μετά τις 11. Ήταν η πέμπτη φορά που παρακολουθούσα ζωντανά τον Matt Elliott - έκατσα και τις μέτρησα μία-μία εκ των υστέρων και χάθηκα επιχειρώντας να κάνω κάποιες άκαιρες συγκρίσεις, οπότε τις παραμερίζω. Κάθε φορά με το ίδιο γλυκό, πράο βλέμμα, την ίδια επιβλητική παρουσία, την ίδια ζεστή χροιά στη χαρισματική φωνή του... Κάθε φορά με λίγες λευκές τρίχες παραπάνω στο κεφάλι και κάθε φορά με κάτι διαφορετικό να παρουσιάσει, ακόμα και όταν παίζει το ίδιο ακριβώς τραγούδι. Τα πρώτα, δεύτερα, τρίτα και τέταρτα φωνητικά, τα πρώτα, δεύτερα και τρίτα σφυρίγματα, τα ακόρντα, τα αρπίσματα, τα πνευστά, όλα είναι εμπνεύσεις της στιγμής πάνω σε ένα σταθερό μοτίβο. Εξ’ ου και το αποτέλεσμα είναι άκρως ζωντανό, ποτέ το ίδιο.

Μας έριξε με τη μία στα βαθιά της ερωτικής απογοήτευσης που διέπει την πλειοψηφία των θλιμμένων μουσικών του. Το διττό προσωπείο του εκπληκτικού "The Right To Cry" αποδόθηκε στην εντέλεια, από τη γλυκύτητα του πρώτου μέρους με την παράκληση "hold me like you used to do again", μέχρι την έντονη, αποφασιστική τραγικότητα της κορύφωσης που συνοψίζεται σ' έναν Matt Elliott να καταλήγει ανατριχιαστικά "perhaps it’s time for me to leave", το καλύτερο σημείο του κομματιού.

To "Zugzwang", η κατάσταση εκείνη στο σκάκι και άλλα επιτραπέζια παιχνίδια όπου πρέπει να κάνεις κίνηση τη στιγμή που θα βρισκόσουν σε καλύτερη θέση αν δεν έκανες καμία, συνέχισε τις κορυφές σε μια συναυλία που ήδη βρισκόταν ανάμεσα στις καλύτερες των τελευταίων ετών, με έναν Matt Elliott θαρρείς πιο προσηλωμένο από ποτέ. Ξεκινούσε τα κομμάτια με απίστευτη αμεσότητα, απογυμνωμένος, αφήνοντας την αίσθηση του πιο ντελικάτου και ταλαντούχου busker. Όταν δε οι λούπες του συναντούσαν η μία την άλλη, όλος ο χώρος αποκτούσε μια larger than life υπόσταση και ο Matt Elliott γιγαντωνόταν.

Λίγο μετά τη διασκευή στο "I Put A Spell On You" (συγκρίνετε αυτήν τη διασκευή με εκείνη των Demon Fuzz για να δείτε τα δύο άκρα στα οποία μπορεί να εφελκυστεί ετούτη η διαχρονική σύνθεση του Screamin’ Jay Hawkins), επήλθε η μεγαλειώδης εκτέλεση της βύθισης του υποβρυχίου "The Kursk". Αισθανόμασταν ήδη τα παπούτσια μας βρεγμένα και τη στάθμη του νερού ν' ανεβαίνει αργά και απειλητικά. Είναι προφανές πως δεν υπάρχει άλλο κομμάτι να περιγράφει καλύτερα την αίσθηση της βύθισης. Λίγο αργότερα αναδυθήκαμε στην επιφάνεια με δύο φετινές συνθέσεις για να κλείσει το set με ένα κομμάτι χαμένο στη λήθη του εξαιρετικού ντεμπούτου του.

Προφανώς και δεν υποκριθήκαμε ποτέ encore. Αντ’ αυτού, μετά από λίγο ακούστηκε το κορυφαίο "Dust Flesh And Bones" και μέσα από τα κλειστοφοβικά του συναισθήματα και τις εξωτερικευμένες του ανασφάλειες, εμείς βρισκόμασταν με ένα γλυκό χαμόγελο. Αυτό άλλωστε δεν είναι το νόημα της κάθαρσης; Νιώθει και πονάει ο καλλιτέχνης αντί για εμάς. Αυτό είναι το δώρο του. Η τραγική ειρωνεία του "this is how it feels to be alone", όταν το κατάμεστο Death Disco ένιωθε το ένα και το αυτό πράγμα. Τα σφυρίγματα που ακούγονταν σαν απόκοσμες, υπόκωφες κραυγές φαντασμάτων μέσα από χαραμάδες σάπιου ξύλου...

Η έκπληξη ήρθε με το υπέροχο "I Name This Ship Tragedy..." από τον αγαπημένο μου, προσωπικά, δίσκο του Matt Elliott, "Howling Songs". Πρόκειται για ένα κομμάτι που δεν έπαιζε στην υπόλοιπη περιοδεία του - αυτό από μόνο του το κάνει ξεχωριστό. Ωστόσο, δεν μπορούσα παρά να χαθώ στη μαγεία του, όταν ξεθάφτηκε από κάποια γωνιά του μυαλού μου πως αυτό συγκεκριμένα ήταν το τραγούδι με το οποίο είχε επέλθει το ανεπίστρεπτο δέσιμό μου με τις μουσικές του Matt Elliott, όταν το είχα ακούσει ζωντανά την πρώτη φορά που τον είχα δει. Για το τέλος, η κλασική διασκευή στην ελληνική "Misirlou" η οποία θα μπορούσε να λείπει, αφού είχαμε τερματίσει το συναίσθημα προ ολίγου με το επαναλαμβανόμενο "we’ll sail on again, it’s ours". Φανταστική βραδιά, φανταστικός Matt Elliott.