Jeff Scott Soto acoustic @ Underworld Club

20/09/2005 @ 08:05
11/09/05, Underworld Club, Αθήνα

Μετά το εκπληκτικό show του Σαββάτου σειρά είχε ένα ακουστικό live μεταξύ φίλων και γνωστών. Όλα έμοιαζαν σα μια φυσιολογική συνέχεια. Έτσι λοιπόν αφού δεν αποφεύχθηκε ακόμα μια φορά καθυστέρηση μίας ώρας, το "Mysterious (This Time Is Serious)", που έκλεισε την προηγούμενη βραδιά, ήταν το τραγούδι με το οποίο ο Soto μας έδωσε να καταλάβουμε τι θα πει να είσαι showman, ακόμα και όταν μιλάμε για ένα ακουστικό live σε μια "σκηνή" όπου χωράς με το ζόρι να κάτσεις. Το υπόλοιπο group έμοιαζε πραγματικά να έχει πολλή όρεξη και τα δεύτερα φωνητικά, κυρίως του Howie Simon (πρώτη κιθάρα), έδιναν μια άλλη διάσταση σε αυτό που παρακολουθούσα, με το "Eyes Of Love" να ακολουθεί και την κιθάρα να παίρνει φωτιά.


Η προειδοποίηση του Soto ότι δε βρισκόμαστε σε ένα κλασσικό ακουστικό live όπου όλοι βαριούνται μετά από λίγο πραγματικά δε θα μπορούσα να φανταστώ ότι θα ήταν τόσο σωστή. Μέσα σε τρελό κέφι, λοιπόν, από συγκρότημα και κόσμο "Crazy Little Thing Called Love". Αυτός ο άνθρωπος μπορεί να τραγουδήσει το ίδιο υπέροχα και τραγούδια που έχουν χαμηλές νότες και τι πιο ενδεικτικό από ένα τραγούδι σαν κι αυτό που έχει συνδυαστεί με τη φωνή του αθάνατου Freddie Mercury. Σειρά είχε μια πολύ καλή εκτέλεση του κλασσικού πλέον cover για τον Soto "Crazy (Seal)" που το τιμά είτε σε ακουστική, είτε σε πιο ηλεκτρική μορφή. Το "Lost In Translation" δε θα μπορούσε να λείπει.

Η απίστευτη μετατροπή ενός κομματιού όπως το "Soul Divine", που είναι από τα πιο δυνατά τραγούδια του album, σε ακουστικό με άφησε άφωνο, με τον Howie Simon στα δεύτερα φωνητικά άλλη μια φορά να αποδεικνύει πόσο δεμένο είναι το group και πόσες πρόβες έχουν κάνει για να παρουσιάσουν ένα τόσο σπουδαίο αποτέλεσμα. Η ώρα αρχίζει και περνά και η ζέστη αυξάνεται με τον Soto να παραπονιέται με ένα τεράστιο χαμόγελο όμως και με αστείρευτη πραγματικά διάθεση για την ατμόσφαιρα που δημιούργησαν οι καπνοί από τα τσιγάρα. Το κέφι όμως δε λέει να σταματήσει και η υπέροχη μπαλλάντα "Just Between Us" βρίσκει όλο το Underworld να τραγουδά και τον Jeff να μας ανατριχιάζει με την ερμηνεία του. Το group δε μπορούσε να κρύψει το γεγονός ότι περνούσε καλά, με το "Long Train Running" των Doobie Brothers να βρίσκει όλα τα μέλη του συγκροτήματος να δοκιμάζουν τις φωνητικές τους δυνατότητες και τον Howie ασφαλώς να εντυπωσιάζει και σε αυτό τον τομέα.


Οι επιρροές του Soto είναι γνωστές και γι' αυτό δεν έλειψε και ο φόρος τιμής στους Journey με τα "Faithfully" και "Send Her My Love", μεταξύ των οποίων μεσολάβησαν τα "Purple Rain", "Still Be Loving You" ("Believe In Me" E.P.), "If This Is The End" και "Holding On" να αποδεικνύουν άλλη μια φορά και τη συναισθηματική πλευρά της φωνής του Soto αλλά και την αξιοπρεπέστατη παρουσία του πίσω από τα πλήκτρα. Αφού λοιπόν στη συνέχεια ο Soto μέσα στο παρεϊστικο πνεύμα που επικρατούσε προσπάθησε να δώσει ένα μάθημα φωνητικής στον Howie, οι Queen ξανά στο προσκήνιο με ανατριχιαστική και πάλι ατμόσφαιρα στο "Love Of My Life" που βρήκε συνέχεια σε μια ακουστική εκτέλεση του κλασσικού Talisman hit "I' ll Be Waiting".

Κάποια τραγούδια, όπως συνηθίζει να λέει ένας φίλος κιθαρίστας, μοιάζουν σα να υπήρχαν πάντα και να περίμεναν κάποιον να τα τραγουδήσει. Το "I' ll Be Waiting" μάλιστα αποτέλεσε και το έναυσμα για ένα μικρό medley από τα "Living On A Prayer" (Bon Jovi), "We 're Not Gonna Take It" (Twisted Sister), "Highway To Hell" (AC/DC), "Slide It In" (Whitesnake) που έμοιαζε πραγματικά πολύ αυθόρμητο και απροβάριστο. Ποιος θα μπορούσε να φανταστεί ένα τέτοιο medley σε ένα ακουστικό live. Τι νόημα έχουν όμως οι συμβατικότητες όταν μιλάμε για έναν τέτοιο τραγουδιστή και ένα group τέτοιων δυνατοτήτων. H "οικογενειακή" μάλιστα ατμόσφαιρα που επικρατούσε και επέτρεπε αυτή την αμεσότατη επαφή με το group, σε συνδυασμό ασφαλώς με τον πολύ καλό ήχο και την τρελή διάθεση της μπάντας, ήταν τα σημαντικότερα στοιχεία που συνέβαλαν σε ένα live τόσο απολαυστικό που γεμίζει τον θεατή.


Έπιασα τον εαυτό μου άλλη μια φορά λοιπόν μέσα σε δύο μέρες να μην αντιλαμβάνεται την κούραση που μπορεί να έχει και την αποπνικτική κάποιες φορές ατμόσφαιρα να μην τον ενοχλεί καθόλου, προκειμένου να κράταγε αυτό το live όσο γινόταν περισσότερο. Δυστυχώς όμως ο Soto δε σκεφτόταν έτσι και το ντουέτο του με τον Howie Simon στο "Hotel California" έμελε να είναι η τελευταία ανάμνηση που έχω από ένα διήμερο γεμάτο μουσική εκτελεσμένη από μουσικούς που όχι μόνο δεν τους χορταίνεις ποτέ αλλά μοιάζουν μάλιστα να προκαλούν εθισμό αφού το μόνο που σκεφτόμουν μετά το τέλος της βραδιάς ήταν πότε θα μου δοθεί η ευκαιρία να τους ξαναδώ. Άντε την επόμενη φορά συμβιβάζομαι με Talisman!

  • SHARE
  • TWEET