Ian Brown σε Θεσσαλονίκη και Αθήνα, 26-27/02/10

02/03/2010 @ 14:01
Είναι ζήτημα να άκουσα να συζητιέται το όνομα του Ian Brown πριν την έναρξη της συναυλίας. Πόσο μάλλον να ακούσω να συζητιούνται κουτσομπολιά για τους Stone Roses. Μάλλον η σκηνή του Manchester δεν δίνει δικαιώματα σε τέτοιου τύπου συζητήσεις. Παιδί της γενιάς του ρεύματος των 90s, ο Ian Brown «γεννήθηκε» στους χώρους του club Hacienta, το μέρος που προώθησε όσο κανένα άλλο την συγκεκριμένη μουσική σκηνή και μετέτρεψε το Manchester σε πρωτεύουσα του νέου ρεύματος.

Μετά από μια βραχύβια προσπάθεια να εκφραστούν δημιουργικά υπό το όνομα Stone Roses και αφού οι προσπάθειες τους δεν ευδοκίμησαν, οι Roses διαλύθηκαν και ο Ian Brown συνέχισε μόνος του, χωρίς όμως να αλλάξει κατεύθυνση, αφού παρέμεινε πιστός στο indie / funk / dance κίνημα. Παρόλο που οι Roses δεν κατάφεραν να βγάλουν πάνω από δύο δίσκους, ο ήχος τους, στιγμάτισε μαζί με την βοήθεια μερικών ακόμα συγκροτημάτων, μια εποχή.



Το πρόβλημα στην περιγραφή μιας συναυλίας είναι ότι συνεχώς ψάχνεις καινούργιες λέξεις, επίθετα και χαρακτηρισμούς για να την περιγράψεις. Μια συγκεκριμένη περιγραφή θα μπορούσε να ταιριάξει σε παραπάνω από μία συναυλίες. Αν και η συγκεκριμένη δεν ήταν κάποιο υπερθέαμα, ίσως μια απλή περιγραφή του στυλ «μια πολύ καλή συναυλία», θα αρκούσε. Κρίνω όμως ότι θα ήταν πιο καλό να αναφερθώ σε σημεία που θα χρωμάτιζαν την εικόνα που θα σχηματίσετε. Από την αρχή υπήρχε πολύς κόσμος, που φοβήθηκα ότι πάλι δεν θα απολαύσω συναυλία, όπως είχε γίνει λίγο καιρό πριν, με τους Stranglers. Αν και ο χώρος όμως ήταν φίσκα, η διάθεση του κόσμου δεν ήταν πεσμένη.



Ο Ian Brown ανέβηκε στη σκηνή, και ξεκίνησε με το "Love Like A Fountain", κάτι που ήταν αρκετό για να τους ξεσηκώσει όλους. Αμέσως μετά, έβγαλε το τιγρέ σπορ ζακετάκι του, το κρέμασε σε μια βάση μικροφώνου, χαιρέτησε και από τα ηχεία ακούστηκε το "Golden Gaze". Έχοντας το στυλ του τυπικού βρετανού ποδοσφαιρόφιλου αλήτη, αυτό το στυλ που καθιέρωσε την σημερινή indie σκηνή και που το αντέγραψε ακόμα και ο Noel Gallagher, ξεκίνησε από το πρώτο κιόλας τραγούδι, να ξεσηκώνει τον κόσμο. Ο εκκεντρικός χορός του ηλέκτρισε την διάθεση του κόσμου από την πρώτη στιγμή. Όλοι έδειχναν να περνούν καλά και ο Ian Brown ανταπέδιδε με κάθε του βήμα, κάθε του νότα και με τη σκηνική του παρουσία.



Μέσα σε όλα αυτά δεν μπορούσε να μου περάσει απαρατήρητος ο κρουστός. Αυτός ο τύπος που στεκόταν στην δεξιά γωνία -πιθανότατα ινδικής καταγωγής- με το μουσουλμανικό τουρμπάνι στο κεφάλι, πράγμα που τον διαφοροποιούσε αισθητά από τα μέλη της υπόλοιπης μπάντας, ως προς την εικόνα τουλάχιστον. Μια μπάντα αποτελούμενη από Βρετανούς μεσήλικες έπαιζε, τόσο με την εμπειρία των χρόνων, όσο και με την ζωντάνια των νιάτων. Ο Ian Brown αντάλλαζε ματιές και εκφράσεις με όλους ανεξαιρέτως, καθιερώνοντας μια επαφή που λίγοι καλλιτέχνες μπορούν να το κάνουν, αφού πολλοί απλά κάνουν την δουλειά τους και φεύγουν. Ο ήχος από την άλλη στο Fuzz ήταν πεντακάθαρος, μπορούσες να ακούσεις κάθε νότα από τα πλήκτρα, κάθε παλμό μεμβράνης από τα ντραμς, κάθε ταλάντισμα χορδών. Και ο κόσμος έδειχνε να ξέρει τα περισσότερα από τα κομμάτια, αφού τραγουδούσε μαζί με τον Ian κάθε λέξη. Βέβαια για να πούμε και την αλήθεια υπήρξαν ένα δύο τεχνικά προβλήματα, αν θυμάμαι καλά στο "Save Us" και λίγο αργότερα στο "Marathon Man", αλλά επιλύθηκαν τόσο γρήγορα που δεν πήρε κανείς χαμπάρι πότε, πως και τι.

To playlist σκιαγραφούσε όλη την ιστορία του Ian Brown. Βέβαια σε σχέση με άλλες χώρες, εδώ πέρα του ότι το πρόγραμμα ήταν κατά 20 λεπτά μικρότερο, υπήρξαν και σημαντικά κομμάτια που δεν ειπώθηκαν όπως το "I Wanna Be adored", κομμάτια που ειπώθηκαν σε άλλες χώρες που το πρόγραμμα ήταν κατά λίγο μεγαλύτερο. Φυσικά οι περισσότερες επιλογές ήταν από την προσωπική του καριέρα, από το νέο του άλμπουμ που έχει τίτλο "My Way", ενώ όσο αφορά τους Stone Roses, τους τίμησε στο encore τραγουδώντας την κλασσική τους επιτυχία, "Fool' s Gold", τραγούδι που έκανε ακόμα και τους τοίχους να χορέψουν. Για το τέλος, η staccato μελωδία του "Stellify" ήταν αρκετή για να ακουστούν επιφωνήματα και χειροκροτήματα, αφού το single του νέου δίσκου, τείνει να γίνει το κλασσικό κομμάτι της προσωπικής του καριέρας. Θα είναι προφανώς το masterpiece που θα αφήσει ως παρακαταθήκη για τις επόμενες γενιές.

Με το τέλος της συναυλίας ένας securitas φώναξε, ότι η είσοδος στα παρασκήνια επιτρέπεται μόνο στα κορίτσια. Αν κρίνω από το πόσες όμορφες κοπέλες υπήρχαν εκεί, καθόλου άσχημα Ian!

Setlist:

Love Like A Fountain
Golden Gaze
Time Is My Everything
All Ablaze
Keep What You Got
Save Us
Corpses In Their Mouths
Crowning Of The Poor
Vanity Kills
Marathon Man
Laugh Now
Sister Rose
F.E.A.R.
--------------------------------
Fools Gold
Stellify


Στέλιος Χατζηιωάννου



Μετά τη διάλυση των Stone Roses ήταν εύκολο για τον καθένα να καταλάβει πως ο mainman του συγκροτήματος δε θα μπορούσε να σταθεί άπραγος, φυσώντας την σκόνη της ιστορίας. Ο Ian Brown λοιπόν, παρόλο που δεν ανακάλυψε ποτέ το πραγματικό μέγεθος που θα μπορούσαν να αποκτήσουν οι Stone Roses, έκανε τη δική του προσωπική καριέρα και συνεχίζοντας ακάθεκτος έχει τη δικιά του σελίδα στην ιστορία της μουσικής. Υπερβολή; Όχι, κατηγορηματικά όχι, αφού θεωρείται από τις σημαντικότερες φιγούρες των τελευταίων είκοσι ετών στη Βρετανία έχοντας στο λογαριασμό του σημαντικά βραβεία και υποψηφιότητες.

Μετά απ' όλα αυτά, η προσέλευση του κόσμου την Παρασκευή το βράδυ στο Block 33, ήταν αναμενόμενα μεγάλη σε αυτή την τρίτη του (νομίζω) επίσκεψη στη Θεσσαλονίκη. Αφορμή για τις δύο συναυλίες επί ελληνικού εδάφους ήταν ο εκπληκτικός νέος του δίσκος με τίτλο "My Way" που κυκλοφόρησε πριν μερικούς μήνες. 

Στις 22:20 τα φώτα κλείσανε για έρθουν οι πρώτες νότες του "Love Like A Fountain" και μαζί οι επευφημίες του κόσμου. Με το γνώριμο στυλ του «cool guy» χόρευε ασταμάτητα ενώ προέτρεπε ταυτόχρονα τους πάντες να τον ακολουθήσουν στους mid tempo, groovy ρυθμούς. Ως φυσικός ηγέτης, επισκίαζε το υπόλοιπο συγκρότημα αφήνοντας το σε δεύτερη μοίρα αλλά όχι απαρατήρητο. Σε υψηλά επίπεδα φωνητικών δεν υπήρξε ποτέ, οπότε κανείς δε φάνηκε να πτοείται από τα -αρκετά θα έλεγα- φάλτσα και τις παραφωνίες, που καθ’ όλη τη διάρκεια του set μας έκαναν παρέα και σε απρόσμενα, πολλές φορές, σημεία.

Το νέο άλμπουμ φάνηκε ικανό να στηρίξει μεγάλο μέρος της συναυλίας αφού επτά από τα δώδεκα του κομμάτια επιλέχτηκαν για τη βραδιά αυτή. Τα νέα "Crowing Of The Poor" και "Vanity Kills" ξεχώρισαν, αλλά η δυναμική των κλασσικών "Time Is My Everything", "Sister Rose" και φυσικά του "F.E.A.R." ήταν αναμφισβήτητη, κρίνοντας από την καθολική τους αποδοχή. Η βραδιά δεν έκρυβε μεγάλες εκπλήξεις αφού οι νοσταλγοί των Stone Roses απόλαυσαν μόλις ένα κομμάτι, το "Fools Gold", αλλά το τελείωμα της ήταν πέρα για πέρα ζωντανό και ενθουσιώδες. Τα μεγαλύτερα αποθέματα ενέργειας φάνηκε πως τα κράτησαν όλοι για τα τελευταία λεπτά, στα οποία τα "Stellify" και "Just Like You" απογείωσαν όχι μόνο τον κόσμο αλλά το live γενικότερα, αφήνοντας έτσι τις καλύτερες των εντυπώσεων.

Indie, alternative, pop rock... έχει χαρακτηριστεί με πολλούς τρόπους η μουσική του Ian Brown. Το θετικό είναι πως αποδεδειγμένα υπάρχει αυτό το κοινό στην πόλη, το οποίο διψά για ανάλογες συναυλίες και ακολουθεί πιστά την «indie rock», θα έλεγα, σκηνή. Στο τέλος ο Ian Brown σαρκαστικά ανανέωσε το ραντεβού για το 2015 αφού επισκέπτεται την Θεσσαλονίκη κάθε πέντε έτη. Εμείς ας ελπίσουμε ότι θα τον ξαναδούμε συντομότερα.

Setlist:

Love Like A Fountain
Golden Gaze
Time Is My Everything
All Ablaze
Keep What Ya Got
Crowning Of The Poor
Save Us
Corpses In Their Mouths
Laugh Now
Vanity Kills
Marathon Man
Own Brain
Longsight M13
Sister Rose
F.E.A.R.
------------------------------
Fools Gold
Stellify
Just Like You


Λάμπης Παρταλάς
  • SHARE
  • TWEET