Graspop Metal Meeting (Slipknot, Korn, Judas Priest, Faith No More, Alice Cooper, Slash κ.ά.) @ Dessel (Βέλγιο), 19-21/06/15

Φεύγοντας από το Graspop, κι ενώ έχει επέλθει εκείνη η γλυκιά μελαγχολία, ευχαριστώ για τελευταία και χιλιοστή φορά τις σκοτεινές δυνάμεις που μας προσέχανε και σε ένα τριήμερο έβρεξε δυο φορές από δέκα λεπτά την καθεμιά. Μεγάλη επιτυχία για ευρωπαϊκό φεστιβάλ.

Επίσης, συνειδητοποιώ πως το φεστιβάλ αυτό ήτανε μια κολασμένη συνάθροιση κορυφαίων συγκροτημάτων από όλο το φάσμα του σκληρού ήχου και τρελαμένων metalheads, και όλα αυτά σε έναν τέλεια διαμορφωμένο χώρο που κάνει την όλη εμπειρία ακόμη πιο όμορφη από όλες τις απόψεις. Οι δυο μεγάλες σκηνές, Mainstage 1 και Mainstage 2 είναι η μια δίπλα από την άλλη, ίδιες σε μέγεθος με τις μπάντες να παίζουν εναλλάξ, να μη συμπίπτουν φυσικά και το set της μιας να ξεκινάει δέκα λεπτά μετά τη λήξη του set της άλλης. Οι υπόλοιπες σκηνές είναι οι Marquee, Metaldome και Jupiler Stage.

Τι δεν είδαμε... και θέλαμε... Με τόσες σκηνές και τόσες μπάντες να παίζουνε ταυτόχρονα, αναγκαστικά υπάρχουνε διλήμματα και πρέπει να γίνουνε κάποιες θυσίες. Οι σημαντικότερες δικές μας ήταν οι εξής. Χάσαμε τους Sylosis για τους Parkway Drive και τους Amorphis (που έπαιξαν όλο το "Tales From The Thousand Lakes") για τους Lamb Of God.

Τι είδαμε...

Παρασκευή 19 Ιουνίου

Οι υποχρεώσεις στην Αθήνα δεν μας επέτρεψαν να φτάσουμε στο φεστιβάλ πριν το μεσημέρι της Παρασκευής, πράγμα που σημαίνει πως ξεκινήσαμε τον metal μαραθώνιο με τους God Seed, οι οποίοι έφτιαξαν μια τρομερά επιβλητική και σκοτεινή ατμόσφαιρα στο Marquee. Πήραμε μια γεύση από Cavalera Conspiracy στην Mainstage 1 που τα σπάσανε τόσο στα δικά τους τραγούδια όσο και όταν έβαζαν τα μεγάλα μέσα, όπως "Refuse / Resist", "Beneath The Remains" και γενικά τα ουκ ολίγα κομμάτια από Sepultura.

Mainstage 2 και αναλαμβάνουν δράση οι Body Count κάνοντας μια σπουδαία εμφάνιση με τη συντριπτική πλειοψηφία των κομματιών να έρχονται από τα δυο πρώτα άλμπουμ τους και με τον Ice T να έχει κέφια και τον γιο του να συμμετέχει στα φωνητικά.



Setlist: Bodycount's In The House / Body MF Count / Masters Of Revenge / Bowels Of The Devil / Necessary Evil / Manslaughter / Drive By / Voodoo / There Goes The Neighborhood / Body Count / KKK Bitch / Disorder (διασκευή Exploited) / Talk Shit, Get Shot / Cop Killer.

Slash ft. Myles Kennedy And The Conspirators στη συνέχεια στη Mainstage 1. Ο Slash εδώ και κάποια χρόνια βγάζει δίσκους που ίσως να μην μείνουν σαν μνημεία στην ιστορία του rock, αλλά σίγουρα βγάζει καλή, ποιοτική μουσική και είναι από τους πιο τίμιους του είδους του. Με τον κατάλληλο άνθρωπο στα φωνητικά προσφέρει, τόσο δισκογραφικά, όσο και live, δυνατές rock εμπειρίες. Η εμφάνιση της μπάντας στο Graspop ήταν άψογη με τα highlight να βρίσκονται στις εκτελέσεις των "World On Fire", "Anastasia", "You Could Be Mine" και "Paradise City", με το οποίο ένα από τα πιο απολαυστικά set του τριημέρου έλαβε τέλος.



Το στιλ του τεράστιου κιθαρίστα όταν είναι επί σκηνής είναι κάτι που πάντα θα απολαμβάνουμε. Το μοναδικό μειονέκτημα ήταν η ένταση που φάνηκε σχετικά χαμηλή για αυτή τη σκηνή, κάτι που ίσχυε σε όλη τη διάρκεια της εμφάνισης του Slash. Έχοντας δει πλέον τρεις φορές live τον Slash, έναν από τους αγαπημένους μου μουσικούς, μια με τους Velvet Revolver και δυο με την τωρινή μπάντα, βγαίνω για πλάκα στο συμπέρασμα πως δεν είμαι ο μόνος στον κόσμο τούτο που περιμένει ένα και μόνο reunion...

Setlist: You're A Lie / Nightrain / Avalon / Back From Cali / You Could Be Mine / The Dissident / World On Fire / Anastasia / Sweet Child O' Mine / Slither / Paradise City.

Μπροστά από τη Mainstage 2 επικρατεί χαμός κι ας μην έχουνε βγει ακόμη στη σκηνή οι In Flames. Μια προ-ηχογραφημένη εισαγωγή περιέχει θέματα από το "Only For The Weak" και πράγματι αυτό είναι το εναρκτήριο κομμάτι από τους Σουηδούς και από κάτω χιλιάδες σώματα βρίσκονται στον αέρα. Το πρώτο και ένα από τα μεγαλύτερα moshing του φεστιβάλ επικρατεί σε όλο το set τους, αφού η μπάντα επιλέγει «χτυπητά» κομμάτια από ένα μεγάλο φάσμα της πλέον πολύ πλούσιας δισκογραφίας της, ενώ το κοινό του Graspop δείχνει να τους γουστάρει όσο δεν πάει.



Το "Everything's Gone" είναι τέλεια επιλογή από το πρόσφατο άλμπουμ και μάλλον το πιο deathάτο κομμάτι που έχουνε γράψει εδώ και χρόνια. Η συνέχεια με το "Bullet Ride" διαλύει κάθε αντίσταση και κάθε αμφιβολία για το αν είμαστε μάρτυρες ενός φοβερού και άκρως φεστιβαλικού setlist. Όνειρα για κομμάτια από την προ-"Clayman" εποχή δεν θα μπορούσαν να παραμείνουν κάτι άλλο εκτός από όνειρα. Στο "Deliver Us" ο Anders κατεβαίνει και χαιρετά τον κόσμο στις πρώτες σειρές, ενώ πριν το "Take This Life" μας ενημερώνει πως μετά το τέλος της εμφάνισης της μπάντας θα κάνει το πιο γρήγορο ντους της ζωής του για να δει το μεγαλύτερο, σύμφωνα με την άποψη του, συγκρότημα ever, τους Kiss. Οι In Flames έκαναν μια ισοπεδωτική εμφάνιση, παίζοντας μερικά από τα πιο δυνατά τους χαρτιά και με τον κόσμο να τους δείχνει συνεχώς πως παίζουνε εντός έδρας.

Setlist: Only For The Weak / Everything's Gone / Bullet Ride / Where The Dead Ships Dwell / Paralyzed / Alias / Deliver Us / Cloud Connected / Drifter / The Quiet Place / Delight And Angers / Rusted Nail / The Mirror's Truth / Take This Life / My Sweet Shadow.
 

Σάββατο 20 Ιουνίου

Οι Orphaned Land δεν ήτανε στο πρόγραμμα, όμως με την πρωινή μπύρα (έπαιζαν στις 12 η ώρα) δεν αποδείχτηκαν και κακή περίπτωση. Τα ανατολίτικα σημεία τους, με τον τραγουδιστή να χορεύει τσιφτετέλι είναι ένα κάπως γελοίο σκηνικό, αλλά ο κόσμος που είχε μαζευτεί στο Marquee έδειχνε να το απολαμβάνει.



Κάποια στιγμή ανέβηκε και μια χανούμισσα στη σκηνή και χόρευε το χορό της κοιλιάς! Η ατάκα του τραγουδιστή ήταν «εμείς είμαστε Εβραίοι, αυτή είναι Μουσουλμάνα, αλλά έχουμε σαν κοινή θρησκεία το heavy metal!».

Setlist: All Is One / The Simple Man / Barakah / The Kiss Of Babylon (The Sins) / Birth Of The Three (The Unification) / Olat Ha'tamid / Sapari / In Thy Never Ending Way / Norra El Norra (Entering The Ark) / Ornaments Of Gold.

Στη Mainstage 1 ανεβαίνουν οι Hollywood Undead, για τους οποίους θα λέγαμε πως βρίσκονται εκεί που συναντιέται το rap metal των Body Count με την Linkin Park - εκδοχή του nu metal. Και κοινό δικό τους έχουν, και «ανεβαστικοί» είναι, και τελικά δεν είναι καθόλου κακή προθέρμανση για το πλούσιο Σάββατο που ακολουθεί. Στη Mainstage 2 οι Danko Jones είναι η rock 'n' roll πινελιά της ημέρας, με πολύ μπλα μπλα αλλά και με αρκετή δόση χαβαλέ. Λίγο αργότερα, στη Mainstage 1 οι A Day To Remember στήνουν το δικό τους πάρτι, χωρίς να είναι ιδιαίτερα του γούστου μου.

Κάπου εδώ όμως τα πράγματα σοβαρεύουν γιατί στη Mainstage 2 βγαίνουν οι Exodus. Thrash σε όλο του το μεγαλείο, κάτι που χρειαζόταν σε μια τέτοια metal γιορτή.



Με τον κόσμο από κάτω να δίνει μάχη και με τη μπάντα να παίζει σαρωτικά, περνάμε ένα καταπληκτικό 45-λεπτο γεμάτο riffάρες και true thrash φιλοσοφία. Headbanging στη σκηνή και ξύλο από κάτω. Η τρομερή τους εμφάνιση περνάει στις top του Graspop.

Setlist: Black 13 / Blood In, Blood Out / Children Of A Worthless God / Blacklist / Body Harvest / Bonded By Blood / The Toxic Waltz / Strike Of The Beast.

Δέκα λεπτά αργότερα η Mainstage 1 ανήκει στους Godsmack. Η αίσθηση που είχα στη διάρκεια του live τους, και που έχει μετατραπεί σε σιγουριά τώρα μετά από μια βδομάδα, είναι πως πρόκειται για μια από τις καλύτερες εμφανίσεις που είδαμε αυτές τις μέρες. Τόσο το καινούργιο τους υλικό, όσο και τα παλαιότερα κομμάτια αποδόθηκαν άψογα και έτυχαν θερμής υποδοχής από το κοινό.



O Sully Erna είναι χαρισματικός frontman και ο Shannon Larkin ένας από τους καλύτερους σύγχρονους drummer. Στο "Batalla De Los Tambores" οι δυο τους συνδράμουν στα drums (με ένα δεύτερο kit για τον τραγουδιστή), και στη διάρκειά του ακούμε μεταξύ άλλων θέματα από AC/DC και Metallica! Κάθε στιγμή του set είναι απίστευτη, και αν πρέπει οπωσδήποτε να δώσουμε highlight θα επιλέγαμε "Cryin Like A Bitch", "Awake", "Voodoo", "Batalla De Los Tambores" και "I Stand Alone".

Setlist: 1000hp / Cryin' Like A Bitch / Awake / Something Different / Keep Away / Voodoo / Batalla De Los Tambores / Whatever / I Stand Alone.

Οι Five Finger Death Punch είναι από τους σημαντικότερους εκπροσώπους του λεγόμενου New Wave Of American Heavy Metal και καταλαμβάνουν τη σκηνή της Mainstage 1 με σκοπό να το αποδείξουν έμπρακτα... και τα καταφέρνουν περίφημα. Ο επιθετικός ήχος και στίχος τους είναι ό,τι πρέπει για το φεστιβάλ. Βλέπουν από κάτω τον κόσμο να δημιουργεί αμέτρητα circle pits, να τραγουδάει κάθε ρεφρέν και να φτιάχνει μια εκρηκτική ατμόσφαιρα.



Όταν καίγονται κάποια ηχεία και σταματούν για λίγα λεπτά το ρίχνουν στο χιούμορ, ενώ στο "Burn MF" ανεβάζουν στη σκηνή τρία παιδάκια, τα οποία ο Ivan Moody, τραγουδιστής της μπάντας, αποκαλεί μεταλλάδες του μέλλοντος. Η απολαυστική εμφάνισή τους τελειώνει με το "The Bleeding", ενώ έχουν δώσει πολύ καλές εκτελέσεις, με αποκορύφωμα τα "Hard To See" και "Burn MF".

Setlist: Under And Over It / Burn It Down / Hard To See / Lift Me Up / Bad Company (διασκευή Bad Company) / Burn MF / Coming Down / Never Enough / The Bleeding.

Είδαμε τον Alice Cooper στη Mainstage 2 από τη μέση της εμφάνισής του και μετά και πραγματικά έπρεπε να ήμασταν από την αρχή εκεί. Το απίστευτο σόου που κάνει έρχεται και δένει ιδανικά με τα κομμάτια. Μην ξεχνάμε πως είναι από τους πρώτους διδάξαντες στα stage σόου.



Η κορύφωση ήταν με τη γκιλοτίνα να του κόβει το κεφάλι, ενώ στο "School's Out" πέταγε απαξιωτικά κάτι μολύβια...  και έπαιξε και μέρος του "Another Brick In The Wall". Το χιούμορ με τη μουσική και την ηθοποιία επί σκηνής είναι βούτυρο στο ψωμί του Alice Cooper και για να ξεπεραστεί η πρωτιά του χρειάστηκε να περάσουν δεκαετίες και να μας έρθουν από τη Γερμανία οι Rammstein.

Setlist: Department Of Youth / No More Mr. Nice Guy / Under My Wheels / Billion Dollar Babies / Hey Stoopid / Dirty Diamonds / Welcome To My Nightmare / Go To Hell / Feed My Frankenstein / Ballad Of Dwight Fry / Killer / I Love The Dead / I'm Eighteen / Poison / School's Out.

Στη Mainstage 1 έρχονται οι Korn, γιορτάζοντας τα 20 χρόνια τους στον χώρο και παίζοντας ολόκληρο το πρώτο τους άλμπουμ που τιτλοφορείται "Korn" και έμελε να δώσει νέα διάσταση στον μέχρι τότε γνωστό metal ήχο. Η λατρεία του κοινού φαίνεται πριν καν ξεκινήσουν και επιβεβαιώνεται στο χαρακτηριστικό riff του "Blind". «Are you ready?» βρυχάται ο Jonathan και πέφτει μια από τις μεγαλύτερες κλωτσοπατινάδες του Graspop. Με το να παίζουν όλο το πρώτο άλμπουμ τους και βλέποντάς τους για πρώτη φορά δεν μας δίνεται η ευκαιρία να ακούσουμε ζωντανά πολλές από τις γνωστές κομματάρες τους, από την άλλη ακούμε όλα εκείνα τα διαμαντάκια του συγκεκριμένου δίσκου που δύσκολα έχουν θέση σε normal set (όπως "Ball Tongue", "Clown", "Daddy" κ.ά.) Και αυτό που μου κάνει εντύπωση είναι πως ο κόσμος τρελαίνεται σε κάθε riff και τραγουδάει κάθε στίχο, και όχι μόνο στις αναγνωρίσιμες στιγμές.



Στην αρχή η φωνή ακουγόταν κάπως χαμηλά, κάτι που διορθώθηκε μετά τα πρώτα τραγούδια. Για τους τέσσερις της παλιάς σύνθεσης δεν χρειάζονται συστάσεις. Για τον Ray Luzier όμως δεν μπορούμε να μην πούμε πως ήτανε ό,τι καλύτερο μπορούσε να βρει η μπάντα για να κάτσει πίσω από τα drums. Δεν είναι τυχαίο που μετά την αποχώρηση του David Silveria, ο πρώτος drummer που έγινε κανονικό μέλος της μπάντας ήταν ο Luzier, κι ας είχαν περάσει μεγάλα ονόματα ως session. Αφού τέλειωσε ο δίσκος με το "Daddy" να προκαλεί ανατριχίλες, ήρθε η ώρα του encore. Η απλή βάση του μικροφώνου αντικαθίσταται με την χαρακτηριστική του Jonathan και οι Korn ξαναβγαίνουν για δυο τραγούδια από τη μετέπειτα δισκογραφία τους και χωρίς δυσκολία μας απογειώνουν μe τα "Falling Away From Me" και "Freak On A Leash". Όταν το set τους τελειώνει, γράφουν και δυο πρωτιές για το φετινό Graspop, τουλάχιστον όσον αφορά στις μπάντες που παρακολουθήσαμε. Ακούστηκαν τα πρώτα «we want more» και είδαμε και τις πρώτες κοπέλες να τα βγάζουν από τη μέση και πάνω, κάτι το οποίο στο Download του Donington το βλέπεις κάθε 5 δευτερόλεπτα... Κάπου εδώ η καταπληκτική τους εμφάνιση φτάνει στο τέλος της.

Setlist: Blind / Ball Tongue / Need To / Clown / Divine / Faget / Shoots And Ladders / Predictable / Fake / Lies / Helmet In The Bush / Daddy / Falling Away From Me / Freak On A Leash.

Οι Judas Priest είναι εδώ, ακόμη ζωντανοί και δίνουν ακόμη live-άρες. Κάθε φεστιβάλ πρέπει να έχει -και έχει- τις κλασικές αυτές μπάντες του heavy metal. Στη Mainstage 2 εκτυλίσσονται υπέροχες στιγμές με τους Judas Priest να παίζουν τον έναν ύμνο μετά τον άλλον και με τα καινούργια τραγούδια να αποτελούν μια ευχάριστη έκπληξη. Στη ερώτηση αν ο Halford μπορεί να τραγουδήσει τις ψηλές του "Victim Of Changes" ή του "Painkiller", η απάντηση είναι «όχι». Αλλά μην τρελαθούμε εντελώς, αφού μιλάμε για δυο από τα πιο απαιτητικά κομμάτια για φωνητικά όλων των εποχών.



Στην ερώτηση αν οι Judas Priest κάνουν καλά live και αν καταφέρνουν να φαίνονται ακόμη φρέσκοι επί σκηνής, η απάντηση είναι πανηγυρικά «Ναι»! Το "Devil's Child" είναι απρόσμενη έκπληξη και στέκεται δίπλα σε άλλους δυναμίτες του παρελθόντος για να χτιστεί τελικά ένα χορταστικό setlist, από το οποίο είναι αδύνατο να λείψουνε κομμάτια με τα οποία έχουν μεγαλώσει χιλιάδες από αυτούς που βρίσκονται εκείνο το βράδυ στο Graspop. Η μπάντα έχει στήσει μια φανταστική metal γιορτή, στην οποία θα δώσει τέλος με το "Living After Midnight", μετά από ένα κολασμένο encore. Τι να πρωτοξεχωρίσεις σε ένα τέτοιο setlist; Από τη μαγεία του "Victim Of Changes" στα γκάζια του "Hell Bent For Leather" και από τη μελαγχολία του "Beyond The Realms Of Death" στο groove του "Turbo Lover", οι Άγγλοι μας ταξίδεψαν με τον καλύτερο τρόπο στο ένδοξο παρελθόν του κλασικού heavy metal.

Setlist: Dragonaut / Metal Gods / Devil's Child / Victim Of Changes / Halls Of Valhalla / Turbo Lover / Redeemer Of Souls / Beyond The Realms Of Death / Jawbreaker / Breaking The Law / Hell Bent For Leather / Electric Eye / You've Got Another Thing Comin' / Painkiller / Living After Midnight.

Στη Mainstage 1 έχει ήδη στηθεί το evil και εντυπωσιακό σκηνικό των Slipknot. Τα τελευταία χρόνια, η μπάντα από την Iowa έχει γιγαντωθεί, γεμίζει άνετα τις μεγαλύτερες αρένες και δεν λείπει από κανένα μεγάλο φεστιβάλ παγκοσμίως. Η εισαγωγή του τελευταίου τους δίσκου αποτελεί και την εισαγωγή της συναυλίας. Καινούργια κομμάτια ακούγονται εναλλάξ με safe επιλογές του παρελθόντος κι ένα κοινό να συμμετέχει ενεργά κυρίως στο παλιότερο υλικό. Ο Corey Taylor έχει χαρακτηριστική άνεση με το τεράστιο πλήθος, οι δυο κιθαρίστες τα σπάνε για τα καλά, οι δυο καινούργιοι σε drums και μπάσο έχουνε δέσει μια χαρά, ενώ οι κλασικοί entertainers που παίζουν τα διάφορα κρουστά αποτελούν highlight από μόνοι τους, κάτι που το θυμόμαστε από τη σαρωτική τους εμφάνιση στη Μαλακάσα το καλοκαίρι του 2011.



Μέσα από ένα set 16 τραγουδιών ενθουσιάζουν το κοινό με "The Heretic Anthem", "Psychosocial", "Before I Forget", "Duality" και άλλα κομμάτια που πλέον είναι κλασικά. Από τα τραγούδια του τελευταίου τους άλμπουμ, ".5: The Gray Chapter", ξεχωρίζει συναυλιακά αυτό που ξεχώριζε και δισκογραφικά, το "Custer". Μάλλον δεν είναι τυχαίο που με αυτό έκλεισαν πριν ξαναβγούν για encore. Στο "Spit It Out" είναι καθιερωμένο ο Corey να ζητά από το κοινό να κάτσει κάτω, μέχρι να εκτοξευτεί στη φράση «Jump the fuck up». Το σκηνικό είναι άκρως εντυπωσιακό όταν αυτό συμβαίνει με το μεγαλύτερο μέρος ενός κοινού 50 - 60 χιλιάδων ατόμων. Οι Slipknot είναι δίκαια εδώ και καιρό headlining act συνδυάζοντας τη μουσική δημιουργία με το show και τον ενθουσιασμό με τον επαγγελματισμό. Το πλούσιο και χορταστικό Σάββατο κλείνει με το "Surfacing" και τους Slipknot να αποθεώνονται.

Setlist: Sarcastrophe / The Heretic Anthem / Psychosocial / The Devil In I / AOV / Vermilion / Wait And Bleed / Killpop / Before I Forget / Duality / Eyeless / Spit It Out / Custer / (sic) / People = Shit / Surfacing.

Κυριακή 21 Ιουνίου

Μετά από βόλτες στους χώρους του φεστιβάλ και με τον καιρό να αλλάζει κάθε πέντε λεπτά, η πρώτη μπάντα την οποία παρακολουθήσαμε ολόκληρη ήταν οι Parkway Drive στη Mainstage 2. Οι Αυστραλοί παίζουν τσαμπουκαλεμένο metalcore, ξεχωρίζουν από πολλές μπάντες του είδους και δεν είναι καθόλου τυχαίο που έχουν τόσους οπαδούς. Με το riff του "Wild Eyes" μπαίνουν δυναμικά και συνεχίζουν έτσι για τα 45 λεπτά που είχαν στη διάθεσή τους.



Moshing και circle pits δίνουν και παίρνουν στη διάρκεια της εμφάνισής τους, ενώ έχουν διαλέξει φεστιβαλικό setlist, αν και μου κάνει εντύπωση προσωπικά που έλειψε το "Sleepwalkers"! Γενικά, αφήνουν τις καλύτερες εντυπώσεις και επίσης μας κάνουν να ανυπομονούμε για τον νέο δίσκο, καθώς το ακυκλοφόρητο κομμάτι που έπαιξαν είναι πολύ καλό.

Setlist: Wild Eyes / Carrion / Karma / Dark Days / Deliver Me / Vice Grip / Idols And Anchors / Bulls On Parade (διασκευή Rage Against The Machine) / Home Is For The Heartless.

Οι Papa Roach έχουν τη δική τους παρουσία και ιστορία στο χώρο του nu metal και βρίσκονται στο Graspop, στη Mainstage 2 για να το αποδείξουν περίτρανα. Έχουν όρεξη, χαβαλέ, ενέργεια και ένα πακέτο κομματιών που ξεσηκώνουν τον κόσμο από κάτω. Τα πάνε περίφημα και σε παλιό και σε πιο πρόσφατο υλικό και, προσωπικά, τη βρίσκω περισσότερο με τα πιο riff-άτα κομμάτια τους, όπως "Between Angels And Insects" και "Blood Brothers".



Ο τραγουδιστής, Jacoby Shaddix, είναι από τις πιο ευχάριστες παρουσίες του φεστιβάλ και ξέρει πολύ καλά πώς να διασκεδάζει το πολυπληθές κοινό ενός τέτοιου event. Άξιοι με την εμφάνισή τους και δικαιολογούν απόλυτα το γεγονός πως τα φεστιβάλ τους θέλουν στο line up.

Setlist: Face Everything And Rise / Between Angels And Insects / Where Did The Angels Go? / Blood Brothers / Broken Home / Falling Apart / Kick In The Teeth / Getting Away With Murder / Scars / Lifeline / Warriors / Last Resort / ...To Be Loved.

Οι Septicflesh είναι η ελληνική παρουσία του Graspop 2015. Παίζουν στη σκηνή Marquee κι έχουν αρκετό κόσμο που έχει μαζευτεί για πάρτη τους και δεν είναι και λίγοι αυτοί που φορούν t-shirts του συγκροτήματος. Παίζουν κομμάτια από τα τρία τελευταία άλμπουμ τους, από τα οποία δεν ξέρω ούτε νότα, αλλά δεν είναι καθόλου άσχημα.



Για παλαιότερα κομμάτια ούτε λόγος, αλλά δεν μου φταίει και κανένας που, όπως συνειδητοποιώ τώρα, έχω να παρακολουθήσω τη δισκογραφία τους από το "The Ophidian Wheel" του 1997... Κερδίζουν το ειλικρινές χειροκρότημα του κόσμου και μας πείθουν πως είναι μια μπάντα που έχει ξεφύγει και εκτός ελληνικών συνόρων.

Setlist: War In Heaven / Communion / Order Of Dracul / Pyramid God / Prototype / The Vampire From Nazareth / Anubis / Prometheus.

Το γεγονός πως οι Lamb Of God from Richmond mother... Virginia παραμένουν ενεργοί, βγάζουν δίσκο και κάνουν συναυλίες είναι πολύ ευχάριστο και καθόλου αυτονόητο μετά το δικαστικό δράμα του τραγουδιστή τους, Randy Blythe. Κάτω από τη Mainstage 2 επικρατεί αναβρασμός καθώς αναμένεται η εμφάνιση μιας από τις σπουδαιότερες μπάντες του σύγχρονου metal ήχου. Η εμφάνισή τους και μόνο προκάλεσε πολύ ξύλο, παρ’ όλο που επιμένουν να ανοίγουν με τα "Desolation" και "Ghost Walking" που ανήκουν σε έναν δίσκο που η πλειοψηφία των οπαδών τους θεωρεί αδιάφορο και ο οποίος πλέον πάλιωσε ώστε να πρέπει υποχρεωτικά να παίζουν τα κομμάτια του. Κάπου εδώ τα μικρά παράπονα τελειώνουν, καθώς η συνέχεια έχει μόνο επικές στιγμές με πρώτη και καλύτερη το "512" από τον επικείμενο δίσκο τους, ενώ το πρώτο από τα παλιά ακούει στο όνομα "Walk With Me In Hell". Και έγινε πραγματική κόλαση.



Όπως και στη συνέχεια με όλους τους δυναμίτες που μας προσέφεραν απλόχερα, με τα "Now You've Got Something To Die For" και "Redneck" να ανοίγουνε κεφάλια. Έχοντας ξαναδεί το συγκρότημα σε μεγάλο open air festival, αποτελούν πλέον εγγύηση για pure american metal και για moshing μέχρι τελικής πτώσης. Ο κιθαρίστας Willie Adler, με κοντό μαλλί, αδυνατισμένος και με αρρωστημένη όψη δεν μου θύμιζε σε τίποτα το γεματούλη και χαμογελαστό τύπο που είχαμε συνηθίσει. Η όψη του είναι αλλαγμένη σε σχεδόν ανησυχητικό βαθμό και ελπίζουμε να μην τρέχει τίποτα κακό. Φυσικά, το παίξιμο του ήταν όπως πάντα άψογο. Κατά τη διάρκεια του set τους, ο τραγουδιστής των Papa Roach βρισκόταν στα πλάγια της σκηνής και χτυπιότανε! Υπέροχες στιγμές που μόνο ένα τέτοιο event μπορεί να προσφέρει.

Setlist: Desolation / Ghost Walking / 512 / Walk With Me In Hell / Ruin / Still Echoes / Now You've Got Something To Die For / Laid To Rest / Redneck / Black Label.

Δεν είχα ασχοληθεί με τους Children Of Bodom και δεν ξέρω ούτε μισό τραγούδι τους. Πέρναγα έξω από το Marquee, είδα φως και μπήκα.



Και δεν ήθελα να φύγω από αυτό που γινόταν εκεί με τη μπάντα γεμάτη ενέργεια να μοιράζει θεϊκά riff και τον κόσμο να τους αποθεώνει ανά πάσα στιγμή. Καιρός να ασχοληθώ και με τη δισκογραφία τους.

Setlist: Are You Dead Yet? / Sixpounder / Hate Me! / Silent Night, Bodom Night / Needled 24 - 7 / Angels Don't Kill / Halo Of Blood / Scream For Silence / Hate Crew Deathroll / Lake Bodom / Downfall / In Your Face.

Οι Cradle Of Filth έφτιαξαν τη σκοτεινή ατμόσφαιρα που τους ταιριάζει στο Marquee και ανέβηκαν στη σκηνή με προτάσεις για όλα τα γούστα και όλους τους οπαδούς. Ή μάλλον σχεδόν όλους, αφού δεν υπάρχει καμιά σύνθεση στο setlist που να προέρχεται από το "Dusk... And Her Embrace"! Κάποτε, οι Cradle Of Filth ήταν, είτε για καλό είτε για κακό, συνεχώς στην επικαιρότητα. Είχαν τρελαμένους οπαδούς και ορκισμένους εχθρούς που δεν αναγνώριζαν τη μπάντα σαν ένα «true» black ή extreme metal σχήμα. Τώρα που έχουν κάπως ξεχαστεί από την επικαιρότητα, με μια ψύχραιμη ματιά άνετα βγαίνει το συμπέρασμα πως έχουν γράψει δισκάρες και κομμάτια που έχουν μείνει στην ιστορία του metal.



Απλά και ευτυχώς κάποιοι το είχαν καταλάβει εγκαίρως. Και μερικοί από αυτούς ήταν εκεί στην εμφάνισή τους στο Graspop. Έχοντας ταλαιπωρηθεί από αμέτρητες αλλαγές μελών, κρατούν ακόμη ένα αξιοπρεπές επίπεδο, ενώ στο live παίζοντας πολύ καλά και με εύστοχες επιλογές κομματιών έχουν δική τους την καρδιά των οπαδών. Τα πιο διαδεδομένα "Nymphetamine (Fix)" και "Her Ghost Ιn Τhe Fog" έτυχαν θερμής και μαζικής ανταπόκρισης, σε ένα set που περιείχε κομμάτια ακόμη και από τον πρώτο δίσκο.

Setlist: Cthulhu Dawn / A Dream Of Wolves In The Snow / Summer Dying Fast / Honey And Sulphur / Right Wing Of The Garden Triptych / Nymphetamine (Fix) / Born In A Burial Gown / Cruelty Brought Thee Orchids / Her Ghost In The Fog / From The Cradle To Enslave.

Με τους Faith No More στη Mainstage 2 κλείνει το φεστιβάλ. Βγαίνουν ντυμένοι στα λευκά, με ένα λευκό πανί στο βάθος και με λουλούδια (!) επί σκηνής και ξεκινούν με το "Motherfucker" από το πρόσφατο άλμπουμ τους. Πραγματοποιούν μια καλλιτεχνικά άρτια εμφάνιση, ωστόσο η εναλλαγή παλιών τραγουδιών με καινούργια και δυνατών με πιο ήρεμων έχει ως αποτέλεσμα το πιο χαλαρό κοινό του τριημέρου. Σε τελική ανάλυση όμως τόσο καιρό παίζουν live με υλικό που δισκογραφικά είχε κυκλοφορήσει μέχρι το 1997! Εννοείται πως θα υποστηρίξουν με αρκετά τραγούδια την πρώτη μετά από 18 χρόνια κυκλοφορία τους.



Επίσης, στα live τους δεν περιμένεις ξύλο, moshing κλπ. Περιμένεις να απολαύσεις αυτές τις εναλλαγές σε ρυθμούς, ταχύτητες και συναισθήματα για τις οποίες φημίζονται και οι οποίες τους έχουν κάνει μια από τις πλέον ιδιαίτερες και ξεχωριστές μπάντες του ευρύτερου rock. To "Evidence" έχει θέση δίπλα στο "Land Of Sunshine", όπως το "Epic" μπορεί να συνυπάρξει με το "Just A Man". Αν θεώρησε ποτέ κανένας, που δεν το νομίζω, τον Mike Patton έναν κλασικό frontman και γενικά φυσιολογική ύπαρξη, ο ίδιος το διαψεύδει. Στη διάρκεια του "Evidence" και βλέποντας το κοινό ήσυχο αναρωτιέται: «Is this a metal meeting? Is this a metal meeting?». Λίγο αργότερα κι ενώ το set φτάνει προς το τέλος του λέει: «Το φεστιβάλ τελειώνει, ευχαριστούμε που υποφέρετε μαζί μας!». Κάπου εκεί παρεμβαίνει ο πληκτράς, βλέποντας την αμηχανία στον κόσμο, και λέει πως ο Patton έκανε πλάκα και πως έπρεπε να το είχαμε καταλάβει και να χειροκροτήσουμε. Είπαμε... Faith No More είναι αυτοί και Patton είναι αυτός. Ίσως αυτή η εκκεντρικότητα να ήτανε που οδήγησε σε μνημειώδη και τόσο ιδιαίτερα άλμπουμ στη δεκαετία του '90. Αποχαιρετούν με το "Just A Man" και δυσκολεύομαι να μην εκφράσω την προσωπική επιθυμία για το "We Care A Lot", η οποία δεν έχει εκπληρωθεί μετά από τρεις συναυλίες τους.

Setlist: Motherfucker / Land Of Sunshine / Caffeine / Evidence / Epic / Black Friday / Everything's Ruined / Midlife Crisis / The Gentle Art Of Making Enemies / Easy (διασκευή Commodores) / Separation Anxiety / Last Cup Of Sorrow / Matador / Ashes To Ashes / Superhero / Sol Invictus / Just A Man.

Τα live έχουνε πια τελειώσει, το πάρτι όμως όχι. Ένα από τα κλειστά μπαρ του φεστιβάλ παίζει για λίγη ώρα ακόμη κλασικό rock και metal, ενώ η σκηνή Metaldome έχει μετατραπεί σε ένα τεράστιο club με τον dj να βαράει αλύπητα και τον κόσμο να κάνει λες και παρακολουθεί ακόμη μπάντες ζωντανά. Σε ένα από τα καφέ - εστιατόρια έχει στηθεί από τους οπαδούς ένα αυτοσχέδιο πάρτι, κατά το οποίο τραγουδάνε κομμάτια, συνθέτουν επί τόπου συνθήματα για το Graspop, είναι ανεβασμένοι πάνω στα τραπέζια και γενικώς επικρατεί παντού μια γιορτινή ατμόσφαιρα λες κι όλος αυτός ο κόσμος δεν κουράστηκε από τρεις μέρες ορθοστασίας, moshing, camping κλπ. Πραγματικά απίστευτες στιγμές.

Κάπου εδώ το Graspop 2015 φτάνει στο τέλος του και μπορούμε με σιγουριά να μιλήσουμε για ένα θριαμβευτικό τριήμερο με φοβερά live από ένα σωρό σπουδαίες μπάντες και με ένα κοινό τρελαμένο. Άντε και του χρόνου!