Glenn Hughes @ Υδρόγειος (Θεσσαλονίκη),10/11/07

Λατρεύουμε τις εκδρομές, λατρεύουμε τη Θεσσαλονίκη και φυσικά λατρεύουμε και τον Glenn Hughes, οπότε δε χρειάστηκε και πολύ μέχρι να παρθεί η απόφαση για άλλη μία «απόβαση» στη συμπρωτεύουσα. Το κακό είναι ότι πέραν από εμάς (έχει πλάκα να γράφεις για τον εαυτό σου στον πληθυντικό) δε σκέφτηκαν πολλοί με αντίστοιχο τρόπο. Λίγο το ότι ο Glenn έπαιζε για τρίτη φορά στην πόλη μέσα σε τέσσερα χρόνια, λίγο το τσουχτερό κρύο και ο αέρας που θέριζε, ε δεν ήθελε και πολύ για να μετατραπεί η συναυλία σε... οικογενειακή υπόθεση (βλ. 250 άτομα - ok, κάπως μεγάλη οικογένεια, αλλά... οικογένεια!). «Δεν πειράζει!» σκέφτηκα, «κράτησαν τα λεφτά τους για τον Tony Martin»... Χάχαχα, που να 'ξερα!

Ενθυμούμενος (πςςς) τη συναυλία του Glenn στην Αθήνα πριν δύο χρόνια, όταν η εξίσου περιορισμένη προσέλευση τον είχε επηρεάσει αρκετά, κουτσουρεύοντας το τότε σύνηθες setlist του, φοβήθηκα μήπως η συναυλία με άφηνε πάλι με την ίδια γλυκόπικρη γεύση με την οποία είχα φύγει εκείνο το βράδυ από το Gagarin και, ακόμα χειρότερα, μήπως δεν άκουγα πάλι το απόλυτο hard rock riff (το "Burn" ω ρε!). Για καλή τύχη των λίγων αλλά καλών παρευρισκόμενων, ο Glenn όχι μόνο δεν πτοήθηκε, αλλά ήταν καθ' όλη τη διάρκεια της συναυλίας σε μεγάλα κέφια. Επαγγελματισμός ή αγνό συναίσθημα; Δύσκολο να απαντήσω με σιγουριά, αλλά στην τελική λίγο με ενδιαφέρει.

Το δεδομένο της βραδιάς είναι πως ο Hughes, παρόλο που τα χρόνια έχουν περάσει για τα καλά, κρατάει τη φωνή του σε απίστευτα καλή κατάσταση, πιάνοντας αβίαστα τρελές νότες, στριγκλίζοντας σα να μην υπάρχει αύριο και έχοντας γενικά αφήσει χιλιόμετρα πίσω τους συνομήλικούς του και πάλαι ποτέ «ανταγωνιστές» του. Πραγματικό φαινόμενο! Παρεμπιπτόντως, μην ελπίζετε σε reunion της Mk III. Αποκλείεται ο Coverdale να δεχτεί την -τραγικά ασύμφορη για αυτόν- σύγκριση με τον Glenn.



Μαζί με τον αεικίνητο Hughes είχαμε την τύχη να απολαύσουμε και πάλι το αστέρι που φέρει το όνομα J.J. Marsh. Αν και όχι ευρύτερα γνωστός, αποτελεί ίσως την επιτομή του rock κιθαρίστα, όντας κι αυτός «πνευματικό παιδί» του Hendrix. Κινείται άνετα ανάμεσα στο funk, τη soul και το rock, είναι εντυπωσιακός αλλά συνάμα τόσο μα τόσο ουσιαστικός.

Το μεγάλο παράπονο από τη συναυλία είναι πως ο Hughes κατανάλωσε αρκετό δόκιμο χρόνο (που θα μπορούσε να δώσει τη θέση του σε δύο ολόκληρα κομμάτια), στο να επιδίδεται σε «αυτοσχεδιαστικά», «ψεύτικα» / soul φωνητικά κατά τη διάρκεια του «ξεχειλώματος» αρκετών κομματιών. Εντάξει, δεν αντιλέγω ότι είναι μάνα σε κάτι τέτοια, όμως σε rock συναυλία πήγαμε και όχι στον Prince. Το πολύ το "Do you feeeeel it?" και το "I looooove you babe!" το βαριέται και ο soul brother. Το κωμικοτραγικό της υπόθεσης είναι πως στους αντίστοιχους φωνητικούς αυτοσχεδιασμούς κατά τη διάρκεια του "Mistreated", και ενώ η μουσική είχε χαμηλώσει αρκετά, κάποιοι θεώρησαν περιττό να σταματήσουν το "parlare", προκαλώντας τη δικαιολογημένη οργή του Hughes ("Shut the fuck up..."). Old μπουζουκοhabits die hard...

Το μικρό παράπονο είναι πως το setlist βασίστηκε αποκλειστικά στους δύο τελευταίους solo δίσκους του και στην Mk III περίοδο των Deep Purple. Αντιθέτως, πρόπερσι και Black Sabbath είχαμε ακούσει, και Trapeze και γενικά πιο ευρύ χρονολογικά setlist.



All in all, μία πολύ καλή συναυλία από μία ασύλληπτη φωνή. Θα μπορούσε να είναι και λίγο καλύτερα, αλλά ας μη γινόμαστε (ουπς, πάλι ο πληθυντικός) αχάριστοι.

Setlist: Stormbringer / Might Just Take Your Life / Land Of The Livin’ (Wonderland) / Guitar Solo / Mistreated / You Got Soul / Gettin' Tighter / Drum Solo / Don't Let Me Bleed / Steppin’ On / You Keep On Moving
Encore: Soul Mover / Burn