Over The Rainbow @ Gagarin 205, 19/10/09

Περίεργο μόρφωμα τούτοι οι Over The Rainbow. Tribute μπάντα; Ναι, κατά μία έννοια, αλλά με μέλη που είχαν περάσει από τις τάξεις του συγκροτήματος. Συνέχεια ενός ιστορικού ονόματος; Ούτε κατά διάνοια, με το ηγετικό μέλος να απουσιάζει και να μην υπάρχει σε κανένα πόστο ο, στις αντιλήψεις των περισσότερων οπαδών, βασικότερος μουσικός. Όχημα για γνωστό τραγουδιστή να επισκεφθεί το παρελθόν που τον ανέδειξε; Μα τότε γιατί ακούγονται τόσα πολλά τραγούδια των προκατόχων του; Αρπαχτή; ‘Ίσως να πλησιάζουμε, αλλά ο σεβασμός με τον οποίο αντιμετωπίστηκε η ιστορία των Rainbow δεν μπορεί να αμφισβητηθεί. Άρα;



Άρα, κακά τα ψέματα, οι Over The Rainbow ήταν μία ευκαιρία για πολύ κόσμο που διψάει να ακούσει τη μουσική ενός αγαπημένου συγκροτήματος, μιας γενιάς που δεν είχε ποτέ την ευκαιρία να δει ζωντανά τους εν λόγω μουσικούς, να ξεσπαθώσει, να τραγουδήσει, να ευχαριστηθεί. Το μόνο που χρειαζόταν ήταν να προσφέρει η μπάντα απλόχερα το άλλοθι των «αυθεντικών μελών» και να παίξει αξιοπρεπώς τα τραγούδια. Τα κατάφεραν; Το κοινό ναι, η μπάντα όχι.

Κατά τις 22.10 τα φώτα έσβησαν στο κατάμεστο Gagarin και από τα ηχεία ακούστηκε το “Dance With The Devil”, το γνωστό σόλο drums του μεγάλου απόντα Cozy Powell, καθώς ένα ένα τα μέλη έκαναν την εμφάνισή τους. Η παρουσία του Joe Lynn Turner στη σκηνή συνοδεύτηκε από τον απαραίτητο ενθουσιασμό, συγκρίσιμο μόνο με αυτόν της υποδοχής του Rondinelli. Τη θέση του στη γωνία της σκηνής πήρε και το αίνιγμα της βραδιάς ο Jurgen. Η αλήθεια είναι ότι, εμφανισιακά, ο υπέρβαρος Blackmore έμοιαζε με… έναν υπέρβαρο Blackmore, έτσι όπως στεκόταν ντυμένος στα μαύρα και με το ημίμακρο μαλλί του ριγμένο στο πρόσωπό του. Το μόνο που τον διαφοροποιούσε από τον πατέρα του ήταν η Jackson που κρατούσε στα χέρια του αντί για τη γνώριμη Stratocaster του «μπαμπά».



Η είσοδος με τα “Tarot Woman” και “Kill The King” έσπειρε φόβους για τη εξέλιξη της συναυλίας. Ήταν φανερό ότι ο Turner δεν ήταν στη μέρα του. Η φωνή έβγαινε μετά βίας και η σύγκριση με τις εκτελέσεις του Dio (άνιση εξ αρχής) πλέον έμοιαζε αστεία. Δυστυχώς όμως όπως απέδειξε και η συνέχεια με το «δικό του» “Can’t Let You Go”, ο Turner τη συγκεκριμένη χρονική στιγμή δε μπορούσε να συγκριθεί ούτε με τον εαυτό του. Ο έμπειρος τραγουδιστής βέβαια αντιλαμβάνεται και πότε δεν «το έχει» με αποτέλεσμα να προσπαθεί να φτιάξει τον κόσμο με άλλους τρόπους.

Ακούσαμε άπειρες φορές πόσο καλύτερο κοινό είμαστε από όλον τον υπόλοιπο κόσμο, πόσο ροκάρουμε και τι όμορφη χώρα έχουμε, αλλά από μουσική η παράσταση εξελίχθηκε σε σεμινάριο για το πώς να «κρύβεται» μία μπάντα. Τα πλήκτρα του Paul Morris δε διεκδίκησαν ποτέ πρωταγωνιστικό ρόλο. Ο Blackmore μόνο στεκόταν στη σκηνή, με τα ρυθμικά μέρη να μην ακούγονται, ενώ τα solo απλά απουσίαζαν με χαρακτηριστικότερο αυτό του “All Night Long” που ουσιαστικά το «φάγανε». Ο δε Turner τραγουδούσε ίσα ίσα για να δικαιολογεί την παρουσία του προτιμώντας να αναλώνεται σε θεατρινισμούς και στριγκλιές αφήνωντας πολλά (και δύσκολα) μέρη στον μπασίστα Greg Smith και παίρνοντας συχνά πυκνά …τη βοήθεια του κοινού.



Το οποίο κοινό λίγα από τα τεκταινόμενα της σκηνής έδειχνε να το νοιάζουν. Τραγουδούσε κάθε στίχο από κάθε τραγούδι και ήταν φανερά αποφασισμένο να περάσει καλά ακούγοντας την αγαπημένη του μουσική. Και όντως αυτό συνέβαινε. Ουκ ολίγες φορές κλήθηκε από τον frontman να δώσει το παρόν και ανταποκρίθηκε με τον καλύτερο τρόπο πάντα. Ήταν εντυπωσιακό το πόσο ανεξάρτητη ήταν η διάθεση των θεατών από την απόδοση του συγκροτήματος.
Δεν ξέρω πριν τη συναυλία προς τα πού έκλιναν τα στοιχήματα για το ποιο τραγούδι από τους προκατόχους του θα δυσκολευόταν περισσότερο να βγάλει ο Turner, αλλά αντίθετα με τα φαβορί που είχαν να κάνουν με τη φωνή του Dio, όσοι πόνταραν στο “Eyes Of The World” του σπουδαίου Graham Bonnet δικαιώθηκαν. Η εκτέλεση του συγκεκριμένου τραγουδιού ήταν μία πραγματικά άσχημη στιγμή στην καριέρα του Turner που ούτε αυτός ούτε εμείς θα θέλαμε να θυμόμαστε. Το ευχάριστο είναι ότι από το σημείο αυτό και μετά η πορεία ήταν μόνο ανοδική.

Τα “Ariel” και “Wolf On The Moon” από το πολύ υποτιμημένο “Stranger In Us All” ήταν εξαιρετικά ευχάριστες προσθήκες και ας τα τραγούδησε περισσότερο ο Smith παρά ο Turner, ενώ τα “I Surrender” και “Man On The Silver Mountain”, και αποδόθηκαν εν χορώ από όλους τους παρευρισκόμενους και ταίριαζαν περισσότερο στη φωνή του Turner μετατρέποντάς τα σε highlights της βραδιάς. Από το σημείο αυτό και μετά, έδειξε και η φωνή να ζεσταίνεται και να αναδεικνύει σιγά σιγά αυτά για τα οποία έγινε γνωστή. Με μικρή εξαίρεση το “Stargazer” που ήταν μέτριο, μέχρι το τέλος όλα τα κομμάτια αποδόθηκαν πολύ καλά και άμβλυναν τις εντυπώσεις από το άσχημο ξεκίνημα.



Αυτό που δεν άλλαξε μέχρι  τέλους ήταν η παρουσία του υιού Blackmore που ήταν ουσιαστικά άνευ λόγου ύπαρξης. Μπορεί να «νομιμοποιεί» και να «απενοχοποιεί» ως έναν βαθμό την ύπαρξη των Over The Rainbow αλλά μουσικά δεν προσφέρει απολύτως τίποτα στο συγκρότημα. Από την άλλη βέβαια, για μία φευγαλέα στιγμή, όταν στο “Gates Of Babylon” έκανε την εμφάνισή του με μία λευκή Stratocaster, έστω οπτικά και μόνο, έσπειρε μερικές ανατριχίλες, είναι η αλήθεια. Αντίθετα, αποκάλυψη ήταν ο Greg Smith που ήταν ουσιαστικότατος σε φωνή και μπάσο και μαζί με τον ακούραστο Rondinelli ήταν ό,τι πιο σταθερό είχε να επιδείξει η βραδιά.
Επιστρέφοντας στην αρχική μου διατύπωση, η δουλειά των Over The Rainbow ήταν πολύ απλή σε ένα απίστευτα δεκτικό και χωρίς ιδιαίτερες απαιτήσεις κοινό. Παρόλα αυτά κατάφεραν να πετάξουν στα σκουπίδια το πρώτο «ημίχρονο» της συναυλίας και μόνο στο δεύτερο φάνηκαν σχετικά αντάξιοι της μουσικής κληρονομιάς που αντιπροσώπευαν.

Setlist:
Tarot Woman
Kill The King
Can’t Let You Go
All Night Long
Death Alley Driver
Eyes Of The World
Ariel
Wolf To The Moon
I Surrender
Man On The Silver Mountain
Jealous Lover
Stargazer
Long Live Rock ‘N’ Roll
--------------------------------
Gates Of Babylon
--------------------------------
Since You’ve Been Gone
Can’t Happen Here
The Spotlight Kid