Ejekt Festival (Pet Shop Boys, Peter Hook & The Light, James Blake, Faith SFX κ.ά.) @ Πλατεία Νερού, 16/07/13

Λίγος αλλά ενθουσιώδης κόσμος, χορός σε Peter Hook και Pet Shop Boys, «ιδιαίτερη» εμφάνιση του James Blake

Από τους Παντελή Μαραγκό, Παναγιώτη Λουκά, Πάνο Κατσούρη, 17/07/2013 @ 13:21
Κάποιος μου είπε χαριτολογώντας ότι οι μονές χρονιές δεν πάνε καλά στο Ejekt Festival. Δεν είχε και άδικο, αρκεί να θυμηθούμε περιπτώσεις όπως με Beastie Boys (2007), Amy Winehouse (2011). Το ένατο κατά σειρά Ejekt είχε να αντιμετωπίσει ακυρώσεις τελευταίας στιγμής και τη γενικότερη οικονομική κατάσταση που δεν άφηνε μεγάλο περιθώριο για ανοίγματα. Για αυτόν τον λόγο οι διοργανωτές απευθύνθηκαν σε «σίγουρα» συγκροτήματα, Pet Shop Boys και Peter Hook, ενώ όπως πολύ συχνά κάνουν έφεραν και ένα hot όνομα, τον James Blake, που έχει κάνει μεγάλη αίσθηση με τις δύο κυκλοφορίες του.

Η πλατεία Νερού φαίνεται να γίνεται ο μόνιμος χώρος διεξαγωγής του φεστιβάλ και όπως έχουμε γράψει στο παρελθόν είναι ένας χώρος με πολλά πλεονεκτήματα και που προδιαθέτει τον κόσμο να έρθει να παρακολουθήσει το εκάστοτε γεγονός. Ο κόσμος όμως για μια ακόμα φορά γύρισε την πλάτη του σε ένα φεστιβάλ και δεν πρέπει να ήμασταν πάνω από 5.000. Είναι λόγω οικονομικής κρίσης, σημάδι συναυλιακού κορεσμού ή άλλοι λόγοι; Αυτό ας κάτσουν να το μελετήσουν οι υπεύθυνοι διοργανωτές και ας αποφασίσουν τις κινήσεις τους για το επόμενο καλοκαίρι.

Παναγιώτης Λουκάς

The Wedding Singers
Κούραση από τις συνεχείς εμφανίσεις επικαλέστηκαν οι Palma Violets και κάπως έτσι είχαμε τη δεύτερη -μετά τους «επισφαλείς» Happy Mondays- απώλεια του φετινού Ejekt Festival. Έχοντας χάσει, λοιπόν, την ευκαιρία να δούμε στην ώρα του ένα από τα πιο καυτά νέα βρετανικά ονόματα, βρεθήκαμε (εμείς και καμιά πενηνταριά γενναίοι ακόμη) από τις 17:30 στην Πλατεία Νερού στο Φάληρο για να δούμε επί σκηνής το εγχώριο hype των Wedding Singers.

Wedding Singers

Η τετραμελής μπάντα αψήφισε τη ζέστη και το μετρημένο στα δάχτυλα (μιας παρέας πέντε ατόμων) κοινό και εξαπέλυσε τη γνωστή επίθεσή της, αναβιώνοντας χορευτικούς «ύμνους» -κυρίως από τα 80s και τα 90s- με rock ενορχηστρώσεις. Jam & Spoon, Snap, Haddaway και άλλα πολλά που ντρέπεσαι να παραδεχθείς ότι έχεις χορέψει (ξέφρενα), είχαν την τιμητική τους σε ένα set γεμάτο ενέργεια, το οποίο έκανε απροκάλυπτο σεξ (κι όχι απλά φλέρταρε) με το κιτς (αυτά τα πλήκτρα ώρες-ώρες, ούτε σε μπουζούκια...). Ευτυχώς ακούστηκε το “Intergalactic” των Beastie Boys και η μπάντα έδειξε ότι όταν θέλει μπορεί και καλύτερα.

Wedding Singers

Αποκορύφωμα το "Así Me Gusta A Mí (X-Ta Sí, X-Ta No)" του Ισπανού one-hit-wonder Chimo Bayo. Το παραθέτω αυτούσιο (γιατί μπορώ και γιατί το επιβάλουν οι επιταγές της «μαχόμενης» δημοσιογραφίας): chiqui tan chiquiti tan tan tan que tum bam bam que tum bam que tepetepe tam bam bam que tum bam que bim, chiqui tan chiquiti tan tan tan que tum bam bam que tum bam que tepetepe tam bam bam que tum bam que bim, chiqui tan chiquiti tan tan tan que tum bam bam que tum bam que tepetepe tam bam bam que tum bam que bim. X-Ta Sí, X-Ta No!

Wedding Singers

Καλός ήχος,με τη δυνατότερη (μακράν) ένταση της ημέρας, ωραία και καθαρά φωνητικά, αλλά λίγο flat ενορχηστρώσεις χωρίς ιδιαίτερη φαντασία και εφευρετικότητα. Μέχρι να τελειώσουν στις 18:15, κάτω από τη σκηνή δεν βρίσκονταν παραπάνω από 200 άτομα, τα οποία έλαβαν τις ευχαριστίες του γκρουπ, αλλά και μια πρόσκληση για μια επερχόμενη εμφάνιση στο Αγρίνιο, όπου θα είναι «φοβερή-φάση-δικέ-μου». Ένα  καρακιτσαρέλα - rock - party, αλλά χωρίς κόσμο και σε εντελώς λάθος ώρα.

Παντελής Μαραγκός

Bittersweet / Jamming Funkers / Viper Vikings
Τα τρία συγκροτήματα που ξεπήδησαν από τον μεγάλο διαγωνισμό του RedBullBedroomJam είχαν στην διάθεση τους περίπου ένα τέταρτο ο καθένας (για την ακρίβεια τρία τραγούδια έκαστος) έτσι ώστε να ξεδιπλώσουν το ταλέντο τους. Παίζοντας τα κομμάτια που τους ανέδειξαν στον διαγωνισμό, ένα προγενέστερο και ένα απερχόμενο προσπάθησαν να ξεσηκώσουν όσο μπορούν τον λιγοστό κόσμο που παρά το απαγορευτικό της θερμοκρασίας και το δύσκολο της ώρας έδειξε να θέλει να έχει διάθεση.

BitterSweet

Οι Bittersweet έδωσαν μια indie αίσθηση και το κλείσιμο τους μάλιστα να έφερε στο μυαλό στιγμές garage.

Jamming Funkers

Οι Jamming Funkers, μια αρκετά πολυμελής μπάντα παίρνοντας σκυτάλη funkαρε και έδωσε κέφι και οι Viper Vikings ένα μπέρδεμα electro (με την νέα έννοια του όρου) να υπερνικά το alternative στοιχείο έκαναν θόρυβο.

Viper Vikings

James Blake
James BlakeΑπό το πρώτο άκουσμα της ανακοίνωσης του ονόματος James Blake για το φετινό Ejekt αναρωτιόμουν πόσοι Έλληνες γνωρίζουν τι πραγματικά παίζει και μάλιστα από αυτούς που γνωρίζουν πόσοι έχουν ιδέα πως αποδίδει live τα κομμάτια του και ταυτόχρονα επιθυμούν να γευτούν ενός τέτοιου είδους set.

Γενικά τα δημιουργήματα του blake κατατάσσονται σε ενός τύπου επιτραπέζιας μουσικής με την χρήση ακουστικών να συνίσταται επιτακτική εκτός βέβαια αν έχεις ένα τόσο δυνατό ηχοσύστημα σπίτι σου. Από την άλλη, η ζωντανή εκτέλεση τους είναι κάτι που δεν έχουμε την ευκαιρία συχνά στην χώρα μας να δούμε να παρουσιάζεται.

Κάνοντας ένα mini γκάλοπ πριν την έναρξη του θέλησα να μάθω πόσοι άραγε είχαν κινήσει από τόσο νωρίς προς την πλατεία νερού για χάρη του. Αν αναλογιστείς πως οι περισσότερες απαντήσεις ήταν «ήρθαμε για τους Pet Shop Boys και ναι έχω ακούσει James Blake αλλά δεν έχει καμία σχέση με αυτούς» + το ότι δυο-τρεις φορές από στόματα κορασίδων ακούστηκε πως θέλουν να παρευρεθούν σε φεστιβάλ τύπου Tomorrowland, ε τότε μιλάμε για χαοτική διαφορά γούστου σε αυτό που θα παρακολουθούσαν.

James BlakeΜε περίπου είκοσι λεπτά καθυστέρηση ο Blake βγηκε στην σκηνή παρέα με τους δύο μουσικούς που τον πλαισιώνουν, έναν εξαίσιο drummer και έναν ιδιαίτερα ταλαντούχο πιτσιρικά στην κιθάρα και τα samples. Όντας χαμηλών τόνων μας χαιρέτησε λιτά και ξεκίνησε το set του για έρθουν τα πρώτα μουδιασμένα κοφτά γελάκια από το επίλεκτο κοινό που τελικά κάτι ήξερε και είχε έρθει κοντά στην σκηνή έτσι ώστε να νιώσει αυτό το οποίο ακούγεται πως χαρακτηρίζει τις live εμφανίσεις του. Μπάσο, μπάσο, μπάσο. Σε τέτοιο βαθμό μάλιστα που όχι απλά το ένιωθες σε όλη την ραχοκοκαλιά σου αλλά σε τέτοιο που μπροστά στα ματιά σου δημιουργούσε θολούρα και δυσκολευόσουν να δεις.

O Blake samplαρε τα φωνητικά κατά την διάρκεια της ζωντανής εκτέλεσης τους έτσι ώστε να πατά πάνω τους και να μπορεί να δημιουργήσει διαφορετικά layer φιλτροποιημένης φωνής που απαρτίζουν τα τραγούδια του, έπαιζε, πιάνο τραγουδούσε και πείραζε την κονσόλα. Από την μεριά τους οι δύο συνεργάτες του έντυναν με ρυθμό και κάθε λογής πειραγμένο ήχο τον έντονο κορμό μπάσου ο οποίος τραβούσε όλο και περισσότερο κόσμο στην σκηνή έτσι ώστε να δει τι ήταν αυτό το περίεργο που γινόταν εκεί.

Όλα κύλησαν όμορφα, αν εξαιρέσεις την στιγμή του "Lindisfarne" που μετρήσαμε χασμουρητά. Όμως με εκτελέσεις όπως αυτή του "Voyeur" και "CMYK" στις οποίες νιώσαμε από πρώτο χέρι τι σημαίνει minimal χορευτικό dubstep vibe και συνάμα με την τέλεια εκτέλεση των "Limit To Your Love" και "Retrogate", αισθανόμαστε τυχεροί που είχαμε την ευκαιρία να δούμε από κοντά έναν από τους πιο μοντέρνους καλλιτέχνες αυτή την στιγμή εκεί έξω.

Setlist: Air & Lack Thereof / I Never Learnt to Share / Life Round Here / To The Last / CMYK / I Am Sold / Lindisfarne I / Lindisfarne II / Limit to Your Love / Voyeur / The Wilhelm Scream / Retrograde

Πάνος Κατσούρης

Peter Hook & The Light
Δεν ξέρω τι ακριβώς έχει γράψει ο Π. Κατσούρης για τον James Blake αλλά το πιο ευγενικό που μπορώ να πω είναι ότι δεν ταιριάζει σε φεστιβάλ. Προσωπικά με κούρασε και ήθελα κάτι δυνατό για να μας ανεβάσει ξανά. Μετά την ακύρωση των Happy Mondays με μια δικαιολογία που δείχνει αντι-επαγγελματισμό, οι διοργανωτές βρήκαν γρήγορα στο πρόσωπο του Peter Hook τον αντικαταστάτη τους.

Peter Hook & The Light

Στην εμφάνιση του το 2010 είχε παίξει το "Unknown Pleasures" των Joy Division από την αρχή μέχρι το τέλος, ενώ έχει προγραμματιστεί να παίξει ξανά τον Δεκέμβριο στην χώρα μας. Στην αφίσα έλεγε ότι θα παίξει New Order electronic set, αλλά ότι και να έπαιζε θα ήταν ευπρόσδεκτο για εμάς. Με το που βγαίνει στην σκηνή ξεκινάει με το "Love Will Tear Us Apart" (Joy Division) και συνεχίζει με το "Ceremony". Μπορεί η φωνή του να είχε μικροπροβλήματα, αλλά ειδικά σε τραγούδια των New Order μεγαλύτερη σημασία έχει η μουσική που ξεσηκώνει τον κόσμο που είχε αρχίσει να χορεύει. Αρκετά ομιλητικός μας ευχαρίστησε αρκετές φορές, ενώ δεν παρέλειψε να κάνει και ένα σχόλιο για την κατάσταση που βιώνουμε στην Ελλάδα.

Peter Hook & The Light

Για το κλείσιμό είχε κρατήσει τα ιδανικά τραγούδια για χορό με το "True Faith", "Temptation", ενώ τελευταίο τραγούδι δεν θα μπορούσε να ήταν άλλο από το "Blue Monday". Μπορεί ο φίλος που μίλησα μαζί του να στεναχωρήθηκε που δεν είδε Happy Mondays, αλλά σίγουρα θα πέρασε και αυτός καλά όπως όλοι μας με τον Peter Hook. Ραντεβού ξανά μαζί του τον Δεκέμβριο.

Peter Hook & The Light

Setlist: Love Will Tear Us Apart / Ceremony / Everything's Gone Green / Bizarre Love Triangle / Your Silent Face / 586 / Fine Faith / True Faith / Temptation / Blue Monday

Παναγιώτης Λουκάς

Faith SFX
Λίγο πριν τις 22:30, ένας από τους κορυφαίους beatboxers ανέβηκε στη σκηνή που άλλαζε μορφή για να υποδεχθεί τους Pet Shop Boys. Με μοναδικό όργανο το απίθανο λαρύγγι του μιμήθηκε με απίστευτη ακρίβεια ρυθμούς και πλειάδα ήχων, μερικούς από τους οποίους έχουμε συνηθίσει να ακούμε μόνο από synthesizers. Μια ορχήστρα μόνος του ο τύπος! Μας «έπαιξε» από Prodigy ("Firestarter"), Blur ("Song 2") και White Stripes, ("Seven Nation Army") μέχρι το θέμα του Nino Rota από τον "Νονό".

Faith SFX

Ο κόσμος στην αρχή ήταν κάπως αμήχανος προσπαθώντας να συνειδητοποιήσει τι ακριβώς ήταν αυτό που έβλεπε και άκουγε, αλλά σιγά-σιγά μπήκε στο κλίμα χορεύοντας το "I Like To Move It" και τραγουδώντας το "Ain't No Sunshine" του Bill Withers. Πολύ θετική παρουσία, πράγματι, που θα μπορούσε να παραμείνει στη σκηνή για παραπάνω από ένα τέταρτο.

Pet Shop Boys
Σύμφωνα με το πρόγραμμα, το πιο πετυχημένο ντουέτο στην ιστορία της βρετανικής μουσικής θα ανέβαινε στη σκηνή στις 22:45. Ωστόσο, μετά την 20λεπτη καθυστέρηση στην εμφάνιση του James Blake, όλο το πρόγραμμα πήγε πίσω και μολονότι είχαμε να κάνουμε με φημισμένους για την ακρίβειά τους Άγγλους, ο Neil Tennant και ο Chris Lowe ξεκίνησαν, τελικά, το show τους με σχεδόν 40 λεπτά καθυστέρηση, λίγο μετά τις 23:20. Πάντως, ήταν ξεκάθαρο ότι τα 20 λεπτά επιπλέον καθυστέρησης δεν οφείλονταν σε κάποιο τερτίπι, αλλά σε έναν λάθος υπολογισμό του χρόνου που θα χρειαζόταν η σκηνή για να στηθεί, Οι προετοιμασίες ήταν συνεχείς και πυρετώδεις και η έμφαση στη λεπτομέρεια ξεκάθαρη.

Pet Shop Boys

Ξεκίνησαν με το "Axis", το πρώτο single από το δωδέκατο άλμπουμ τους, "Electric", που κυκλοφόρησε μόλις προχθές και έχει λάβει εξαιρετικές κριτικές από το σύνολο του μουσικού Τύπου. Καθαρόαιμοι ηλεκτρονικοί ήχοι στην παράδοση των Kraftwerk και του Moroder και πολύ εντυπωσιακά visuals (η εισαγωγή θύμιζε τον ερχομό του τρένου στο show των AC/DC) που προβάλλονταν σε ένα τεράστιο ημιδιάφανο πανί που κάλυπτε το μπροστινό μέρος του stage, επιτρέποντας τα παιχνίδια με τις σκιές.

Από το βάθος πλησίασαν δύο πιερότοι, σαν τον Bowie του "Ashes To Ashes" και ο κόσμος τους υποδέχθηκε θερμά. Ένα ωραιότατο δέσιμο του παλιού "One More Chance" (από το "Actually" του 1987) με το νέο "Face Like That" (από το περσινό "Elysium") έδωσε τον τόνο για το τι επρόκειτο να ακούσουμε.

Pet Shop Boys

«Καλησπέρα Αθήνα, είμαστε οι Pet Shop Boys. Καλώς ήρθατε στο Ηλεκτρικό», ακούστηκε από μια γυναικεία φωνή. Και η κουρτίνα υποχώρησε εν μέσω επιδοκιμασιών από ένα κεφάτο κοινό, με μέσο όρο ηλικίας ξεκάθαρα άνω των τριάντα, το οποίο πήγε στην Πλατεία Νερού για να περάσει καλά με ένα συγκρότημα που έχει αφήσει ανεξίτηλες πινελιές στο soundtrack της παιδικής / εφηβικής ηλικίας του.

Παρ' όλα αυτά, είναι αλήθεια ότι το ελληνικό ακροατήριο είναι -σε γενικές γραμμές- αποκομμένο από την πορεία του συγκροτήματος μετά τις αρχές των 90s. Έτσι, δεν ήταν ιδιαιτέρως εκδηλωτικό σε μεγάλο μέρος του set, το οποίο κάλυψε κάθε περίοδο του ντουέτου. Βέβαια, ακόμη κι εκεί η προσοχή του κόσμου παρέμεινε αμείωτη, καθώς στη σκηνή εκτυλίσσονταν τόσα πολλά πράγματα.

Pet Shop Boys

Ένα show ολοκληρωμένο από κάθε άποψη ήταν αυτό που παρακολουθήσαμε χθες. Άψογος και απολύτως «updated» ήχος, εντυπωσιακές βιντεοπροβολές, εκθαμβωτικά φωτορυθμικά, πολύ όμορφη σκηνοθεσία (από τους Es Devlin και Lynne Page) απόλυτα εναρμονισμένη με ένα εύστοχο sequencing των κομματιών, δύο εξαιρετικοί χορευτές, έξυπνα σκηνικά (την παράσταση έκλεψαν τα δυο όρθια κρεβάτια στο "Love Etc."), κοστούμια (κυριάρχησε το πορτοκαλί), τρελά καπέλα (πολύ κέρατο όμως ρε παιδί μου), ξυλοπόδαροι και ...κομφετί. Πυροτεχνήματα δεν είχε, αλλά δεν νομίζω να έλειψαν σε κανέναν.

Pet Shop Boys

Πρέπει να σημειωθεί ότι το show απέκτησε άλλη διάσταση με το που εμφανίστηκε live το ζευγάρι των χορευτών με καπέλα Μινώταυρου, ζωντανεύοντας ένα απόσπασμα από την "Ιεροτελεστία Της Άνοιξης - The Rite Of Spring" του Igor Stravinsky, η οποία παρουσιάστηκε για πρώτη φορά στο Παρίσι πριν από 100 χρόνια. Μέχρι το σημείο εκείνο οι χορευτές εμφανίζονταν μόνο σε βιντεοπροβολές υπενθυμίζοντας τη ρομαντική διάθεση που είχαμε δει το 2009, στην προηγούμενη εμφάνισή τους στην "Pandemonium Tour".

Θα ήθελα να σταθώ λιγάκι στο υπέροχο "Rent". Έχει σχεδόν ξεχαστεί και είχα χρόνια να το ακούσω (πιθανότατα από το live του 2009) και ομολογώ ότι ξανακούγοντάς το ξαφνιάστηκα για μια ακόμη φορά από την ομορφιά του. Η ζεστή και ένρινη φωνή του Tennant (εντελώς αναλλοίωτη ειρήσθω εν παρόδω) και η άψογη μελωδία του ένα ασφαλές καταφύγιο, παρά τους φλεγματώδεις στίχους.

«We never-ever argue, we never calculate, the currency we’ve spent.
I love you, you pay my rent.»

Pet Shop Boys

Αν είχε όλη η pop τέτοιους στίχους θα ζούσαμε σε άλλον κόσμο... Πάντως, την έβλεπες τη διαφορά, στις αντιδράσεις του κόσμου σε κομμάτια σαν αυτό ή το "Suburbia", σε σχέση με τα νεώτερα, τα οποία περάσανε κάπως «αναίμακτα». Το ενθαρρυντικό είναι ότι από τα νεώτερα tracks ξεχώριζαν εκείνα του νέου δίσκου, όπως το "Last To Die" (διασκευή σε κομμάτι του τιτανοτεράστιου Bruce Springsteen) και το "Thursday" (και φυσικά το απίθανο "Vocal", για το οποίο θα διαβάσετε παρακάτω). Μάλιστα, είχε πλάκα ο Tennant στην πρόζα του για το "Thursday": «Here's a song about the weekend. It's called ...Thursday». Και μου το 'λεγε από καιρό ο φίλος μου ο Σταύρος: «Η Πέμπτη είναι το νέο Σάββατο». Τώρα κατάλαβα ο μπούφος. «Σαν περάσει η Τεταρτούλα, πάει και η βδομαδούλα», που λέει κι ο σοφός λαός.

Pet Shop Boys

Πέραν αυτών, δεν χρειάζεται να αναλύσω το προφανές του καλού χαμού που έλαβε χώρα καθώς παίχτηκαν τα  all time classic hits "It's A Sin", "Go West", "Domino Dancing", "You Are Always On My Mind", "West End Girls". Χωριό που φαίνεται, κολαούζο δεν θέλει και εν προκειμένω, ούτε πλήρες show ήθελε. Χωρίς βιντεοπροβολές και χορευτές επί σκηνής, με τα κομμάτια αυτά στήθηκε ένα ξέφρενο πάρτυ, με τον κόσμο (και όχι μόνο τον πυρήνα των ένθερμων οπαδών τους) να χοροπηδάει με το χαμόγελο στα χείλη.

Μας έλειψαν τα "Heart" (το ένα από τα τέσσερα #1 που έχουν σημειώσει στην πατρίδα τους) και το πανέμορφο "Being Boring", αλλά δεν μπορείς να τα έχει όλα. Η συναυλία έκλεισε με το έξοχο "Vocal", το οποίο μπορεί να είχαν ξανακούσει ελάχιστοι (είναι από το νέο άλμπουμ), αλλά μας «έπιασε» αμέσως και (γύρω στη 01:00) μας οδήγησε προς την έξοδο μουρμουρίζοντας και χορεύοντας. Instant classic που λένε...

«And everything about tonight feels right and so young
And anything I’d want to say out loud will be sung»
[...]
«Everyone I hoped would be around has come along
For the music»

Pet Shop Boys

Με μια καριέρα 30 χρόνων πίσω τους, οι Pet Shop Boys συνεχίζουν ακάθεκτοι, γεμάτοι νέες ιδέες. Μοιάζουν με εκείνους τους αέρινους αθλητές - φυσικά ταλέντα, που δεν ταλαιπωρήθηκαν από τραυματισμούς και συνεχίζουν να αγωνίζονται με άνεση σε μεγάλη ηλικία. Ποτέ τους δεν έκαναν κωλοτούμπες και σίγουρα δεν είναι από εκείνους που τα έδωσαν ξεπερνώντας το σημείο βρασμού. Πάντα κράταγαν κάτι για τον εαυτό τους και εκεί έγκειται το coolness της περίπτωσής τους.

Υ.Γ.: Οι πληροφορίες που θέλουν τον ανέκφραστο Chris Lowe να κάθεται πίσω από την κονσόλα του προσποιούμενος ότι έπαιζε, ενώ στην πραγματικότητα είχε απλώς πατήσει το play και πέρναγε την ώρα του χαζεύοντας στο facebook με καλά κρυμμένο laptop, ελέγχονται ως κακεντρέχιες.

Παντελής Μαραγκός

SETLIST

Axis
One More Chance / Face Like That
Opportunities (Let's Make Lots Of Money)
Memory Of The Future
Fugitive
Integral
Απόσπασμα από την "Ιεροτελεστεία Της Άνοιξης" ("The Rite Of Spring") του Igor Stravinsky
I Wouldn't Normally Do This Kind Of Thing
Suburbia
I'm Not Scared
Last To Die
Somewhere
Leaving
Thursday (feat. Example)
Love Etc.
I Get Excited (You Get Excited Too) / Rent
Miracles
It's A Sin
Domino Dancing
Go West
Always On My Mind
West End Girls
Vocal

Φωτογραφίες: Χρήστος Κισατζεκιάν / www.livephotographs.com
  • SHARE
  • TWEET