Egypt, Green Yeti @ An Club, 06/05/16

Ο κόσμος που κατέβηκε στο An, ήταν αρκετός. Οι Egypt δεν είναι από τις πιο γνωστές μπάντες του χώρου, αλλά άμα είσαι φίλος του heavy rock ήχου (γενικότερα), τότε είναι λάθος σου αν δεν τους γνωρίζεις και προπαντός αν έλειψες από αυτήν τη συναυλία.

Οι Green Yeti, που ανέβηκαν πρώτοι στη σκηνή, παρουσίασαν ολόκληρο τον δίσκο τους και καθώς τα κομμάτια τους είναι πολύ μεγάλα χρονικά, έμειναν πάνω από μία ώρα εκεί. Δεν το λες και support. Μια χαρά, κανονικότατη εμφάνιση ήταν και δεν νομίζω να ενόχλησε κανέναν. Παρότι σε σημεία ήταν σταθερά και μονότονα αργοί, όπως το επιτάσσει η μουσική τους, κανένας δεν σταμάτησε να κουνιέται στον ρυθμό τους, ούτε λεπτό. Στη χώρα και στην πόλη μας, stoner και doom μουσικές ανθίζουν αρκετά, τα τελευταία χρόνια. Το Πράσινο Γέτι φρόντισε να μπλέξει τα παραπάνω όμως, με δόσεις ψυχεδέλειας και καταφέρνει να αφήνει ένα εξαιρετικό στίγμα και έναν ασήκωτο ήχο που παραμένει όμως μελωδικός και εύπεπτος.

Ανεπαίσθητα προβλήματα στην αρχή στον ήχο και μικροχασίματα στον ρυθμό, πέρασαν απαρατήρητα, καθώς δεν ήταν ικανά να χαλάσουν τη μαγιά. Αργοί doom ρυθμοί λοιπόν, με φωνές από το χίπικο παρελθόν και βαριά ψυχεδέλεια. Προσήλωση στη μουσική. Νεύρο στον ήχο. Απίθανο μπάσο. Τιμή στον θόρυβο. Ειλικρινά ήταν πολύ καλοί και ενώ συνήθως ο κόσμος κουράζεται μετά από τριάντα-σαράντα λεπτά support μπάντας, εχθές κάνεις δεν ήθελε να τελειώσουν. Το ζεστό χειροκρότημα στο τέλος ήταν η απόδειξη της αποδοχής και της ευχαρίστησης μας.

The Yeti Has Landed / Acari / Old Man / Uppervols

Όσο πιο γρήγορα γινόταν, καθώς η ώρα ήταν περασμένες έντεκα, οι Αμερικάνοι ανέβηκαν στη σκηνή. Οι Egypt, είναι τίμιοι. Είναι γαμώ τα παιδιά. Φυσικά και ακούσαμε πολύ "Become The Sun" και σχεδόν ολόκληρο το "Endless Flight". Ένα τραχύ, μα τόσο μελωδικό και σκονισμένο metal που πραγματικά σε διασκεδάζει. Ευτυχώς, δεν έλειψε και αυτό το βαρύτερο από τα συνηθισμένα rock, που κλέβει στιγμές από τη δεκαετία του '60 και κλείνει το μάτι στον southern ήχο, με τις κομματάρες από το ντεμπούτο τους. Τα "Valley of the Kings", "Queen of All Time (Red Giant)" και "Dirty Witch" προσωπικά με χάζεψαν. Ειδικά, ερχόμενα μετά τη φανταστική δυάδα των "Matterhorn" και "Snakecharmer" και με σκόρπιες πινελιές από συνθέσεις της περσινής τους δουλειάς ενδιάμεσα τους. Η παρουσία της τριάδας και η επιλογή, αλλά και η σειρά των κομματιών ήταν πανέμορφη. Αρκετή όρεξη και έντονο χάσιμο. Όταν οι ίδιοι δείχνουν τόσο μέσα στη μουσική τους, πώς ο κόσμος από κάτω να μην μπει και αυτός μέσα για τα καλά;

Μεγάλες στιγμές στην κιθάρα. Πραγματικά ο Neal Stein είναι ένας εξαιρετικός κιθαρίστας. Δίνει στα κομμάτια ένα άλλο άρωμα. Ανεβοκατεβάζει την ένταση. Σολάρει φανταστικά. Γεμίζει τον χώρο με ηλεκτρισμό και ήχους ακραίους. Φτιάχνει τα κομμάτια όπως αυτός γουστάρει. Κομμάτια που ζωντανά ακούγονται πιο ωραία. Πιο δυνατά, πιο όμορφα. Τύμπανα αεράτα, ψυχεδελικά, σχεδόν blues από έναν τύπο με απίθανη φάτσα, τρομερό κατάξανθο μαλλί και μούσι και κορδέλα στα μαλλιά. Ο Chad δεν είναι ντράμερ, δεν βαράει τύμπανα, παίζει κρουστά.

Άφησα τελευταία το μπάσο και τη φωνή. Ο Aaron Esterby βγάζει και τα δύο, βραχνά κι ασήκωτα. Γεμάτα μαγκιά και πόρωση. Και οι τρεις μαζί, δείχνουν ότι ο βαρύς ήχος έχει χώρο για πολλά πειράματα, για επιρροές και ιδέες από το παρελθόν και για μια χαρμόσυνη και συνάμα ευδιάθετη κατάσταση, που άμεσα και απροκάλυπτα φτιάχνει και τη δική σου διάθεση.

Μεθυστικές μπάντες. Αργόσυρτα περάσματα που μας χάζευαν. Ψυχεδελικές κιθάρες και βαρύγδουπα χτυπήματα. Δυο μπάντες που ταίριαξαν στ' αυτιά μας. Ένα βράδυ ταυτόχρονα σκληρό και όμορφα ψυχεδελικό. O κόσμος το χάρηκε ιδιαίτερα. Το ξύλο που έπεφτε μπροστά στο κάγκελο ανά φάσεις ήταν απολαυστικό. Τα κεφάλια που ρυθμικά σαν σε χορευτικό κουνιόντουσαν προς τα μπροστά σχεδόν σε όλη τη διάρκεια των συναυλιών ήταν εντυπωσιακό. Η βραδιά ήταν καλή για όλους μας.

Φωτογραφίες: Δημήτρης Φατίσης