Clutch, Kylesa, Kamchatka @ Dynamo Club, Zurich, 05/11/09

Ο μύθος λέει πως κάποτε η Ελβετική κυβέρνηση για να καταπνίξει τα ανατρεπτικά κινήματα των νέων στα 70s διοχέτευσε τεχνηέντως την ηρωίνη ανάμεσα τους. Την ευφορία των τέως πλέον οργισμένων νέων τη φιλοξένησε το Letten και το πάρκο του σημερινού Landesmuseum στη Ζυρίχη. Δύο χώροι, που δεν απέχουν πολύ μεταξύ τους και για δεκαετίες ήταν κέντρο συνάντησης των ναρκομανών της κεντρικής Ευρώπης.

Πλέον, και αφού τα ναρκωτικά ποινικοποιήθηκαν ξανά στην Ελβετία, σε αυτές τις περιοχές μαζεύονται όλα τα «μαύρα πρόβατα» της Ζυριχιώτικης κοινωνίας. Νόμους όπως την «αγορά και τη ζήτηση» τους έχουν αντικαταστήσει με έννοιες όπως «συνεργασία και κοινοκτημοσύνη», έχουν απελευθερωθεί από τα ταμπού της προτεσταντικής κοινωνίας τους, δε τους νοιάζουν οι μόδες που επιτάσσουν οι πανάκριβοι δρόμοι της Ζυρίχης και το ντόπιο lifestyle, ενώ οργανώνουν τα δικά τους events ώστε να περάσουν όλοι καλά με το ελάχιστο δυνατό κόστος. Ενδεικτικό παράδειγμα η συναυλία στο Dynamo Club που με μόλις 16 ευρώ, σου επέτρεπε να δεις μια άσημη, μια ανερχόμενη και μια φτασμένη rock μπάντα. Συγκεκριμένα, τους Kamchatka, Kylesa και Clutch αντίστοιχα.

Προφανώς, οι Kamchatka βγήκαν πρώτοι. Είναι Σουηδοί (αν άκουσα καλά), φοράνε καουμπόικες μπότες, έχουν μακρύ μαλλί μέχρι τη μέση και παίζουν blues-rock με πολλές επιρροές από Led Zeppelin και stoner. Δεν ενθουσίασαν το κοινό, παρά τη φιλότιμη προσπάθεια τους και το jam-άρισμα με τον drummer των Clutch. Οι συνθέσεις τους ήταν όμοιες, μόνο ο κιθαρίστας τους έδειχνε να έχει ταλέντο και τους κατάπιε η σκηνή μιας και είχαν μηδενική σκηνική παρουσία. Βασικά, η σκηνή ήταν τόσο τοσοδούλα που είναι κατόρθωμα το πώς έμοιαζαν μικροί για τόσο μικρή σκηνή. Την επόμενη φορά, ίσως θα έπρεπε να δώσουν το live τους πάνω σε τριθέσιο καναπέ.

Αφού τελείωσαν οι Kamchatka και μάζεψαν τον εξοπλισμό τους, ανέβηκαν στη σκηνή οι Kylesa και άρχισαν να στήνουν το δικό τους (κι αυτοί φιλότιμα παιδιά). Καθότι ανίδεος για το τι εστί Kylesa, τους πέρασα για το crew, με αποτέλεσμα να μου πέσει το σαγόνι όταν είδα μια τύπισσα κατά τo soundcheck να πετάει ένα πανέμορφο σόλο στην κιθάρα. Σύντομα ξεκίνησαν την εμφάνιση τους και μου απέδειξαν πως πέρα από ανίδεος ήμουν και αδικαιολογήτως αδιάβαστος, μιας και η μουσική τους αξίζει πολύ περισσότερο χρόνο από αυτό το ελάχιστο που τους είχα αφιερώσει έως τώρα.

Δικαιολόγησαν απολύτως την παρουσία τους στις rocking επιλογές και δε διέψευσαν τον  συντάκτη μας Πάνο Παπάζογλου που τους θεωρεί ένα από τα πιο ελπιδοφόρα συγκροτήματα στον ακραίο ήχο. Με μια εμφάνιση που θύμισε τα live των Led Zeppelin μας πήραν τα μυαλά. Ξεχείλωσαν τα κομμάτια τους με προβαρισμένους «αυτοσχεδιασμούς» και δίδαξαν επί σκηνής το πώς μπορείς να παράγεις ψυχεδελικό sludge με καταγωγή από Pompeii. Ο ένας εκ των δύο drummer, προσέφερε την ίσως πιο εντυπωσιακή στιγμή του show, μιας κι ακριβώς μόλις ξεκίνησαν το live τους, τα μάτια του «γύρισαν» ανάποδα κι άρχισε να κοπανιέται στους ρυθμούς που ο ίδιος έπαιζε. Πραγματική παράνοια η εμφάνιση τους, «so why so serious?» σε όσους Ελβετούς δε μας ακολούθησαν κατά το headbanging.

Απουσίες κατά το headbanging όμως, δε σημειώθηκαν με τους Clutch. Από το πρώτο λεπτό μέχρι το 105ο όλοι χορεύαμε στους blues/stoner/heavy/hard rock ρυθμούς τους. Με καταπληκτική επί σκηνής παρουσία, ο Neil Fallon μαγνήτιζε το βλέμμα μας και έστρεφε την προσοχή μας μακριά από τα υπόλοιπα μέλη του συγκροτήματος, τα οποία διακριτικά μας δίδασκαν μουσική και rock. Η εκτέλεση όλων των κομματιών ήταν υποδειγματική και ο ήχος κρύσταλλο από όποιο σημείο της αρένας κι αν καθόσουν. Το κοινό, εκστασιασμένο από το κέφι που του μετέδιδαν οι Clutch, τραγουδούσε συνεχώς τους στίχους από τα τραγούδια τους και με την όλη συμπεριφορά τους έκαναν τη μπάντα να παθιάζεται ακόμη περισσότερο. Μακράν πιο αστεία σκηνή της βραδιάς η στιγμή που ένας καταχαρούμενος χασικλής έχει στρίψει ένα τσιγαριλίκι για τον Fallon και του τον προσφέρει με χαρά. Ο Fallon με τη σειρά του έβαλε τα γέλια, αρνήθηκε ευγενικά και έτσι ο μπάφος έκανε το γύρο του μέσα στο κοινό.

Πώς είναι μερικές φορές που μπαίνεις στο γήπεδο 5Χ5 και χάνεις με κάτω τα χέρια από μερικούς ηλικιωμένους σαπιοκοιλιάδες που κάποτε ήταν μεγάλα ταλέντα, αλλά ποτέ δεν επιδίωξαν να γίνουν επαγγελματίες ποδοσφαιριστές; Κάπως έτσι είναι και ένα live των Clutch. Όταν ανεβαίνουν επί σκηνής δε σου γεμίζουν το μάτι. Οι φάτσες τους (με εξαίρεση του Fallon) παραείναι “man next door”. Σε μερικούς είναι μέχρι και “man next tavern”. Ώσπου αγγίζει το χέρι τους την πένα ή την μπαγκέτα και μετατρέπονται αυτόματα στα μεγάλα rock ταλέντα που επέλεξαν να κάνουν το κέφι τους και να μην κυνηγήσουν τη δόξα.

Οι Clutch είναι οι αυθεντικοί rock stars που γουστάρουμε και μας εμπνέουν. Συνεχίζουν την πνευματική επανάσταση των 60s-70s, αναζητώντας τρόπους έκφρασης κι όχι φήμη ή λεφτά, ενώ μετά από 20 χρόνια καριέρας συνεχίζουν να δημιουργούν, δείχνοντας συνέπεια και πίστη σε αυτό που κάνουν. Επιλέγουν να θυσιάσουν τις φιλοδοξίες τους παίζοντας αυτό που αγαπάνε, παρά να εκμεταλλευτούν το ταλέντο τους για εμπορικούς σκοπούς. Όπως είχε πει κάποτε ο πρόεδρος τον ΗΠΑ Wilson, «την ισχύ του κύματος την ξέρουν μόνο όσοι κολυμπάνε κόντρα σε αυτό». Πάνω σε αυτή τη σοφία χτίζονται λοιπόν οι live εμφανίσεις και η μουσική των Clutch. Πόσες ακόμη φορές πρέπει να τους έχουμε rocking επιλογή για να έρθουν στην Ελλάδα; Δεν έφτασε νομίζετε ο καιρός;

Setlist:

Gravel Road
The Incomparable Mr. Flannery
Child Of The City
Mice And Gods
La Curandera
Witch Doctor
Electric Worry
50,000 Unstoppable Watts
Struck Down
Let A Poor Man Be
Freakonomics
Power Player
Abraham Lincoln
Motherless Child
Burning Beard
Who’s Been Talking?
Algo Ha Campiado