Cake live @ Gagarin 205

11/11/05, Gagarin 205, Αθήνα

Η αφίσα της συναυλίας των Cake στο Gagarin περιείχε από την πρώτη μέρα της κυκλοφορίας της ένα μικρό αίνιγμα για το μουσικόφιλο κοινό της Αθήνας, ένα αίνιγμα που διατήρησε το όποιο μυστήριo του μέχρι την τελευταία στιγμή, καθώς μέχρι τότε είχε μείνει αδιευκρίνιστο το opening act της εμφάνισης των Cake το βράδυ της Παρασκευής. Το αίσθημα της απορίας, λοιπόν, του κόσμου που από πολύ νωρίς είχε πραγματικά γεμίσει ασφυκτικά το συναυλιακό χώρο της Λιοσίων έμελλε να μετατραπεί σε έκπληξη και να τελειώσει γύρω στις 22:00.

Τότε ήταν που στη σκηνή εμφανίστηκαν οι τρεις μουσικοί, οι οποίοι μπροστά στα αποσβολωμένα μάτια του κόσμου ξεκίνησαν τους αυτοσχεδιασμούς τους, πάνω σε παραδοσιακούς ελληνικούς μουσικούς δρόμους, με το κλαρίνο να κρατάει καθ' όλη τη διάρκεια της εμφάνισης τον κυρίαρχο ρόλο και το τουμπερλέκι με το ούτι να συνοδεύουν. Το αρχικό μούδιασμα που παρατηρήθηκε από την πλευρά του κοινού συνεχίστηκε στο μεγαλύτερο μέρος της παρουσίας των τριών μουσικών στη σκηνή του Gagarin, με κάποια ξεσπάσματα επιδοκιμασιών, ιδίως στο τέλος κάθε κομματιού. Οι τελευταίες νότες που ακούστηκαν στην αίθουσα από αυτό το ιδιόρρυθμο -όσον αφορά τη συσχέτιση του με αυτό που θα ακολουθούσε- σύνολο απέσπασαν το θερμό χειροκρότημα του κόσμου και πλέον όλα ήταν έτοιμα για την κατάληψη της σκηνής από τους Cake.


Μετά το ολιγόλεπτο απαραίτητο διάλειμμα για την τακτοποίηση κάποιων μικρών λεπτομερειών πάνω στη σκηνή, ο φωτισμός χαμήλωσε και περίπου στις 22:50 το κοινό υποδέχτηκε με τον θερμότερο τρόπο το πενταμελές σχήμα από το Sacramento της California. To χαρακτηριστικό ηχόχρωμα της ακουστικής κιθάρας του John McCrea σχημάτισε τα αρχικά ακόρντα του "Daria" με τα υπόλοιπα μέλη του συγκροτήματος να ακολουθούν, χτίζοντας αυτόν τον πολύ ιδιαίτερο ήχο που αποτέλεσε -και συνεχίζει να αποτελεί- το σήμα κατατεθέν των Cake από το ξεκίνημα της πορείας τους στη δισκογραφία. Τα κομψά περάσματα της τρομπέτας σε συνδυασμό με το καλοδουλεμένο rhythm section και τις συχνές εκρήξεις της ηλεκτρικής κιθάρας προσέγγισαν ευθύς εξ' αρχής τις διαθέσεις του κόσμου, μεταφέροντας τον νοερά στις τεράστιες εκτάσεις της ερήμου της California. To "Love You Madly" με την funky αισθητική του ακολούθησε, και το κρόταλο -που δεν αποχωρίστηκε ο McCrea καθ' όλη τη διάρκεια της συναυλίας- εξάπλωσε τους απόκοσμους ήχους του στο Gagarin, αποτελώντας το σημείο αναφοράς αυτής της εξαιρετικής σύνθεσης, με το κοινό να δείχνει ενθουσιασμένο.

Και ενώ ο frontman των Cake αναρωτιόταν μπροστά στο κοινό για το πως είναι δυνατόν μετά από τόσα χρόνια πορείας στα δρώμενα αυτή να είναι μόλις η πρώτη φορά που το συγκρότημα επισκέπτεται την Ελλάδα, το ραδιοφωνικό "Frank Sinatra" εξαπολύει τους groovy ρυθμούς του, με τα διακριτικά περάσματα της τρομπέτας του Vince DiFiore να αποσπούν την προσοχή του κόσμου από οποιαδήποτε άλλη σκέψη. To "Stickshifts And Safetybelts" υπενθύμισε στους παραβρισκόμενους πως η country, και γενικότερα η παραδοσιακή μουσική της Αμερικής, αποτέλεσε μια από της βασικότερες επιρροές του σχήματος και το "Wheels" έκανε τους πάντες να απολαύσουν τη μελωδία υπό τη συνοδεία του εξαιρετικού φωτισμού που πλημμύρισε τη σκηνή, δημιουργώντας μια πολύ όμορφη ατμόσφαιρα.

Αφότου λοιπόν ο αρχικός ενθουσιασμός είχε πλέον κοπάσει, οι Cake βάλθηκαν να συντηρήσουν το ενδιαφέρον του κόσμου με το "Comfort Eagle" από το ομώνυμο album. Το ακατέργαστο riff του κομματιού μετέτρεψε το συναυλιακό χώρο σε μια άμορφη μάζα χορού και αποτέλεσε τον ιδανικότερο προάγγελο για τη σύνθεση που όπως εύστοχα παρατήρησε ο McCrea, γράφτηκε όταν οι περισσότεροι από τους παρευρισκόμενους ήταν ακόμα αγέννητοι. Το κοινό λοιπόν παραδόθηκε στην υψηλή αισθητική του "Perhaps, Perhaps, Perhaps", σε μια διασκευή που ταξίδεψε το κομμάτι μέσα στο χρόνο προσγειώνοντας το, κατ' αρχάς, στο Fashion Nugget τo 1996 και μετά από περίπου δέκα χρόνια στο χώρο του Gagarin, διατηρώντας σε σωστό βαθμό τα ρετρό στοιχεία του, προσδίδοντας του παράλληλα την απαραίτητη φρεσκάδα.

Το "Rock N' Roll Lifestyle" συνέχισε την περιήγηση στο, κοντινό αυτή τη φορά, παρελθόν, ξεναγώντας μας σε μια από τις πρώτες συνθέσεις του συγκροτήματος από το Sacramento, με την πρόζα του John McCrea να μονοπωλεί την προσοχή αλλά με το ενδιαφέρον και τη διάθεση του κόσμου να έχει μειωθεί αισθητά. Σε αυτή την εξέλιξη συνέβαλλε και ο σχολιασμός του McCrea, κατά τη διάρκεια του "No Phone", γύρω από τις σχέσεις μεταξύ ανδρών και γυναικών, σχόλια που μάλλον τη χαμογελαστή αδιαφορία προκάλεσαν παρά τον προβληματισμό που απ' ότι φαντάζομαι ήταν ο επιδιωκόμενος στόχος.


Όλα τα παραπάνω βέβαια ξεχάστηκαν εύκολα όταν οι Cake ξανανέβηκαν στη σκηνή για να πραγματοποιήσουν το πρώτο τους encore το οποίο κορυφώθηκε με την πολύ δυνατή εκτέλεση ενός κομματιού, που η αλήθεια είναι πως μόνο με τέτοιο τρόπο μπορεί να παιχτεί. Στο "The Distance" οι πέντε μουσικοί απέδειξαν πως πέρα από την αξιόλογη δουλειά που κάνουν στο studio, νιώθουν πιο βολικά και αποδίδουν ακόμα καλύτερα πάνω στη σκηνή. Με την ένταση του ήχου στο κατακόρυφο, οι Cake δημιούργησαν μια απολύτως πυρακτωμένη ατμόσφαιρα, στη πιο δυναμική στιγμή της εμφάνισης τους.

Το δεύτερο encore ήταν εξίσου μεγαλειώδες με το πρώτο, καθώς το πολυαναμενόμενο Short Skirt Long Jacket ξεδίπλωσε τη σαρδόνια κυνική διάθεση του σε μια μακρόσυρτη εκτέλεση, με τον McCrea να προκαλεί τη συμμετοχή του κοινού και αυτό, με τη σειρά του, να ανταποκρίνεται απόλυτα, μην αφήνοντας, στην κυριολεξία, το συγκρότημα να τελειώσει το κομμάτι. Η πεσιμιστική αντίληψη του τραγουδιστή για το μέλλον του πλανήτη και της ανθρωπότητας αποτέλεσε τον πρόλογο του "I Will Survive" και τo Gagarin παραδόθηκε χωρίς συστολές στους soul και funk ρυθμούς της μεγάλης αυτής επιτυχίας του παρελθόντος, με το σύνολο των ανθρώπων που βρίσκονταν στο χώρο -συμπεριλαμβανομένων και των Καλιφορνέζων- να χορεύουν.

Το "I Will Survive" αποτέλεσε τον ιδανικό επίλογο μιας βραδιάς που τελείωσε γύρω στις 00:40 και έκλεισε με τις ευχαριστίες του συγκροτήματος προς το κοινό, το οποίο αποχώρησε για να συνεχίσει τη διασκέδαση του σε κάποιο από τα πολλά σημεία της πόλης καθώς, πιστέψτε με, κανένας δεν είχε διάθεση να γυρίσει σπίτι.