Buried Inside, Tombs, Sun Of Nothing @ An Club, 12/11/09

Όταν περιμένεις να δεις μπάντες σαν αυτές που έπαιξαν το βράδυ της 12ης Νοεμβρίου στο An Club, είσαι ευχαριστημένος πριν καν μπεις στο χώρο. Η Catch The Soap Productions έκανε για άλλη μια φορά άψογη δουλειά και έφερε δυο μπάντες από την άλλη μεριά του Ατλαντικού, οι οποίες έχουν στις βαλίτσες τους ολοκαίνουργιους δίσκους (οι Tombs με την πρώτη τους ολοκληρωμένη δουλειά). Η ανυπομονησία λοιπόν στα ύψη και ο θόρυβος που θα ακολουθούσε επέβαλε σε κάποια αυτιά να φορέσουν ωτοασπίδες! Και καλά έκαναν…


Το βράδυ άνοιξαν οι δικοί μας Sun of Nothing. Πάντα ακραίοι και σίγουρα η καλύτερη extreme metal μπάντα στην Ελλάδα. Παίζοντας ένα μείγμα από black, grindcore, sludge και noise, απογείωσαν την διάθεση μας και κατάφεραν να κάνουν αυτό για το οποίο ανέβηκαν πάνω στη σκηνή. Να μας προετοιμάσουν. Ο Ηλίας (φωνητικά) ήταν ο μόνος που κινούταν και χτυπιόταν, καθώς οι υπόλοιποι ήταν κάπως στατικοί, αλλά η ένταση του θορύβου και η απόκοσμες κραυγές του έδωσαν ένα «άσχημο» χρώμα στο ξεκίνημα της βραδιάς. Η ιδιαιτερότητα τους, πέραν της μίξης ακραίων ακουσμάτων και ήχων, είναι μάλλον αυτά τα «σκισμένα» φωνητικά που δεν τα βρίσκεις εύκολα παγκοσμίως.  Σε γενικές γραμμές τοποθετούνται, όχι μόνο από αυτό το live, στα πλέον αξιοπρεπή support groups, με ικανοποιητική παρουσία, ανταπόκριση του κόσμου μάλλον θετική και διάρκεια όσο αρμόζει στο να ζεστάνουν τον κόσμο.

Σειρά πήραν οι Αμερικάνοι Tombs, η νέα μπάντα του μάστορα του underground και ζωτικού μέλους της Βοστωνέζικης σκηνής Mike Hill. Μαζί του ο Carson Daniel James στο μπάσο και ο ακραίος Andrew Hernandez στα τύμπανα. Παρότι είναι λιγότερο από δύο χρόνια μαζί έδειχναν καλοδουλεμένοι και δεμένοι μεταξύ τους. Το σύνθημα και το όλο πρόσταγμα των τραγουδιών το κράταγε στα χέρια του ο drummer. Περιττό να αναφέρω ότι φόραγε δυο διαφορετικά παπούτσια με συνοδεία άσπρης καλτσούλας, σηκωμένης ως το καλάμι! Αυτό όμως δεν επηρέαζε τους δυο στα έγχορδα να τον κοιτάνε στα μάτια και να περιμένουν την δικιά του εντολή για να παρουσιάσουν μπροστά μας τον ασήκωτο θόρυβο τους. Ο απίστευτος συνδυασμός σκοτεινού metal, θορυβώδους hardcore και βρόμικου sludge, έκανε τα αυτιά μου να μην το πιστεύουν.



Από το δίσκο τους “Winter Hours” είχα καταλάβει ότι έχουμε να κάνουμε με κάτι απίστευτα προοδευτικό και μάλλον με το καλύτερο ντεμπούτο δίσκο της χρονιάς στο ακραίο metal. Αλλά οι άνθρωποι έπαιζαν πράγματα που δεν τα έχω ξανακούσει και δεν μπορώ να τα χαρακτηρίσω με οτιδήποτε γνωστό, οπότε ας μου επιτραπεί ο όρος metal-gaze για να περιγράψω τον ήχο τους. Οι ίδιοι λένε ότι παίζουν black metal influenced post-hardcore. Έπαιξαν τέσσερα κομμάτια από τον δίσκο και ένα από το ep τους και τέσσερα ολοκαίνουργια και ακυκλοφόρητα – κάτι που συνηθίζουν στις εμφανίσεις τους πολύ πριν σκεφτούν να ηχογραφήσουν τις εν λόγω συνθέσεις. Ο θόρυβος και η αγριάδα ξεχείλιζε, η ταχύτητα διαδεχόταν την doom-ίλα και ο Mike έδινε ρέστα στο μικρόφωνο. Άψογοι σκηνικά, πορωτικοί μουσικά και απίστευτοι ηχητικά. Ο Andrew ούρλιαζε πίσω από τα τύμπανα, σηκωνόταν και έπαιζε όρθιος, έκανε γκριμάτσες, κλότσαγε ότι έβρισκε και βάραγε με απίστευτη ταχύτητα τα τύμπανα μπροστά του. Ήταν εντυπωσιακός και αξιοπρόσεχτος. Το core αυτό τρίο είναι πάρα πολύ «μπροστά». Αδιευκρίνιστα δυνατοί και μάλλον μια μπάντα που αντί να επηρεάζεται από άλλους, σιγά σιγά θα επηρεάσει πολλούς. Εμένα με εντυπωσίασαν.

Setlist: Waiting For The Death Note / Black Hole of Summer / Gossamer / Golden Eyes / Monuments / Seven Stars The Angel Of Death / To Cross The Land / Filled With Secrets / Red Shadows.

Μετά απ’ αυτή την ευχάριστη έκπληξη ήρθε η ώρα για τους Καναδούς Buried Inside. Κατ’ εμέ είναι η μπάντα που κατέχει τον καλύτερο δίσκο που έχει γραφτεί ποτέ στο αναφερόμενο ως μοντέρνο metal, είτε αυτό λέγεται post-metal, είτε post-hardcore, είτε sludge, και δεν είναι άλλος από το “Chronoclast” του 2005. Η φετινή τους κυκλοφορία “Spoils Οf Failure” πέφτει λίγο σε ρυθμό (δεν μας χαλάει), αλλά μάλλον έχει τα φόντα να ανέβει όσο ψηλά είναι και ο προκάτοχος του. Τι άλλο λοιπόν να περιμένω πέρα από την συνέχεια του άπειρου θορύβου, που ήδη είχε γεμίσει τον χώρο από τους Tombs, και ένα ατελείωτο distortion που θα έσπαγε κοκάλα. Αυτό λοιπόν έκαναν. Άπλωσαν μπροστά μας ένα μωσαϊκό με πέντε καινούργιες συνθέσεις και δυο κομμάτια του 2005 μαζί με την εισαγωγή. 



Τα λόγια είναι περιττά. Σκληρές κιθάρες, βαριά τύμπανα, ασήκωτο μπάσο και ακραία βραχνά φωνητικά. Όσοι δεν είχαν κουνηθεί μέχρι τότε άρχισαν να πιάνουν το ρυθμό και να κουνιούνται μαζί με τα τύμπανα και τη μπασογραμμή. Σιγά σιγά ο κόσμος φάνηκε ότι το διασκέδαζε και το συγκρότημα επίσης. Έπιασα πολλές φορές τον Nicholas (φωνητικά και effects) να χαμογελάει κοιτώντας τον κόσμο ή τα υπόλοιπα μέλη του συγκροτήματος. Οι Καναδοί σύσσωμοι κοπανιόντουσαν με ένα κλασικό και βαρύ metal στυλ, κάτι που δημιουργούσε μια heavy εικόνα που ταίριαζε απόλυτα στον ήχο που παρήγαγαν. Ο ηχολήπτης για κακή μας τύχη, άπειρες φορές έχασε τον συγχρονισμό στα μικρόφωνα και άφησε για καμπόσα δευτερόλεπτα τη φορά, τους τραγουδιστές να μην ακούγονται καθόλου. Ατελείωτα metal riffs και άψογες συνθέσεις.



Μοντέρνοι ήχοι περασμένοι μέσα από μια παλιομοδίτικη punk κουλτούρα. Πύρινα drums και άψογα συγχρονισμένο μπάσο. Ο Andrew (κιθάρες) αν και άρρωστος έδινε ότι μπορούσε και κάτι παραπάνω στις χορδές του και στο μικρόφωνο. Ο Stephen (μπάσο) τιναζόταν με άσχημες διαθέσεις και οι υπόλοιποι επέμεναν σε μια ιδρωμένη αλλά ενθουσιασμένη κατάσταση. Κάθε φορά που ξέσπαγαν σε ασήκωτους θορύβους νόμιζες ότι κάτι συμβαίνει, έχανες λίγο τον ειρμό σου και ξεχνιόσουν. Όταν έφταναν σε ηχητικές κορυφώσεις τρανταζόταν όλο το μαγαζί και όταν «έπεφταν» λίγο να ξεκουραστούν με doom και sludge ήχους, είχες την εντύπωση ότι αυτά που ακούς είναι πολύ άνευρα μπροστά στον οδοστρωτήρα που πέρασε ήδη από πάνω σου. Επιβλητικοί, ανώτεροι και απολαυστικοί. Μια ηρεμία που έφτανε σε ωμή επιθετικότητα και κατέληξε στο απόλυτο χάος. Ένα χάος τόσο βάναυσο και θορυβώδες που απέδειξε γιατί αυτοί είναι μια από τις καλύτερες noise metal μπάντες.

Μπράβο στα παιδιά από την Catch The Soap Productions που έφτιαξαν αυτή τη βραδιά. Πολλά συγχαρητήρια στις μπάντες και κρίμα σε όσους τους έχασαν, είτε επειδή δεν τους ήξεραν είτε επειδή επέλεξαν να μην τους δουν.

Setlist:

Introduction
Time As Ideology
V
I
II
VIII
Time As Commodity
III