Blues Magoos, Down & Out @ Rodeo, 04/12/09

Σε μία πόλη που μύριζε ήδη μπαρούτι, εν μέσω ενός ακήρυχτου πολέμου και υπό τη διακριτική αδιακρισία της αστυνομίας, η κάθοδός μας προς το Rodeo συνοδεύτηκε από ανυπομονησία για ψυχεδελικά γλειφιτζούρια, acid, fuzz και λουλούδια. Βλέπετε το ιστορικό υπόγειο θα έκαναν κατάτι ιστορικότερο οι Blues Magoos, το συγκρότημα που διεκδικεί την πρώτη χρήση του όρου psychedelic σε τίτλο δίσκου. Μαζί με τους έτερους συνδιεκδικητές, The Deep και 13th Floor Elevators κυκλοφόρησαν το Νοέμβριο του 1966 τα ντεμπούτο τους, έχοντας όλα την επίμαχη λέξη να φιγουράρει στο εξώφυλλό τους.


Η επιλογή της Παρασκευής από το διήμερο των εμφανίσεων των Blues Magoos μπορεί να καθορίστηκε από εξωτερικούς παράγοντες πλην όμως καλώς προέκυψε, αφού μου έδωσε τη δυνατότητα να απολαύσω για μία ακόμα φορά τους Έλληνες Down & Out. Τίποτα δεν έχει αλλάξει στη συνηθισμένη εξαιρετική απόδοσή τους, πέρα από το γεγονός ότι κουβαλούν την εμπειρία μίας Ευρωπαϊκής περιοδείας και έχουν πλέον το πρώτο τους δισκογραφικό πόνημα στα χέρια τους (και στα χέρια μας). Το southern boogie στυλ τους εύκολα τους ανακηρύσσει τους Έλληνες ZZ Top και το δέσιμο και η τεχνική τους αρτιότητα λίγους αντιπάλους θα βρουν στον ελληνικό χώρο. Το γεγονός ότι κατάφεραν με κέφι αλλά και επαγγελματικότητα να κερδίσουν ένα κοινό που δεν είχε άμεση σχέση με τον ήχο τους λέει πολλά, εύχομαι να λέει αρκετά και για το μέλλον τους.

Setlist: King Size Boogie / Hot Dawg Boogie / Let It All Go / Fine Lookin’ Woman Blues / Zombie Soup / Kentucky S.B.B. / R51 Blues / Voodoo Dildo / American Bandit / Down-South Boogie / Snack In



Το τέλος της εμφάνισης των Down & Out βρήκε το Rodeo στην κατάσταση που το έχω πλέον αποτυπώσει στη μνήμη μου: μισογεμάτο, με τον κόσμο να συνωστίζεται περιμετρικά της σκηνής και τις γνώριμες εκλεκτές φάτσες (μια παρέα είμαστε πια τόσες φορές που συναντιόμαστε) να συζητάνε για φλέγοντα ζητήματα όπως ποια εμφάνιση των Fuzztones στην Ελλάδα ήταν η καλύτερη και αν ο φετινός δίσκος των Espers είναι εξίσου καλός με τους προηγούμενους. Σε ένα κοινό λοιπόν που ζει σε ένα παράλληλο μουσικό σύμπαν και είναι εξ ορισμού δικό τους, οι Blues Magoos έτυχαν αποθεωτικής υποδοχής με το πάτησαν στο σανίδι.



Ξεκινώντας το πρόγραμμά τους, γρήγορα φάνηκαν κάποια δεδομένα που θα διατηρούνταν σε όλη τη βραδιά. Το συγκρότημα είχε κέφι και φαινόταν. Όμως ήταν εξίσου φανερό ότι του έλειπε το δέσιμο και κυρίως ο κατάλληλος ήχος. Η γκαραζοψυχεδέλεια δεν είναι επιστήμη. Δεν απαιτεί φοβερές μουσικές γνώσεις ή οργανική δεξιοτεχνία στηρίζεται όμως στις ταξιδιάρικες ηχητικές διαδρομές και αυτό απουσίαζε από τη συγκεκριμένη εμφάνιση των Blues Magoos. Ή για να είμαστε πιο σωστοί, στο μεγαλύτερο μέρος της. Αυτό μπορεί να επικεντρωθεί σε δύο παράγοντες. Στην farfisa που έπασχε από υπερβολική ντροπαλότητα και τις κιθάρες που προέκυψαν πολύ πιο hard rocking από το αναμενόμενο θυμίζοντας περισσότερο Led Zeppelin και μέσα των 70s παρά ψυχεδέλεια των 60s. Στο ίδιο ύφος και το αδιάφορο νέο κομμάτι που, κατά δήλωσή τους, μας παρουσίασαν για πρώτη φορά παγκοσμίως.



Φυσικά όλα δεν ήταν άσχημα. Έστω και έτσι υπήρχαν στιγμές όπως το “Pipe Dream”, το “Queen Of My Nights”, το “One By One”, η διασκευή στο “Used To Love Her” που έπιαναν στόχο. Εξίσου άξιζαν οι διηγήσεις του Peppy όπως η αποκάλυψη της εσκεμμένης ακροστοιχίδας των τραγουδιών  “Love Seems Doomed” ή “Albert Collins Is Dead” και η παρουσία του στο περίφημο πάρτυ των 21ων γενεθλίων του Keith Moon στο Holiday Inn. (Για την ιστορία αυτό κατέληξε με ένα διαλυμένο ξενοδοχείο και φήμες για απαγόρευση εισόδου των Who στη συγκεκριμένη αλυσίδα έκτοτε). Ενώ όμως αυτή η ιστορία χρησίμευε σύμφωνα με το setlist ως η εισαγωγή για μία εκτέλεση του “My Generation”, η νωθρότητα του κοινού οδήγησε σε συντόμευση του προγράμματος και το γρηγορότερο πέρασμα στα χιτάκια. Έτσι το κανονικό σετ έκλεισε με το “We Ain’t Got Nothin’ Yet”, που μερικοί είχαν κάνει ενοχλητικά εμφανές ότι ήταν το μόνο που είχαν έρθει να ακούσουν, και μία όμορφη εκτέλεση του “Tobacco Road”. To encore περιελάμβανε αρχικά το “Pushin’ Too Hard” των Seeds (που είχε την επίδραση που δεν είχαν όλα τα προηγούμενα τραγούδια αθροιστικά - α ρε αθάνατε Sky…) και για το φινάλε το δικό τους “Albert Collins Is Dead”.



Δεν είναι η πρώτη φορά που από αντίστοιχο συγκρότημα φεύγω με ανάμικτα συναισθήματα. Ακούστηκε ωραία μουσική, αναντίρρητα. Και το συγκρότημα έκανε ό,τι μπορούσε για να ικανοποιήσει το κοινό του. Η βραδιά είχε τις στιγμές της και άξιζε την παρουσία μας έστω και για ιστορικούς λόγους. Αλλά το συναίσθημα, αγγλιστί feeling, έπασχε και είναι από τις περιπτώσεις όπου η σύγκριση με το γρατσουνισμένο βινύλιο που έχεις σε περίοπτη θέση στη δισκοθήκη σου καταλήγει υπέρ του τελευταίου.

Setlist:
Rush Hour
There’s A Chance
Pipe Dream
I Wanna Be There
One By One
Queen of My Nights
Gloria
Used To Love Her
Crapo
Sometimes I Think
Life Is Just A Cher O’ Bowlies
Beautician Blues
There She Goes
Gotta Get Away
(We Ain’t Got) Nothin’ Yet
Tobacco Road
Pushin’ Too Hard
Albert Collins Is Dead