Beastmilk, Anal Veritas @ An Club, 02/11/14

Το rock 'n' roll party της χρονιάς

Από τον Μανώλη Κληρονόμο, 04/11/2014 @ 11:52
Με μόλις τέσσερα χρόνια ζωής, οι Beastmilk είναι από το πιο hot ονόματα στο ευρωπαϊκό στερέωμα, κάτι απόλυτα φυσιολογικό για δύο λόγους. Πρώτον, γιατί τα μέλη της μπάντας έχουν απασχολήσει άπαντες με τις πρώην μπάντες τους, με πρώτο και καλύτερο τον πολυπράγμονα Kvost (Hexvessel, ex-Dødheimsgard, ex-Code και άλλους) και δεύτερον, γιατί το περσινό αριστουργηματικό τους full length ντεμπούτο, "Climax", μας έκανε να παραμιλάμε και παίζει ακόμα ανά τακτά διαστήματα, κυρίως σε φάσεις που επιζητάμε την εξύψωση του ηθικού ή ακόμα και γιατί απλά θέλουμε να περάσουμε καλά. Πάνω στα ντουζένια τους λοιπόν, η CΤS, μας φέρνει τους Φινλανδούς μάστορες για να μας κάνουν να περάσουμε καλά, να χορέψουμε και να τραγουδήσουμε. Τα κατάφεραν; Θα το απαντήσω στον επίλογο αυτό το ερώτημα. Βασικά ποιον κοροϊδεύω, φυσικά και τα κατάφεραν, λες και υπήρχε περίπτωση να συμβεί το αντίθετο. Πιο αναλυτικά...

Την βραδιά άνοιξαν οι Αθηναίοι Anal Veritas. Αν και υπάρχουν για πάνω από δέκα χρόνια, μόλις πέρσι κυκλοφόρησαν το ντεμπούτο τους, "Project: T.V. Junkies". Παρ' όλα αυτά το σανίδι το έχουν φάει με το κουτάλι αν και προσωπικά τους έβλεπα μόλις για δεύτερη φορά.

Anal Veritas

Την πρώτη φορά τους είχα δει σε ένα free live στο Six D.O.G.S. και μου είχαν αφήσει ανάμεικτα συναισθήματα κυρίως λόγω των ετερόκλητων επιρροών τους. Από τη μία είχαν κομμάτια αμιγώς heavy rock με τζούρες από grunge ενώ σε άλλες φάσεις έπαιζαν κάτι τίγκα τσιτάτα hardcore κομμάτια. Αυτή τη φορά μου άρεσαν περισσότερο, κυρίως λόγω του πολύ καλού ήχου που είχαν αλλά και των πιο εκρηκτικών τυμπάνων (δεν είμαι σίγουρος αλλά νομίζω ότι έχουν αλλάξει ντράμερ) που τους έδινε έναν progressive αέρα που παρέπεμπε κάπου ανάμεσα σε Neurosis και Burst.

Anal Veritas

Αυτή την progressive πλευρά τους την βρήκα αρκετά ενδιαφέρουσα αλλά αυτά τα αμιγώς heavy rock κομμάτια που είχαν με έκαναν και χασμουριόμουν. Αν τα περιόριζαν αυτά ή τουλάχισταν να τα έδεναν καλύτερα με τον post metal / progressive χαρακτήρα των άλλων, θα ακούγονταν πολύ καλύτερα. Συνολικά, μου άφησαν αρκετά καλή εντύπωση και ευελπιστώ σε ακόμα μεγαλύτερη εξέλιξη και βελτίωση γιατί δείχνουν ότι το «κατέχουν».

Για κάποιο λόγο, ήξερα εκ των προτέρων ότι οι Beastmilk δεν επρόκειτο να με απογοητεύσουν. Ήξερα ότι θα πέρναγα καλά. Αν είχα μία επιφύλαξη αυτή είχε να κάνει με τον ήχο, γιατί εντάξει αν και αυτό ισχύει καθολικά, παρ' όλα αυτά οι Beastmilk παίζουν τέτοια μουσική μου χρειάζονται τον καλό, κρυστάλλινο ήχο για να τους ευχαριστηθείς ακόμα περισσότερο. Η έναρξη με το "The Wind Blows Through Their Skulls" όχι μόνο έσβησε την αμυδρή επιφύλαξη που είχα αλλά την πήγε στο άλλο άκρο αφού τα ναι μεν ο ήχος τους ήταν φανταστικός αλλά τα φωνητικά του Kvost σχεδόν σκέπαζαν τη μουσική τους. Αυτό διορθώθηκε γρήγορα, νομίζω πριν καν τελειώσει το πρώτο κομμάτι, και έτσι είχαμε την ευκαιρία να παρακολουθήσουμε ένα από τα πιο εκρηκτικά και απολαυστικά live των τελευταίων ετών.

Beastmilk

Με την πανέμορφη Linnea Olsson των doomesters The Oath να έχει εισχωρήσει στις τάξεις του συγκροτήματος πρόσφατα, στη δεύτερη κιθάρα, η πεντάδα των Beastmilk παράδωσε ένα εξωπραγματικό show post-punk/death rock ήχων που έκανε άπαντες να χορεύουν δίχως σταματημό. Μπροστάρης σε αυτό γαϊτανάκι αδιάλλειπτου χορού που στήθηκε ήταν ο Kvost με την φανταστική, κρυστάλλινή του φωνάρα που ήταν σαν να σε πρόσταζε να λικνιστείς στη μουσική τους. Κάτι επίσης που μου άρεσε όσον αφορά τη φωνή του Kvost είναι που στο "Nuclear Winter" σε μερικά σημεία έβγαλε και δυο-τρεις τσιρίδες, σαν να σου έκλεινε το μάτι για να καταλάβεις ποιος πραγματικά είναι και από που προέρχεται.

Beastmilk

Προλογίζοντας το "Forever Animal" μας είπε την ιστορία από την οποία εμπνεύστηκε ο Kvost το εν λόγω κομμάτι και βασίζεται σε μια αντιπαράθεση που είχαν το 1936 ο Χίτλερ με τον ζωγράφο Austin Osman Spare. Η ιστορία λέει ότι εκείνη τη χρονιά ο Χίτλερ ζήτησε από τον Spare να πάει στο Βερολίνο και να ζωγραφίσει ένα πορτρέτο του Αδόλφου αλλά ο Spare αρνήθηκε, τονίζοντας «If you are a superman, let me be forever animal». Όπως είναι προφανές οι Beastmilk έπαιξαν ολόκληρο το "Climax" ακόμα και το "Strange Attractors" που όπως μας είπε ο Kvost είναι μόλις η δεύτερη φορά που το παίζουν live ενώ έπαιξαν και σχεδόν ολόκληρο και το EP "Deluge" που είχαν κυκλοφορήσει το 2012 (εκτός από το "Red Majesty").

Beastmilk

Σε όλα τα τραγούδια που έπαιξαν υπήρξε ένας μεγάλος ή μικρός χαμός από κάτω, ενώ σε πολλά από αυτά δημιουργήθηκαν και κάποια μικρά pit από κόσμο που χόρευαν σαν να μην υπήρχε αύριο. Ειδικά στα «χιτάκια» όπως το "Surf The Apocalypse" ή τα "Death Reflect Us" και "Genocidal Crush", ξελαρυγγιαστήκαμε και χορεύαμε λες και είμασταν στο γυμνάσιο. Πραγματικά νομίζω ότι η τελευταία φορά που τραγούδησα τόσο πολύ ήταν στη συναυλία των παμμέγιστων post-punk θεών Killing Joke που είχαν έρθει περιν καμιά τετραετία.

Beastmilk

Μετά το "Love In Cold Winter" η μπάντα αποχώρησε και ξαναεπέστρεψε για να παίξει ξανά (!) το "Death Reflect Us". Και αυτό πιθανότατα να είναι το μοναδικό πράγμα που δεν μου άρεσε από τη συναυλία. Γιατί κανονικά θα έπρεπε να παίξουν στο repeat ολόκληρο το set τους και όχι μόνο το συγκεκριμένο κομμάτι. Κάποιοι γραφικοί τύποι (ξέρετε ποιοι είστε εσείς) που ήταν δίπλα μου ζήταγαν από τον Kvost να παίξει κάποιο κομμάτι από Dødheimsgard, κάτι που έκανε τον Kvost να γελάσει ενώ πήγαινε προς τα καμαρίνια.

Beastmilk

Εν κατακλείδι, η συναυλία των Beastmilk (η οποία ήταν και η 100ή μπάντα που φέρνει η CTS, μπράβο παιδιά, άντε με το καλό να τις χιλιάσετε), δεν ήταν μια απλή συναυλία αλλά ένα rock 'n' roll party που διήρκησε μία ώρα και έκανε άπαντες να φωνάξουν, να ανατριχιάσουν, να χτυπηθούν και να χορέψουν. Δεν είναι τυχαίο ότι σχεδόν όλοι έξω από το An όταν αποχωρήσαμε σιγοτραγουδούσαμε ακόμα «Death reflect us in it's mirror, reaching out to us».
SETLIST

The Wind Blows Through Their Skulls
You Are Now Under Our Control
Void Mother
Fear Your Mind
Ghosts Out Of Focus
Surf The Apocalypse
Children Of The Atom Bomb
Nuclear Winter
Forever Animal
Strange Attractors
Death Reflects Us
Genocidal Crush
Love In A Cold World

Encore:
Death Reflects Us

Φωτογραφίες: Χρήστος Κισατζεκιάν / www.livephotographs.com
  • SHARE
  • TWEET