Beastmilk

Climax

Svart (2013)
Από τον Μάνο Πατεράκη, 06/12/2013
Κολλητικές post-punk συνθέσεις που σφύζουν από ενέργεια και έμπνευση με έναν αγνώριστο Kvohst
Πώς βαθμολογείτε το δίσκο;

Το έρμο το post-punk έχει περάσει από ένα σωρό κύματα εδώ και πολλά χρόνια... Και αυτό δεν το λέω με την αρνητική έννοια που ενδεχομένως υπονοεί αυτή η έκφραση. Είναι όντως έρμο, γιατί λόγω της φύσης του πάντα έπαιρνε ένα μοναχικό μονοπάτι και πολύ σπάνια / επιλεκτικά έβγαινε στο mainstream, τουλάχιστον όχι στον βαθμό που ξεπετάγονταν τα υπόλοιπα είδη. Επίσης, έχει όντως περάσει ένα σωρό κύματα... Κύματα αναθέρμανσης του ενδιαφέροντος προς τη μεριά του. Τρανότερο παράδειγμα, το post-punk revival που έγερνε το κορμί του στην alternative πλευρά, με ραδιοφωνικά, πλην όμως ποιοτικά, συγκροτήματα όπως οι Interpol και οι Editors. Έχουμε, βέβαια, και πιο εσωστρεφή και πειραματικά μονοπάτια από μπαντάρες όπως οι Have A Nice Life... Τα τελευταία δύο χρόνια μοιάζει να ξυπνάει πάλι το ενδιαφέρον και όλο και περισσότερα συγκροτήματα αφαιρούν τέτοιες επιρροές από τη λίστα-ταμπού: Είτε με πρωτοστάτες συγκροτήματα σαν τους Iceage που σημειώνουν σημαντική επιτυχία με τον φετινό τους δίσκο, είτε με πιο άγνωστες δισκάρες σαν αυτή των Belgrado, αλλά ακόμα και με το θορυβώδες post-punk του φετινού A Place To Bury Strangers...

Μέσα σε όλον αυτόν τον εκτενή ορίζοντα, όπου ο καθείς παίζει το post-punk όπως το αντιλαμβάνεται και πάντα σύμφωνα με τις μουσικές του καταβολές, πού ακριβώς κοιτούν οι Φινλανδοί Beastmilk; Η μουσική τους είναι αρκετά mainstream κι έτσι μπορεί να ακουστεί εύκολα από τον καθένα. Οι συνθέσεις είναι αρκούντως κολλητικές και τα κομμάτια που ξεχωρίζουν μέσα από ένα γενικότερο σύνολο-μπόμπα είναι αρκετά ποιοτικά για να παίζουν στο repeat πολλών διαφορετικών κι ετερόκλητων playlist. Πέρα από εμπορικοί, όμως, έχουν  και έντονο το βαρύ στοιχείο μέσα τους, κατάλοιπο του black metal παρελθόντος του Goatspeed, του μοναδικού συνθέτη της μουσικής της μπάντας. Οι συνθέσεις παραμένουν ως επί το πλείστον σκοτεινές, αλλά ταυτόχρονα «βαράνε» βγάζοντας μια υποβόσκουσα rock 'n' roll αίσθηση. Δεν θα πω τις επιρροές που διέκρινα εγώ ακούγοντας τον δίσκο (π.χ. Wipers) γιατί ο ίδιος ο Goatspeed με διέψευσε κατά την συνέντευξη που έκανα μαζί του. Θα μείνω στις επιρροές που ο ίδιος υποδεικνύει: τους (θεούς) Rudimentary Peni, τους Crisis και τους πρώιμους Chumbawamba. Εξ' ου και η ενέργεια που βγάζει στο μεγαλύτερο μέρος του ο δίσκος.

Ο άσημος, μα ταλαντούχος, Goatspeed είναι το ένα από τα δύο μυαλά του συγκροτήματος. Το άλλο είναι ο πολύς Kvohst, γνωστότατος στους κύκλους του σκληρού ήχου από δύο συγκροτήματα που πήγαν το black metal και το metal γενικότερα στα όρια του: τους Dodheimsgard και τους Code. Προσωπικά, τον αγαπάω και για την απίστευτη folk μπάντα του, τους Hexvessel, των οποίων το όνομα αν γράψετε στην μηχανή αναζήτησης του Rocking.gr θα με πετύχετε συχνά-πυκνά να τους εκθειάζω. Ο Kvohst, λοιπόν, τραγουδάει όπως δεν τον έχουμε ακούσει ποτέ και τα καταφέρνει περίφημα. Να υπογραμμίσουμε, βέβαια, ότι οι στίχοι και οι φωνητικές γραμμές είναι υπογραφής του.

Κάπου εδώ ήρθε η ώρα να αναφερθούν οι συνθέσεις που ξεχωρίζουν... Καταρχάς, το "Genocidal Crush" με το υποβλητικό 80s ρεφρέν του και τις γρήγορες ταχύτητες. Κατά δεύτερον, το ρυθμικό χιτάκι του δίσκου, "Fear Your Mind". Κατά τρίτον, το κολλητικό single "Love In A Cold World" όπου συναντούμε την καλύτερη ερμηνεία του Kvohst στο άλμπουμ, πωρωτική και ταυτόχρονα ανατριχιαστική. Κατά τέταρτον, έχουμε το συγκλονιστικότερο κομμάτι του δίσκου, το "Strange Attractors", με το οποίο κλείνει το "Climax". Οι Beastmilk μας αποδεικνύουν εκεί ότι, παρόλο που έχουν άριστη σχέση με τα γκάζια και το punk, έχουν άπλετο ταλέντο για να γράψουν μια βαριά, σκοτεινή κομματάρα με πληθώρα συναισθημάτων από πίσω.

Τα πολλά λόγια είναι φτώχια... Ρουφάμε το beastmilk και απαιτούμε άμεσα refill!

  • SHARE
  • TWEET