Amorphis, Poisonblack live σε Αθήνα και Θεσσαλονίκη

Από τον Άλκη Κοροβέση, 23/04/2008 @ 05:08
20/04/08, Gagarin 205, Αθήνα:



CAS ou pas CAS? Παραφράζοντας τη διάσημη ατάκα από την ταινία "Jeux D'enfants" και προσαρμόζοντας την στην ελληνική αθλητική πραγματικότητα, θα μπορούσε κανείς να περιγράψει το ερώτημα που ταλάνιζε το μυαλό πολλών εξ αυτών που κατηφόριζαν εκείνη την ώρα για το Gagarin, επιζητώντας ένα καταφύγιο από το συνηθισμένο για τα ελληνικά δεδομένα γραφειοκρατικό μπάχαλο που σε λίγη ώρα θα λάμβανε τέλος και ορισμένες ώρες ξεγνοιασιάς και διασκέδασης, απομακρυσμένης από αυτά τα τραγελαφικά σκηνικά που εδώ και αρκετό καιρό διαδραματίζονται στο πρωτάθλημα της Super League.

Ώρα άφιξης: λίγο μετά τις 8.30 και στη σκηνή ήδη είχαν ξεκινήσει να παίζουν οι Φινλανδοί Poisonblack, επιλεγμένοι για να ανοίξουν το πρώτο live εδώ και πέντε χρόνια των συμπατριωτών τους Amorphis. Αρκετός κόσμος είχε μαζευτεί ήδη, γιατί όχι άλλωστε μιας και ο καιρός ήταν ιδανικός, και η support μπάντα έτυχε να παίξει μπροστά σε ένα σχεδόν γεμάτο Gagarin.




Για όσους δε γνωρίζουν, οι Poisonblack είναι το σχήμα στο οποίο συμμετέχει πλέον και ο τραγουδιστής των Sentenced (έλα το reunion, τώρα που γυρίζει), Ville Laihiala. Το ύφος τους είναι κάτι μεταξύ gothic και heavy metal με γρεντζοφωνητικά, έχοντας και αναφορές σε Sentenced, αλλά στο πολύ πολύ κατώτερο και αδιάφορο, όπως απέδειξαν χτες. Προσωπικά, δεν έβλεπα την ώρα να τελειώσει το set τους, μιας και τα κομμάτια τους μου φαίνονταν παρόμοια, χωρίς κάτι το ιδιαίτερο, και μόνο τη φωνή να προκαλεί κάποιες συσχετίσεις με Sentenced και τίποτα περισσότερο. Έπαιξαν σχεδόν μια ώρα κομμάτια από τις δύο κυκλοφορίες τους και καναδυό ακόμα από τον καινούριο, προς το παρόν ακυκλοφόρητο, δίσκο τους. Τα τελευταία ήταν και τα κομμάτια που ξεχώρισαν, χωρίς και πάλι να κάνει αυτό την ώρα να περνά λιγότερο βασανιστικά.



Ο κόσμος, είτε λόγω της προϊστορίας του τραγουδιστή, είτε λόγω ευγένειας, άντε να δεχτώ ότι ήταν και κάποιοι που το ευχαριστήθηκαν, χειροκροτούσε και όποτε μπορούσε κράταγε το μονότονο ρυθμό, χτυπώντας παλαμάκια. Δε με άγγιξαν καθόλου σε κανένα απολύτως σημείο, θυμίζοντας μου εποχές που άνοιγαν οι Atrocity για τους Paradise Lost το 2004, όταν και προσπαθούσα να βρω λύση στο πρόβλημα του ταξιδιού στο χωροχρόνο. Κυρίως στο χρόνο. Επιστρέφοντας στο παρόν, τα λόγια του Ville, με τα οποία μας καληνυχτούσε, φάνηκαν ύποπτα στα αυτιά μου, αλλά η αισιοδοξία μου με άφησε να παρασυρθώ και να ξεχάσω την περίφημη ατάκα "everybody lies". Encore από τους Poisonblack μετά από την απαίτηση και του «κοινού» τους θα τολμούσα παραπλανητικά να πω πως εκμηδένιζε τις πιθανότητες να προλάβω τρένο ή μετρό με το πέρας της συναυλίας και φανέρωνε πόσο σημαντικό είναι το να γίνονται οι συναυλίες Παρασκευοσάββατα ή να επεκταθεί το νυχτερινό ωράριο και τις Κυριακές.



Επόμενοι στη σκηνή, περίπου 2 βδομάδες πριν την προγραμματισμένη εμφάνιση τους στον ίδιο χώρο και χωρίς προηγούμενη προειδοποίηση, οι The Ocean. Εντύπωση μου προκάλεσε ότι επί σκηνής φαινόταν μόνο ένας τύπος που πείραζε τις κιθάρες, ενώ όλη η υπόλοιπη μπάντα ήταν κυριολεκτικά αόρατη, ενώ και οι εκτελέσεις ήταν άψογες, όπως στο δίσκο, σα να ήταν playback. Μετά το σύντομο για εμφάνιση μπάντας, αλλά υπερβολικά μεγάλο για έλεγχο και στήσιμο οργάνων διάστημα, η σκηνή γέμισε με καπνούς και ο κόσμος ζητούσε πλέον επιτακτικά την εμφάνιση των αναγεννημένων, λόγω της άφιξης του Joutsen, Φινλανδών.







Και ναι λοιπόν, λίγο πριν, λίγο μετά τις 10.20, η αναμονή έλαβε τέλος. Οι νέοι Amorphis έτοιμοι στις θέσεις τους και το show ξεκινά. Η επόμενη μιάμιση περίπου ώρα που ακολούθησε δεν περιγράφεται, παρά μόνο σε flashback. Εξαιρετική απόδοση από όλους, ιδιαιτέρως από τον αγαπημένο Esa Holopainen, και φυσικά την παράσταση έκλεψε ο newbie Tomi Joutsen με την απροσδόκητα καλή και απόλυτα ταιριαστή φωνή του στα καινούρια αλλά και τα παλιά κομμάτια του συγκροτήματος. Το δέσιμο μεταξύ τους κάνει μπαμ και η χημεία που υπάρχει δύσκολα υπήρξε κατά τη διάρκεια της παρουσίας του Pasi (κυρίως των τελευταίων ετών) στη μπάντα. Πέρα από την αδιάκοπη κίνηση του επί σκηνής και το σχεδόν συνεχόμενο head banging με το 1.5 μέτρο ραστόπλεκτο μαλλί του, ο τύπος φάνηκε να το κατέχει το άθλημα και μάλιστα κάνοντας πρωταθλητισμό.




Απίστευτη εκφραστικότητα στα φωνητικά, αλλά και βαρβαρότητα στις κάφρικες στιγμές, οι οποίες, πιστέψτε με, ήταν πολλές. Γεμάτα συναίσθημα καθαρά και κολλαστικά growls έδιναν και έπαιρναν, συνεπαίρνοντας μαζί τους και το κοινό. Οι folk μελωδίες των πλήκτρων και των κιθαρών, σε συνδυασμό με την εικόνα του εξωφύλλου (εκκλιπόντος του κόκκινου κύκνου) που είχε κρεμαστεί στο background, μας μετέφεραν ενίοτε στην πατρίδα των αγαπητών μουσικών, παρά τη ζέστη της συγκεκριμένης μέρας.



Στα φωνητικά βοηθούσε σε ορισμένα κομμάτια και ο μπασίστας, ενώ ο έτερος Tomi είχε πλέον περιοριστεί στα καθήκοντα του κιθαρίστα. Η άλλη μορφή της συναυλίας και ψυχή της μπάντας, Esa, αν και έβγαλε σχεδόν όλο το live κοιτώντας χαμηλά, κρυμμένος πίσω από το μακρύ ξανθό του μαλλί, έδωσε ρέστα στην κιθάρα, διανθίζοντας τα κομμάτια με αρκετά lead σημεία, είτε προσθέτοντας, είτε αλλάζοντας κάποια μέρη. Μεγάλος κιθαρίστας και στις εξαιρετικές του συνθέσεις οφείλουν εν μέρει οι Amorphis τη θέση στην οποία βρίσκονται αυτή τη στιγμή.




Σχετικά με τον ήχο, δεν πιστεύω να είχε κανένας παράπονο, ίσως μόνο για το γεγονός ότι ήταν λιγάκι πιο χαμηλά η ένταση από ότι θα θέλαμε. Από την πρώτη στιγμή μέχρι την τελευταία ακούγονταν τα πάντα πεντακάθαρα και ολοζώντανα, μιας και στη μπάντα υπάρχει κανονικός πληκτράς, αφού η μουσική των Amorphis στηρίζεται κατά πολύ στις μελωδίες των πλήκτρων.



Ο κόσμος έδειξε να το χαίρεται και με το παραπάνω, ενώ δεν έλειψαν και οι απόπειρες δημιουργίας mosh pit, ακόμα και crowd surfing, με το τελευταίο να λήγει για ορισμένους άδοξα και επίπονα. Η επικοινωνία της μπάντας με το κοινό γινόταν κυρίως μέσω του τραγουδιστή και ο τελευταίος δεν έχανε την ευκαιρία να μας φιλοφρονήσει για τη θέρμη και την αγάπη που επιδεικνύαμε γι' αυτό το συγκρότημα. Πολλοί μας τα έχουν πει, τουλάχιστον ο συγκεκριμένος έδειξε ότι και αυτός το ευχαριστήθηκε με τη στάση του επί σκηνής.




Κάνοντας τον γενικό απολογισμό της βραδιάς, η συναυλία των Amorphis κρίνεται ως άκρως επιτυχημένη και διασκεδαστική. Σημαντικά προβλήματα δεν υπήρξαν και αυτό βοήθησε στην εξέλιξη της συναυλίας. Η μπάντα σεβάστηκε τον κόσμο, αλλά πάνω από όλα, την ιστορία της, παίζοντας κομμάτια από όλους σχεδόν τους δίσκους, εκτός της παταγώδους αποτυχίας "Far From The Sun" και βασίζοντας το playlist στις δύο τελευταίες της κυκλοφορίες. Έπαιξαν συνολικά 18 κομμάτια, περίπου μιάμιση ώρα, και έκαναν και ένα encore 3 κομματιών.



Μπορεί να κάνουν αρκετά χρόνια να επισκεφθούν τη χώρα μας, αλλά όταν το κάνουν, οι Amorphis δίνουν shows που μένουν αξέχαστα. Ελπίζω η ανταπόκριση μας να τους κάνει να έρθουν πιο σύντομα και πάλι κοντά μας για να μπορέσουν να τους απολαύσουν και όσοι δεν τα κατάφεραν το Σαββατοκύριακο που μας πέρασε.



Setlist (χωρίς συγκεκριμένη σειρά):

"Towards & Against" / "Drowned Maid" / "I of Crimson Blood" / "Divinity" / "Under A Soil And Black Stone" / "Perkele" / "The Smoke" / "Better Unborn" / "Silent Waters" / "Her Alone" / "Against Widows" / "House Of Sleep" / "Vulgar Necrolatry" / "My Kantele" / "Alone" / "The Castaway" / "Leaves Scar" / "Black Winter Day"













19/04/08, Υδρόγειος, Θεσσαλονίκη:



Σάββατο βράδυ και η μεταλλική καρδιά της πόλης χτυπούσε αναμφισβήτητα στην Υδρόγειο. 400 περίπου φίλοι των Amorphis μαζεύτηκαν στο χώρο για να απολαύσουν του Φινλανδούς. Ύστερα από έναν άκρως επιτυχημένο και καθολικά αποδεκτό δίσκο, η περιοδεία είναι το φυσικό επακόλουθο και η σειρά της Θεσσαλονίκης είχε έρθει.







Τη συναυλία άνοιγαν οι Poisonblack για τους οποίους δυστυχώς δε μπορώ ούτε κατά διάνοια να γράψω κάτι κολακευτικό. Το συγκρότημα δεν ήταν κακό, φάλτσο ή ασυγχρόνιστο, απλά πέρασε απαρατήρητο. Όπως είπε και ένας φίλος "πέρασε και δεν ακούμπησε", ήταν παντελώς αδιάφορο. Και το αδιανόητο ήταν πως όταν παρακολουθούσε κανείς τον Ville Laihiala να ερμηνεύει αυτά τα "Hard-Love Metal" δημιουργήματα, σκεφτόταν ότι ο ίδιος άνθρωπος ήταν πίσω από το μικρόφωνο των Sentenced και τον έπιανε απελπισία. Ελπίζουμε σε reunion για το μνημόσυνο... του "Funeral Album". Μάλιστα λόγω έντονων επαγγελματικών δραστηριοτήτων, ο βασικός πληκτράς της μπάντας έλειπε και τον αντικατέστησε ο Veli-Matti Kananen, ο οποίος έχει συνεργαστεί και με τους Sentenced. Παρ' όλα αυτά οι ελπίδες να ακούσουμε κάτι από δαύτους εξανεμίστηκαν και αντί αυτού μας παρουσίασαν δύο ακυκλοφόρητα κομμάτια από τον επερχόμενό τους δίσκο. Υπήρχαν κάποιες καλές μελωδίες, αλλά κι αυτές χάνονταν στη γενικότερη αχρωμία. Πάντως η αλήθεια είναι πως τα μουδιασμένα σχόλια δεν αντιπροσώπευαν το 100% των παρευρισκομένων, αφού μία σημαντική μερίδα αυτών φάνηκε να διασκεδάζει ιδιαίτερα αυτή τη μία ώρα και δέκα λεπτά που διήρκησε το σετ των Poisonblack.



Setlist:

Nothing Else Remains / Illusion/Delusion / The Darkest Lie / Me, Myself & I / The State / Soul In Flames / The Kiss Of Death / Love Infernal / Left Behind / Nail / Lay Your Heart To Rest / Rush / The Living Dead



Κατά τις 22:45, και αφού είχε προηγηθεί ένα διάλειμμα 15 λεπτών, είχε έρθει η ώρα για τους Amorphis να ανέβουν στη σκηνή για να κερδίσουν όλα τα στοιχήματα. Έτσι κι έγινε, από τη στιγμή που ακούστηκε το πιάνο του "I Of Crimson Blood" και εμφανίστηκε το συγκρότημα, το κοινό άρχισε να ξεσηκώνεται.







Ο Joutsen, πιο δυναμικός από ποτέ, με φοβερές εναλλαγές, επιβλητική παρουσία και ατελείωτο head bangin', έδωσε στη μπάντα τις ενέσεις που χρειαζόταν. Οι Holopainen / Koivusaari ήταν εκεί για να ισοπεδώσουν τα πάντα και το κατάφεραν μόλις οι παλαιότεροι μπήκαν για τα καλά στο κλίμα με τις πρώτες νότες του "Drowned Maid". Από 'κει και πέρα το mosh pit ήταν συνεχές φαινόμενο από έναν κόσμο που σταμάτησε μετά από λίγη ώρα να ενδιαφέρεται για θέματα όπως η ποιότητα του ήχου κτλ., όντας εκστασιασμένος από τις καταιγιστικές και αψεγάδιαστες μελωδίες των Φινλανδών.




Τέσσερα κομμάτια από το νέο δίσκο "Silent Waters" έδωσαν μία ξεκάθαρη γεύση στους αμύητους. Τα καθαρά φωνητικά διαδέχονταν τα brutal και η έκπληξη της βραδιάς ήταν μάλλον το "Vulgar Necrolatry", κομμάτι το οποίο σπανίως ακούγεται ζωντανά. Ο πανικός που επικράτησε κατά τη διάρκεια του "Against Widows" είναι απερίγραπτος, ενώ πριν προλάβουν οι περισσότεροι να συνέλθουν ήρθαν τα "House Of Sleep" και "Black Winter Dead" για να κλείσουν τη βραδιά, πείθοντας ακόμα και τους πιο επιφυλακτικούς. Ένα γεμάτο σετ με 18 κομμάτια, συνολικής διάρκειας 90 περίπου λεπτών, στάθηκε αρκετό για να μετατρέψει το βράδυ σε απόλυτη συναυλιακή εμπειρία.



Τελικό συμπέρασμα; Οι Amorphis απέδειξαν πως είναι σχήμα με προσωπικότητα και τεράστια δυναμική, χωρίς τη μαζικότητα που του αρμόζει, αλλά με ισχυρό πυρήνα. Ελπίζουμε να τους απολαύσουμε και πάλι σύντομα.



Setlist:

“I of Crimson Blood” / “Towards & Against” / “Drowned Maid” / “Divinity” / “Under A Soil And Black Stone” / ”Perkele” / “The Smoke” / “Better Unborn” / “Silent Waters” / “Her Alone” / “Vulgar Necrolatry” / “My Kantele” / “Alone” / “The Castaway” / “Leaves Scar” / “Against Widows” / “House Of Sleep” / “Black Wnter Day”



  • SHARE
  • TWEET