Adler's Appetite live

12/02/05, Στον Αέρα, Αθήνα

Μισό περίπου χρόνο μετά την πρώτη τους επίσκεψη επί ελληνικού εδάφους, οι Adler's Appetite, το συγκρότημα που σχημάτισε ο αρχικός drummer των Guns N' Roses, Steven Adler, επέστρεψε και μάλιστα τριπλά: με μία εμφάνιση σε Αλεξανδρούπολη, μία σε Θεσσαλονίκη και μία σε Αθήνα. Αν και τον περασμένο Ιούλιο λίγοι ήταν αυτοί που θέλησαν να ξοδέψουν λίγη από την ώρα τους παρακολουθώντας μερικούς πραγματικά καταξιωμένους μουσικούς του είδους, αυτή τη φορά τα πράγματα ήταν αρκετά καλύτερα. Απ' ότι μάθαμε, στη Θεσσαλονίκη η συναυλία πήγε θαυμάσια και αν κρίνουμε από τα λεγόμενα των ίδιων των παρευρισκομένων, κάτι αντίστοιχο πρέπει να έγινε και στην Αθήνα. Εμείς τουλάχιστον έτσι νιώσαμε αν και ακόμα ρίχνουμε καντήλια για την επιλογή του support...


Προσπάθησα να εισέλθω στο συναυλιακό χώρο (ο οποίος παρεμπιπτόντως ήταν πολύ... "υπόγειο") απαλαγμένος από προκαταλήψεις σχετικά με τους Angelo Perlepes' Mystery και πιστεύω πως το κατάφερα σε μεγάλο βαθμό. Πρώτη μου επαφή με το συγκρότημα, πολύ φοβάμαι όχι τελευταία (από τη στιγμή που στην Ελλάδα αντί για πακέτα συγκροτημάτων χρησιμοποιείται κατά κόρον η λύση των support - όχι ότι είναι κακό, αλλά με μέτρο) και οι εντυπώσεις... όχι και οι καλύτερες. Τι είδος παίζουν; Σάμπως ξέρουν κι αυτοί; Epic-power-heavy metal (rock σίγουρα δεν είναι) ή τέλος πάντων κάτι τέτοιο με πολλή δόση Yngwie Malmsteen. Συγκρατήστε το όνομα Malmsteen (αν και εμφανισιακά ο Περλεπές θυμίζει... Blackmore) σε περίπτωση που τύχει να τους δείτε και δε μπορείτε να θυμηθείτε τι σας φέρνουν στο μυαλό. Και όταν βέβαια δεν είσαι ο Malmsteen, δεν καταφέρνεις τίποτα άλλο παρά να κουράσεις τους υπολοίπους. Για τα φωνητικά δε τι να πούμε; Ας το αφήσουμε ασχολίαστο. Εκτός του ότι μουσικά δε κολλούσαν με τους Adler's Appetite, η βαρεμάρα που μας προξένισαν χτύπησε κόκκινο. Ειλικρινά λυπάμαι που γράφω τέτοια λόγια και ιδίως για κάποιο ελληνικό group αλλά ρε παιδιά... λυπηθείτε μας και λίγο. Τόσα groups υπάρχουν στην Ελλάδα που κινούνται σε παρόμοια μονοπάτια με τους AA, γιατί αυτούς; Όχι τίποτ' άλλο αλλά νιώθουμε και αδικημένοι που στη Θεσσαλονίκη έπαιξαν οι Northwind και Redrum. Τέλος πάντων, ας πάμε παρακάτω...

Δεύτερη συναυλία των Adler's Appetite στο mini tour τους στην Ελλάδα και συνάμα δεύτερη φορά που τους παρακολουθώ ζωντανά. Ποιο το νόημα θα μου πεις να παρακολουθεί κάποιος μια tribute band, γιατί στην ουσία, ή τουλάχιστον μέχρι τώρα, αυτό είναι οι AA, και να μη δώσει τα χρήματα ή ξοδέψει το χρόνο του σε άλλες ασχολίες; Χμ, δεν είναι ακριβώς έτσι τα πράγματα. Δε μιλάμε για μια τυπική tribute band που εκμεταλευόμενη το όνομα το οποίο διασκευάζει προσπαθεί να βγάλει χρήματα (αρκεί να θυμηθείτε ένα παρόμοιο περιστατικό πριν λίγους μήνες και θα καταλάβετε...). Έχουμε να κάνουμε με ένα δυνατό group με μέλη αν μη τι άλλο καταξιωμένα και -μερικά- πετυχημένα. Είναι δύσκολο να περιγράψεις τις στιγμές που έζησαν όσοι βρέθηκαν το βράδυ του Σαββάτου στον Αέρα. Είναι δύσκολο γιατί το να βλέπεις ένα συγκρότημα για δεύτερη φορά μέσα σε μισό χρόνο και να σου προκαλεί τα ίδια, ίσως και δυνατότερα, συναισθήματα δεν είναι κάτι απλό, κάτι το συνηθισμένο. Για σένα τουλάχιστον, τον θεατή. Πόσο συχνά έχουμε τη δυνατότητα -αν όχι το προνόμιο, θα έλεγα- να βλέπουμε και παράλληλα να ζούμε οι ίδιοι hard rock καταστάσεις, όπως αυτές που όρισαν μεταξύ άλλων και οι Guns N' Roses τη δεκαετία του '80; Ξέρετε την απάντηση. Το ίδιο φαντάζομαι και όσοι ήταν στην Πετρούπολη εκείνο το βράδυ.


Πως νιώθεις άραγε με το που ακούς την εισαγωγή του "Mr. Brownstone" από τον "αυθεντικό" εμπνευστή της; Ή όταν τ' αυτιά σου κατακλύζονται από τους ήχους του "Nightrain", του "It's So Easy", του "Rocket Queen"; Πως είναι όταν συνειδητοποιείς ότι μερικά από τα πιο εμπορικά (χωρίς αυτό να είναι κακό - αντιθέτως) rock κομμάτια των προηγούμενων δεκαετιών συμπεριλαμβάνονται στο πρόγραμμα; Και πριν καλά-καλά το χωνέψεις σου δίνεται η πρώτη γεύση: "Sweet Child O' Mine", "Paradise City" και "Welcome To The Jungle". Τι γίνεται όμως με τους πιο "ηρεμοπαθείς"; Με λίγη δόση από "Used To Love Her" (ακουστική εκτέλεση), "Civil War" και "Knockin' On Heaven's Door" λογικά δε μένουν απογοητευμένοι. Δεν ξεχνάμε φυσικά και τις τρεις συνθέσεις του group, τις οποίες και βρίσκουμε στο πρόσφατο EP τους. Οι δύο μάλιστα εξ' αυτών φανέρωσαν ότι το σχήμα έχει δυνατότητες και στο συγγραφικό τομέα. Για να δούμε... Να τονίσουμε, τέλος, ότι εκτελεστικά, το group κινείται σε υψηλότατα επίπεδα, τόσο με τον Jizzy Pearl να αναδεικνύεται σε ικανότατο frontman και τραγουδιστή, όσο και τους Keri Kelli και Robbie Crane να πλαισιώνουν με τον καλύτερο δυνατό τρόπο τα κομμάτια.

Παρά το όποιο καλό κλίμα επικράτησε, δεν έλειψαν τα μικροεπεισόδια από κάτι ανεγκέφαλους που το μόνο που τους χρειάζεται είναι μια γενική απαγόρευση απ' όλους τους συναυλιακούς χώρους της Ελλάδας (κάτι αντίστοιχο με τον John Taramas και τα casino). Τα ένσημα βέβαια πάνε τόσο στην Kazan dB που ανέλαβε την παραγωγή και των τριών συναυλιών, αλλά και στο Gunsnroses.gr, το ελληνικό fan club των Guns N' Roses, που αποδεικνύει ότι η αγάπη και η αφοσίωση σε κάποιο group δε εκδηλώνεται μόνο μέσω δελτίων τύπου και newsletters, αλλά και πράξεων, όπως λόγου χάρη η σημερινή συναυλία. Όσοι ενδιαφέρεστε για το EP των Adler's Appetite, μπορείτε να το παραγγείλετε εδώ.

Κείμενο: Ηλίας Κουρούδης
Φωτογραφίες: Ηλίας Σκουλάξινος, Ηλίας Κουρούδης