Chickn

Κοιτάζω τα άρθρα μου από τις δύο φορές που είδα τους Chickn ζωντανά, τη μία το 2014 και την άλλη φέτος και είναι σαν να μιλάω για άλλο συγκρότημα. Δεν θυμόμουν καν ότι τους είχα ξαναδεί όταν με εντυπωσίασαν ως support στους Budos Band. Το οποίο σημαίνει ότι είτε είμαι σχιζοφρενής και αλλάζω γνώμες χωρίς λόγο, είτε κάτι έκαναν και βελτιώθηκαν τόσο πολύ μέχρι και που έφτασαν σε αυτήν την πρώτη κυκλοφορία τους. Μην έχοντας απάντηση για το πρώτο αλλά επιβεβαιώνοντας το δεύτερο με γνώμες άλλων που εκτιμώ, καταλήγω ότι η βελτίωση του συγκροτήματος είναι εντυπωσιακή. Και ακόμα πιο σημαντικό, είναι δείγμα του ότι δεν είναι απαραίτητο ντε και καλά να αποθεώνουμε όλα τα ελληνικά συγκροτήματα από τα ξεκινήματά τους, στερώντας τους ουσιαστικά τα περιθώρια βελτίωσης που πιθανόν να έχουν.

Οι Chickn του σήμερα, λοιπόν, είναι ένα συγκρότημα που μπορεί να διεκδικεί τη λέξη ψυχεδέλεια για τη μουσική του αλλά πιο ταιριαστά θα λέγαμε ότι είναι μία jam band που μπλέκει και ξεμπλέκει μεταξύ τους είδη, όπως τον διαστημικό ήχο, την jazz, το funk και την ανατολίτικη μουσική, φυσικά με το rock να είναι η κόλλα που τα ενώνει όλα. Σε ό,τι έχει να κάνει με τη διαστημική ψυχεδέλεια το "Omens" αγγίζει τον εσώτερο Mr. Spock μου, ενώ το "Aleppo/Jam" είναι εκεί που ο Steve Hillage συναντάει τον Carlos Santana. Η βουκολική εισαγωγή του "Taqsim / Rhy / Tavk Hava" δεν μπορεί να μη θυμίσει το "Mountains" των Socrates, ενώ διάσπαρτα σε πολλά τραγούδια η συναναστροφή τους με άπαντες τους Baby Guru, που συμμετέχουν στον δίσκο ως guest, δεν περνάει απαρατήρητη. Πολύ περισσότερο σε τραγούδια όπως το "Articulation" και τις δύο εκδοχές του "Modular Prayer", στη δεύτερη μάλιστα εκ των οποίων, το λεγόμενο "Reprise", είναι απαραίτητο να γίνει μνεία στο ευδιάθετο, χορευτικό κρεσέντο προς το τέλος. Προσωπικό αγαπημένο για τις πιο εξόφθαλμες '60s επιρροές, το ονειρικό "Shifting Time Blues/Akhedia". Όλα αυτά δένουν με μία συνοχή και μία ιδιαίτερη ταυτότητα που είναι δύσκολο να αντιληφθεί κάποιος αν δεν ακούσει τον δίσκο.

Δεν είναι η ποιότητα της μουσικής τους που ξαφνιάζει, εξάλλου δεν είναι λίγα πλέον τα ελληνικά συγκροτήματα που μπορούν να κοιτάζουν αφ' υψηλού πολλά ξένα ονόματα στον underground χώρο. Αυτό που εντυπωσιάζει είναι ότι μία μουσική σχετικά δύσκολη, χωρίς προφανή χιτάκια, μπορεί να δημιουργήσει ντόρο γύρω από το όνομά της. Και μάλιστα επειδή αυτός ο συνδυασμός ποιότητας-αντισυμβατιτκότητας-δημοφιλίας τείνει να γίνει νόρμα στο ελληνικό underground, μπορούμε να μιλάμε για κίνημα, στα πρότυπα ίσως του Greek weird cinema. Οι κακές γλώσσες φυσικά θα μιλήσουν για hype, αλλά κι αυτό στο παιχνίδι είναι. Το θέμα είναι ότι όσο υπάρχουν συγκροτήματα που φέρνουν κάτι το δικό τους στη σκηνή, και ευπρόσδεκτα είναι και νέους ακροατές μπορούν να προσελκύσουν.

Οι Chickn είναι από τα καλύτερα δείγματα αυτού του είδους, αυτό δεν λέμε τόση ώρα;